บทที่ 600 พนันชีวิต

วินาทีต่อมา เสียงโห่ร้องดังขึ้น

นักแข่งรถกาหลีเปิดแชมเปญฉลอง ต่างโห่ร้องอย่างฮึกเหิม

ฝั่งหวาเซีย ไม่ว่าจะเป็นนักแข่งรถหวาเซียหรือผู้ชมต่าง เงียบกริบเป็นเป่าสาก

จนถึงตอนนี้ ฝั่งหวาเซียแพ้รวด

พอได้ยินเสียงโห่ร้องของพวกนักแข่งรถกาวโดยมีผู้ชางจาน เป็นหัวโจก ไม่ว่าจะเป็นนักแข่งรถหวาเซียที่มาจากทั่วทุกสารทิศ หรือแม้แต่ผู้ชมที่มาเพื่อดูการแข่งในคืนนี้เป็นพิเศษ ต่างทำหน้า เหมือนกินแมลงวันเข้าไป สีหน้าไม่สู้ดีกันขึ้นไปเรื่อยๆ

ไม่เพียงแค่พวกเขา หวู่เหวินโปกับจี้หงเองก็สีหน้าย่ำแย่พอกัน

“เหอะ ไม่คิดเลยว่าแกยังกล้าโผล่หน้ามาอีก? ฉันคิดว่าแกจะ มุดหัวอยู่ในห้องไม่กล้าออกมาแล้วซะอีก!”

วินาทีต่อมา หลียงชิงก็เห็นพวกเฉินเฟิงสามคน เลยเดินเข้ามา หาเอง พลางมองหมู่เหวินไปอย่างเย้ยหยัน “อาจารย์ฉันบอกว่า จะพาคนมายึดแชมป์แข่งรถหวาเซีย ตอนแรกแกไม่เชื่อ ตอนนี้ เชื่อหรือยังล่ะ?”

“การแข่งยังไม่จบ!” พอเห็นสีหน้าเหิมเกริมกร่างของหลี่ตงชิง และได้ยินคำพูดถากถางของเขา หมู่เหวินโป๊กัดฟันตอบ
“ต่างกันไหมล่ะ? แกคิดว่าแกจะเอาชนะฉัน หรืออาจารย์แกจะ เอาชนะอาจารย์ฉันได้หรือไง?” หลงชิงยิ้มเป็น

“เดี๋ยวผลลัพธ์จะบอกนายเอง!” หวเหวินไปตอบเสียงเย็น

“เหอะ ในเมื่อแกมั่นใจขนาดนี้ งั้นเรามาพนันกันให้มันส์กว่านี้ หน่อย —- นอกจากเงินพนันก่อนหน้านี้แล้ว ถ้าแกแพ้ ก็ฆ่าตัว ตายซะ ถ้าฉันแพ้ก็แล้วแต่แกจะจัดการ เป็นไง?”

หลียงชิงพูดอย่างหมายมาด และไม่ปกปิดรังสีอำมหิตใน ดวงตาเลยสักนิด

ตอนหมู่เหวินโป๊ไม่ไว้หน้าผู้ชางวันที่สนามบิน หลี่ยงซึ่งก็ ตั้งใจจะสั่งสอนหวู่เหวินโป๊ซักยกอยู่แล้ว แถมเมื่อกี้หวู่เหวินโป๊ ยังให้คนหักขานักแข่งกาวอีก ทำให้ผู้ซางจนเสียหน้าอกใหญ่ เขายิ่งอยากฆ่าหมู่เหวินโป๊หนักขึ้น

พอได้ยินคำพูดของหลี่ยงชิง ไม่ว่าจะเป็นนักแข่งรถหวาเซีย ที่มาจากทั่วทุกสารทิศ หรือแม้แต่ผู้ชมที่อยู่โดยรอบ ต่างพากัน ตะลึงอึ้งไป

พวกเขาไม่คิดเลยว่า หลี่ยงชิงจะพนันชีวิตกับหมู่เหวินโป๊

เพราะไม่ว่าจะเป็นการพนันแบบไหนก็ตาม การพนันชีวิตถือ เป็นสิ่งที่ตื่นเต้นและอัตรายที่สุด นอกจากจะมีความแค้นหนัก หนาสาหัสแล้ว แทบไม่มีใครที่ไหนกล้าพนัน

ไม่เพียงพวกเขาเท่านั้น จี้หงกับหมู่เหวินโป๊เองก็ไม่คิดเหมือนกัน ต่างพากันตะลึงอยู่กับที่ มีแต่เงินเฟิงที่มีหน้าเรียบเฉย เขาจับ ความอยากฆ่าที่หลียงชิงซ่อนไว้ได้หลายครั้งแล้ว

แกไม่ได้กล้ามากหรือไง? แกจึงบอกฉันเองนะว่า จะไม่ยอม เป็นหมาหัวหดหรือขี้ขลาดตาขาวในการแข่ง? ทำไมไม่กล้า รับปากล่ะ? ถ้าแกกลัว ก็ยอมแพ้ออกมาตรงๆเลย ฉันจะได้ยอม ไว้ชีวิตแก!” ที่หลี่ตงชิงกล้าเข้ามาท้าทายหมู่เหวินโป๊ก่อน ก็เพียง แค่อยากให้หวเหวินโป๊โกรธจนขาดสติ และยอมพนันชีวิตด้วย จากนั้นก็ชนะการแข่ง ฆ่าหมู่เหวินโป๊ซะ ล้างแค้นให้ผู้ซางจาน

เพราะอย่างนั้น พอเขาเห็นหมู่เหวินโป๊อึ้งตะลึงอยู่กับที่ ไม่ตอบ รับ เขาเลยใส่ไฟเพิ่ม “พนันก็….

นั่นไง หวู่เหวินโป๊ โดนหลองชิงท้าทายหลายรอบเข้า หัวเริ่ม ร้อน ทําท่าจะหลุดปากรับพนัน

จากนั้น—-

ไม่รอเขาพูดคำสุดท้ายออกมาก็โดนเฉินเฟิงตัดบทก่อนว่า “เหวินโป๊ อย่าใจร้อน”

“พี่เฟิง ผม…” หวู่เหวินโป๊อยากอธิบายอะไร เขารู้สึกว่าหลี่ยง ซึ่งมันหยามหน้ากันเกินไป และเขาเองก็ไม่กลัวตายด้วย

เฉินเฟิงส่ายหน้าเบาๆ เสียงไม่ดัง แต่น้ำเสียงหนักแน่น เขา สัมผัสความอยากฆ่าในแววตาหลียงชิงได้นานแล้ว และดูออกว่า สิ่งที่หลี่ยงชิงทำทั้งหมดก็เพื่อยั่วให้หวี่เหวินโป๊ตบะแตก
ถ้าเป็นแบบนี้ เขาเชื่อว่า หลงชิงต้องมั่นใจในการแข่งที่ กำลังจะลงแข่งมาก ไม่งั้นคงไม่เอาชีวิตตัวเองมาล้อเล่นแน่!

ยิ่งไปกว่านั้นผ่านการแข่งสี่รอบก่อนมา เฉินเฟิงเห็นได้ชัดเลย ว่า นักแข่งรถกาว รู้เขารู้เราดีมาก เห็นได้ชัดว่าตั้งใจมาจัดการ นักแข่งรถหวาเซีย โดยเฉพาะ

“เหอะ ฉันเดาถูกจริงด้วย แกมันก็ไอ้ขี้ขลาด พวกแกคนหวา เซียน่ะขี้ขลาดตาขาวกันหมดแหละ ไม่แม้แต่จะแข่งเลยด้วยซ้ำ งั้นก็ยอมแพ้ออกมาเลย!” พอเห็นหมู่เหวินโป๊กำลังจะรับพนัน กลับโดนเฉินเฟิงเบรกไว้ หลี่ยงชิงถลึงตาใส่เฉินเพิ่งหนึ่งที ก่อน หันมายั่วหมู่เหวินโปต่อ อีกอย่าง แกกลับเปลี่ยนการตัดสินใจ ตัวเองเพราะค่าพูดคำเดียวของลูกน้อง นี่มันน่าผิดหวังจริงๆ นะ…” “ไอ้เวรแกว่าไงนะ?”

“สารเลว แกพูดอีกรอบ?”

…คราวนี้ไม่รอหวี่เหวินโป๊ตอบคำ นักแข่งรถหวาเซียและผู้ชม ที่ยืนอยู่รอบๆร้อนใจมาก พวกเขาตะคอกดังใส่หลี่ยงชิง

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้หลียงชิงสีหน้า เปลี่ยนเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ถอย กลับยิ้มเย็นมองหวู่เหวินโป๊: “หรือว่าพวกนักแข่งรถหวาเซียอย่างพวกแกแพ้ไม่เป็นหรือไงล่ะ? แพ้การแข่งก็อาศัยว่าเป็นเจ้าถิ่นจะมารังแกแขกนั้น? พวกแกไม่ กลัวเรื่องนี้แพร่ออกไปแล้วจะโดนคนในวงการของประเทศอื่น หัวเราะเยาะเอาหรือไง?

“อย่าขยับ!”
ต้องยอมรับเลยจริงๆ ว่า หลียงซึ่งเป็นคนเจ้าเล่ห์มากคนหนึ่ง เขาจับจุดตายของหมู่เหวินโปได้แม่นมาก พอเขาพูดจบ ทวี่เหวิน โป๊ก็เอ่ยปากห้ามทัพพวกนักแข่งรถหวาเซียและผู้ชมไว้ทันที

พอได้ยินคำพูดของหวู่เหวินโป๊ พวกนักแข่งรถหวาเซียและผู้ ชมก็ชะงักเท้าไว้ แต่ยังคงชี้หน้าด่าทอหลียงชิงไม่หยุด เหมือน กับว่า ถ้าหลี่ยงชิงกล้าพูดจาไม่เข้าหูออกมาอีกที พวกเขาจะ ลงมือแล้ว

“แกระวังปากแกไว้ดีๆละกัน อย่าใช้กันพูด ไม่งั้นฉันไม่รับ ประกันว่าแกจะมีชีวิตออกไปจากที่นี่ได้!” หวู่เหวินโป๊รับรู้ได้ถึง ความโกรธของคนรอบข้าง เขาเอ่ยปากเตือนหลียงชิง

“เหอะ!”

หลวงชิงยิ้มเย็นเย้ยหยัน แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก ได้แต่ จ้องมองหวู่เหวินโป๊เขม็ง “ขี้ขลาด บอกฉันสิ แกกล้าพนันชีวิต ไหม? ถ้าไม่กล้าพนัน ก็พนันขาข้างหนึ่งก็ได้! ถ้าแกแพ้ ฉันหักขา แกข้างหนึ่ง ถ้าแกชนะ ก็หักขาฉันข้างหนึ่ง!!

ครั้งนี้หวู่เหวินโป๊ไม่ได้รับปากทันที เขาข่มกลั้นความอยาก รับปากเอาไว้ มองไปทางเฉินเฟิง และเห็นเฉินเฟิงส่ายหัวอีกครั้ง

“ตงชิง นายก็บอกว่ามันขี้ขลาดแล้ว มันจะกล้ารับปากได้ไง ล่ะ?” “ตงชิง มันตกใจจนจะฉี่ราดอยู่แล้ว แกอย่าไปทำมันตกใจอีก

เลย! ฮะฮะ”
พวกนักแข่งรถกาว ต่างเข้าใจความคิดหลงชิง พอได้ยินหล ดงชิงยอมถอยให้ เหลือแค่พนันขา ก็พากันเย้ยหยันแตกดัน

“ก็จริงนะ มันตกใจกลัวสุดขีดแล้วนั่น ไม่กล้ารับพนันแบบนี้อยู่ แล้วล่ะ” หลี่ยงซึงพูดประชด แต่ในใจกลับเข้าใจดีว่า ที่หมู่เหวิน โป๊ไม่รับปาก เป็นเพราะเงินเฟิงคอยห้ามไว้ เขายังไม่พอใจ เฉินเฟิงมากขึ้น แต่ไม่ได้เข้าไปหาเรื่องเงินเฟิง และพูดกับหมู่เห วินไปต่อว่า

“เอาอย่างนี้ละกัน ไอ้ขี้ขลาด ในเมื่อแกไม่กล้าพนันชีวิตพนัน ขา งั้นเอาให้ง่ายลงหน่อย ถ้าแกแพ้ ก็คุกเข่าต่อหน้าพวกเรา ตบ หน้าตัวเองขอโทษ ถ้าแกชนะ ฉันจะทำแบบเดียวกัน — แกคง ไม่ใช่ไม่กล้ารับพนันแบบนี้ด้วยนะ?”

“ได้!” พอเผชิญกับการยั่วยุครั้งแล้วครั้งเล่าของหลียงชิง ในที่ สุดหวี่เหวิน โป๊ก็ทนไม่ไหวรับปากออก

จากนั้นก็หันไปพูดเชิงขอโทษกับเฉินเฟิงว่า “ขอโทษ พี่เฟิง ผมทนไม่ไหวจริงๆ ถ้าวันนี้ผมไม่รับปากอะไรเลย คำว่าขี้ขลาด สองคำนี้ต้องตามติดผมไปตลอดชีวิตแน่ ผมไม่มีวันจะโงหัว หน้าใครได้อีกเลย!