บทที่ 545 ทยอยเกิดทีละคน

แต่ว่า เจ้าสำนักของสำนักคุนหลุนในยุคสมัยนั้น โจวโฟเทียน เคยเป็นหนึ่งในคนที่มีชื่อเสียงของวงการศิลปะการต่อสู้ในหวา เซีย เขาคือจอมยุทธ์ที่บรรลุระดับหัวจึงเร็วที่สุดในวงการศิลปะ การต่อสู้ของหวาเซีย

ปีที่อายุสามสิบสามปี โจวโห่เทียนขึ้นไปอยู่ในระดับหัวจิ้ง ปีนี้โจวโห่เทียน อายุห้าสิบแปดปีแล้ว

ในอายุเท่านั้น สําหรับจอมยุทธ์ เรียกได้ว่าเป็นปีทอง แดนของโจว โฟเทียนก็บรรลุจากระดับหิ้วจิ้งชั้นต้น ไปยังหัวจิ้ง ชั้นสุด!

ความเร็วในการบรรลุของเขาเร็วจนน่ากลัว แม้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ชื่อเสียงของสำนักคุนหลุนจะหายไป บ้าง แต่ยังคงไม่มีใครกล้าดูถูกสํานักคุนหลุน

เช้าตรู่ ดวงอาทิตย์ขึ้น แสงยามเช้าพาดผ่านท้องฟ้าทางทิศ ตะวันออกไปยังทางทิศตะวันตก แสงแดดยามเช้าสาดส่องไปยัง หิมะบนเทือกเขา ราวกับมีทองคำแผ่นบางปกคลุมเทือกเขาหิมะ เอาไว้สวยงามมาก

ตรงกลางเทือกเขาหิมะ บ้านไม้ส่วนหนึ่งถูกสร้างขึ้นที่นั่น ซ่อน ตัวอยู่กลางป่า แทบจะถูกต้นไม้บดบังจนหมด แม้จะมองจากที่สูงยากจะเห็น

ที่นี่คือที่ตั้งของสํานักคุนหลุน มีอายุมานานกว่าพันปี ราวกับ เป็นสวรรค์บนดิน ไร้ซึ่งความชิงดีชิงเด่นกับโลก

บนยอดเขาที่ห่างจากสำนักคุนหลุนประมาณสิบกิโลเมตร ชายผมยาวผู้นั้น สวมเสื้อคลุมสีขาวตัวยาว นั่งอยู่บนก้อนหิน

ชายหนุ่มหลับตาทั้งสองข้าง หันมองแสงแดดยามเช้าบน ท้องฟ้าแล้วพ่นลมออกมา หน้าอกของเขาราวกับคางคงกำลัง หายใจ เดี๋ยวพองตัว เดี๋ยวเหี่ยวแห้ง น่าแปลกพิลึก

กระบี่ล้ำค่าสีขาววางอยู่ข้างกายชายหนุ่ม กระบี่เป็นสีขาว โพลน คล้ายกับคริสตัล ด้ามจับมีตัวอักษรสลักเอาไว้ว่าชิงหลง กระบี่ชิงหลง กระบี่ล้ำค่าของสำนักคุนหลุน

เมื่อหนึ่งพันปีก่อน กระบี่เล่มนี้ไม่ได้ชื่อนี้ ทว่าในตอนหลังหัก ไปหนึ่งครั้ง ทําการหลอมขึ้นใหม่ หลังจากซ่อมแซมแล้วนั้นได้ เปลี่ยนชื่อเป็นกระบี่ชิงหลง

เวลานี้ กระบี่ล้ำค่าวางไว้ข้างกายชายหนุ่ม สามารถยืนยันได้ ถึงตัวตนและตำแหน่งของชายหนุ่มในสำนักคุนหลุน

เขานามสกุลโจวชื่อห้าว เป็นทายาทในตอนนี้ของสำนักคุน หลุน และเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของโจว โฟเทียน

ขณะที่โจวห้าวกำลังหลับตาแล้วพ่นลมออกมานั้น รอบๆ มีเสียงดังขึ้นเบาๆ เป็นเสียงของสัตว์ที่กำลังเดินอยู่บนพื้นหิมะ

จากนั้นราวกับโจวห้าวไม่ได้ยิน ราวกับเป็นพระภิกษุกำลัง นั่งฌาน ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

อย่างช้าๆ เสียงนั้นค่อยๆดังขึ้น หมาป่าสีเทานับสิบตัวปรากฏ ตัวออกมาทั่วทุกสารทิศ ล้อมรอบโจวห้าวเอาไว้

หมาป่าสีเทา เป็นสัตว์ที่ดุร้าย อยู่รวมตัวกันเป็นกลุ่ม เป็นสัตว์ สำคัญในห่วงโซ่อาหารของธรรมชาติ แทบจะอยู่ทั่วทุกพื้นที่ของ โลก

โดยทั่วไปนั้น หมาป่าหนึ่งตัวไม่สามารถสร้างอันตรายให้กับ สัตว์อื่นได้เท่าไหร่ แม้แต่มนุษย์ก็ยังไม่กลัว แต่หากพวกมันรวม ตัวกันเป็นกลุ่ม แม้แต่ราชาเสือในป่าก็ยังต้องถอยหนี

เวลานี้ หมาป่าสีเทานับสิบตัวอยู่ทั่วทุกสารทิศของโจวห้าว

สายตาของพวกมันกระหายเลือด

“บรัว~”

จู่ๆก็มีเสียงหมาป่าหอนดังขึ้น หมาป่าที่เป็นจ่าฝูงส่งเสียงหอน ออกคําสั่งจอมตี

เลี้ยวเฟี้ยวเฟีย………

หลังจากเสียงหอนออกคำสั่งของหมาป่าที่เป็นจ่าฝูงแล้วนั้น หมาป่านับสิบตัวก็พุ่งเข้าหาโจวห้างราวกับเป็นน้ำ พวกมันเริ่ม โจมตี!
ในเวลานี้เอง……..โจวห้าวลืมตาขึ้นมา แววตาของเขาฉายแสง รังสีอายาดเย็นยะเยือกแผ่ซ่านออกมาจากตัวของเขา ร่างกาย ของเขาเป็นจุดศูนย์กลาง แผ่ซ่านไปรอบๆ

เขาได้ยินเสียงวิ่งของฝูงหมาป่า และได้เห็นหมาป่ากระหาย เลือด

แต่เขาไม่ได้ชักกระบี่ออกมา เพียงแค่ค่อยๆยืนขึ้นเท่านั้น

จากการลุกขึ้นของเขา ร่างกายของเขามีรังสีอาฆาตแผ่ซ่าน ออกมา ตัวของเขาราวกับเป็นกระบี่ล้ำค่าที่สุดของโลก คนจน ไม่มีสิ่งใดมาเทียบได้

วินาทีถัดมา หมาป่าแทบจะทุกตัวที่เข้าใกล้โจวห้าว ต่างตก ตะลึงกับรังสีอาฆาต แผ่ซ่านออกมาของโจวห้าว

พวกมันหยุดฝีเท้าพร้อมกันโดยไม่ได้นัดไม้ กรงเล็บขูดบนพื้น

มองดูโจวห้าวด้วยความระมัดระวัง

พวกมันที่ผ่านการล่ามานานหลายปี รู้สึกได้ถึงความอันตราย จากตัวของ โจวห้าว ความอันตรายนี้ เพียงพอที่จะทำให้จิต วิญญาณของพวกมันสั่นเทา ดังนั้น แม้ว่าหมาป่าที่เป็นเจ้าฝูงจะสั่งให้จอมตี พวกมันก็ไม่

กล้าโจมตี

ตามด้วย ท่ามกลางการจดจ้องของฝูงหมาป่า โจวห้าวชัก กระบี่ชิงหลงออกมา เขาก้าวเท้ามุ่งหน้าลงหุบเขาด้วยความ ใจเย็น ท่าทีสบายใจนั้นราวกับไม่ได้ถูกฝูงหมาป่าล้อมโจมตี แต่เป็นภาพที่กำลังชื่นชมวิวของภูเขา

“บริวาว! ”

เมื่อเห็นภาพนี้ ฝูงหมาป่าเห่าหอนด้วยความรู้สึกหวาดกลัว ไม่ เพียงแค่ไม่กล้าโจมตีโจวห้าว ในทางกลับกันพวกมันกลับถอย หนีอย่างควบคุมไม่ได้

จู่ๆ เสียงของหมาป่าจ่าฝูงเห่าหอน หมาป่านับสิบตัวหันหลัง แล้ววิ่งทันที วิ่งไปไกลห่าง

คนหนึ่งคน ดาบหนึ่งเล่ม

เขายังไม่ทันได้ชักดาบ ก็ทำให้ฝูงหมาป่าตกใจจนถอยหนี นี่คือชีวิตประจำวันของโจวห้าวทายาทคนปัจจุบันของสำนัก

นหลุน

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง โจวห้าวกลับไปยังสำนักคุนหลุน

โจวโห่เทียนเรียกโจวห้าวไปที่ห้องของตน

“เสี่ยวห้าว คู่ต่อสู้ของนายปรากฏตัวแล้ว” โจวโฟเทียนพูด เข้าประเด็นทันที

“คู่ต่อสู้?” โจวห้าวทวนคำถาม ดวงตาของเขาเปล่งประกาย ขึ้นมาทันที เขาอยู่บนเทือกเขาคุนหลุนมานับยี่สิบปี นี่เป็นครั้ง แรกที่ได้ยินอาจารย์พูดคำว่าคู่ต่อสู้สองคำนี้

คนที่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของโจวห้าวนั้น ต้องไม่อ่อนแอไปถึงไหนแน่นอน

“ยิ้ม คู่ปรับ”

“เขาเป็นชายหนุ่มที่เก่งกาจมาก สถิติของอาจารย์ในระดับหัว จิ้ง มีความเป็นไปได้ว่าถูกเขาทําลายไปแล้ว” โจวไห่เทียนพูด ด้วยสีหน้านิ่งเฉย เขาเชื่อแตกต่างไปจากคนภายในส่วนใหญ่ ของวงการศิลปะการต่อสู้ เขาเชื่อในอีกเวอร์ชั่นหนึ่ง ซึ่งก็คือว่า ตอนนี้เฉินเฟิงเป็นหัวจิ้งชั้นต้น ไม่ใช่อ้านจิ้งชั้นสูงสุด

“ท่านอาจารย์ เรื่องนี้……..คงเป็นไปไม่ได้” โจวห้าวพูดติดขัด เล็กน้อย อาจารย์โจวโฟเทียน เป็นอัจฉริยะที่โลกภายนอกต่าง บอกกันว่าพบยากในร้อยปี เขาอายุสามสิบสามก็บรรลุเป็นระดับ หัวจิ้งชั้นต้น จะเป็นไปได้ยังไงที่จะมีคนทำได้เร็วกว่าเขา?

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้” โจวโฟเทียนยิ้มแล้วส่ายหน้า เขา พูดขึ้น : “คลื่นลูกหลังผลักคลื่นลูกหน้าของแม่น้ำแยงซี รุ่นของ พวกนาย ถูกกำหนดให้มีคนแข็งแกร่งกว่าของพวกอาจารย์ แม้ว่าคนคนนั้นจะไม่ได้ทำลายสถิติของอาจารย์ นายก็จะเป็นคน ทําลายสถิติของอาจารย์เอง

น้ำเสียงของโจวโห่เทียนมั่นใจ ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขา ว่าโจว ห้าวที่อยู่ตรงหน้าเก่งกาจแค่ไหน

ตอนที่เขาอายุสามสิบสามบรรลุหัวจิ้ง ถูกเรียกว่าเป็นอัจฉริยะ ที่หายากในร้อยปีกของวงการศิลปะการต่อสู้ แต่โจวห้าวที่อยู่ ตรงหน้า ปีนี้ยังอายุไม่ถึงยี่สิบหกปี ก็บรรลุระดับบ้านจิ้งชั้นสูงสุด แล้ว
อย่างมากก่อนที่เขาจะอายุยี่สิบแปดปี เขาต้องบรรลุไปถึงระ ดับหัวจิ้งแน่นอน!

ถึงเวลานั้น สถิติของอาจารย์อย่างเขา จะไม่ถูกทำลายได้ยัง

“ท่านอาจารย์ เขาอายุเท่าไหร่?” จู่ๆ โจวห้าวก็ถามขึ้น

“ไม่ต้องถาม ถามไปก็ไม่มีความหมาย ที่ฉันบอกนายเรื่องนี้ ไม่ใช่เพื่อให้นายแข่งกับใคร แต่ให้นายแข่งกับตัวเอง” โจวโพ เทียนพูดเสียงเคร่งขรึม เส้นทางแห่งบูโด ถึงแม้การบรรลุแดนจะ เป็นเรื่องสำคัญ แต่พื้นฐานของบูโดกลับสำคัญยิ่งกว่า

หากโจวห้าว เพื่อบรรลุแดนบูโด แล้วเพิกเฉยต่อพื้นฐานขอ งบูโด เช่นนั้นจะเป็นการขัดต่อความตั้งใจเดิมของเขา

“เสี่ยวห้าว อาจารย์อยากให้นายจำเอาไว้ให้ขึ้นใจอยู่เรื่อง หนึ่ง ในประวัติศาสตร์ ใช่ว่าไม่เคยมีอ้านจิ้งชั้นสูงสุดฆ่าหัวจิ้งชั้น ต้น สําหรับจอมยุทธ์ แดน ไม่ใช่ทุกอย่าง พลังในการต่อสู้ต่าง หาก จึงจะเป็นทุกอย่าง!

“ขอบคุณค่าสอนของอาจารย์” โจวห้าวประสานมือทำความ เคารพ

โจวโห่เทียนพยักหน้าเล็กน้อย : “พอได้แล้ว ลงจากเทือกเขา เถอะ ถึงเวลาที่จะให้คนในวงการศิลปะการต่อสู้รู้ถึงการมีอยู่ของ สำนักคุนหลุนของเราแล้ว”

“ครับ ท่านอาจารย์ ศิษย์จะไม่ทำให้ท่านอาจารย์ผิดหวัง จะทำให้สำนักคุนหลุนมีชื่อเสียงไปยังวงการศิลปะการต่อสู้ทั่ว โลก! ” โจวห้าวพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ