บทที่ 505 ตรวจสอบกล้องวงจรปิด

“ไข่ ฉันไม่มีหลักฐาน แต่เมื่อสักครู่เขาจับกันฉันจริงๆ” หลิ่วชวน ยังคงหน้าด้านต่อ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วเธอไม่มีทางถอยกลับ ได้แล้ว ทางรอดทางเดียวของเธอก็คือโยนความผิดนี้ไปให้ เงินเฟิง

ซึ่งถือเป็นดาราดังแล้วยังไง? เป็นดาราไม่ต้องมีเหตุผลก็ได้ อย่างนั้นหรือ?

“เธอแน่ใจนะ?” สีหน้าของ ซึ่งถือเป็นซากว่าเดิม

“แน่ใจ!” หลิ่วชวนกัดฟันพูด

“ดี” ซึ่งถือพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันไปหาชายชราสวมเสื้อ ขนนกที่ยืนอยู่ด้านหลัง “ลุงหวังไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดที

“เอาบันทึกกล้องวงจรปิดของบริเวณดาดฟ้าชั้นนี้มา “ครับคุณหนู” ชายชราสวมเสื้อขนนกโค้งคำนับเล็กน้อยก่อน

จะหันหลังเดินจากไป

เมื่อได้ยินคําว่าบันทึกกล้องวงจรปิด สีหน้าของหลิ่วชวน เปลี่ยนไปทันที บนเรือนี้มีกล้องวงจรปิดด้วยหรือ?

“เดี๋ยวก่อน!”

ชายชราสวมเสื้อขนนกยังเดินไม่ถึงไหนหลิ่วชวนก็เอ่ยปากขึ้น เธอไม่สามารถให้ชายชราคนนี้ไปเอาบันทึกกล้องวงจรปิดได้หากชายชราเอาบันทึกกล้องวงจรปิดมาเปิดให้ทุกคนดู เธอคง ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เสียหน้าถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ที่สําคัญกว่าก็คือ ซึ่งถือและ เงินเฟิงไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่!

“คุณ ฉันอาจจะจำผิดเอง” เมื่อเห็นว่า ซึ่งถือมองมาที่ตน ด้วยสายตาเยือกเย็น หลิ่วชวนก็พลั้งปากพูดออกมา

“จําผิดอย่างนั้นหรือ?” มุมปากของซึ่งถือยกขึ้นเล็กน้อย

“ใช่…… เมื่อสักครู่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้จับกันฉัน เขาอาจจะแค่ มาโดนตัวฉันโดยไม่ได้ตั้งใจ” หลิ่วชวนเอ่ยอย่างหน้าไม่อาย

“แค่ไม่ได้ตั้งใจโดนตัวเธอสินะ?” ซึ่งถือเอ่ยขึ้นพร้อมกับสีน่า สมเพช มาถึงขั้นนี้แล้วหลิ่วชวนยังกล้าโกหกอีกหรือ

“ลุงหวัง ไปเอาบันทึกกล้องวงจรปิดมา เห็นทีว่าหากไม่เอา บันทึกกล้องวงจรปิดมา คนบางคนคงจะไม่ยอมพูดความจริง” งอเอ่ยเสียงเรียบ

“อย่านะ!” เมื่อเห็นว่า ซึ่งฉือตัดสินใจเด็ดขาดแบบนี้ หลิ่ว ซานก็ร้อนรนขึ้นมาทันที

“ฉันพูด ฉันยอมพูดความจริงแล้ว!”

“ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ลวนลามฉัน ฉันเองที่ให้ท่าเขาก่อน” ภาย ใต้สถานการณ์คับขัน หลิ่วชวนก็ยอมพูดความจริง
ให้ทาก่อนอย่างนั้นหรือ?!

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิ่วซวน ฉับพลันก็มีเสียงวิจารณ์ดังขึ้น จากรอบข้าง

คนจํานวนไม่น้อยมองมาด้วยสายตาดูถูก ส่วนวัยรุ่นเดือดร้อนที่เข้าข้างหลิ่วชวนในตอนแรกก็อับอาย มากจนแทบจะขุดหลุมแล้วมุดหนีไป

“ให้ท่าไม่สําเร็จเลยตลบหลังสินะ?”

ชิงฉือมองหลิ่วซวนด้วยความสมเพช

“ใช่” หลิ่วชวนยอมรับแต่โดยดี

ซึ่งถือพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะหันไปทางนักท่องเที่ยวที่อยู่ รอบข้าง “ได้ยินกันแล้วใช่ไหม”

“ได้ยินแล้ว” มีนักท่องเที่ยวคนหนึ่งตอบรับ และก็มีนักท่อง เที่ยวจำนวนไม่น้อยที่สบตา ซึ่งฉือแล้วก้มหน้าลงโดยอัตโนมัติ

“ได้ยินแล้วก็ดี” ซึ่งฉือพยักหน้าเบาๆก่อนจะหันไปทางหลว ชวนพลางเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “มีอะไรจะบอกเธออย่างหนึ่ง ความ จริงแล้วบนเรือลำนี้ไม่มีกล้องวงจรปิดหรอก

ไม่มีกล้องวงจรปิดอย่างนั้นหรือ?!

นี่เธอถูก ซึ่งถือหลอกหรือ?!

หลิ่วชวนเบิกตาโพลง โมโหจนแทบกระอักเลือด
คนรอบข้างถึงกับอ้าปากค้าง ตกใจจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว หลิ่วชวนและคนรอบข้างจะมีปฏิกิริยายังไง ซึ่งถือไม่สนใจ เลยสักนิด

วินาทีนี้ ซึ่งถือเดินยิ้มจนมาหยุดอยู่ที่หน้าของเฉินเฟิง “พี่เฉิ นทำไมถึงลงมาที่นี่?

“ฉันมาตามหาคน” เฉินเฟิงตอบกลับยิ้มๆ

“ดามหาคนอย่างนั้นหรือ?” มีความสงสัยพาดผ่านแววตาของ ซึ่งฉือแวบหนึ่ง “ให้ฉันช่วยไหม?”

“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ฉันอาจจะตาฝาดไปเอง เธอ กลับขึ้นไปก่อนเถอะ” เฉินเฟิงส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกับยิ้มให้อีก ฝ่าย

ความคิดที่จะตามหาคนเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของเขาเท่านั้น จะตามหาเจอหรือไม่ ความจริงแล้วไม่สำคัญเลยสักนิด

“ค่ะ อย่างนั้นฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อน ซึ่งถือพยักหน้ารับ อย่างว่าง่ายก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทว่าเดินไปได้ครึ่งทางเธอ ก็หันกลับมาอีกครั้งพร้อมกับยิ้มหวานพลางเอ่ย “พี่เฉินก็รีบพัก ผ่อนนะคะ”

เฉินเฟิงอึ้งไปสักพักก่อนจะพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ครับ”

มองตามจน ซึ่งถือเดินลับสายตาไป หลิ่วซวนจึงโล่งอกขึ้นมา บ้าง เพียงแต่สายตาที่มองไปยังเฉินเพิ่งมีความเกลียดแค้นเพิ่มขึ้นมา

หากเฉินเฟิงไม่ปฏิเสธเธอตั้งแต่แรก เธอคงไม่ต้องเสียหน้า ขนาดนี้

ต้องโทษเงินเฟิงคนเดียว!

หลิ่วชวนมองเฉินเฟิงด้วยแววตาอันเกลียดชัง เธอจําหน้าของ เงินเฟิงจนขึ้นใจจากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

สายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของหลิ่วซวน เงินเฟิงไม่ ได้เก็บมาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

กวาดสายตามองคนบนดาดฟ้าอีกรอบ เมื่อมั่นใจว่าไม่พบ แผ่นหลังที่คุ้นเคย เฉินเฟิงก็หมุนตัวเดินกลับขึ้นชั้นบนสุด

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องพักห้องหนึ่งของชั้นสาม มีเงามืด

ของคนสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน

แสงสว่างในห้องพักค่อนข้างน้อย ทำให้เห็นหน้าตาของทั้ง สองคนไม่ชัด เห็นรางๆ เพียงแค่ว่าเป็นชายวัยกลางคนสองคน

หลังจากความเงียบอันเนิ่นนาน ชายคนที่อยู่ด้านซ้ายก็เอ่ย ปากขึ้นด้วยเสียงติดแหบ “แกมั่นใจใช่ไหมว่าเป็นมัน?”

“มั่นใจ ท่านเขียนให้คนไปตรวจสอบที่ยันเจียงแล้ว มันคือ ลูกชายของตระกูลเฉินจริงๆ ลูกศิษย์ของนักบุญมีดก็ตายเพราะ ฝีมือมัน” ชายกลางคนที่อยู่ด้านขวาตอบกลับเสียงทุ้ม “ตอนนี้ มันอยู่ในลำดับขั้นไหน?” ชายเสียงแหบเอ่ยถามอีกครั้ง
“เป็นไปได้มากว่าอยู่ในขั้นอ้านจึงชั้นสุด”

“อ้านจึงขั้นสุดอย่างนั้นหรือ?!” ชายเสียงแหบสูดหายใจเข้า ครั้งหนึ่ง

“ใช่” ชายกลางคนทางขวาพยักหน้ารับก่อนเอ่ย ” ในการต่อสู้ ครั้งนี้มันเป็นตัวแทนของตระกูลฉี่”

“ท่านเขียนว่าอย่างไรบ้าง?” ชายเสียงแหบถอนหายใจครั้ง หนึ่ง

“หาโอกาสฆ่ามันซะ!”

“ฆ่ามันอย่างนั้นหรือ? ฆ่ายังไง? แม้แต่ลูกศิษย์ของนักบุญมี ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน…… ชายเสียงแหบขมวดคิ้วพลางเอ่ยขึ้น

วิธีการฆ่าคนมีตั้งหลายแบบ ไม่จําเป็นต้องใช้กำลัง

“แกหมายความว่า……

“ไปคิดเอง แกมีโอกาสเข้าใกล้มันนี่” ชายวัยกลางคนเหลือบ มองชายเสียงแหบแวบหนึ่งก่อนเอ่ย “การต่อสู้ครั้งนี้มีความ สําคัญต่อท่านเขียนมาก ท่านตู้เขียนไม่ต้องการให้ผลลัพธ์มีข้อ ผิดพลาดแม้แต่น้อย ทางที่ดีที่สุดแกอย่าทำให้ท่านผิดหวังจะดี กว่า”

ชายเสียงแหบหายใจเข้าลึกๆครั้งหนึ่งก่อนเอ่ย “ฆ่ามันแล้ว ฉันจะมีทางรอดไหม?”
“ขอแค่แกฆ่ามันให้ได้ ท่านตู้เขียนจะหาทางให้แกออกจาก สหพันธ์สงครามอย่างปลอดภัย” ชายวัยกลางคนเอ่ย

“แล้วคนในครอบครัวของฉันล่ะ? ท่านจะรับรองความ ปลอดภัยของพวกเขาได้ไหม?

“ได้ หลังจากเสร็จเรื่อง ท่านสามารถให้พวกเขาย้ายไปอยู่

ประเทศญี่ปุ่น”

“โอเค! ฉันจะฆ่ามัน!”

จากนั้นห้องก็ตกอยู่ในความสงบ

เช้าวันที่สองเฉินเฟิงตื่นแต่เช้า หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ เฉินเฟิงก็ออกจากห้องพักไปยังห้องอาหาร

นี่เป็นห้องอาหารที่เปิดให้บริการเฉพาะลูกค้าวีไอพีชั้นบนสุด

เท่านั้น ดังนั้นพื้นที่ของห้องอาหารจึงไม่ใหญ่มาก มีพื้นที่เพียงห้า

สิบกว่าตารางเมตรเท่านั้น เมื่อเดินเฟิงมาถึงห้องอาหารก็พบว่า เฟยและจางเทียนเซอ รวมถึงคนอื่นๆมานั่งที่โต๊ะก่อนแล้ว

ซึ่งถือก็อยู่ข้างๆกัน

วันนี้ ซึ่งถือสวมชุดออกกำลังกายสีขาว สวมรองเท้าออก กำลังกายสีชมพู ถักเปียผมหางม้าสองข้าง ดูรวมๆ ให้ความรู้สึก ทะมัดทะแมงเหมือนวัยรุ่น

“พี่เฉิน ทางนี้ค่ะ”
เมื่อเห็นเฉินเพิ่งเดินเข้ามา ซึ่งถือก็โบกมือเรียกพร้อมกับมี รอยยิ้มประดับบนใบหน้า