บทที่ 497 ตบปาก

“ไม่ได้!

พอได้ยินหลี่หงบอกให้หลอกขาตัวเอง หลินหลันร้อนใจขึ้น มาทันที

“ลูกเขยฉันร้ายกาจมากนะ ถ้าพวกแกกล้าหักขาฉันกับเหล่า เสีย เขาต้องฆ่าพวกแกแน่

“ฆ่าพวกเรา? เอาอะไรมาฆ่า?” หล่อยิ้มเย็น หลินหลันตกอยู่ ในเวลาอย่างนี้แล้วยังกล้าข่มขู่เขาอีก ช่างไม่รู้ว่าคำว่าตายสะกด ยังไงจริงๆ

“เขาเป็นคนตระกูลเฉิน!” ด้วยความร้อนใจ หลินหลั่นเลย

โพล่งออกไป

เสียเว่ย วอีกด้านสีหน้าเปลี่ยนตะคอกว่า: “หลันหลัน! อย่า พูดชี้ชั่วนะ!”

“พูดชั่วอะไร? มาถึงขั้นนี้แล้วนะ! ฉันจะพูดวอะไรได้อีก! หลินหลินถลึงตาใส่เสียเว่ยกั่ว จากนั้นเธอก็มองหล่อ “ฉันไม่ได้ พูด ว ลูกเขยฉันเป็นคนตระกูลเฉินจริงๆ”

“ตระกูลเฉิน?” หลี่อี้ขมวดคิ้ว: “ตระกูลเฉินไหน?”

“จะมีตระกูลเฉินไหนอีก?” หลินหลันแค่นเสียงหึ พูดอย่างย่อ หยิ่งว่า: “ก็ต้องตระกูลเฉินแห่งยันเจียงสิ
ตระกูลเฉินแห่งยันเจียง?!

หลี่ สะท้านเยือกในอก: “เป็นไปไม่ได้”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้?” หลินหลันถามยิ้มๆ

“ดนตระกูลเฉินแห่งยันเจียงจะมาเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย ได้ยังไง?” หลี่อี้พูดด้วยสีหน้าตะลึง ลางสังหรณ์บอกเขาว่า หลิน หลับไม่ได้โกหก แต่ดนตระกูลเฉินแห่งยันเจียงจะยอมมาเป็น ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียได้ยังไง?

“ฉันรู้ว่าแกไม่เชื่อ แต่แค่แกรอสิบนาที สิบนาทีหลังจากนั้น ลูกเขยฉันก็จะมา ถึงเวลานั้นแกจะได้พิสูจน์ฐานะเขาด้วยตัวเอง เลย” หลินหลันพูดด้วยสีหน้าสงบ หลี่ ดูตกใจกับชื่อเสียงตระกูล เฉินมาก ตอนนี้ยิ่งเธอสงบเท่าไหร่ หลี่ ก็จะยิ่งระแวงเธอมากขึ้น เท่านั้น

“ได้ ฉันจะรอสิบนาที” หล่อมองหลินหลักอย่างเย็นชา “สิบ นาทีให้หลัง ถ้าลูกเขยเธอยังไม่ปรากฏตัว หรือเขาไม่ใช่คนตระ กูลเฉิน ฉันจะให้เธออยากตายก็ตายไม่ได้ อยากอยู่ก็อยู่ไม่ รอด!”

แววตาหลี ส่อแววมาดร้าย สิบนาทีเขารอไหว

ถ้าสิบนาทีผ่านไปแล้ว เขาพบว่าหลินหลันหลอกเขา งั้นเขาจะ ให้หลินหลันรู้สึกเลย!

ไม่ถึงสิบนาที เอาแบบเป๊ะๆคือ แปดนาที เงินเฟิงกับเสี้ยเพิ่ง เหยาปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูห้องพักคนไข้ตอนเห็นใบหน้าเสียเว่ยวและหลินหลันที่อยู่ในห้องพักมีรอย ฝ่ามือและเปื้อนเลือด เฉินเฟิงมีสีหน้าเย็นชาทันที

ตอนนี้เสียงแหลมปรีดเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหู

“พี่ ไอ้ขยะนั่นมาแล้ว!

เงินเฟิงหันไปมองที่มาของเสียง แต่กลับเห็นหลี่หงมองตัวเอง

ด้วยสายตามาดร้าย

“ดูท่าเมื่อกี้จะสั่งสอนเธอไม่พอนะ!” สายตาเฉินเฟิงส่อ ประกายเย็นเฉียบ เติมคิดว่าเขาหักขาหลี่หงจะทำให้เธอได้รับ บทเรียน ใครจะรู้ว่าหลี่หงมาหาเรื่องอีกแล้ว

“พี่ ฆ่ามันเลย! ไอ้ขยะนี่แหลละที่หักขาฉัน!” หลี่หงมองเฉินเฟี งด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว เธอไม่รู้จักตระกูลเฉินอะไร เธอรู้เพียงแต่ว่า เฉินเฟิงที่ยืนตรงหน้าหักขาเธอหนึ่งข้าง ทำให้เธอกลายเป็นคน พิการ

“พี่ ลงมิอซะทีสิ”

เห็นหล่อไม่ขยับเขยื้อน หลี่หงทนไม่ไหวเร่งเข้าอีก

น้ำเสียงเร่งเร้าที่ทำให้หล่อได้สติหลุดจากภวังค์ขึ้นมา

“หุบปากชะ!” พอได้สติกลับมา สิ่งแรกที่หล่อทำคือตะคอกใส่ หลี่หงให้หุบปากซะ

เขาให้ตายเขาก็ไม่เชื่อว่า คนที่หักขาหลี่หงคือเงินเพิ่งที่พึ่ง เจอที่คฤหาสน์ตระกูล เมื่อหลายวันก่อนนี้เอง
“พี่… หลี่หงสีหน้างุนงง ทำไมหลี่ยถึงให้ตัวเองหุบปาก

“คุณเฉิน มาได้ยังไงครับ?” หลังจากสูดลมหายใจเข้าปอด เชือกหนึ่ง หล่อก้าวขึ้นหน้าและเปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มประชด ตอนนี้เขามั่นใจเต็มร้อยเลยว่า เงินเฟิงเป็นคนตระกูลเฉิน

จริงๆ!

หลินหลับไม่ได้โกหก!

แค่ความจริงที่ว่าเฉินเฟิงเป็นคนตระกูลเฉิน ถึงจะสามารถ อธิบายความไม่สมเหตุสมผลทั้งหมดที่เขาสืบมาก่อนหน้านี้ได้

บาดแผลบนหน้าพ่อหน้าแม่ฉัน ฝีมือนาย?!”

เฉินเฟิงสีหน้าเย็นยะเยือก เขาไม่คิดเลยว่า ตัวช่วยที่หลี่หงหา มาจะเป็นหลี่ ที่เขาพึ่งเจอเมื่อหลายวันก่อน

พอเห็นเฉินเพิ่งเปิดฉากมาก็ถามเอาความผิดเลย หลี่อี้ชะงัก อีก และมันยังทำให้ตาเขากระตุกไปด้วยอีก

“คุณเฉิน ระหว่างผมกับคุณอาคุณน้า อาจจะเข้าใจผิดกันนิด หน่อย…”

“เข้าใจผิด? เข้าใจผิดอะไร?” หลินหลันแค่นหัวเราะเดินมายืน หน้าหล่อ เธอมองหล่ออย่างล้อเลียน “คนบางคนเมื่อคิดจะหัก ขาฉันกับเหล่าเสียเลยนะ บอกจะฆ่าฉันกับเหล่าเสียด้วย ทำไม ตอนนี้บอกว่าเรื่องเข้าใจผิดล่ะ?”

“คุณน้าหลิน ฟังผมอธิบายก่อนนะครับ…”
หลี่ยมประจบพยายามอธิบาย แต่กลับโดนหลินหลันตัดบท ไม่ไว้หน้า: “ฉันไม่อยากฟังแกอธิบาย ตอนนี้ฉันอยากถามแกว่า เรื่องที่แกให้คนตบปากฉันน่ะจะเคลียร์ยังไง?

คุณน้าหลิน อยากเคลียร์ยังไงครับ?” หลี่ยมประจบ หลิน หลับเห็นได้ชัดว่าเจ้าคิดเจ้าแค้น ถ้าวันนี้เขาทำให้หลินหลัน พอใจไม่ได้ เงินเฟิงคงไม่ปล่อยเขาไปแน่

“ตบปาก

หลินหลินเหล่หลี่ ยิ้มมุมปากว่า “ตบปากตัวเอง”

“ตบปาก?” หลี่ออึ้ง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดว่าหลินหลันจะ ร้องขอแบบนี้

“ทําไมไม่ยอม?” หลินหล่นขมวดคิ้ว หล่อรีบส่ายหน้ารัวๆ: “ยอมครับ ยอม ระหว่างพูด หลี่อี้ก็ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองอย่างแรง

เห็นได้ชัดเลยว่า หล่อไม่ได้ตั้งมือไว้เลย เขาใช้แรงเยอะมาก บห ง าดไป ใบหน้าด้านซ้ายแดงเถือกไปเลย

แต่หลินหลันกลับไม่คิดจะยกโทษให้หลี่ง่ายๆ เธอยิ้มบอก

“ตบเดียวไม่พอหรอก”

คบเดียวไม่พอ?

สายตาหลี่ ฉายประกายวาบขึ้น ก่อนกัดฟันกรอด และยกมือ

ขึ้นอีก
เพียะเพียงเพีย…..

ไม่ถึงหนึ่งนาที หลี่อีกตบหน้าตัวเองไปหลายสิบฉาด หน้าเขา บวมอย่างเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า

หลี่หงตะลึงงงตาแตกไปแล้ว เธอไม่เคยคิดเลยว่า จะมีวันหนึ่ง ที่หลี่ ยอมอ่อนข้อต่อหน้าคนอื่นขนาดนี้ เพื่อเอาตัวรอด แม้แต่ เรื่องน่าอายอย่างตบหน้าตัวเองก็ยังทำออกมาได้

ผ่านไปอีกหนึ่งนาที หลี่หยุดมือลง เขาหันมาทางหลินหลั่น พยายามยิ้มมุมปากถามว่า

“คุณน้าหลิน แบบนี้โอเคไหมครับ?”

“เหอะ โอเคละ” หลินหล่นแผ่นเสียง การรู้จักยอมของหลอด เหนือความคาดหมายของเธอมาก เดิมเธอคิดว่าจะถลกหนังหลอ ลงมา แต่หล่อก็แสดงทีท่าอ่อนข้อให้ เธอจะไปเรียกร้องให้ห ทําอะไรอีก ก็ดูจะเกินไปหน่อย

“คุณเฉิน… หลี่ หันมายิ้มประจบใส่เฉินเฟิง ถึงด่านหลินหลัน จะผ่านแล้ว แต่สุดท้ายแล้วต้องดูเฉินเฟิง ถ้าเฉินเฟิงไม่พูดอะไร ต่อให้เขาตบหน้าตัวเองจนเละก็ไม่มีประโยชน์

“ไสหัวไปซะเถอะ”

เฉินเฟิงพูดเสียงเนิบ คนอย่างหลี่เป็นแบบฉบับของหมาที่กัด คนจะไม่ร้อง อย่ามองว่าตอนนี้เขาดูอ่อนน้อม ใส่หลินหลั่นมาก วันหนึ่งที่เขามีกำลังพอจะแก้แค้นหลินหลัน เขาจะเอาคืนหลินหลันร้อยเท่าพันทวีคูณเพื่อตอบแทนความอัปยศในวันนี้แน่