บทที่ 496 คนไม่ถูกกันมาเจอกัน

“คุณทำอะไรน่ะ?” เฉินเฟิงมองผู้จัดการวัยกลางคนยิ้มๆ

ผู้จัดการปาดเหงื่อที่หน้าผากพลางว่า

“คุณเฉินครับ เมื่อกี้มีพวกตาไม่มีแววมารบกวนการทาน อาหารของคุณ นี่ถือเป็นการชดเชยนะครับ”

พวกตาไม่มีแวว

เฉินเฟิงยิ้มบางๆ นี่หมายถึงพนักงานเสิร์ฟสาวสวยคนเมื่อกี้

สินะ

“อืม วางไว้นี่ละกันครับ

เฉินเฟิงผงกหัวเล็กน้อย ของส่งมาแล้วจะไม่รับก็ใช่ที่

“ขอบคุณคุณเฉินมากครับ ขอบคุณคุณเฉินมากครับ” ผู้ จัดการวัยกลางคนรีบโค้งขอบคุณ เฉินเฟิงยอมรับไวน์แดงสอง ขวดนี้ไว้ แปลว่าเขาไม่ถือสาร้านอาหาร ถ้าเงินเฟิงถือสาละก็ ผู้ จัดการอย่างเขาคงโดนเด้งแน่

“คุณเฉิน งั้นผมขอตัวก่อน ไม่รบกวนการทานอาหารของคุณ กับคุณผู้หญิงแล้วนะครับ ถ้าต้องการอะไร เรียกผมได้เลยนะ ครับ”

“อืม เชิญครับ” เฉินเฟิงโบกมือไล่ผู้จัดการวัยกลางคน จากนั้นเขาหยิบอมขึ้นมาตักของหวานชิ้นหนึ่งลงในจานแบ่งของเสี้ยเพิ่งเหยา

“รับทานเถอะ” เป็นฟังยิ้มบางพลางว่า

เสียเพิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ ปิดปอยผมข้างขมับ ใช้ย้อมผัก ของหวานเข้าปากพลางค่อยๆลิ้มรส

“รสชาติเป็นไง?” เฉินเฟิงถามยิ้มๆ เมื่อก่อนตอนอยู่ตระกูล เสีย เสี้ยเพิ่งเหยาชอบทานของหวานฝีมือเขาที่สุด แต่เพราะกิน ของหวานบ่อยแล้วจะอ้วน เสี่ยเพิ่งเหยาพยายามควบคุมตัวเอง เลยตั้งกฎว่าเดือนหนึ่งจะกินของหวานครั้งหนึ่งเท่านั้น

“ไม่อร่อยเท่าที่คุณทํา” หลังจากละเลียดลิ้มรสแล้ว เสี้ยเพิ่ง เหยาพูดอย่างจริงจังออกมา

เฉินเฟิงหายใจ เชฟของหวานของร้านอาหาร อย่างน้อยก็ เป็นระดับโรงแรมห้าดาวเลยนะ มีหรือที่ของหวานของพวกเขาจะ อร่อยสู้ของตนไม่ได้?

“จริงสิ ยาที่คุณให้ฉันกินคราวที่แล้วคือยาอะไร?” เสี้ยเพิ่ง เหยาจู่ๆก็ถามขึ้นเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

“เม็ดยาบัวหิมะซินเจียง” เฉินเฟิงบอกตามจริง เขาฝึกฝนจน

ท่าเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงออกมาได้สามเม็ด ขายให้ให้หงเย็นไป

หนึ่งเม็ด ให้เจ้าสามหวงเพื่อรักษาตัวไปหนึ่งเม็ด เม็ดที่เหลือก็ลง ท้องเสียเพิ่งเหยาไปเรียบร้อย

“เม็ดยาบัวหิมะซินเจียงนั่นยังมีอีกไหม?” เสียเพิ่งเหยาพูดอย่างเขินๆ หลังจากกินยาเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงไป เธอรู้สึกว่า ร่างกายเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาด ไม่เพียงอ่อนวัยขึ้น แถมยัง มีพลังมากขึ้นอีกด้วย

“ไม่มีแล้วล่ะ” เฉินเฟิงบอกพลางยิ้มเศร้า เม็ดบัวหิมะน เจียงเป็นยาล้ำค่าที่แท้จริง เม็ดที่ขายให้ให้หงเป็นไปได้ถึงหนึ่ง พันห้าร้อยล้าน ถึงอย่างนั้นให้หงเน้นยังคิดว่าเธอได้กำไรด้วยซ้ำ

“แต่ถ้าคุณอยากได้ ผมจะทำยาอย่างอื่นให้แทน” เฉินเพิ่งบ อกอีก

ยาที่มีสรรพคุณใกล้เคียงเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงมีเยอะมาก เพียงแต่วัตถุดิบของยาพวกนั้นไม่ได้หายากเท่าวัตถุดิบของเม็ด ยาบัวหิมะซินเจียงเท่านั้นเอง

เสียเพิ่งเหยาส่ายหัว กำลังจะบอกว่าไม่ต้องหรอก ตอนนี้เอง มือถือเธอดัง น

“เมิ่งเหยา ตอนนี้อยู่ที่ไหนน่ะ?” พอกครับ เสียงหลินหลันก็ดัง ขึ้นอย่างร้อนรน

“อยู่ร้านอาหารข้างนอก มีอะไรคะ?”

“แม่เห็นยัยบ้านที่โรงพยาบาลเมื่อกี้ พี่ชายยัยบ้านั่นเหมือน กำลังตามหาพวกเรา” หลินหลั่นพูดอย่างลนลาน

ยัยบ้านั่น?

เสียเพิ่งเหยาขมวดคิ้วถาม: “แม่คะ ยัยบ้าที่แม่ว่า ”
“ก็ยัยบ้าที่ปล่อยหมากัดพ่อเราเมื่อกี้ไง พี่ชายมันพามันมาโรง พยาบาล มันเหมือนจะเห็นแม่แล้ว ตอนนี้ให้คนตามหาแม่ทั่วโรง พยาบาลเลย” หลินหล่นพูดอย่างร้อนรน เธอเห็นหลหงที่ทางเดิน ตอนนี้หลี่หงกำลังถูกคนหามขึ้นบนเตียงเป็น เธอถึงไม่โดนจับได้

“แม่ อย่าใจร้อนไป หนูกับเฉินเพิ่งจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

เสียเพิ่งเหยารู้สึกได้ว่าเรื่องมันซีเรียสมาก ถ้าหลี่หงพาคนมา ล้างแค้นจริงๆ งั้นหลินหลั่นกับเสียเว่ยวซวยแน่งานนี้

ตอนนี้ที่โรงพยาบาลมีการ์ดสูทชุดดำใส่หูฟังจำนวนไม่น้อย

กำลังตามหาคนจริงๆ

“เธอแน่ใจว่าพึ่งเห็นพวกบ้านนั้น?

หลี่อมองดูหลี่หงที่นอนแบบบนเตียงเย็นด้วยสีหน้า เคร่งเครียด

“ฉันแน่ใจ!” หลี่หงพูดพลางกัดเขียวเคี้ยวฟัน “พี่คะ ฉันแน่ใจ ว่าฉันเห็นยัยป้านั่น หล่อนเป็นพวกเดียวกับไอ้ขยะที่ทําขาฉัน หัก!!

“อืม เธออย่าพึ่งร้อนใจไป พี่ต้องช่วยเธอหาคนให้เจอแน่ หลี่ ปลอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หลี่หงเป็นญาติเพียงคนเดียวของ เขา แต่ตอนนี้เธอกลับโดนคนทำร้ายจนพิการ จะไม่ให้เขาโกรธ ได้ยังไง

“พี่คะ ไอ้ขยะนั่นมันร้ายกาจมาก พี่ให้คนของพระวังหน่อยนะ หลี่หงพูดอย่างหวั่นๆ ถึงจะเกลียดเฉินเพิ่งเข้ากระดูกต่ำ แต่เธอจําเป็นต้องยอมรับในฝีมือของเฉินเฟิง ลูกน้องที่สามีเธอพามา ยี่สิบกว่าคน ในเวลาไม่ถึงสิบวินาทีก็โดนเฉินเพิ่งจัดการซะ หมอบ นี่มันเรื่องเหลือเชื่อ ตๆ

วางใจเถอะ คนของพี่นะไม่เหมือนคนของสามีเธอ ที่พี่มีน่ะ ยอดฝีมือทั้งนั้น!” สายตาหลี่ ฉายแววมั่นใจ เพื่อแก้แค้นให้ห หง เขาขอยืมตัวจอมยุทธ์คนหนึ่งมาจากซงเต่าเพิ่ง

เขาไม่เชื่อหรอกว่า จะมีใครที่จอมยุทธ์รับมือไม่ได้ ในตอนนี้เอง การ์ดชุดด่าคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพักคนไข้

“พี่อี๋ เจอตัวแล้วครับ!”

“หาเจอแล้ว?” หลี่ สีหน้าเย็นชา “พาฉันไปดู!

“ครับ พี่ ”

การ์ดชุดพยักหน้า เตรียมจะลุกขึ้น ตอนนี้เองหลี่หงที่อยู่ ด้านหลังปรีดร้องแทรกขึ้น

“พี่ ฉันจะไปด้วย!”

หล่อขมวดคิ้วมองหลี่หง: “บาดแผลของเธอ…

“บาดแผลฉันไม่เป็นไรหรอก! ฉันไม่เห็นพี่ถลกหนังได้ขยะนั้น

กับตา ฉันนอนไม่หลับแน่!”

หลี่ถอนหายใจยาว: “งั้นดี ไปด้วยกัน”

หลายนาทีผ่านไป การ์ดชุดสองคนช่วยกันหามหลี่หงเดิน เข้าห้องพักคนป่วยของเสียเว่ยว
ตอนนี้เสียเว่ยวโดนคนฉุดกระชากลงจากเตียงคนป่วย และ บังคับให้เขาคุกเข่าอยู่กับพื้น

หลินหลินโหวกเหวกโวยวายอยู่ข้างๆ “ปล่อยฉันนะ! พวกแก รู้ไหมว่าลูกเขยฉันเป็นใคร?! ถ้าพวกแกกล้าทำฉัน ลูกเขยฉันฆ่า พวกแกแน่!

เห็นหลินหลัน โดนมัดอยู่แล้วยังกร่างขนาดนี้ หลี่อี้เดือดขึ้นมา ทันที: “ตบปาก!”

“ครับ พี่ ”

การ์ดชุด เดินไปที่หน้าหลินหลัน และตวัดมือตบเข้าให้โดย ไม่ให้โอกาสหลินหลินได้อ้าปากเลย

“เพียะ”

“เพิยะ”

“เพียะ”

ตบไปหลายฉาดจนหลินหลั่นมีเลือดออกที่มุมปาก

“อย่าตีเมียฉันนะ!” เสียเว่ยวที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นร้องตะคอก เสียงดังขึ้น

“ไอ้ขยะนั่นล่ะ? มันอยู่ไหน?!” หลี่หงถามเสียงแหลมขึ้น พอ เธอเข้าห้องพักมา ก็มองหาร่างเฉินเฟิงก่อนเลย แต่มองไปรอบๆ

ก็ไม่เห็นเฉินเฟิง “เขาไปกินข้าวข้างนอก กำลังจะรีบกลับมา” หลินหลันรีบบอกเธอสงบเสงี่ยมลงไม่น้อยหลังจากโดนตบไปหลายฉาก

“จะรีบกลับมา?” หล่อแค่นเสียงดี “บเนียเมื่อไหร่?”

“สิบนาที อย่างมากสุดสิบนาที!” หลินหลันรีบบอก

“พี่หักชายป่ากับตาแก่นี่ล้างแค้นให้ฉันก่อนเลย!” หลี่หง มองมาทางหลินหลั่นกับเสียเว่ยวอย่างมาดร้าย เฉินเฟิงยังไม่ กลับมา ล้างแค้นกับหลินหลันและเสียเว่ยวก่อนก็ได้