บทที่ 486 อุ้มเหลน

หลังจากแก้วฉลอง และผลัดกันดื่มอย่างครื้นเครง จนกระทั่ง งานฉลองเสร็จสิ้น

แขกเหรือของตระกูลหลินต่างทยอยกันกลับบ้าน หลินเสวียน กับหลินเป็นคนไปส่งแขก แทนหลินเซียวเสียน

หลินเซียวเสียนเรียกเสี้ยเพิ่งเหยาและเงินเพิ่งมาอยู่ด้านหน้า ของตนเอง

เขาเลืองมองเสียเมิ่งเหยาก่อน จากนั้นค่อยมองมาทาง เฉินเฟิง “แก อเฉินเฟิงเหรอ?”

“ครับ คุณตา ผมชื่อเฉินเฟิง” เฉินเฟิงพยักหน้ารับ แถมพูดกับ

หลินเซียวเสียนด้วยความเคารพนบนอบ

“แกแต่งงานกับเหยาเหยา…มาสามปีแล้วนี่?” หลินเซียวเสียน ประมาณการ แล้วถามกลับ

“สามปีสามเดือนครับ” เฉินเฟิงตอบ

สามปีกับสามเดือนแล้วเหรอ? นานแล้ว” หลินเซียวเสียน ถอนหายใจ

“แต่งงานกันมานาน พวกแก….ทำไมยังไม่มีลูกกันอีก?” หลิน เซียวเสียนถามกลับอีกครั้ง

เฉินเฟิงค้างเติ่ง คําถามของหลินเซียวเสียนที่ถามออกมา มันเป็นคำถามที่เขายังไม่ทันตั้งตัวเลย

ได้ข่าวว่า พวกแกแต่งงานกันมาสามปี ยังไม่เคยนอนห้อง เดียวกันเลย?” หลินเขียวเสียบหรี่ตาพร่ามัว และถามคำถาม

แต่งงานกันมาสามปี ยังไม่เคยนอนห้องเดียวกันเลย? คําถามนี้ของหลินเซียวเสียน ทำให้ทุกคนที่อยู่ในงานในเวลา นั้นเหมือนระเบิดลง

หรือว่าข่าวความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาของเสียเพิ่งเหยากับ เฉินเฟิงนั้นจะเป็นเรื่องจริง?

“แล้วทำไมไม่อยู่ห้องเดียวกัน” หลินเซียวเสียนมองมาทาง เสียเพิ่งเหยา ถึงแม้ว่าสามปีก่อน เขาจะออกคำสั่งให้เสียเพิ่ง เหยา ไม่อนุญาตให้ตระกูลเสียเข้ามาเหยียบในตระกูลหลิน แต่ สามปีที่ผ่านมานี้ ข่าวคราวของตระกูลเสียเขาก็สนใจมาโดย ตลอด

ตอนที่เขาได้รับข่าวมานั้น เงินเฟิงเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์ จริงๆ ราวกับว่าไม่มีที่มาที่ไป

ทว่าเมื่อวันนี้เขาได้เห็นเฉินเฟิงแล้ว มันกลับนอกเหนือ จินตนาการที่เขาคิดเอาไว้

เรื่องร่างกายไม่ต้องไปพูดถึง อีกอย่างภูมิหลังก็ไม่ได้เสียหาย อะไรมาก

เขาไม่รู้ว่า ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างนี้ แล้วทำไมเสียเพิ่งเหยายัง ไม่พอใจอีก
“คุณตา ฉัน…”

เสียเพิ่งเหยาหน้าแดง เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้ให้หลินเชียว เสียนฟังอย่างไรดี

การที่เธอแต่งงานกับเงินเพิ่งมาสามปีนั้น เธอคอยรักษาระยะ ห่างมาโดยตลอด การสัมผัสที่แนบชิดแค่การจูบเท่านั้น และยัง ไม่เคยรุกล้ำมากไปกว่านั้น

หลินเซียวเสียนถอนหายใจ “เหยาเหยา ตามีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่ปี ถ้าแกไม่ยอมอยู่ห้องเดียวกับเฉินเฟิง งั้นตาก็คงหมดหวังที่จะอุ้ม เหลนแล้ว”

หลินเซียวเสียนเบนสายตามาทางเฉินเฟิง

“แกอีกคน เฉินเฟิง การเป็นผู้ชาย บางครั้งก็ต้องเป็นฝ่ายรุก เหยาเหยาเขาอาย เธอไม่เข้าใจเรื่องนี้ หรือว่าแกก็อายด้วย แก ไม่เข้าใจเรื่องนี้ด้วยเหรอ?”

เฉินเฟิงได้แต่ยิ้มให้อย่างขมขื่น เขาไม่คิดเลยว่า หลินเซียว เสียนจะพูดเรื่องนี้ต่อหน้า แต่ว่าเป็นไปตามที่หลินเซียวเสียนพูด ระหว่างการคบกันของเสี้ยเพิ่งเหยานั้น ปัญหาของเขานั้นมี มากมาย การเป็นผู้ชายคนหนึ่ง เขายังไม่เคยริเริ่มรุกก่อนเลย

“คราวหน้าเจอกัน ตาหวังว่าจะเห็นพวกแกพาลูกมาด้วย น้ำ เสียงหลินเซียวเสียนพูดอย่างให้ความหวัง

“อื้อ” เสี่ยเมิ่งเหยาพยักหน้าให้อย่างเชื่อฟัง ในใจเกิดความ สับสนมากมาย ครั้งหน้า? ยังมีครั้งหน้าอีกเหรอ? ตาคงไม่รู้ว่าเธอกับเงินเฟิงนั้นหย่าขาดจากกันแล้ว

หลินหลันที่อยู่ด้านข้างไม่ได้คิดมากมายอะไร สิ่งที่เธอสนใจ ในวันนี้คืออารมณ์ของหลินเซียวเสียนหลินเซียวเสียนพูดคุยกับ เงินเฟิง ในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ายอมรับเงินเฟิง ในฐานะหลานเขย แล้ว การทดสอบเงินเฟิง ในวันนี้ เฉินเพิ่งผ่านฉลุย

ปัญหาใหญ่หลวง ในเวลานี้ คือจะทำยังไงให้เฉินเพิ่งกลับมา คืนดีกับเสี่ยเพิ่งเหยา

หรือว่า ให้เขาสองคนนอนห้องเดียวกันไปเลย…

หลังจากส่งบรรดาแขกเหรื่อกลับไปแล้ว หลินเซียวเสียนก็นั่ง รถของหลินเสวียนออกไปจากโรงแรมจินหม่า เฉินเฟิงรวมทั้งหมดสามคนเดินออกมาจากโรงแรมจนหม่า

“แม่ พ่อฉันล่ะ? ทำไมเขาไม่ยอมมา?” เสียเพิ่งเหยาเอ่ยปาก ถามหลินหลัน เมื่อวานเสียเว่ยวเดินทางออกจากเมืองชางโจว มาแล้ว ตามหลักแล้ว วันนี้เขาน่าจะมางานฉลองวันเกิดทัน แต่ ตอนนี้ งานฉลองวันเกิดของหลินเซียวเสียนก็เลิกแล้ว แต่กลับไม่ เห็นแม้แต่เงาของเสียเว่ยว

“ใช่สี พ่อแกล่ะ?” หลินหลั่นเอามือทาบที่หน้าอก เพราะว่าเพิ่ง คิดได้ว่าเสียเว่ยวยังไม่มา

“งั้นเดี๋ยวฉันโทรศัพท์หาเขาดีกว่า” เสี้ยเพิ่งเหยาขมวดคิ้วโก่ง พลันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

แต่ว่าก็โทรไม่ติด แต่โทรศัพท์ของหลินหลันก็ดังขึ้นมาแทน
“เบอร์โทรศัพท์ของพ่อแก” หลินหลั่นมองหน้าจอโทรศัพท์ จากนั้น กตบสาย

“เว่ยกั่ว…”

หลินหลันเตรียมพูด แต่ปลายสายมีเรียกแสบแก้วหูตั้งขึ้นมา แทน “คุณคือหลินหลันใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเจ้าของเสียงว่าเป็นผู้หญิง หลินหลันตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นน้ำเสียงก็เปลี่ยนไปในทางไม่ดี “ฉันคือหลินหลัน แล้วแก เป็นใคร? ทําไมเอาโทรศัพท์ของสามีฉันมาใช้

“สามี” ที่แท้ไอ้บ้านนอกนี่คือสามีของแก” เสียงหญิงสาว ปลายสายหัวเราะอย่างเย็นชา

“ไอ้บ้านนอกเป็นสามีของแก งั้นเรื่องก็ถือว่าไปได้ดี สามีของ แกมาทำร้ายลูกชายของฉัน แกรีบเอาเงินมาที่จึงซวี่โก้จี้”

“อะไรนะ? เขาทําร้ายลูกชายของแก?” หลินหลันตะลึง เสียเว ยกั่วเนี่ยนะอยู่ดีๆ จะไปทำร้ายลูกชายคนอื่นทำไมกัน?

“ตื้ดๆ”

หลินหลินยังอยากถามรายละเอียดต่อ แต่ว่าทางนั้นดันตัด

สายทิ้ง

“แม่ เป็นอะไรไป?” เสี้ยเพิ่งเหยาสีหน้าเป็นห่วงจนต้องถาม กลับอย่างอดไม่ได้

“มีผู้หญิงคนหนึ่งโทรมาบอกว่าพ่อแกไปทำร้ายลูกชายของเขา ให้พวกเราเอาเงินไปด้วย หลินหลับพูดอย่างกังวง

“พ่อฉันเนี่ยนะไปทำร้ายลูกชายของเขา” เสี้ยเพิ่งเหยาเลิกคิ้ว โก่ง เสียเว่ยว ไม่ใช่คนที่หาเรื่องไล่ตัวไปทั่ว

*ที่ไหนเหรอ? เรารีบไปกันเถอะ” เฉินเฟิงพูด โทรศัพท์ของ เสียเว่ยกั๋วก็ถูกยึดเอาไว้แล้ว คนก็น่าจะถูกคุมตัวไว้แล้ว งั้นเรื่อง มันรีบร้อนขนาดนี้ต้องรีบไป

“จ๋ง วีโก้ ”

สิบห้านาทีหลังจากนั้น เฉินเฟิงขับรถมาที่จึงชวีโก้ตามที่หลิน หลันพูด

เมื่อมาถึงตรงประตูจิ้งซโก้ เฉินเฟิงก็เห็นคนกำลังยืนล้อม อยู่ พร้อมทั้งชี้ไปทางไกล

เงินเฟิงมองไปตามมือที่ชี้ไป เมื่อเห็นภาพสีหน้าก็ขรึมลงทันที

“เว่ย ว!”

“พ่อ!”

หลินหลินกับเสี้ยเพิ่งเหยาส่งเสียงตะโกนอย่างตกใจ พร้อมทั้ง รีบเปิดประตูรถ แล้ววิ่งลงไปหาทันที

ไม่ไกลนัก มือทั้งสองข้างของเสียเว่ยวกอดเข่าแน่น ท่าทาง เจ็บปวดจนอาศัยต้นไม้ใหญ่ทั้งหลัง ใบหน้าของเขามีแต่เลือด ไหลนอง มือทั้งสองข้างที่กอดเข่ามีแต่เลือดไหลไม่หยุด จน สามารถเห็นกระดูกขาวโผล่ออกมา
“พ่อ พ่อเป็นไงบ้าง?

เสียเพิ่งเหยาและหลินหลั่นเป็นมาตรงหน้าเสียเว่ยว ตอนเมื่อ เห็นขาเล็กมีกระดูกโผล่ออกมา หัวใจของเสียเมิ่งเหยาเจ็บปวด ทรมาน ดวงตางดงามดาแดงแจ๋

“เพิ่งเหยา หลันหลัน พวกเธอมาได้ยังไง?” น้ำเสียงของเสียเว ยวมองสองคนอย่างอ่อนล้า

“เว่ยว ใครเป็นคนทํา?!” ดวงตาหลินหลันลุกโพลน พร้อมทั้ง น้ำเสียงความโกรธเคือง ขาของเสียเว่ยวก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว เมื่อก่อนเคยมีแผลเก่าอยู่ ครั้งนี้ถูกคนทำร้ายถึงขั้นนี้ ต่อไปจะให้ เขาเดินได้ยังไง?

“แกก็คือเมียของไอ้บ้านนอกนี่ใช่ไหม?”

เสียเว่ยวยังไม่ทันพูด ด้านหลังของหลินหลันก็มีเสียงแสบ แก้วหูดังขึ้น

ทันใดนั้น ก็มีหญิงสาววัยกลางคนที่ผมหยิกสีแดงสด ใส่ กระโปรงตัวโคร่ง รูปร่างเจ้าเนื้อเดินเข้ามาหา