บทที่ 480 ศัตรูปะหน้ากัน

หลินเสวียนขมวดคิ้วหนักขึ้น เขาหันไปมองหลิน: “หลิน นี่มัน เรื่องอะไรกัน? แกจองห้องโรงแรมนี้ไว้ไม่ใช่หรือไม่?”

เองานเลี้ยงวันเกิดหลินเซียวเสียนหลินเป็นคนจัดการ

ทั้งหมด หลินเสวียนไม่รู้เรื่องเลย “ใช่ไง ผมจองห้องโรงแรมนี้ไว้จริงๆนะ” หลินเดินเข้ามา

อย่างงุนงง ถามกับพนักงานต้อนรับหน้าประตูว่า

“ผู้จัดการพวกคุณคือหยางเทียนถั่วใช่ไหม? วันก่อนผมโทร หาเขา เขาบอกจะเหลือห้องจัดงานไว้ให้ผมห้องหนึ่ง

“ใช่ ผมซื่อหลินอู่” หลิน แจ้งชื่อตัวเองไป

พนักงานต้อนรับหน้าโรงแรมสองคนมองหน้ากัน และหยิบ วิทยุสื่อสารออกมาติดต่อหยางเทียนว

“ผู้จัดการหยาง ที่นี่มีคุณผู้ชายคนหนึ่งชื่อว่าหลินอู่บอกว่าจอง ห้องจัดงานไว้กับคุณ ไม่ทราบว่ามีเรื่องนี้ไหมครับ?”

“หลินอู่?” ทางนั้นอึ้งก่อน และบอกทันทีว่า “ผมไม่เคยได้ยิน ชื่อนี้มาก่อน เขาไม่ได้จองห้องไว้กับผมด้วย

“โอเคครับ”

พอวางสายกับหยางเทียนกั๋วเสร็จ พนักงานต้อนรับก็ปิดวิทยุ สื่อสารของตน หันมาบอกหลินอู่ว่า “ขอโทษนะครับ คุณหลิน ผู้จัดการหยางของเราบอกว่าไม่เคยได้ยินชื่อคุณมาก่อนเลย

“บ้าเอ๊ย!” หลิน โกรธจนสบถออกมา “วันก่อนฉันฟังโทรหา เขาแท้ๆ บันทึกการโทรออกยังอยู่เลข

“โทรอีกรอบ” คราวนี้หลินเสวียนส่งเสียงเย็น เขาไม่คิดว่าวัน นี้จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น งานวันเกิดหลินเซียวเสี้ยนครั้งนี้นอกจาก ดนตระกูลหลินแล้ว ยังเชิญคู่ค้าทำธุรกิจของตระกูลหลินมาไม่ น้อย ไม่นานคนพวกนั้นก็จะมาถึง ถ้ามาถึงแล้วพบว่าไม่ได้จอง สถานที่จัดงานให้เรียบร้อย งานนี้หน้าตาตระกูลหลินแตกไม่รับ เย็บแน่

“ครับ พี่ใหญ่” หลิน รับคำเสียงขรึม และหยิบมือถือขึ้นมากด เบอร์หยางเทียนคิ้ว แต่โทรอยู่นาน ปลายสายไม่ว่างตลอดเลย

“ไอ้เวรเอ้ย มันบล็อกผมแล้ว” หลินอู่ด่าลั่น

หน้าหลินเสวียนไม่ดีนักพลางว่า: “แกทํางานยังไง? เรื่องเล็ก แค่นี้ยังจัดการให้ดีไม่ได้

“พี่ใหญ่ ผมเปล่านะ วันก่อนตอนผมโทรหามัน มันรับปากผม ดิบดีว่าจะเก็บห้องจัดงานที่ใหญ่ที่สุดไว้ให้ ใครจะคิดว่า…” หลิน พูดอย่างโมโห และหันไปตวาดใส่พนักงานต้อนรับหน้าประตู สองคนว่า “ไปตามเจ้านั่นออกมาพบฉันเดี๋ยวนี้!

“คุณผู้ชายท่านนี้ สุภาพหน่อยนะครับ! ผู้จัดการหยางของเรา บอกแล้วว่าไม่รู้จักคุณ” พนักงานต้อนรับมีสีหน้าเย็นชาเหมือน กัน ที่จริงจากปฏิกิริยาของหลินอู่แล้ว เขาไม่ได้โกหก เขาโทร หาหยางเทียนถั่วเพื่อจองห้องจัดงานจริงๆ
ส่วนการที่หยางเทียน วพูดแบบนั้น เหตุผลมันง่ายมาก ห้อง จัดงานที่หลิน จองโดนคนอื่นแย่งไป หยางเทียนคิ้วไม่รู้จะ อธิบายกับหลินอู่ยังไง เลยได้แต่บอกว่าไม่รู้จักหลิน

หยางเทียน วอยากไล่หลินไปให้พ้นๆผ่านทางพวกเขา

ในฐานะพนักงานต้อนรับหน้าประตู พวกเขามองเห็นจุด ประสงค์หยางเทียน วง่ายดายมาก

“โกหก! เจ้าบ้านั่นจะไม่รู้จักฉันได้ยังไง! ให้ฉันเข้าไป ฉันจะไป คุยกับมันให้รู้เรื่อง” หลินอู่โกรธจัด เตรียมบุกแหกทาง

พนักงานต้อนรับสองคนแค่นเสียง ผลักหลินออกไปเลย “คุณผู้ชายคนนี้ ถ้าคุณทำแบบนี้ ผมจะเรียกยามแล้วนะครับ

“เรียกเลย แกคิดว่าฉันกลัวแกหรือไง…”

“หลินอู่!” คราวนี้หลินเสวียนตะคอกหนึ่งที ดึงหลินอู่ที่โกรธ หน้านําหน้าแดงกลับมา

“น้องชาย วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของพ่อผม

“เพราะความเผอเรอของน้องชายผม สามวันก่อนผมแจ้งกับ แขกเหรื่อไปทั้งหมดแล้วว่าจะจัดงานที่นี่ อีกไม่กี่นาทีพวกเขาก็มา กันแล้ว ถ้าให้พวกเขาเห็นว่าพวกเราโดนกั้นไว้ด้านนอก งานวัน เกิดของพ่อผมวันนี้คงไม่สามารถดำเนินต่อไปได้แน่

“ดังนั้นรบกวนน้องชายช่วยหน่อยได้ไหม ติดต่อผู้จัดการ หยางให้ดีว่าหาห้องจัดงานให้เราหน่อยห้องหนึ่ง
ถึงคนที่ยืนหน้าประตูจะเป็นพนักงานต้อนรับตัวเล็กๆสองคน แต่น้ำเสียงของหลินเสรียน แสดงความเกรงใจมาก

น้ำเสียงของหลินเสวียนทำให้ท่าที่พนักงานต้อนรับสองคน อ่อนลงทันที “คุณหลิน บอกคุณตามตรงเลยนะครับ ไม่ใช่พวก เราไม่ช่วยคุณแจ้งผู้จัดการหยาง แต่บอกผู้จัดการหยางไป เขาก็ หาห้องจัดงาน ให้คุณไม่ได้หรอก”

“เพราะโรงแรมจินหม่าของเราวันนี้โดนประธานหวางเหมาไว้ หมดแล้ว”

“ประธานหวางไม่สั่งการก็ไม่มีใครกล้าแบ่งห้องจัดงานให้คุณ หรอก”

“ประธานหวาง? ประธานหวางไหน?” หลินเสวียนขมวดคิ้วขึ้น มา ถึงจงไห้จะเล็ก แต่เพราะว่าเป็นศูนย์กลางธุรกิจของหวาเซีย ดังนั้นเลยมีพวกคนรวยกับเจ้าของกิจการหลากหลายมากมาย สะกิดนิดหน่อยก็ได้พวกมีทรัพย์สินมูลค่ากว่าร้อยล้านออกมา แล้ว

และคนแซ่หวางที่มีทรัพย์สินกว่าร้อยล้านมีเยอะมาก ดังนั้น หลินเสวียนเลยไม่รู้จริงๆว่า ประธานหวางที่พนักงานต้อนรับพูด

คือคนไหน “บริษัทจงเส็งรู้จักไหมครับ?” พนักงานต้อนรับไม่ได้พูดแต่ ถามกลับ

“บริษัทจงเส็ง?” พอได้ยินคำนี้ หลินเสวียนอึ้งไปเล็กน้อย บริษัทจงเส็งก็เป็นเครือบริษัทที่เป็นหนึ่งในห้าร้อยอันดับของโลกของหลินเป็นไม่ใช่หรือไม่?

“หลินเย่น บริษัทจงเส็งของเธอมีประธานแซ่หว่างไหม?”

หลินเสวียนหันไปถาม

“มี….มีค่ะ” หลินเยนพยักหน้า แต่สีหน้ากระอักกระอ่วน บริษัท จงเส็งมีประธานแซ่หวางแค่คนเดียว คือคนที่คราวก่อนเธอ แนะนำให้เสียเพิ่งเหยารู้จักคนนั้นแหละ

แต่เพราะเงินเฟิงกับเสี้ยเพิ่งเหยา ทําให้ความสัมพันธ์ของเธอ กับประธานหวางไม่ดีนัก เรียกได้ว่าเป็นศัตรูคู่แค้นกันก็ไม่เป็นไป เลย

“เธอรู้จักประธานหว่างคนนี้ไหม?” หลินเสวียนไม่ได้สังเกต สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติของหลินเย่น แต่ถามเป็นเชิงคาดหวัง

“รู้จัก แต่ไม่สนิท” หลินเป็นยิ้มแหย

“ไม่สนิท?” หลินเสวียนขมวดคิ้ว: “พอคุยได้ไหมล่ะ? ถ้าพอได้ ก็คุยกับประธานหวางคนนี้ให้หน่อยว่า ให้เขาแบ่งห้องจัดงานให้ เราชั้นหนึ่ง”

โรงแรมจินหม่ามีห้องจัดงานห้าชั้น ถ้าหลินเป็นรู้จักประธาน หวางคนนั้น ขอซักหนึ่งชั้นไม่น่าจะเป็นปัญหา

“พี่ใหญ่ คงจะไม่ได้นะ ฉันกับประธานหวางคนนั้นมีเรื่องกันนิด หน่อย…” หลินเล่นยิ้มบอก ที่จริงแล้วระหว่างเธอกับหวางเพื่อฟา ไม่ใช่แค่มีเรื่องนิดหน่อยเท่านั้นแล้ว ตอนนี้หวางเต๋อฟาแจ้งที่ ประชุมหุ้นส่วนให้ไล่รองประธานอย่างเธอออกแล้ว
“มีเรื่อง?” หลินเสรียนสีหน้าคล้ำลงทันที หลินเย็นพูดแบบนี้ คงไม่มีทางแน่แล้ว

“คุณหลินไปหาโรงแรมอื่นเถอะครับ ตอนนี้จองน่าจะยังทัน พนักงานต้อนรับหน้าประตูพูดเสียงเรียบ

สีหน้าหลินเสวียนเคร่งเครียด ถ้ามีแต่คนตระกูลหลินยังพอ ไหว แต่ประเด็นอยู่ที่มีเชิญคู่ค้าทำธุรกิจของตระกูลหลินมาไม่ น้อยนี่สิ คนพวกนี้ใกล้จะมาถึงกันแล้ว ดันมาเปลี่ยน โรงแรม กะทันหันตอนนี้ต้องทำให้คนพวกนั้นไม่พอใจแน่ ตระกูลหลินเอง ก็ต้องขายหน้า

“เปลี่ยนโรงแรมเถอะหลินเสวียน” ตอนนี้หลินเซียวเสียนพูด เสียงเรียบขึ้นมา ในฐานะเจ้าของงานวันเกิดวันนี้ จริงๆแล้วเรื่อง แบบนี้ไม่ควรให้เขาต้องเหนื่อย แต่เรื่องมันวางอยู่ตรงหน้า กลับ ทําเขาทนไม่ไหวพูดออกมา

“ครับ พ่อ”

หลินเสวียนรับค่าอย่างนอบน้อม แต่ในใจแค้นเคืองมาก ดู จากป้ายโปรโมทที่แขวนอยู่ด้านนอกโรงแรมจีนหม่า วันนี้หวาง เต๋อฟาเหมาโรงแรมจินหม่าก็เพื่อจัดงานวันเกิดให้ผู้หลักผู้ใหญ่ เหมือนกัน