บทที่ 472 เลือกของขวัญวันเกิด

“งั้น…อย่าพึ่งพูดดีกว่า” เสี้ยเมิ่งเหยาชะงักก่อนพูด พรุ่งนี้เป็นงานวันเกิดคุณตา เรื่องเธอหย่ากับเฉินเฟิง ต่อ ให้จะบอกคุณตา ก็ต้องรอให้ผ่านงานเลี้ยงวันเกิดไปก่อน

“ไม่พูด…ไม่ได้มั้ง” หลินหลันมีสีหน้าลำบากใจ “ลูก น่าจะเข้าใจว่า ที่ครั้งนี้คุณตาลูกยอมใจอ่อน ไม่เพียง เพราะลูกนะ…

“เพื่อเฉินเฟิงด้วย คุณตาลูกอยากเจอเฉินเฟิงสัก ครั้ง เขาอยากรู้ว่า ลูกเขยที่บ้านเราหามานี่เป็นคนยังไง กันแน่ เขาอยากดูให้แน่ใจว่าเฉินเฟิงจะให้ความสุขลูกได้ จริงไหม”

“ดังนั้นงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ เฉินเฟิงต้องไปด้วย”

หลินหลันพูดอย่างระมัดระวังระหว่างที่มองเสี้ยเพิ่ง เหยาไปด้วย เธอไม่ได้ใส่สีตีไข่ในประโยคนี้เลย ที่คุณ ตาหลินยอมใจอ่อนนี่ มีเหตุผลครึ่งหนึ่งคือเพื่อเสี้ยเพิ่ง เหยา แต่อีกครึ่งคือเพื่อเฉินเฟิง

คุณตาหลินอยากทดสอบเฉินเฟิงดูสักหน่อย ดูว่า เฉินเฟิงจะให้ความสุขหลานสาวเขาได้ไหม

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว สิ่งที่หลินหลันคิดได้ เธอเองก็ คิดได้เหมือนกัน เพียงแต่ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับ เฉินเฟิงในตอนนี้…

“หรือไม่ ลูกโทรหาเฉินเฟิงดู ให้พรุ่งนี้เขาไปเป็น เพื่อนลูก ตอนนี้ในหมู่คนตระกูลหลิน มีแค่น้ารองคน เดียวที่รู้ว่าลูกหย่ากับเฉินเฟิงแล้ว คนอื่นไม่มีใครรู้กัน เลย ทางด้านน้ารอง แม่กําชับพวกเขาไว้แล้วว่าห้ามบอก ใครเด็ดขาด”

“ดังนั้นพรุ่งนี้แค่ลูกพาเฉินเฟิงไป ก็จะไม่มีใครรู้ว่า พวกลูกหย่ากันแล้ว” หลินหลันพูดอย่างมั่นใจเต็มอก ที่ จริงคำนี้ต่างหากเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของเธอในวันนี้

งานวันเกิดคุณตาหลินน่ะไปไม่ไปมันไม่สำคัญ หรอก ที่สำคัญคือ สามารถเป็นโอกาสดีให้เฉินเฟิงคืนดี กับเสี้ยเมิ่งเหยาได้

งานเลี้ยงวันเกิดพรุ่งนี้ ขอเพียงเฉินเฟิงไป เธอก็จะมี หนทางกล่อมให้เฉินเฟิงคืนดีกับเสี้ยเมิ่งเหยา

“หนูคิดดูก่อนละกัน” เสี้ยเมิ่งเหยานวดขมับอย่าง เหนื่อยใจ ต้องยอมรับจริงๆว่า สิ่งที่หลินหลันพูดเป็นทาง เดียวในตอนนี้ที่จะไม่ทำให้คุณตาหลินโกรธ

ขอแค่พรุ่งนี้เธอพาเฉินเฟิงไป ให้คุณตาได้เจอ เฉินเฟิง งั้นเรื่องไม่พอใจระหว่างตระกูลเสี้ยกับคุณตา หลินก่อนหน้านี้ก็จะถือว่าหายกัน

เพียงแต่ว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินเฟิงในตอน

“เมิ่งเหยา เรื่องนี้ให้แม่จัดการเถอะ พรุ่งนี้แม่จะพา เฉินเฟิงไปให้ได้แน่นอน” เหมือนมองออกว่าเสี้ยเมิ่งเหยา ลําบากใจ หลินหลันเลยเอ่ยปากขึ้น

เสี้ยเมิ่งเหยาถอนหายใจไม่ได้พูดอะไร แต่ท่าทาง แบบนี้ของเธอเท่ากับเห็นด้วยกับหลินหลันทางอ้อม ตอนบ่ายเฉินเฟิงได้เจอหลินหลันที่หน้าบริษัทอีก

ครั้ง พอเจอ หลินหลันก็วิ่งเข้าหาเขาอย่างดีใจ

“เลิกงานแล้วหรอ?” หลินหลันถามอย่างเป็นกันเอง “อืม” เฉินเฟิงรับค่าเสียงเบา ความเป็นกันเองของ หลินหลันที่มีกะทันหันนี่เขาไม่ชินเอาซะเลย

“คืออย่างนี้นะ เฉินเฟิง พรุ่งนี้คุณตาของเมิ่งเหยาจะ จัดงานวันเกิดที่โรงแรมจินหม่า แม่อยากให้เราไปเป็น เพื่อนเมิ่งเหยาหน่อย” หลินหลันพูดเปิดอกเลย

“คุณตาของเมิ่งเหยา?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว สำหรับคุณ ตาของเมิ่งเหยาที่หลินหลันว่า เขาจําไม่ค่อยได้ สิ่งเดียว ที่จำได้คือ ตอนไปเยี่ยมคุณตาคนนี้กับเสี้ยเว่ยกั่วเมื่อ สองปีก่อนโดนขับไล่ออกมา ไม่ได้เจอตัวเลยสักนิด

“อืม พ่อของแม่เอง หลินเซียวเสียน” หลินหลันไม่ ถือว่า เธอพูดชื่อพ่อตัวเองออกมาเลย

“ทำไมถึงจะให้ผมไปเป็นเพื่อนเมิ่งเหยา? คุณตา เขา…อยากเจอผม?” เฉินเฟิงถาม สำหรับหลินเซียวเสียน เขาไม่ได้รู้สึกแย่อะไรมากมาย ถึงเขาจะไม่เคยเจอคุณ ตาหลินมาก่อน แต่ได้ยินจากปากเสี้ยเว่ยกั๋วว่า เมื่อก่อน คุณตาหลินรักเสี้ยเมิ่งเหยามาก

เพื่อไม่ให้เสี้ยเมิ่งเหยาแต่งงานกับลูกเขยที่แต่งเข้า บ้านเมียอย่างเขา คุณตาหลินถึงกับออกปากว่าห้ามคน ตระกูลเสี้ยย่างเท้าเหยียบเข้าตระกูลหลินโดยเด็ดขาด

“อืม พ่อของแม่อยากเจอเรา เขาอยากดูสักหน่อยว่า สามีที่เพิ่งเหยาเลือกเองจะให้ความสุขเมิ่งเหยาได้ไหม” หลินหลัมพูดตามความจริง ถึงแม้ว่าหลินเซียวเสี้ยนจะไม่ ได้เอ่ยชื่อเฉินเฟิงเลยตั้งแต่ต้นจนจบ แต่รุ่นหลานของ ตระกูลหลินต่างพากันดูออกว่า หลินเซียวเสียนอยากจะ เจอเฉินเฟิง

ไม่ใช่เพื่ออะไร แต่เพื่อความสบายใจของตัวเอง

ถ้าไม่ได้เจอเฉินเฟิง ไม่แน่ใจว่าเฉินเฟิงจะเหมาะกับ เสี้ยเมิ่งเหยาไหม หลินเซียวเสียนต่อให้ลงหลุมไปแล้วก็ คงนอนตายตาไม่หลับ

“ผมกับเมิ่งเหยา…

“เรื่องที่เราหย่ากับเมิ่งเหยาน่ะพ่อของแม่ยังไม่รู้ คน ที่รู้เรื่องนี้มีแค่หลินเย่น” เหมือนจะรู้ว่าเฉินเฟิงจะพูดอะไร หลินหลันรีบแย่งพูดก่อนเลย

“ได้ พรุ่งนี้ผมจะไปนะ” เฉินเฟิงพูดเสียงขรึม เขา ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไป ถึงเรื่องนี้หลินหลันจะเป็นคนพูด ออกมา แต่สุดท้ายก็ทำเพื่อเสี้ยเมิ่งเหยา

ถ้าพรุ่งนี้เขาไม่ยอมเป็นเพื่อนเสี้ยเมิ่งเหยาไปงานวัน เกิดคุณตาหลิน สุดท้ายคนที่จะลำบากใจที่สุดคือเลี้ย เมิ่งเหยาน่ะแหละ

ดังนั้นพรุ่งนี้เขาต้องไป

และไม่เพียงต้องไป ยังต้องไปแบบเต็มยศด้วย อย่างน้อยต้องให้คุณตาหลินเห็นว่า เขามีความ สามารถพอจะให้ความสุขกับเสี้ยเมิ่งเหยาได้

“งั้นก็ตกลงตามนี้นะ พรุ่งนี้หกโมงเย็นแม่กับเมิ่ง เหยารอเราที่หน้าบริษัทนะ มารับพวกเราก่อนแล้วค่อย ไปบ้านหลิน จากนั้นก็ไปที่โรงแรมจินหม่ากัน” หลินหลัน บอกยิ้มๆ เฉินเฟิงรับปากคำขอร้องของเธอ แสดงว่าการ คาดเดาของเธอก่อนหน้านี้ไม่ผิด เฉินเฟิงยังชอบเสี้ยเมิ่ง เหยาอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางเป็นห่วงเป็นใยเสี้ยเพิ่ง เหยาแบบนี้หรอก

“ได้ครับ” เฉินเฟิงพยักหน้าเบาๆ ดูท่าทางหลินหลัน แล้ว คราวนี้ตระกูลหลินน่าจะจัดงานวันเกิดของหลิน เซียวเสียนแบบยิ่งใหญ่ ไม่อย่างนั้นคงไม่เลือกโรงแรมจิ นหม่าที่หรูสุดๆเป็นสถานที่จัดงานวันเกิดหรอก

พอหลินหลันจากไป เฉินเฟิงขับรถมาที่ตลาดของ เก่าอีกครั้ง

เขาต้องมาเลือกซื้อของขวัญให้หลินเซียวเสียน ครั้งนี้เป็นงานวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของหลิน เซียนเสียน คนใหญ่คนโตของตระกูลหลินต้องไปกัน ครบแน่

เขากับเสี้ยเมิ่งเหยาในฐานะลูกหลานไปร่วมอวยพร วันเกิดให้ผู้ใหญ่ จะไปมือเปล่าไม่ได้หรอก

ดังนั้นต้องหาของขวัญไปด้วย

ส่วนจะเป็นของขวัญอะไรนั้น เฉินเฟิงคิดไว้ในใจ แล้ว อันดับแรก ของขวัญห้ามราคาแพงมาก ถ้าแพงมาก เกินไป จะดูเกินหน้าเกินตาคนอื่นในตระกูลหลิน และยัง ไม่เหมาะกับฐานะลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียอย่างเขาด้วย

แต่จะราคาถูกมากไปก็ไม่ได้ ถ้าของขวัญราคาถูก มากไป คงส่งผลกระทบต่อทัศนคติของคุณตาหลินที่มี ต่อเขาแน่ คนอื่นในตระกูลหลินก็จะดูถูกเขา สุดท้ายคน ที่จะขายหน้าที่สุดคือเสี้ยเมิ่งเหยา

ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือ เลือกของขวัญที่ดูดีและถูกใจ คุณตาหลินไปมอบให้ในงานวันเกิดนี่แหละ

พอเอารถไปจอดที่จอดรถหน้าตลาดของเก่า เฉินเฟิ งก็ลงจากรถ เดินเข้าไปในซอยของเก่า

ถึงในใจจะพอคิดไว้คร่าวๆแล้ว แต่จะให้อะไรดีนั้น เฉินเฟิงเองก็ยังไม่มีไอเดียเลย

สำหรับหลินเซียวเสียน เฉินเฟิงไม่ค่อยรู้จักเขาเท่า ไหร่ เขาไม่รู้ว่าปกติคุณตาหลินมีความชอบอะไร สิ่ง เดียวที่เขารู้คือ คุณตาหลินเป็นนักธุรกิจ และยังสร้าง เนื้อสร้างตัวด้วยมือเปล่าด้วย

คนแบบนี้จะชอบอะไรนะ เฉินเฟิงไม่มีไอเดียเลย เลยทำให้เข้าไปหลายร้านแล้วยังไม่ได้อะไรติดมือมา เลย

เขาถอนหายใจยาว และเบนสายตาไปที่ห้างเล็ก ประมาณสามชั้นที่สูงราวสิบเมตร