บทที่ 471 คุณตา

“แล้วจะยอมให้มันทำลายฉันตามใจ?” หวางซื่อ หยวนย้อนถามอย่างโกรธแค้น ตอนนี้เธอรู้สึกผิดหวังใน ตัวหลี่จื้อผิงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงเฉินเฟิงจะมี อำนาจมาก แต่หลี่จื้อผิงก็ไม่ได้แสดงท่าทีอย่างที่ลูก ผู้ชายควรจะเป็นเลย ผู้หญิงของตัวเองโดนชายอื่นนอน ด้วย หลีสื้อผิงกลับไม่หือสักแอะ

หลี่จื้อผิงเห็นถึงแววตาผิดหวังของหวางซื่อหยวน แต่เขาในตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้

คนอย่างเฉินเฟิงกับซงเต่าเฟิง ไม่ว่าใครเขาก็ไม่

สามารถสู้ได้เลย

ต่อให้เฉินเฟิงจะนอนกับหวางซื่อหยวนจริงๆ เขาก็ ไม่กล้าหืออืออะไรกับเฉินเฟิงแม้ครึ่งคำ

“เมิ่งเหยา ลูกเดาสิว่าเมื่อกี้แม่เจอใครที่หน้าบริษัท?” อีกด้าน พอเข้าห้องทำงานเสี้ยเมิ่งเหยามา หลินหลันก็ ถามเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างมีลับลมคมใน

“ใคร?” เสี้ยเมิ่งเหยาเลิกคิ้วถามออกมาในบัดดล

“เฉินเฟิง!”

หลินหลันพูดอย่างตื่นเต้น

“แม่พึ่งเจอเฉินเฟิงที่หน้าบริษัทเมื่อกี้!”

ตอนหลินหลันพูดเธอแอบสังเกตปฏิกิริยาของเสี้ย เมิ่งเหยา พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาสีหน้านิ่งเฉยไม่มีแววแปลก ใจสักนิด หลินหลันตะลึง: “ลูกรู้ว่าเฉินเฟิงทำงานที่นี่?” เสี้ยเมิ่งเหยาสีหน้านิ่งสงบ ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ แต่สีหน้าแบบนี้ในสายตาของหลินหลันไม่ต่างอะไร กับยอมรับเลย

“ที่แท้ลูกรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเฉินเฟิงทำงานที่นี่…” หลิน หลันยิ้มขืน เดิมเธอกะจะเซอร์ไพร์สเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ไม่ คิดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะรู้นานแล้วว่าเฉินเฟิงทำงานที่นี่ และ ยิ่งเป็นไปได้มากว่า เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นคนทำเรื่องให้ เฉินเฟิงได้ทำงานที่นี่ด้วย

“แม่พูดอะไรกับเขาล่ะ?” เสี้ยเมิ่งเหยาถามเสียงเรียบ เธอไม่แปลกใจเลยที่หลินหลันเจอเฉินเฟิงที่นี่ เพราะทั้งคู่ ทำงานบริษัทเดียวกัน จะเจอกันขึ้นอยู่กับเวลาจะช้าหรือ เร็วเท่านั้น

“แม่บอกเขา…เรื่องแต่งงานใหม่ของพวกเธอสองคน” หลินหลันชะงักไปก่อนว่า

“หนูบอกแม่แล้วไม่ใช่หรอว่า ห้ามคุยเรื่องแต่งงาน กับเขา?” เสี้ยเมิ่งเหยาสีหน้าเย็นชาทันที

หลินหลันยิ้มแหะๆ: “ทำไมจะคุยไม่ได้ล่ะ? เมิ่งเหยา ลูกกับเฉินเฟิงน่ะเหมาะกันราวกิ่งทองใบหยก จะมาแยก ทางกันแบบนี้ มันน่าเสียดายมากนะ”

“น่าเสียดาย? ” เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มหยันมุมปาก: “ตอน หนูหย่ากับเขาทำไมแม่ไม่บอกว่าเสียดายล่ะ?”

“เมิ่งเหยา เมื่อก่อนคือเมื่อก่อน ตอนนี้คือตอนนี้”

“เมื่อก่อนแม่ทำผิดไปจริงๆ ตอนนี้แม่สำนึกผิดแล้ว นะ” “ดังนั้นตอนนี้แม่อยากชดเชยความผิดที่ตัวเองเคย ทำไว้ ให้ลูกคืนดีกับเฉินเฟิงเหมือนเดิมไง” หลินหลันพูด อย่างหนักแน่น

“คืนดีเหมือนเดิม?” เสี้ยเมิ่งเหยามองหลินหลันพลาง ยิ้มเย็น “แม่ แม่ไม่รู้สึกว่าคำพูดนี้พอออกจากปากแม่แล้ว มันน่าขามากหรอ?”

“เมิ่งเหยา….

“ถ้าหนูไม่บอกแม่เรื่องฐานะที่แท้จริงของเฉินเฟิง ชาตินี้แม่คงไม่มีทางยอมให้หนูคืนดีกับเฉินเฟิงแน่จริง ไหม?” แววประชดเต็มใบหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา ตั้งแต่ต้นจน จบ เป้าหมายที่แท้จริงของหลินหลันก็คือความร่ำรวย ของเธอเอง ไม่ใช่เรื่องคืนดีอะไรนั่นหรอก

คำพูดประชดมาเป็นระลอกของเสี้ยเมิ่งเหยาทำเอา หลินหลันหน้าเขียวสลับแดง และรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ถ้ารู้อย่างนี้ ตอนนั้นจะไม่ยอมให้ทั้งคู่ไปทำเรื่องหย่าที่ อำเภอเลย

“เมิ่งเหยา เรื่องคืนดีกันของลูกกับเฉินเฟิงเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้เป็นวันเกิดครบแปดสิบปีของคุณตาลูก ครั้งนี้ลูก ต้องเห็นแก่หน้าแม่แล้วไปสักครั้งนะลูก” เหมือนคิดอะไร ขึ้นมาได้ หลินหลันโพล่งออกมา

“คุณตา…”

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว ถ้าหลินหลันพูดถึงงานเลี้ยง วันเกิดของคนอื่นในตระกูลหลิน เธอจะไม่สนใจเลย แต่ นี่เป็นงานวันเกิดคุณตา เธอทำใจเมินเฉยไม่ได้

“เมิ่งเหยา ในหมู่หลานๆทั้งหมดของตระกูลหลิน คุณตารักลูกมากที่สุด ถึงหลายปีนี้ลูกจะติดต่อกับคุณ ตาน้อยมาก แต่ในใจคุณตายังคิดถึงลูกอยู่นะ งานวัน เกิดครบรอบแปดสิบปีครั้งนี้ความหวังสูงสุดในใจคุณตา คืออยากเจอลูกสักครั้ง ลูกอย่าบอกแม่ว่าลูกไม่อยากไป นะ” หลินหลันพูดอย่างจริงจัง

ถึงเธอจะพูดจาโอเวอร์ไปหน่อย แต่ส่วนใหญ่ก็เป็น ความจริง ในรุ่นหลานของตระกูลหลิน คุณตาหลินรัก เสี้ยเมิ่งเหยามากที่สุด

สามปีก่อนคุณตาหลินยังโมโหเลือดเดือดมากเพราะ เสี้ยเมิ่งเหยาแต่งงานกับเฉินเฟิง ถึงขั้นเคยออกปากว่า ถ้าตระกูลเสี้ยกล้าให้ลูกเขยอย่างเฉินเฟิงแต่งเข้าบ้าน นับแต่นี้เป็นต้นไปคนตระกูลเสี้ยอย่าคิดย่างเท้าเข้ามา เหยียบตระกูลหลินอีกแม้แต่ก้าวเดียว

ตอนนั้นเสี้ยเว่ยกั่วไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของคุณ ตาหลิน ยังคงยืนยันให้เฉินเฟิงแต่งเข้าตระกูลเสี้ย

แต่ไม่คิดเลยว่า ต่อมาคุณตาหลินจะพูดจริงทำจริง สามปีมานี้ไม่ว่าเสี้ยเว่ยกั๋วจะพาหลินหลันไปเยี่ยมเยียนกี่ ครั้ง ก็จะโดนคุณตาหลินกันไว้นอกบ้านเสมอ

ต่อให้เป็นเสี้ยเมิ่งเหยาหลานที่เขารักมากที่สุดก็ไม่ สามารถเข้าประตูบ้านตระกูลหลินได้เลย

เดิมหลินหลันคิดว่า ชาตินี้ตัวเองคงไม่มีทางได้รับ การให้อภัยจากคุณตาหลินแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่า เมื่อ หลายวันก่อนคุณตาหลินจะเปลี่ยนสไตส์ เกริ่นมาคำ หนึ่งว่า ถ้าคนตระกูลเสี้ยอยากมาก็มา

พอได้ยินข่าวจากหลินเย่น หลินหลันดีใจตีปีกทันที เดิมเธอกำลังคิดว่าจะหาทางไปงานเลี้ยงวันเกิดคุณ ตาหลินแล้วทำตัวเฉิดฉายยังไงดี ไม่คิดว่าคุณตาหลินจะ ใจอ่อนก่อนเธอ

ถึงคุณตาหลินจะพูดอ้อมๆ แต่คนมีตาก็ดูออกว่าคุณ ตาหลินใจอ่อนแล้ว

ต่อให้ไม่พอใจตระกูลเสี้ยยังไง แต่เรื่องก็ผ่านไป สามปีแล้ว ก็น่าจะปล่อยวางได้แล้ว

งานเลี้ยงวันเกิดครั้งนี้ พูดตามตรงก็คือคุณตาหลิน เปิดทางให้ตระกูลเสี้ย

“บอกพ่อหรือยัง?” เสี้ยเมิ่งเหยาถาม เธอหวั่นไหว จริงๆ ถึงก่อนหน้านี้จะมีเรื่องไม่ค่อยดีนักกับคุณตา แต่ เธอไม่เคยโทษคุณตาเลย เพราะคุณตาก็หวังดีกับเธอ จริงๆ

ไม่เหมือนความอยากได้หน้าของหลินหลัน คุณตา ไม่เห็นด้วยที่เธอแต่งงานกับเฉินเฟิง ก็แค่เป็นห่วงว่า เฉินเฟิงจะไม่สามารถให้ความสุขกับเธอได้ ไม่ใช่เพื่อ เหตุผลอื่นเลย

“บอกแล้ว เมื่อวานน้ารองของลูกโทรบอกแม่ แม่ก็ บอกพ่อแล้ว คืนนี้พ่อลูกจะมา” หลินหลันบอก

“อืม งั้นพรุ่งนี้พวกเราไปด้วยกันละกัน” เสี้ยเมิ่งเหยา พยักหน้าเบาๆ เพราะแต่งงานกับเฉินเฟิง เธอไม่ได้เจอ คุณตามาเกือบสามปีแล้ว ครั้งนี้เป็นงานวันเกิดครบรอบ แปดสิบปีของเขา ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องไปเจอคุณตาสัก ครั้ง

“เอ่อคือ…เมิ่งเหยา คุณตาลูกเขายังไม่รู้เรื่องที่ลูก หย่ากับเฉินเฟิงแล้ว” พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยารับปาก หลิน หลันดีใจมาก แต่ไม่นานเธอก็เปลี่ยนเป็นสีหน้ากังวล

“แม่ไม่ได้บอกเขา?”

เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว เธอไม่คิดเลยว่าคุณตาจะไม่รู้ เรื่องที่เธอหย่าแล้ว เรื่องนี้จัดการยากละ

เมื่อก่อนคุณตาให้ความสำคัญกับความสุขของเธอ มากที่สุด ตอนนี้ถ้าคุณตารู้ว่าเธอหย่ากับเฉินเฟิงแล้ว คง โมโหตับแลบอีกรอบแน่

“แม่ไม่ได้พูด เรื่องที่ลูกหย่ากับเฉินเฟิง มีแต่น้ารอง เท่านั้นที่รู้” หลินหลันส่ายหัว ความสัมพันธ์เธอกับคน ตระกูลหลินก็ไม่ได้สนิทอะไรมากมาย กับหลินเย่นเอง โชคดียังมีวีแชท ได้ติดต่อกันบ้างเป็นพักๆ กับคนอื่นใน ตระกูลหลินไม่มีวีแชทเลยด้วยซ้ำ