บทที่ 453 ใครคือไอ้ไร้ประโยชน์

“ไร้สาระ! พวกเขากำลังพูดมั่ว! พวกเขาไม่มีทางรู้จักพ่อบ้าน โจว!” หลี่ซื้อผังเริ่มเถียงอีกครั้ง ก่อนที่จะเข้ามาในงานนั้น เขาก็ เห็นพ่อบ้าน โจว ขนาดพี่เองยังให้ความเคารพยำเกรงกับพ่อ บ้านใจวบุคคลนี้อยู่เลย ส่วนไอ้ไร้ประโยชน์อย่างเฉินเฟิง จะมี ส่วนเกี่ยวข้องกับพ่อบ้านโจวไปได้อย่างไรกัน

“เป็นแบบนี้เหรอ?”

หัวหน้าบอดี้การ์ดใช้สายตาเย็นเฉียบมองมาที่เฉินเฟิง

“ไม่ใช่แบบนั้น คุณไปถามพ่อบ้านโจวเดี๋ยวก็รู้เรื่องแล้ว? เฉินเฟิงขมวดคิ้ว

หัวหน้าบอดี้การ์ดเริ่มตกใจพร้อมทั้งสงสัย จากนั้นก็หยิบวิทยุ ขึ้นมาเพื่อสอบถามเรื่อง ในเวลานั้นเอง เสียงโมโห กระฟัดกระเฟียดก็ดังเข้าหู

“พวกแกกําลังทําอะไร?!

“พ่อบ้านโจว…” หัวหน้าบอดี้การ์ดวางวิทยุสื่อสารลงด้วย สีหน้าตกตะลึง เพื่อเตรียมจะถามพ่อบ้านโจวนี่แหละ ไม่คิดเลย ว่าพ่อบ้าน โจวจะมาถึงที่นี่ก่อน

“พ่อบ้านโจว ในที่สุดท่านก็มา ไอ้ไร้ประโยชน์ที่เพิ่งแอบอ้าง ชื่อคุณในการหลอกล่อที่นี่ มันบอกว่าคุณเป็นคนพามันเข้ามา… หลียงยังไม่ทันมองหน้าพ่อบ้านโจวได้ชัด ก็ทำหน้าสร้างความสนใจให้ตนเอง ในเวลานี้ ในใจของเขามีวิธีคิดว่า จะใช้โอกาส นี้ให้สำเร็จ เพื่อจะได้ประจบประแจงพ่อบ้านโจวให้สำเร็จ

แต่เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกสีหน้าเคร่งขรึมของพ่อบ้านโจว หยุดคําพูดแทน

“คุณพูดว่าใครเป็นไอ้ไร้ประโยชน์

“มันไง…” หลี่ซื้อผิงชี้ไปทางเฉินเฟิงพร้อมทั้งตกใจเล็กน้อย

สีหน้าของพ่อบ้านโจวคุณยิ่งเคร่งขรึมหนักลงกว่าเดิม เคร่งขรึมจนสามารถบีบให้น้ำออกมาได้ “คุณเฉินเป็นแขกผู้มี เกียรติที่สุดของคุณ ของเรา ใครอนุญาตให้คุณพูดว่าเขาเป็นไอ้ ไร้ประโยชน์กัน!”

แขกผู้มีเกียรติที่สุดของคุณ!

คำพูดนี้ออกมาจากปากพ่อบ้านโจวแล้ว ทุกคนที่อยู่ในเวลา นั้นต่างตกใจไปตามๆ กัน

หลีสื้อผงหน้าซีดเผือด สมองสว่างเบลอขาวโพลนไปหมด

นี่….นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมแค่พริบตาเดียวไอ้ไร้ ประโยชน์นั่นเกิดเป็นคนที่สำคัญที่สุดของคุณไปได้ล่ะ? เขาไป รู้จักคุณ เอาตอนไหนกัน?

“คุณเฉิน ขออภัยจริงๆ ทำให้คุณโดนรบกวนไปด้วย เรื่องนี้ ผมไม่ทันคิดให้รอบคอบ…พ่อบ้านโจวเขยิบมาทางด้านหน้า แล้วยืนตรงหน้าเฉินฟัง จากนั้นก็โค้งคำนับให้
ภาพตรงหน้า ทำให้บรรดาแขกเหรื่อที่อยู่ตรงนั้นต่างอ้าปาก ค้างกันเป็นแถว พ่อบ้านโจวเป็นถือหัวหน้าพ่อบ้านของตระกูล ในความหมายอื่นๆแล้ว เขาเป็นถึงตัวแทนของตระกูล คนที่อยู่ ในสถานการณ์ในเวลานี้บางคนเป็นเจ้าของธุรกิจหลายหมื่นล้าน เมื่อเห็นพ่อบ้านโจวก็ตาม ยังต้องให้ความเคารพพ่อบ้านโจวกัน ทั้งสิ้น

ทว่าในเวลานี้ พ่อบ้านโจวกับให้ความยำเกรงกับไอ้ขี้แพ้คนนี้ โค้งขอโทษเนี่ยนะ?! ตกลงว่าไอ้คนขี้แพ้นี้มันเป็นใครกันแน่!

“ไม่เป็นไร พ่อบ้านโจว ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร” เฉินเฟิงได้แต่ ยิ้มให้พร้อมทั้งโบกมือท่าทําให้เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องกับพ่อ บ้านโจวเลย การที่หลีสื้อผงจงใจทำเรื่องนี้ เป็นสิ่งที่เกินคาด สําหรับเขาเหมือนกัน

“คุณมีบัตรเชิญไหม?” พ่อบ้านโจวเบนสายตามองมาที่หอ ง ถึงแม้ว่าเงินเฟิงปากว่าไม่เป็นไรก็ตาม แต่ว่าเขาก็ต้องทํา อะไรสักอย่างเพื่อรักษาหน้าตาให้เฉินเฟิง

เมื่อเห็นแววตาที่เย็นเฉียบของพ่อบ้านโจวแล้ว หน้าผากของ หล่อผิงก็ผุดเม็ดเหงื่อขึ้นมาเป็นแถบ “ผม…ผมก็ไม่มี

หวางซื่อหยวนที่อยู่ด้านข้าง หน้าซีดเผือด เธอกับหลุสื่อสิ่งต่าง ไม่มีบัตรเชิญทั้งนั้น!

พี่ เป็นคนพาพวกเขาเข้ามาในงาน

“ไม่มี?!” พ่อบ้านโจวมองด้วยแววตาคมกริบ
“ผม…พี่เป็นคนพาพวกเราเข้ามา” เมื่อเห็นท่าทางพ่อบ้านใจ วที่เริ่มมีอาการประสาทเล็กน้อย หลี่จื้องรีบเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมา แล้วอธิบายทันที

“พีอี๋? พ่อคือใครกัน?” พ่อบ้าน โจวขมวดคิ้ว

เวลานั้นเอง ชายหนุ่มวัยกลางคนที่สวมเสื้ออามานี่ บริเวณลำ คอใส่สร้อยลูกประคำที่ทำมาจากไม้ไว้ที่คอก็วิ่งกระหืดกระหอบ เข้ามา

“พ่อบ้านโจวขออภัยด้วย ขออภัยจริงๆ คนคนนี้ผมเป็นคนพา เข้ามาเอง เขาเพิ่งเคยเข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เลย ถึงได้กล้ามาลองดูกับคุณผู้ชายท่านนี้ได้ รบกวนพ่อบ้านโจว ปล่อยไปพวกเขาไปเถอะ…” เมื่อชายหนุ่มวัยกลางคนมาถึง ก็ใช้ สายตาถมึงทึงจ้องไปที่หอผึ้ง จากนั้นก็ยิ้มให้พร้อมทั้งอธิบาย ให้พ่อบ้านใจวฟัง

“หลี่อี้” เมื่อเห็นชายวัยกลางคน พ่อบ้านโจวก็เข้าใจได้ทันที คนที่หลีสื่อผิงอ้างถึงก็คือ หลี่ เป็นแขกที่เป็นคนกลาง ในวงการ ชนชั้นสูงในเมืองจงไห่ เส้นสายมากมาย เหมือนว่าตระกูลใหญ่ๆ ที่มีชื่อเสียงในเมืองจงไฟ ต่างรู้จักเขากันอยู่บ้าง

งานที่เขาอยู่ทุกวันก็คือหาธุรกิจที่ต้องการหาเส้นสายหรือคนที่ ไม่มีอะไรสักอย่างแต่อยากจะหาหนทาง แต่บางครั้ง ก็จะรับพา พวกคนธรรมดาทั่วไปเข้ามาในงานที่หรูหราเช่นนี้

หลีสื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาต้องเป็นคนพาเข้ามาแน่ๆ

“เหอะ ต่อไปอย่าพาคนอื่นมางานของคุณ ที่นี่อีก มันรบกวนแขกเหรือผู้มีเกียรติของคุณ เข้า แก รับผิดชอบไม่ไหว!” พ่อบ้าน โจวใช้น้ำเสียงเย็นเฉียบมาจากลำคอ ถึงแม้ว่าหล่อจะอยู่ใน ฐานะพ่อค้าคนกลางก็ตาม แต่หลายวันที่ผ่านมานี้ เขากับใช้เส้น สายที่ใหญ่พอควร อำนาจที่อยู่เบื้องหลังในครั้งนี้ ขนาดตระกูล เอง ยังไม่กล้าแตะต้อง ดังนั้นพ่อบ้านโจวเลยแค่พูดตักเตือนไป เท่านั้น

“ครับๆๆ พ่อบ้านโจว คุณวางใจได้ ต่อไปผมไม่กล้าแล้ว” หลี่ รีบโค้งคำนับให้ท่าทางโค้งให้ต่ำสุดๆ

“หลี่จื้อผึ้ง!” หลังจากที่ขอโทษพ่อบ้านโจวไปแล้ว สีหน้าของ หล่อก็เคร่งขรึมลงมาทันที

“อี้…พ่อ ฟังผมพูดก่อน… ” หลี่ซื้อพึ่งยิ้มให้ เพื่อต้องการจะ อธิบาย แต่คำอธิบายยังไม่ออกจากปากเลย ก็ถูกพูดแทรกเสีย ก่อน

ถูกฝ่ามือแรงๆ ของหลี่ ตัดบท’ !

“ยังไม่รีบขอโทษคุณผู้ชายท่านนี้อีก!” หลี่จ้องมองหลี่ซื้อผิง อย่างเย็นยะเยือก ถึงแม้ว่าไม่รู้ถึงรายละเอียดฐานะที่แท้จริงของ เฉินเฟิง แต่ว่าถึงขนาดพ่อบ้านโจวต่างให้ความเคารพยำเกรง งั้นต้องไม่ธรรมดาแน่ อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนที่เขาจะแตะต้องได้

ไอ้โง่หลีสื้อผง อีกนิดก็ทำเรื่องใหญ่แล้ว

หลังจากที่โดนหลอตบหน้าไปแล้ว สีหน้าของหอผึ้งแดงระ เรือเลือดบวมฉ่ง แต่ว่าที่ทำให้เขาลำบากใจที่สุดคือ หล่อให้ เขาขอโทษเงินเฟิงเนี่ย!
เรื่องนี้ลำบากใจมากกว่าการที่เขาถูกฆ่าอีกนะ

“เป็นไง ไม่อยากขอโทษเหรอ?” เมื่อเห็นว่าหล่อผิงได้แต่เม้ม ปากไว้ สีหน้าไม่พอใจ ความโกรธที่อัดอั้นอยู่เต็มอกของหลอ เริ่มดุเดือดขึ้นมาอีกครั้ง

“เปล่า ผมจะขอโทษคุณเฉินเดี๋ยวนี้” ในที่สุด หลี่ซื้อผิงก็ยอม อ่อนข้อให้ ถึงแม้ว่าจะขอโทษเงินเพิ่งต่อหน้าทุกคน มันช่างยาก ลําบากใจกว่าการที่เขาถูกฆ่าให้ตายเสียอีก แต่ถ้าเขาไม่ยอม ขอโทษ หลี่อี้คงทำให้เขาอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น

“ขอโทษ คุณเฉินด้วยครับ ผมมีตาหามีแววไม่ ไม่ควรที่จะ เข้าใจคุณผิดไปเลย….” หลี่ซื้อผังก้มหัวต่ำสุด เพื่อโค้งคำนับให้ แก่เฉินเฟิง

การโค้งคำนับในครั้งนี้ สามารถพูดได้ว่า เกียรติยศของเขา เหมือนโดนเฉินเฟิงเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้า

หวางซื่อหยวนที่อยู่ด้านข้างตกใจอยู่ไม่น้อย ทำร้ายเธอให้ ตายเธอก็ไม่คิดว่า จะมีวันหนึ่ง ชายหนุ่มที่เธอเลือกแล้วกลับมา โค้งคำนับก้มหัวให้กับผู้ชายที่เธอดูถูกดูแคลนมาโดยตลอด

เฉินเฟิงได้แต่ยิ้มให้ แต่ไม่ได้สนใจสื่อถึงแม้แต่น้อย แต่เป็น สายตาหันไปทางพ่อบ้านโจว “คุณจะมาเมื่อไหร่?

พ่อบ้านโจวโค้งคำนับ ให้เล็กน้อย กำลังจะพูดพอดี เวลานั้น เอง ก็มีเสียงมีความสุขที่ตั้งขึ้นในงาน “พี่เพิ่ง
ซึ่งถือสวมใส่ชุดราตรีสีดำสนิท เดินลงมาจากบันไดด้านบน การปรากฏกายของเธอ กลายเป็นจุดเด่นของงาน และตกเป็น เป้าสายตาให้กับทุกคน

รูปพรรณงดงามชวนลุ่มหลง ผิวพรรณนวลผ่องขาวเกลี้ยง เกลา งหยก….ทุกสัดส่วนบนเรือนร่าง ราวกับผลงานที่ สร้างสรรค์ได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด

เธอในเวลานี้ เหมือนองค์เทวดาที่เดินออกมาจากภาพวาด ทําให้คนหลงไหล