บทที่ 444 แม่ที่ไม่เหมือนกัน

“คุณหนูหู ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้ว่าคุณหนูเป็นเด็กไร้เดียงสา ผม…ผมแค่ล้อเล่นกับน้องชายคนนี้เท่านั้นเอง…” ตอนนี้หัวหน้า ยามใกล้ร้องไห้เต็มที่แล้ว ตีให้ตายเขาก็คิดไม่ถึงว่า เขาแค่ หัวเราะเยาะไอ้กระจอกคนหนึ่งกลับทำให้เจ้าของหญิงที่แท้จริง ของ Tianshan Living Areaไม่พอใจซะงั้น

“น้องชาย?!”

“แกเป็นใคร! กล้าเรียกพี่เฟิงว่าน้องชายหา

หูเซอ หยวนปร์ดแตกทันที เจ้าคนดูถูกคนจากรูปลักษณ์ ภายนอกนี่ กล้าเรียกเฉินเฟิงเป็นน้องชาย นี่ไม่ได้เหยียดหยาม เฉินเฟิงหรือไง?!

พี่เฟิง?

พอได้ยินสรรพนามที่หูเซอร์หยวนเรียกเงินเฟิง บรรดายาม เกิดอาการอ้าปากค้างลิ้นแข็ง

คนที่อาศัย Tianshan Living Area ใครไม่รู้บ้างว่า หูเซอร์ หยวนคือลูกสาวของหูจึงไฟที่รวยเป็นอันดับหนึ่งของซูโจวรุ่น ก่อน ปกติหูเซอร์หยวนถือตนเย่อหยิ่งจนเลื่องลือ คนธรรมดา อย่าว่าแต่จะให้เธอเรียกพี่เลย แค่ให้หูเซอร์หยวนมองเขาเต็มตา ยังไม่ได้เลย

แต่วันนี้หูเซอร์หยวนกลับเรียกไอ้กระจอกที่ขับออดี้คนนี้ว่าเฟิง

ไอ้กระจอกนี้เป็นใครกันแน่?!

ยามหลายคนอดเบนสายตามองไปทางเฉินเฟิงไม่ได้ แต่กลับ เห็นเฉินเฟิงส่ายหัวยิ้มแหย

*แก แก พวกแก เก็บข้าวของไสหัวกันไปได้เลย!

ตอนนี้หูเซอร์หยวนมองยามหลายคนด้วยสายตาเย็นชา และ ไล่ออกอย่างไม่แคร่เลย พอพวกเขาได้ยินอย่างนั้นสีหน้าเปลี่ยน กันทันที

“คุณหนูหู ให้โอกาสพวกเราอีกครั้งเถอะครับ พวกเราผิดไป แล้ว ต่อไปไม่กล้าดูคนแค่ภายนอกอีกแล้ว….

“ยังคิดจะมีต่อไปอีกหรอ?!” เซอร์หยวนขมวดคิ้วแน่น กัดฟัน กรอดพูดว่า: “ไสหัวกันไปเดี๋ยวนี้เลย!

“คุณหนูหู…”

“เซอร์หยวน ให้โอกาสพวกเขาอีกครั้งเถอะ” ตอนนี้เอง เฉินเฟิงพูดขึ้นยิ้มๆ

หูเซอร์หยวนมองเขาอย่างแปลกใจ แต่ก็เห็นเขายิ้มบอกว่า

“พวกเขาไม่ได้ทําผิดอะไร แค่พยายามทำตามหน้าที่ตัวเอง เท่านั้น ถ้าจะมีอะไรไม่สมควร ก็คงเป็นท่าที่พวกเขาเท่านั้น แหละ”

“ขอบคุณคุณเงินมากครับ!
*ขอบคุณคุณเฉินมากครับ!

พอได้ยินเฉินเฟิงช่วยพูดให้พวกตน ยามหลายคนซาบซึ้งใจ น้ำตาไหลพราก

คิ้วของหูเซอร์หยวนที่ขมวดมุ่นค่อยคลายลง “ในเมื่อพี่เฟิง ขอร้องแทนพวกนาย งั้นฉันจะให้โอกาสพวกนายอีกครั้ง แต่ เตือนไว้ก่อนเลยนะ ต่อไปฉันไม่อยากเห็นเรื่องแบบนี้เกิดอีกเป็น ครั้งที่สอง เข้าใจไหม?!”

“เข้าใจเข้าใจครับ! คุณหนูหู คุณวางใจได้ ต่อไปพวกผมไม่

กล้าแล้วครับ!” ยามหลายคนปาดเหงื่อที่หน้าผาก รีบรับประกัน “เหอะ เอาให้ได้อย่างที่พูดละกัน” หูเซอร์หยวนแค่นเสียง โชคดีที่เฉินเฟิงไม่ถือสา ไม่งั้นวันนี้เธอจะจับยามพวกนี้ถลกหนัง

แน่

“เอาล่ะ พี่เฟิง พวกเราเข้าไปกันเถอะค่ะ” เธอเป็นสายตามาที่ เฉินเฟิง หูเซอร์หยวนก็เปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มแย้ม

เฉินเฟิงพยักหน้าเบาๆ และเดินตามไปขึ้นรถหูเซอร์หยวน ไม่กี่ นาทีหลังจากนั้นรถของหูเซอร์หยวนก็หยุดลงที่หน้าคฤหาสน์ใกล้ ทะเลสาบ

คฤหาสน์มีกำแพง สูงมาก เป็นสีขาว ประตูใหญ่ทำด้วย ทองแดงกันกระสุน จากการประเมินคร่าวๆ ค่าตกแต่งต้องมี อย่างน้อยสิบล้านขึ้นไป

พอเข้าไปในเขตกำแพง ตีกรโหฐาน โดดเด่น ข้างหนึ่งเป็นตึกหลัก อีกข้างเป็นสวนดอกไม้

สวนดอกไม้จัดแต่งเป็นสไตล์เรียบง่ายแบบสมัยใหม่ มีถนน ก้อนหินสลับพื้นหญ้า บลูสโตนจัดเรียงทับซ้อนกันเป็นระเบียบ เรียบร้อย

พอหันไปมองตึกหลัก เสาหลักทําจากหินอ่อน ยึดผิดเป็นอิฐสี แดง มองแวบแรกเหมือนหลุดเข้าไปในยุคปฏิวัติของสาธารณรัฐ

การตกแต่งของคฤหาสน์นี้แตกต่างจากคฤหาสน์อื่นใกล้เคียง โดยสิ้นเชิง

คฤหาสน์อื่นส่วนมากจะเป็นสไตล์ยุโรปสมัยใหม่

แต่คฤหาสน์นี้เห็นได้ชัดว่าเป็นสไตล์ย้อนยุคช่วงปฏิวัติ

สาธารณรัฐจีน

และดูท่าจะคงสไตล์นี้มาหลายสิบปีแล้ว

ถึงคฤหาสน์จะไม่มีคนอยู่ แต่ก็ได้รับการทำความสะอาดเอี่ยม อ่อง

พอเฉินเพิ่งเข้ามา แทบจะไม่เจอฝุ่นเลย

ตลอดทางหูเซอร์หยวนแนะนำโครงสร้างคฤหาสน์ให้เงินเฟิง ฟังอย่างละเอียด แต่เรื่องของแม่กลับไม่พูดเลยสักคำ

ในเมื่อหูเซอร์หยวนไม่พูด เฉินเฟิงก็ไม่ถาม หลังเดินอ้อมตึกหลักไปแล้ว หูเซอร์หยวนก็เดินมาถึงตึกเล็กตีกหนึ่ง

กเล็ก มีสามชั้น สูงประมาณเก้าเมตร สไตล์สถาปัตยกรรม ออกแนวเจดีย์

ประตูเป็นสีแดง และเต็มไปด้วยฝุ่นเกาะเต็มไปหมด แม่กุญแจ ล็อคที่มีแค่อันเดียวก็มีสนิมเกาะแล้ว

ตอนนี้เอง หูเซอร์หยวนหยิบกุญแจพวงหนึ่งออกจากกระเป๋า

“พี่เฟิง สิบกว่าปีก่อนคุณน้าเคยมาพักที่นี่ระยะหนึ่ง ก่อนจาก ไปก็มอบกุญแจที่นี่ไว้ให้คุณพ่อฉัน ให้คุณพ่อช่วยเก็บรักษาไว้

“ตอนนี้พี่มาแล้ว งั้นกุญแจนี้ควรจะคืนให้พี่ซะที หูเซอร์หยวน ยื่นกุญแจให้เฉินเฟิง

เฉินเฟิงรับมาอย่างสงบนิ่ง และสอดกุญแจไขแม่กุญแจปลด ล็อค ใช้แรงนิดหน่อยล็อคก็ปลดออก เฉินเฟิงถึงแม่กุญแจออก และเปิดประตูเข้าไป

จากนั้นกลิ่นเหม็นเน่นก็ลอยมากระทบจมูกเขา

เฉินเฟิงไม่ได้ขยับตัว ตอนนี้สายตาเขาพุ่งไปที่เปียโนตัวหนึ่ง

เปียโนวางอยู่ในตำแหน่งที่ตรงข้ามกับประตูพอดี วัสดุของ เปียโนมันธรรมดามาก เป็นเปียโนที่เห็นได้ทั่วไป

แต่เปียโนตัวนี้กลับทำลายความคลางแคลงใจทั้งหมดที่ เฉินเฟิงมีต่อหูเซอร์หยวน

ก่อนนี้เขายังสงสัยว่า เรื่องที่หูเซอร์หยวนพูดว่า กุญแจที่แม่เขาเหลือไว้ให้เขาเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ ตอนนี้เขาไม่สงสัยอีกแล้ว แม่ทิ้งกุญแจไว้ให้เขาจริงๆ และยังมอบกุญแจให้พ่อของหูเซอร์หยวนเก็บรักษาไว้ เพราะเปียโนตรงหน้าตัวนี้เป็นตัวเดียวกับที่แม่เคยใช้เมื่อสิบ กว่าปีก่อน

เฉินเฟิงไม่มีทางจำผิดแน่

แม่ผมมีความสัมพันธ์ยังไงกันแม่กับพวกคุณ?

เขาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก็เป็นสายตามามอง เซอร์หยวน เห็นได้ชัดว่าแม่เชื่อใจตระกูลหมาก ไม่งั้นคงไม่มอบ ของแบบนี้ให้ตระกูลหูดูแล

แต่ในสิบกว่าปีมานี้ เขาไม่ได้เคยได้ยินเรื่องตระกูลหูจากปาก แม่เลย ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้หูเซอร์หยวนพาเขามาที่นี่วันนี้ บางที เขาคงไม่มีวันได้รู้เรื่องตระกูลหูเลยด้วยซ้ำ

“ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตระกูลหมีในวันนี้คุณน้าซูเป็นคนให้ค่ะ

หลังจากหูเซอร์หยวนเงียบงันไปครู่หนึ่ง ก็เอ่ยปากพูดขึ้นช้าๆ แต่สิ่งที่เธอบอกมากลับทำให้เงินเพิ่งตกใจพอดู จากความ หมายของหูเซอร์หยวนคือ แม่เป็นคนพยุงตระกูลหูขึ้นมา?

“ยี่สิบกว่าปีก่อน ตระกูลหูเป็นแค่ตระกูลเล็กๆตระกูลหนึ่งของ ซูโจว แต่หลังจากได้เจอคุณน้า ตระกูลหูก็กลายเป็นตระกูลรวยอันดับหนึ่งของซูโจวในเวลาแค่สามปี หูจึงให้พ่อของฉันยังได้ ครองตำแหน่งคนรวยอันดับหนึ่งของซูโจวอยู่หลายปี เซอร์ หยวนเล่าเรื่องต่อ แต่คำที่พูดออกมากลับทำให้เงินเพิ่งตกใจ มาก

ตระกูลหู เป็นตระกูลรวยอันดับหนึ่งของซูโจว?! หูจึงให้ยังเคย ติดโผดนรวยอันดับหนึ่งของซูโจว?

จําเป็นต้องบอกจริงๆว่า ข่าวนี้เหมือนคลื่นยักษ์พัดพาปั่นป่วน ใจเฉินเฟิง

ในความคิดเขา นอกจากแม่จะมีความสามารถแล้ว ก็ไม่ได้มี อะไรพิเศษอีก ถึงขั้นพูดได้เลยว่า เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง

แต่วันนี้แม่จากปากของหูเซอร์หยวนกลับเป็นผู้หญิงแกร่งคน หนึ่ง สามารถประคับประคองตระกูลเล็กๆตระกูลหนึ่งจนกลาย เป็นตระกูลรวยอันดับหนึ่งของซูโจว ความสามารถแบบนี้ โลกนี้ จะมีซักกี่คนทําได้?