บทที่ 436 แค่เรื่องถกเถียงกันนิดหน่อยเอง

“มึงไปแกว่งเท้าหาเสี้ยนที่ไหนมา ไปทำให้ใครเขาโกรธมาเห รอ?!” หลินเย็นเพิ่งจะรับสาย ก็มีเสียงโกรธเดือดดาลระเบิดดัง ทะลุปลายสายมาทันที

หลินเย่นตกตะลึงไปสักพัก จากนั้นก็เอาแต่ปฏิเสธ “คุณสามี คุณพูดอะไร? ฉันไม่ได้ไปทําผิดกับใครมา ฉันก็นั่งสงบเสงี่ยม เจียมตัวอยู่ที่บ้านนี่แหละ”

“ตอแหล!” ถังเย่าโจงโมโหจนหลุดคำด่าออกมา “โรงแรม ของกูถูกคนปิดไปแล้วเนี่ย แล้วมึงยังมาพูดอีกว่าไม่ได้ไปทำผิด กับใครมา?!”

“อะไรนะ?! โรงแรมของคุณถูกคนปิดไปแล้ว!” เมื่อได้ยินข่าว เช่นนี้ หลินเป็นหน้าถอดสีทันที สิ่งที่สร้างรายได้เชิดหน้าชูตาของ สามีของตนเองนั้น มันก็คือโรงแรมแห่งนั้น ถ้าโรงแรมนั่นถูก ปิดตาย เช่นนั้นครอบครัวของตนเองก็คงต้องกัดก้อนเกลือกิน แล้วแหละ

“สามี มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ถึงแม้ว่าในใจนั้นมีลางสังหรณ์ ไม่ดีก็ตาม แต่หลินเล่นก็ยังไม่ยินยอมจะเชื่อ เรื่องนี้มันต้อง เกี่ยวข้องกับเงินเฟิงแน่

“มึงถามแล้วกูจะไปถามใครล่ะ?” ถังเช่าโจงระเบิดอารมณ์ ความโกรธ พร้อมทั้งหลุดคำผรุสวาทมาอีกหลายคำ “ตอนเที่ยง กุยังนั่งทำงานอยู่ในห้อง ทำงานอยู่งกๆ อยู่ดีๆ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา บอกว่าโรงแรมของกูมีปัญหาซะงั้น ไม่พูดพร่ำทําเพลงก็ จัดการปิด โรงแรมกูเลย…

“สามี ผู้อำนวยการจางล่ะ คุณไปหาผู้อำนวยการจางหรือยัง? หลินเป็นอดถามไม่ได้ ก่อนหน้านี้โรงแรมของถังเข้าโจงใช่ว่าไม่ เกิดเรื่อง ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง ถังเข้าโจงก็จะไปหาผู้อำนวยการจาง จ่ายสินน้ำใจให้ไปๆ มาๆ ถังเช่าโจงก็เริ่มสานสัมพันธ์กับผู้ อ่านวยการจาง

ระบบข้าราชการของเมืองจงให้ ถึงแม้ว่าผู้อำนวยการจางจะ ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ผู้บริหารระดับสูง แต่ก็มีหน้ามีตามตำแหน่งใน ทางสังคม

ถ้าไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไร ผู้อำนวยการจางก็สาม จัดการได้

ไปหาแล้ว! ไม่ไปหาได้ด้วยเหรอ?!”

“ตอนเกิดเรื่อง ในตอนแรกนั้น ก็โทรศัพท์หาผู้อำนวยการ จางเลย ปกติผู้อำนวยการจางไม่ว่าจะยุ่งขนาดไหน ก็จะรับ โทรศัพท์กูเลย แต่วันนี้ โทรไปสิบกว่าสายแล้ว ผู้อำนวยการจาง ไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่โมโหเดือดดาลของถังเช่าโจง หลินเล่นรู้ ได้ทันทีว่าเรื่องมันหนักหนาเอาการอยู่ ครอบครัวของพวกเขานึก ว่าการพึ่งพาอาศัยอำนาจของผู้อำนวยการจาง แต่ครั้งนี้ขนาด โทรศัพท์ก็ไม่กล้าแม้แต่จะรับสาย

“สามี เอางี้… คุณลองโทรศัพท์ไปหาผู้อำนวยการจางอีกสองสามครั้ง ? บางทีผู้อำนวยการจางคงยุ่งอยู่เลยไม่ได้ใส่ใจมั้ง?” หลินเล่นยังคงทำใจดีสู้เสือ ถึงแม้ว่าในใจจะเข้าใจแจ่มแจ้ง ก็ตาม ว่าเรื่องนี้เฉินเฟิงต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแปดสิบถึงเก้าสิบ เปอร์เซ็นต์ ทว่าเธอยังคงไม่รู้สึกตัวว่า เฉินเพิ่งจะมีอำนาจ มากมายถึงเพียงนี้

“ในสมองจึงมีแต่ขี้เลื่อยหรือไง?! ไม่ว่าผู้อำนวยการจางจะยุ่ง ขนาดไหน จะยุ่งถึงขนาดไม่สามารถรับสายได้เลยสักสายเห รอ?” ถังเย่าโจงโมโหจนหลุดด่าออกมา เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว หลินเย่นยังไม่เข้าใจอีก ว่าเรื่องมันหนักหนาสาหัสมาก

นี่มันหมายความว่ามีคนจงใจทำลายครอบครัวของพวกเขา แถมคนคนนั้นยังมีอำนาจ ขนาดที่ผู้อำนวยการจางจะเตือนพวก เขาสักหน่อยยังไม่มีกล้าทําเลย

ถังเข่าโจงโทรศัพท์ไปสิบกว่าสายแล้ว ถึงได้เข้าใจปัญหานี้

แต่เขาเองก็ครุ่นคิดอยู่นั้น แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเขาไป เหยียบเท้าใครมา ช่วงนี้ เขาก็ทำตัวสงบเสงี่ยมมาก ไม่ได้ทํา อะไรทั้งทางตรงและทางอ้อมเลย

ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ไปก่อเรื่องมา งั้นคนที่ไปก่อเรื่อง ก็ต้องเป็น หลินเย่นกับถางรั่วเสงี่ยนแล้ว

เพราะว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน เพราะฉะนั้นถึงเข่าโจงเข้าใจ ดี นิสัยของภรรยาของตนเองตอนอยู่นอกบ้านทำตัวแบบไหน การหาเรื่องไปทั่ว ก็มีไม่น้อย

“สามี วันนี้ฉันก็แค่ไปทะเลาะถกเถียงกับคนมานิดหน่อยเอง…” ถึงเข่าโจงพูดมาถึงขั้นนี้แล้ว หลินเล่นก็รู้ตัวจนไม่สามารถ ปิดบังได้อีกแล้ว จนต้องรับสารภาพออกมา

“แกบอกว่าหลานสาวของแกตอนนี้เป็นประธานอยู่ที่บริษัท คางเหม่ยกรุ๊ปใช่ไหม?” เสียงดังเข้าโจงที่อยู่ปลายสาย เมื่อ ได้ยินเสียงหลินเยนอธิบายอย่างละเอียดแล้ว สติได้แต่เตลิด กระเจิง

“ใช่ ก็ไม่ว่าอีนางนั่นมันโชคดีอะไรนักหนา แค่ไม่กี่วัน จากคน บ้านนอกก็กลายมาเป็นประธานของบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปซะงั้น เมื่อเอ่ยถึงเสี้ยเพิ่งเหยาแล้ว น้ำเสียงของหลินเย็นมีแต่ความ อิจฉาริษยาทั้งโกรธทั้งเกลียดไปพร้อมๆ กัน

“อีโง่! แกนี่มันเป็นอีโง่ของแท้!”

“เขาไปเป็นประธานบริษัทแล้ว จึงไม่ไปสนครอบครัวของคน อื่นก็ดีแล้ว แต่ถึงเนี่ยยังเลือกไปก่อเรื่องให้เขาอีก?!”

ถังเย่า โจงโมโหจนแทบกระอักเลือดออกมา ถึงจะทำร้ายเขา ให้ตายไปเขาก็ไม่คิดว่า ปัญหาที่เกิดขึ้นมันจะมาจากอีโง่หลิน เช่นนี้เองที่ลับหลังแอบไปก่อเรื่องกับคนอื่นเองเลย

โดนถังเช่าโจงด่าซะไม่เหลือชิ้นดี หลินเล่นรู้สึกน้อยใจเล็ก น้อย “สามี ฉันก็ทำเพื่อรั่วเสวียนของเรา…

“ตอแหล! มึงมันสมองขี้เลื่อย ถ้าต้องการให้รั่วเสงี่ยนมี อนาคตที่ดี ซึ่งก็ไม่ควรที่จะไปหาเรื่องเสียเพิ่งเหยาคนนั้น

“รองประธานบริษัทเลยเหรอ?! มึงนี่มันไม่อายบ้างเหรอที่อ้าปากพูดออกไป นิสัยของรั่วเสงี่ยนพวกเราเป็นแบบไหน ใช่ว่า มึงไม่รู้! อย่าพูดว่าให้เธอมาเป็นรองประธานเลย ให้ตำแหน่ง เป็นแค่ เธอก็พนักงานกระจอกๆ เธอไม่มั่นใจจะทำได้ออกมาดี

“มึงนี่มันโง่! หรือว่ามึงต้องการทำให้โมโหจนตายคาที่ไป เลยมึงถึงได้สบายใจได้?!”

“สามี ฉันไม่ได้หมายความว่างั้น…” หลินเป็นพยายามอธิบาย กลับอย่างเสียงเบา ถึงแม้ว่าจะถูกถังเช่าโจงสั่งสอนก็ตาม แต่ หลินเล่นก็ยังไม่รู้สึกว่า ตัวเองไปก่อปัญหาเอาไว้

ถางรั่วเสงี่ยนไม่เหมาะกับตำแหน่งของรองประธานแล้วไงล่ะ คนที่ไม่เหมาะก็มีถมไป เสี่ยเมิ่งเหยาก็ใช้ชีวิตถูๆ ไถๆ แบบนั้น แต่เสี้ยเพิ่งเหยามาทำงานเป็นประธานบริษัทได้ ลูกสาวของ ตนเองมาทํางานตำแหน่งรองประธานบริษัทได้ก็ไม่ได้เป็นเรื่อง ใหญ่โตอะไรนี่?

แน่นอนว่า คำพูดนี้หลินเล่นได้แต่พูดอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าพูด ออกมาจากปาก ถ้าพูดออกมา ถึงเข่าโจงก็คงโมโหจนหัวใจวาย ดายที่โรงแรมนั่นแหละ

“กูไม่สนว่ามึงจะหมายความว่ายังไง ตอนนี้จึงรีบไปขอโทษ หลานสาวคนนั้นของมึงซะ รีบให้เธอยกโทษเร็วๆ!” ถังเย่าโจง พูดอย่างโมโห

“สามีไปขอโทษนางนั่นเกรงว่ามันยังไม่พอ…” หลินเย่นพูด เสียงอ่อย เมื่อครู่เธอแต่บอกกับถังเข้าใจง ว่าไปก่อเรื่องกับเสียเพิ่งเหยามา แต่ไม่ได้บอกเรื่องที่หลังคนกับอู่ซื้อเดอมาหาเรื่อง เธอ

ยิ่งคำพูดที่หลิวคุนกับอู่ซื้อเคอฝากเอาไว้อีก เรื่องทั้งหมด เฉินเฟิงเป็นคนชักน่าอยู่เบื้องหลัง

“อีโง่มึงนี่ยังหาเรื่องไปก่อเรื่องกับใครอีก?!” ถังเช่าโจงเริ่ม โมโหระเบิดอารมณ์เหมือนสายฟ้าฟาด ถ้าหากว่าหลินเล่นไม่ได้ อยู่ข้างกายของเขาแล้ว เขาคงจะตบหน้าหลินเล่นแรงๆ ไปสัก สองสามที

“ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็อดีตสามีเก่าของนางนั่นไง เฉินเฟิง ก่อน หน้านี้ฉันก็เคยเอ่ยเรื่องลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนนั้นกับคุณตั้ง หลายครั้ง” หลินเย่นเอ่ยขึ้นมา ตั้งแต่วันที่เธอแต่งงานกับถังเช่า โจงแล้ว น้อยครั้งนักที่เธอจะติดต่อกับหลินเล่น แต่ว่าเรื่อง ครอบครัวของหลินหลัน เธอสนใจเรื่องนี้มาโดยตลอด

“ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเหรอ?”

“เฉินเฟิงเหรอ?”

ถังเข่าโจงตะลึงพรึงเพริด สักพักในสมองก็มีขุดข่าวคราวของ เฉินเฟิงออกมา

“เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเขา

“เมื่อครู่ลูกน้องจอมประจบสอพลอของมันสองคน มาหาที่บ้าน เรา…” หลินเล่นรีบเอาเรื่องที่หลิวคุนกับอู่ซื้อเคยพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ปากพาซวย?”
เมื่อได้ยินคำนี้ ถึงเข่าโจงถึงได้เข้าใจทันที จากนั้นเขาทั้งเก ลียดหลินเล่นจนต้องหมั่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเอาไว้ ความรู้สึกนี้ตั้งแต่ แรก หลินเล่นก็ยังไม่รู้ด้วยว่าคนที่ทำผิดกับเขาคือใคร แต่หลิน เช่นก็ยังคงแข็งข้อกับเรื่องนี้ไม่เลิก

“สามี ฉันเคยเจอไอ้ไร้ประโยชน์นั้นที่เมืองซางโจวอยู่หลาย ครั้ง เขาก็แค่ไอ้คนไร้ค่าที่เกาะเมียกิน ก่อนหน้านี้ตอนที่บ้านหลิน หลันกำลังนั่งทานข้าว ขนาดนั่งที่โต๊ะกินข้าวเขายังนั่งไม่ได้สิทธิ นั้นเลย แล้วอยู่ดีๆ เขาก็มีอำนาจบาตรใหญ่ขึ้นมา ฉันรู้สึกว่า เรื่องมันแปลกประหลาดอยู่” หลินเย่นขมวดคิ้วหากัน