บทที่ 433 รองประธานบริษัท

“รองประธานบริษัท!”

อย่างน้อยแกก็ต้องแต่งตั้งตำแหน่งรองประธานบริษัทให้รั่วเส วียนของฉัน!

หลินเล่นพูดออกมาจากปากอย่างมั่นใจ คำพูดที่พ่นออกมา นั้นเกือบจะทำให้เสียเพิ่งเหยาหัวเราะจนหงายท้อง พอเข้ามาก็ ขอมาเป็นรองประธานบริษัทซะแล้ว คนเก่งกาจมากความ สามารถก็ยังไม่กล้าพูดคำพวกนี้ออกมาเลยมั้ง

“ไม่ได้!”

เสียเพิ่งเหยาปฏิเสธทันควัน อีกอย่างไม่ต้องพูดเลยว่าเธอเอง ก็ไม่มีสิทธิที่จะแต่งตั้งให้เป็นผู้ช่วยประธานบริษัท ถึงแม้ว่าเธอมี สิทธิ ก็ไม่อาจให้ทางรั่วเสงี่ยนที่เพิ่งจะเรียนปริญญาตรีจบมารับ ตำแหน่งรองประธานบริษัทได้ ถ้าเธอทำอย่างนั้นจริง มันเป็นการ ให้พนักงานในบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปต่างไม่พอใจมาก

“ทำไมไม่ได้!” หลินเย่นเริ่มหัวร้อนแล้ว “แกเป็นถึงประธาน บริษัท ทำไมของฉันรั่วเสงี่ยนถึงเป็นรองประธานบริษัทไม่ได้?!

“ไม่มีคำว่าทำไม ไม่ได้ก็คือไม่ได้!” เสียเพิ่งเหยาพูดอย่างเย็น ชา เธอมองออกว่า ตั้งแต่เริ่มแรก หลินเย่นต้องการให้ทางรั่วเส วียนมาทำงานในตำแหน่งรองประธานบริษัท แต่ไม่ใช่การที่ให้ ยางรั่วเสวียนเข้ามาทำงานในบริษัทต่างเหมยกรุ๊ปแค่อย่างเดียว
“พี่เย่น รั่วเสงี่ยนเพิ่งจะเรียนจบ คุณก็จะให้เธอมารับตำแหน่ง

เป็นถึงรองประธานบริษัท ไม่ดูไม่ดีกระมัง” หลินหลันที่อยู่ข้างๆ

ถึงกับทนไม่ไหวแล้ว อีกอย่างการศึกษาของการรั่วเสงี่ยนก็ไม่มี

ความพร้อมที่จะเป็นรองประธานบริษัทไปได้ ถึงแม้ว่าเป็นได้ เธอ

ก็ไม่ยินยอมให้ทางรั่วเสงี่ยนทำงานในตำแหน่งรองประธาน

บริษัทหรอก

เหตุผลก็แสนจะง่ายดาย ถ้าถางรั่วเสงี่ยนเป็นรองประธาน บริษัทขึ้นมาจริงๆ งั้นต่อไปหลินเล่นก็จะยกระดับได้เทียบเท่านะสิ งั้นก็ไม่มีวิธีที่จะทำตัวอยู่เหนือกว่าเหมือนวันนี้ได้แล้ว

“ไม่ค่อยดีเหรอ?!” หลินเล่นขมวดคิ้วเข้าหากัน นัยน์ตามีแต่ไอ ความโกรธเคืองกำลังลุกออกมา “ไม่ค่อยดียังไง? แกไม่เห็นหัว รั่วเสงี่ยนของฉันเลยใช่ไหม?”

“พี่เช่น ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…” หลินหลันขมวด คิ้วเข้าหากัน อยากจะอธิบายต่อ แต่ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหลิน เย่นตอกกลับมาอย่างหยาบช้า “ตอแหล แกหมายความว่าอย่าง นั้นแหละ!”

“แกไม่เห็นหัวรั่วเสงี่ยนของฉันเลย

“แกอีกคน เสี้ยเพิ่งเหยา” หลินเย็นเป็นสายตามามองเสียเพิ่ง เหยา

สีหน้าของเธอโกรธแค้นอย่างอุ่นเคือง “แกมันลืมบุญคุณที่รด หัวแกแล้ว ตอนนี้เป็นถึงประธานบริษัท สายตาสูงส่ง ก็เลยไม่ เห็นหัวญาติจนๆ อย่างพวกเราแล้ว?
“แกลืมแล้วหรือไงเมื่อก่อนครอบครัวของเราช่วยเหลือ ครอบครัวแกยังไงบ้าง?

“ช่วยเหลือครอบครัวฉันเหรอ? ป้าสอง หลายปีที่ผ่านมานั้น คุณมา ที่บ้านฉันกี่ครั้งกัน?” เสียเพิ่งเหยาโมโหจนระเบิดอารมณ์ ออกมาอีกครั้ง เธอไม่รู้จริงๆ ว่าหลินเล่นเอาความหน้าด้านมา จากไหนถึงได้กล้าพูดคำพูดนี้ออกมา ถ้าเธอจำไม่ผิด เจ็ดปีที่ ผ่านมานั้น อย่าพูดถึงการช่วยเหลือแก่ตระกูลเสียของหลินเป็น เลย ขนาดมาที่บ้านตระกูลเสียสักครั้งเธอยังไม่เคยมาด้วย

ครั้งที่แล้วที่เธอถูกเฉินอิงโรทำร้ายร่างกายจนบาดเจ็บสาหัส นั้น หลินเล่นก็เคยมาที่โรงพยาบาล แต่ว่าครั้งนั้นแล้ว หลินเป็น ไม่ได้มาเยี่ยมเธอ แต่กระชากให้เธอลุกจากเตียงคนไข้ด้วย สภาพที่มึนงง และให้เธอช่วยติดต่อกับหลินจงเหว่ยให้ได้

คนพรรค์นี้ ยังมีหน้ามาพูดว่าช่วยเหลือตระกูลเสียอีก มันช่าง ตลกสิ้นดี!

“ฉันไม่ได้มาที่บ้านแกหลายครั้งก็ตาม แต่ฉัน…แต่งานของฉัน แกเป็นคนเขียนให้ออกจากงาน ยอมรับใช่ไหม?” เหมือนว่า ตนเองกำลังเสียท่าอยู่ หลินเล่นรีบเปลี่ยนหัวข้อทันที

“คุณถูกไล่ออกจากงานมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?” เสี้ยเพิ่งเหยา

ขมวดคิ้วโก่งเรียว เพราะว่าไม่เข้าใจคำพูดของหลินเล่นว่าทำไม ถึงได้พูดคำพูดนี้ออกมาได้ “ไม่เกี่ยวกับแกได้ยังไงกัน ไม่กี่วันนี้ที่แกไปดูตัวมาเรื่องที่แก

ประธานหวางแกลืมไปแล้วเหรอ?”
“ถ้าไม่ว่าแกไปด่าทอสาดเสียเทเสียประธานหวางเอาไว้ ประธานหวางก็คงไม่ไล่ฉันออก!”

“เพราะฉะนั้นแกต้องรับผิดชอบ!” หลินเล่นพูดด้วยความกร่าง

ออกมา

สาดเสียเทเสียประธานหวางจนขายหน้า

เส็งเมิ่งเหยาหัวเราะอย่างเยือกเย็นอยู่ครั้งหนึ่ง “ป้าสอง อันดับแรก ฉันต้องบอกเรื่องหนึ่งกับคุณก่อน เรื่องไปดูตัวสอง สามวันก่อน ฉันไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย พวกคุณเป็นคนหลอกฉัน ไป

“ข้อสอง ที่คุณพูดประธานหวางคนนั้น เขาควรโดนด่าอยู่ แล้ว!”

“ข้อสุดท้าย คุณถูกไล่ออกมาจากงานก็ไล่ออกไปสิ มันไม่มี ส่วนไหนเกี่ยวข้องกับฉัน ฉันไม่รับผิดชอบ!”

“แก… แกมันเป็นหมาไม่มีน้ำใจ! ที่แกพูดออกมาหมายความ

ว่าไง?! แกยังมีน้ำใจอยู่ไหนเนี่ย!” หลินเย่นรู้สึกว่าทรวงอกจะ ระเบิดออกมาอยู่แล้ว เธอไม่คิดเลยว่า เสียเพิ่งเหยาในเวลานี้ จะ ไม่ยอมพูดเรื่องหลักการได้ขนาดนี้ ไม่สนใจจิตใจคนอื่น ทั้งๆ ที่ ตนเองเป็นถึงป้าสองของเธอด้วยซ้ำ

“ฉันมีหรือไม่มีน้ำใจคุณก็รู้อยู่เต็มอก” เสียเพิ่งเหยาเอ่ยปาก พูดอย่างเย็นชา ผ่านเรื่องราวมาตั้งมากมาย เธอย่อมเข้าใจหลัก การนี้ ม้าที่แสนดีโดนคนที่เอาไว้ คนดีย่อมถูกคนอื่นรังแกเสมอ การปฏิบัติกับคนอื่นนั้น ยามเมื่อคุณใจอ่อนไปเรื่อย พวกเขาก็จะมาขี้รดใส่บนหัวคุณตลอด

“ยังไงฉันไม่สนใจ วันนี้ไม่ว่าจะยังไง แกต้องยกตำแหน่งรอง ประธานบริษัทให้กับรั่วเสงี่ยนของฉัน ไม่งั้นฉันจะนั่งอยู่ที่ห้อง ทำงานของแกไม่ไปไหนทั้งนั้น ยิ่งเห็นเสี้ยเพิ่งเหยาเต๊ะท่าไม่ ยอมตกลงด้วย หลินเล่นเลยรีบพ่นข้ออ้างต่างๆ นานาขึ้นมาแทน

การจัดการเรื่องนี้นั้น เสี้ยเพิ่งเหยาทำตามกฎทันที “ฟางหย่า เรียกยามขึ้นมา!”

“ได้ค่ะ ท่านประธานเสี้ย” ฟางหย่าที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่าง เงียบๆ ได้แต่พยักหน้าให้อย่างเคารพ จากนั้นก็หันตัวกลับไป แล้วกดโทรศัพท์ออก

เมื่อเห็นว่าเสียเพิ่งเหยาทำแบบนั้นจริงๆ หลินเล่นถึงกับ ร้อนรนขึ้นมาทันที “เสียเพิ่งเหยา แกกล้าเรียกยามมา ฉันก็จะเอา เรื่องฉาวโฉ่ชั่วๆ ของแกออกมาแฉให้หมด

“หลินเย่น คุณชักจะทำเกินไปแล้ว!” สีหน้าของหลินหลันเริ่ม ไม่สู้ดี ถ้าเริ่มให้หลินเย่นพ่นคำพูดมั่วๆ ออกมาป่าวประกาศใน บริษัท ชื่อเสียงของเสี้ยเพิ่งเหยาก็คงในปี การที่เธอมาที่บริษัท ในระยะนี้ ก็เพราะว่าเธอกลัวที่สุดที่คนอื่นจะเอาเรื่องที่ผ่านมา แล้วของเสี้ยเพิ่งเหยาออกมาป่าวประกาศ เพราะการหย่าร้างมัน ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีอะไร อีกอย่างคนที่เลี้ยเพิ่งเหยาหย่าร้างนั้น มันก็เป็นเพียงลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านมาเกาะเมียกินไร้ประโยชน์

ถ้าให้คนในบริษัทรู้เรื่องที่เสียเมิ่งเหยาเคยใช้ชีวิตอยู่บ้านชายคาเดียวกันกับไอ้ลูกเขยไร้ประโยชน์นั้น มันจะทำให้ศักดิ์ศรี ของเสียเมิ่งเหยา ได้รับผลกระทบเป็นอย่างมาก

“ฉันทำเกินไปเหรอ? ถ้าไม่ใช่ว่าพวกคุณบีบบังคับฉัน ฉันจะ ทำเรื่องเกินเลยแบบนี้ไหม!” หลินเป็นหัวเราะแห้งๆ ออกมาครั้ง หนึ่งก่อนหน้าที่จะมานั้นเธอก็คิดวางแผนที่ดีเอาไว้แล้ว ต้อง ทำตัวมีมารยาทก่อนจากนั้นค่อยเริ่มขู่ ถ้าเสียเพิ่งเหยาไม่ยอม อ่อนข้อให้งั้นเธอก็จะเอาไม้แข็งเข้ามาเล่นด้วย เธอไม่เชื่อหรอก ว่า เสี้ยเพิ่งเหยาจะนั่งมองคำนินทาที่แพร่กระจายไปในบริษัท อย่างเฉยเมย

“ฉันจะบอกแกให้เสียเพิ่งเหยา แกไม่ให้รั่วเสงี่ยนเป็นรอง ประธานบริษัท งั้นตำแหน่งประธานของแกก็อย่าเป็นเลย! ความ ร้ายกาจของหลินเย่นเริ่มปรากฏออกมา อาการขู่คุกคามเริ่มมา เรื่อยๆ

“พี่เย่น พูดกันดีๆ การที่ให้รั่วเสงี่ยนมาทำงานเป็นรอง ประธานบริษัทนั้นมันก็ยากจริงๆ ต้องเริ่มทำงานเป็นหัวหน้าของ แผนกก่อน จากนั้นค่อยขยับตำแหน่งขึ้นมาเรื่อยๆ” หลินหลัน พยายามยิ้มให้อย่างเอาใจ ในใจนั้นมันรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ทำลง ไป ถ้ารู้ตั้งแต่แรก เธอก็คงไม่ไปพูดโอ้อวดกับหลินเล่นว่าเสียเพิ่ง เหยาเป็นถึงประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปหรอก

ตอนที่หลินหลั่นกำลังพูดเกลี้ยกล่อมหลินเล่นอยู่นั้น ยาม หลายคนก็มาปรากฏกายขึ้นในห้องทำงาน “ท่านประธานเสี้ย

“จะไปเองหรือว่าจะให้ยามลากออกไป?” เสี้ยเพิ่งเหยาทำหน้าไร้อารมณ์ตอนที่เบนสายตามาทางหลินเช่น

“เสี้ยเมิ่งเหยา แกกล้ามาล้อเล่นกับกูเหรอ?!” หลินเย่นโมโห จนแทบจะกระอักเลือดออกมา เดิมทีคิดว่าที่เลี้ยเพิ่งเหยาเรียก ยามมาจะเป็นแค่การข่มขู่เท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่า เสียเพิ่งเหยา จะทำตามที่พูดจริงๆ

“เพิ่งเหยา แบบนี้มันไม่ดีมั้ง แกเป็นถึง…”

“ส่งแขก!” ไม่รอให้หลินหลันพูดจบ เสียเพิ่งเหยาก็ออกคำสั่ง อันเย็นชาทันที ก่อนหน้านี้เธออาจจะใจดีกับศัตรู แต่ว่าเธอใน เวลานี้ คงไม่ทำเรื่องผิดพลาดแบบนั้นให้มันเกิดขึ้นมาอีก

“ทั้งสองท่าน จะไปเองหรือว่าให้เราลากไป” ยามหลายคนนั้น เดินเข้ามาทางด้านหน้าของหลินเล่นและถางรั่วเสงี่ยนด้วยสีหน้า ไร้อารมณ์