บทที่ 431 นัดหมายล่วงหน้า

หลินเล่นยังไม่ทันอธิบายสิ่งใดเลย ก่อนหน้านี้เธอเองก็เคยคิด เรื่องความเป็นไปได้แบบนี้ จากนั้นก็ครุ่นคิดอย่างเงียบๆ แต่ก็ พบว่ามันมีความเป็นไปได้นั้นน้อยถึงน้อยมาก

ตำแหน่งท่านประธานของบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป มันไม่ใช่แค่ การไปหลับนอนด้วยแล้วจะได้ตำแหน่งนี้มาได้

ถึงแม้ว่าจะเป็นการไปหลับนอนกับประธานกรรมการบริษัท ของบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้

เสียเพิ่งเหยาต้องมีคนให้การสนับสนุนอยู่เบื้องหลังแน่นอน

“รั่วเสงี่ยน ไม่สนใจว่าอื่นางนั้นจะเป็นประธานของบริษัททาง เหม่ยกรุ๊ปได้ยังไง เราสองคนแม่ลูกตอนนี้ไม่สามารถทำเรื่องที่ ทำให้เธอขัดเคืองได้นั่นแหละความจริงที่สุดแล้ว”

“งั้นต่อไป คำพูดเหล่านี้ แกก็อย่าเอาไปพูดต่ออื่นางนั่น” ถึง แม้ว่าเรื่องนี้มันยากที่จะรับได้ แต่หลินเล่นก็ใช้ชีวิตมาเกิดครึ่ง ชีวิตแล้ว ฉะนั้นเธอจึงเข้าใจความเป็นจริงเรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว ตอนนี้ตำแหน่งของเสียเมิ่งเหยาก็อยู่เหนือหัวเธอไปแล้ว ถ้า เธอยังคงปฏิบัติตัวกับเสียเพิ่งเหยาเหมือนเมื่อก่อนแล้วละก็ เกรง ว่าผลลัพธ์ที่ได้คืนกลับมาคงไม่ดีแน่

“แม่ ฉันรู้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เห็นด้วยอื่นางนั่นทำไมชีวิตดีขนาด นี้ มันโชคดีบุญหล่นทับกัน ถางรั่วเสงี่ยนพูดออกมาด้วยอาการโกรธเคือง ประธานบริษัทต่างเหม่ยกรุ๊ป นั่นเป็นตำแหน่ง ที่เธอเองก็ไม่เคยคิดมาก่อน แต่ว่าวันนี้ เสียเพิ่งเหยาก็ไปนั่ง ครองตำแหน่งนั้นอย่างราบรื่นไปซะแล้ว

“แม่เองก็ไม่สบายใจเหมือนกัน แล้วจะทำยังไงได้ล่ะ? อีตา หวางเต็อฟาแก่หงาเหงือกนั่น ตัดสินใจต้องการที่จะไล่ตะเพิดแม่ ออกงานในบริษัทจงเลิ้ง ไม่ช้าเร็วก็คงถอดถอนออก รั่วเสงี่ยน ตอนนี้ก็ต้องอาศัยแกแล้ว” หลินเล่นพูดไปก็ใช้สายตามองมาที่ ถางรั่วเสวียน

“อาศัยฉันเหรอ?” ถางรั่วเสงี่ยนตกตะลึง พอตั้งสติได้จากนั้นก็ ตอบอย่างทันควัน “แม่ ความหมายของแม่คือ ให้ฉันไปที่บริษัท คางเหม่ยกรุ๊ปเหรอ? ”

“ไม่ผิดหรอก” หลินเยนพยักหน้าให้ แล้วเอ่ยว่า “แกเรียนจบ มหาวิทยาลัยสาขาด้านการจัดการทางด้านการแพทย์ และบริษัท คางเหม่ยกรุ๊ปเป็นบริษัทยาเวชภัณฑ์ ช่างพอดีเลยกับสาขาที่แก เรียนมา อีนางนั่นเป็นถึงประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป และมีศักดิ์ เป็นลูกพี่ลูกน้องที่เป็นน้องสาวของแกด้วย อาศัยความสัมพันธ์ แบบนี้ การที่แกเข้าไปในบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปมันง่ายดายเหมือน กับการที่แกเดินเข้าไปในสวนดอกไม้หลังบ้านแบบนั้น

“แต่ว่า แม่ ฉันไม่อยากให้นางนั่นมันยืนขี่คอหัวฉันอยู่ แล้วต้องมาคอยมองหน้าอื่นางนั่นเวลาทํางานอีก” ถางรั่วเสงี่ย นพูดอย่างไม่ยินยอม หลินเล่นเสนอความคิดนี้ขึ้นมา มันทำให้ ให้ใจสั่น แต่พอมาคิดดูอีกที การที่เข้าไปอยู่ในบริษัทต่างเหม่ยก รุ๊ปแล้ว พอเห็นหน้าเสียเพิ่งเหยาตอนทำงาน เธอรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที

รั่วเสงี่ยน สถานการณ์อันทรงพลังกว่าคนนะ ตอนนี้แม่ก็ไม่มี งานท่าแล้ว อีนางนั่นก็กลายมาเป็นประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป บ้านของเรายังนิ่งดูดายไม่คิดทำอะไร ต่อไปเมื่อเจอหน้ากับ นางนั้น เราสองคนแม่ลูกก็จะโงหัวไม่ขึ้น

“อีกอย่าง หลังจากแกเข้าไปในบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป ก็ไม่ได้ หมายความให้แกไปนั่งมองหน้ามองตาอีนางนั่นนี่

“ถึงแม้ว่าอีนางนั่นจะเป็นประธานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป แต่ เรื่องการรักษาพยาบาลนั้น ก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรสักกระลึก แต่ ไม่เหมือนกับแก แกจบมหาวิทยาลัยทางด้านการจัดการด้านการ แพทย์มาโดยเฉพาะเมื่อเข้าไปในบริษัทคางเหมยกรุ๊ป ก็เหมือน ปลากระดี่ได้น้ำ”

“ถ้ามันเป็นไปตามแผนที่วางไว้ ผลงานที่ทำออกมาได้ผลลัพธ์ ที่โดดเด่น บางทีอาจจะเป็นจุดสนใจของผู้บริหารระดับสูงได้ พอ พวกผู้บริหารระดับสูงให้ความสนใจแล้ว โอกาสดีๆ ก็จะบินมา หาเรา จนสามารถไล่อนางนั่นได้ จนตัวเองกลายเป็นประธาน บริษัทแทน ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ซะที่ไหน” หลินเล่นที่กำลังวางแผน การอันแยบยล ถึงแม้ว่าลูกสาวของตนเองจะสวยน้อยกว่าเสีย เพิ่งเหยาลงมาอีกระดับ แต่ภายนอกบริษัทแล้ว ก็เป็นสาวงามที่ สวยมาก ยากแก่การพบเห็นเลยทีเดียว

ขอแค่เธอเข้าไปในคางเหม่ยกรุ๊ปได้ แต่วางแผนการให้ รอบคอบ จนสามารถโค่นล้มเสียเพิ่งเหยาลงได้มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นแสนเข็ญอะไร

ค่าเกลี้ยกล่อมของหลินเช่นนั้น ทําให้หัวใจของการรั่วเสงี่ยน เต้นเล็กน้อย ในเวลานั้น

ที่พูดว่าหัวใจเต้นตามไปด้วย ก็ไม่ได้หมายความว่าถางรั่วเส วียนอยากจะสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง แกเสียเพิ่งเหยา ทําได้ ฉันถางรั่วเสงี่ยนต้องทำได้เช่นกัน!

อีกอย่างฉันจะทำให้ได้ดีโดดเด่นกว่าแกอีก!

“ได้ แม่ ฉันไป!”

“แต่ว่าแม่ต้องคิดหาวิธีให้ดี ให้อนางนั่นเตรียมตำแหน่งดีๆ ให้ฉันเอาไว้ ถ้าเป็นตำแหน่งธรรมดา ตอนฉันเข้าไปแล้วอยากจะ เลื่อนตำแหน่ง กลัวว่าจะยาก” ดวงตาถางรั่วเสงี่ยนเปล่งประกาย เพราะว่าเธอคิดได้แล้วว่า หลังจากไปแล้วต้องแกล้งทำตัวเป็น แมวเชื่องๆ กับเสี้ยเพิ่งเหยาซะก่อน เพื่อหลอกให้เสียเพิ่งเหยา ตายใจจนหลงเชื่อ จนรอเวลาที่เหมาะสม ก็ใช้อำนาจที่เต็มเปี่ยม ในเวลานั้น จัดการถีบเลี้ยเพิ่งเหยาให้กระเด็นออกไป และ จัดการเฉดหัวเสียเพิ่งเหยา ให้ตัดขาดจากตระกูลซะ

“วางใจได้เลย แม่ต้องให้นางนั่นเอาตำแหน่งดีๆ ไว้ให้แก หลินเย่นตบหน้าอกตนเองเพื่อรับประกัน เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เรื่องทางหวางเต๊อฟานั้นเธอไม่ต้องคิดอีกต่อไปแล้ว ให้ถางรั่วเส วียนเข้าไปอยู่ในบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปมันดีซะกว่าอีก

“ถ้าอื่นางนั้นไม่ยอมตกลงจะทำยังไงดี?” ถางรั่วเสงี่ยนพูดอย่

างกังวล
“มันกล้าเหรอ!

“ถ้ามันกล้าไม่ตกลง ฉันก็จะเอาเรื่องฉาวโฉ่ของมันประกาศ ให้โลกรู้” แววตาหลีนเช่นฉายความร้ายกาจออกมาเล็กน้อย การที่ให้ถางรั่วเสงี่ยนเข้าไปอยู่ในบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปได้นั้น นั่น เป็นทางออกทางเดียวที่เหลืออยู่ของเธอแล้ว ถ้าเสียเพิ่งเหยาตัด ความหวังสุดท้ายของเธอออกแล้ว นั่นก็อย่ามาโทษกันว่าเธอคง ต้องใช้แผนการแกตายส่วนฉันรอดแล้วแหละ

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น สองแม่ลูกหลินเล่นมาที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป

หลังจากเข้าไปด้านในตึกของบริษัทคางเหมียกรุ๊ปแล้ว สอง แม่ลูกหลินเช่นก็เดินมาที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ เมื่อเห็นสาวสวยที่ ยืนอยู่ด้านหลังของเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ที่อยู่ด้านหน้าแล้ว หลินเล่นก็พูดด้วยน้ำเสียงปกติ “โทรศัพท์หาเสียเพิ่งเหยา ให้ เธอลงมารับพวกเรา”

“เสี้ยเพิ่งเหยาเหรอ?”

สาวสายที่อยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์ถึงกับตะลึงพรึงเพริด สักพัก ถึงได้สติกลับมา ว่าเสียเพิ่งเหยาที่หลินเล่นพูดถึงคือใครกัน

หลังจากที่ได้สติแล้ว สาวสายด้านหน้าเคาน์เตอร์ก็ยิ้มให้ตาม หน้าที่ “ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิงทั้งสอง ท่านประธานเสียของเรา กำลังยุ่งอยู่ค่ะ ถ้าท่านทั้งสองอยากจะเจอ กรุณานัดเวลาก่อนเข้า พบค่

“นัดเวลาก่อนเหรอ?” เมื่อได้ยินคำพูดนั้น หลินเย่นระเบิด อารมณ์ทันที น้ำเสียงที่พูดออกมาไม่พอใจมาก “แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ถึงได้ให้คนอย่างฉันนัดเวลาก่อน”

*ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ทราบจริงๆ” สาวสวยหน้าเคาน์เตอร์ก ยิ้มให้เล็กน้อย การที่มาทำตำแหน่งประชาสัมพันธ์มาหลายปีนั้น นิสัยระเบิดอารมณ์แบบนี้อย่างหลินเย็น เธอเจอมาก็ไม่น้อย ตอน มาแรกๆ ทุกคน ก็พูดตะคอกใส่ แต่สุดท้ายแล้ว คนพวกนี้ก็จะถูก ยามไล่ออกไปตลอด

“ฉันเป็นป๋าสองของเสียเพิ่งเหยา” หลินเป็นพยายามเก็บชั้น ความโกรธที่คับแน่นอยู่ในอก ถึงแม้ว่าในใจจะไม่ถูกใจก็ตาม แต่ว่าในเวลานี้เธอไม่กล้าจะทำเรื่องราวให้ใหญ่โต เธอไม่อยาก คิดเพราะว่าแค่หนักงานหน้าเคาน์เตอร์กระจอกแค่คนเดียว มัน เป็นตัวทำให้เรื่องใหญ่พลาดไปได้

“เป็นญาติของท่านประธานเสียเหรอ?” สาวงามหน้า เคาน์เตอร์ฉีกยิ้มมุมปาก โดยมีอาการดูแคลนเล็กน้อย บางที หลินเย่นพูดออกมาเป็นความจริง ทว่าทำไมถึงไม่มีทางติดต่อกับ เสี้ยเพิ่งเยา โดยตรงเลยสักนิดล่ะ นี่ก็หมายความว่า ความ สัมพันธ์ระหว่างหลินเล่นก็เสียเพิ่งเหยานั้นก็ไม่ได้มีอะไร

“นี่แกไม่เชื่อเหรอ?!” หลินเป็นพ่นคำพูดจากอับอายขายหน้า จนแปรเปลี่ยนเป็นโกรธเคืองออกมาก ในเวลานั้นเอง เธอรับรู้ได้ ทันทีกับคำว่าแมวกระตุกหนวดเสือเป็นไง เป็นแค่พนักงานหน้า เคาน์เตอร์แสนกระจอกงอกง่อย แต่กล้ามาซักสีหน้า ใส่เธอซะงั้น

“ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิงท่านนี้ ไม่ใช่ว่าดิฉันไม่เชื่อนะคะ ถึงว่า ท่านเป็นถึงป้าสองของท่านประธานเสี้ยจริงๆ แล้วคุณอยากจะเจอกับท่านประธาน ก็ต้องนัดหมายไว้ก่อนค่ะ” หญิงสาวหน้า เคาน์เตอร์ยิ้มให้ตอนที่พูดด้วย ไม่ว่าจะมีความสัมพันธ์เช่นใด กับเสี้ยเพิ่งเหยา การไม่มีการนัดหมายเอาไว้ก่อน เธอก็ไม่มีทาง ให้หลินเย็นเข้าไปแน่นอน

ไม่ได้ขออะไรมากมาย แค่ขอให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น เป็นพอ นี่เป็นมาตรฐานในการทำงานของเธอ

หญิงสาวหน้าเคาน์เตอร์แสดงอารมณ์แข็งข้อไม่อ่อนข้อให้จน ทำให้หลินเป็นโมโหอยู่ไม่น้อย ความจริงแล้วเมื่อเช้านี้ เธอเอง อยากจะโทรศัพท์ไปให้เสียเพิ่งเหยาอยู่เหมือนกัน แต่โทรไปแล้ว ถึงได้รู้ว่าเบอร์โทรศัพท์ของตนเองนั้นถูกบล็อกอยู่ในบัญชีดำไป แล้ว

ดังนั้นเธอได้แต่มาที่บริษัทกับถางรั่วเสงี่ยนด้วยตัวเองเลย