บทที่ 410 คนที่ถูกรังแก

จินเจียจง ก็คือหนึ่งในนั้น

“มันเป็นเพียงความสงสัยและหลักฐานที่เฉพาะเจาะจงต้องตก อยู่กับเขา” เฉินเพิ่งจองไปที่นักดาบญี่ปุ่นที่ถูกจับ

นักดาบญี่ปุ่นผู้นี้ตอนนี้เป็นประโยชน์ที่สุด เราอาจหาหลักฐาน การลงมือของจินเจี่ยจงจากตัวเขาได้

“ฉันจะพาเขากลับไปเพื่อสอบปากคำ” มีความดุร้ายในดวงตา ของสือโฟน สหพันธ์สงครามก็ต้องรับผิดชอบต่อสงครามต่าง ประเทศอยู่แล้ว เช่นเดียวกับวันนี้ที่นักดาบญี่ปุ่น ลอบสังหารจอม ยุทธ์หวาเซียบนท้องถนน อยู่ในขอบเขตของการรับผิดชอบ สหพันธ์สงคราม

“ได้” เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย อันที่จริงเขาไม่ได้คาดหวังกับ การสอบปากคำมากนัก มีความเป็นไปได้สูง ว่าซื้อโฟฉุนไม่ สามารถถามอะไรจากนักดาบญี่ปุ่นได้หรอก

นักดาบญี่ปุ่นรู้ดีแก่ใจ หากตนเองไม่พูดความจริงออกไป อาจ จะเป็นเหตุผลที่ทำให้อยู่รอด หากกล้าพูดความจริงออกไป คง ต้องลงเอยด้วยการตายอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นจินเจียง หรือ ว่าสหพันธ์สงครามต่างก็ไม่ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่แน่

ทางรอดเดียวของเขาคืออดทน อดทนจนกว่าจินเจียจงจะช่วย เหลือเขา
อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากที่เงินเพิ่งออกจากฮเยคลับ

ในที่สุดหลินหลับก็โล่งใจ

หลินเย่นหันไปมองหวางเต๋อ กล่าวอย่างรู้สึกเสียใจ “ประธานหวาง ขอโทษจริงๆ พวกเราก็คิดไม่ถึงว่าไอ้สวะนั้นจะ มาปรากฏตัวที่…….

“ไม่เป็นไร” หวางเต๋อฝูโบกมือของเขา แม้ว่าจะรู้สึกหงุดหงิด มากก็ตาม แต่ขณะที่อยู่ต่อหน้าเสียเพิ่งเหยา เขาก็ไม่สามารถ อารมณ์เสียใส่ไปได้

“งั้น…..ประธานหวาง คุณสามารถนัดบอดกับเสียเพิ่งเหยาได้ แล้ว ไอ้สวะนั่นก็ไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครมารบกวนคุณแล้ว” หลิน หลันยิ้มและเอ่ยปากพูด เมื่อดูจากท่าทางตอนนี้ของหวางเพื่อ เขาชอบเสียเพิ่งเหยามาก ไม่มีเงินเฟิงมาขัด ทั้งสองคนนัดบอด กันอย่างราบรื่น ไม่แน่อาจจะหมั้นกันวันนี้เลยก็ได้

“อืม”

หวางเต๋อพยักหน้าเบาๆ เขาเกิดความภูมิใจอย่างเกิน บรรยาย เสี้ยเพิ่งเหยาเพิ่งปฏิเสธเฉินเฟิงไปต่อหน้าเขา และ ทำให้เขาปลื้มใจมาก

หลังจากที่ได้พิจารณาสักครู่ หวางเต่อยิ้มเล็กน้อยและเอ่ย ปากพูดว่า “คุณเสี้ยอดีตสามีของคุณ…..หยาบคายมาก ที่คุณ หย่ากับเขา เป็นเรื่องที่ฉลาดมาก

“ประธานหวาง ที่คุณพูดถูกต้องเลย แต่ไอ้สวะนั้น ไม่ใช่แค่คนหยาบคายธรรมดา เขายังเป็นคนหัวรุนแรง! ประธานหวาง คุณ ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันอยู่ที่บ้าน ไอ้สวะคนนั้นดบฉันตั้งกี่ครั้ง

ไอ้สวะนั่นมองเขา ไม่เคยเห็นฉันเป็นแม่ยายเลย” หลินหลับไม่ได้ รับความเป็นธรรมจนเริ่มน่าเวทนา ความคิดของเธอในเวลานี้ ง่ายมาก มันคือการสร้างเรื่องที่ครอบครัวตนเองถูกรังแกมาต่อ หน้าหวางเต๋อ เพื่อเพิ่มโอกาสในการนัดดูตัวให้สำเร็จ

สำหรับเงินเฟิงผู้น่าอับอาย ในขณะนี้ก็เป็นเพียงแค่ถือโอกาส

ก็เท่านั้นเอง

“อะไรนะ? แม้แต่คุณก็โดนตบงั้นหรือ? !”

เมื่อฟังคำพูดของหลินหลันจบ สีหน้าของหวางเต๋อก็มืดมน ทันที เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเพิ่งจะทำเกินไปได้ขนาดนี้ บ้าไปแล้ว แม้แต่แม่ยายตัวเองก็ยังตบ

ทำตัวเช่นนี้ ไม่กลัวโดนฟ้าผ่าบ้างหรือ?

“ใช่สิ ไอ้สวะนี้ไม่เคยมีความเคารพอยู่ในสายตา เขารังแกผู้ หญิงอย่างเราสองคน กลั่นแกล้งจนแย่มากๆ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันก็ ไม่ให้เสียเพิ่งเหยากับเขาหย่ากันหรอก” หลินหลั่นน้ำตาไหล พรากและเล่าเรื่องน่าเวทนาต่อ

หวางเอกหมัดไว้แน่น น้ำตาร่วงลงมาบนใบหน้าที่เศร้า หมอง “คุณเสี้ย คุณวางใจได้ คนเลวคนนั้นที่รังแกพวกคุณแม่ลูก ผมจะต้องเอาคืนให้สาสมแน่นอน หลังจากวันนี้ไป ผมจะไม่ ปล่อยให้เขามารังควานพวกคุณได้อีก

เมื่อได้ยินความภักดีของหวางเต๋อ หลินหลับก็ดูมีความสุขมาก

หลังจากนั้นก็หันไปมองที่เสี้ยเพิ่งเหยา หลินหลันรีบพูด กระตุ้น: “เมิ่งเหยา มัว งอะไรอยู่ รีบๆขอบประธานหวางซะ!”

“ขอบคุณอะไร?” คำพูดของเสียเพิ่งเหยายังคงอยู่ในความนิ่ง สงบ แต่น้ำเสียงนั้นเย็นชาอย่างไม่มีสิ่งใดเทียบ

หลินหลินถึงกับผงะ “ขอบคุณประธานหวางที่ช่วยเธอจัดการ ไอ้สวะนั่นไง”

“จัดการเฉินเฟิงเหรอ?”

มุมปากของเสียเมิ่งเหยายกขึ้น ทันใดนั้นก็ยิ้มเยาะเย้ยและ มองไปที่หวางเต๋อ : “เขาคู่ควรเหรอ?”

เขาคู่ควรเหรอ? !

ตูม!

3 คำนั้นราวกับว่าฟ้าร้อง เสียงลั่นนั้นดังขึ้นอยู่ในใจของผู้ชม ทุกคน เสียงนั้นทำให้ผู้คนไหวติงเล็กน้อย

ชั่วครู่ใหญ่ หลินหลันถึงจะมีปฏิกิริยาตอบกลับ

หลังจากที่มีปฏิกิริยาตอบกลับ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที เธอรีบตะโกน “เมิ่งเหยา เธอพูดอะไร? ! รีบมาขอโทษประธาน หวางเดี๋ยวนี้นะ!”

“จริงด้วย ขอโทษประธานหวาง! เพิ่งเหยา ทำไมเธอถึงมอง ข้ามความหวังดีของผู้อื่นขนาดนี้ ประธานหวางช่วยเธอจัดการได้สวะนั่น เป็นเพราะเขาหวังดีต่อเธอ! เธอยังจะกล้าพูดอีกว่า ประธานหวางไม่คู่ควร ไอ้แวะนั่นต่างหากที่ไม่คู่ควร! ทำไม ประธานหวางจะไม่คู่ควรล่ะ!”

“คุณเสี้ย นี่คุณดูถูกผมงั้นหรือ? !” หวางเต๋อเอ่ยปากออกมา ด้วยความโกรธที่อัดอั้นอยู่ในอก เขาถูกปลูกฝังมาดีมาก แต่ถึง แม้ว่าเขาจะได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี เมื่อเขาถูกเสี้ยเพิ่ง เหยาดูถูกในที่สาธารณะ ในตอนนี้ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ใช่ ฉันดูถูกคุณ”

“ในสายตาของฉัน คุณเทียบกับเขาไม่ได้เลยสักนิด! ” เสี้ยเพิ่ง

เหยามองหวางเต๋อยู่อย่างเมินเฉย แม้ว่าจะแยกจากเงินเฟิงแล้ว แต่เธอจะไม่มีวันยอมให้ใครใส่ร้ายเฉินเฟิงได้ “เสี่ยเพิ่งเหยา! เธอบ้าไปแล้วหรอ! รีบขอโทษประธานหวาง

ซะ!”

หลินหลันโกรธขึ้นมา เธอคิดไม่ถึง เรื่องที่แน่นอน สุดท้ายมัน กลายเป็นแบบตอนนี้

เฉินเพิ่งทำให้หวางเต๋อไม่พอใจก็ช่างมัน ตอนนี้เสียเพิ่งเหยา ด่าหวางเต๋อฝูตรงๆ สิ่งนี้จะทำให้หวางเต๋อฟูผิดใจตายเหรอ?

“ใช่ เพิ่งเหยา รีบขอโทษประธานหวางซะ” หลินหลันยังทำ หน้าบึ้งตึง ใครจะรู้ว่าหวางเต๋อกลับไม่ให้เกียรติเธอเลย

“ไม่จำเป็น! คำขอโทษของคุณเสียผมหวาง คงรับไว้ไม่ไหว หรอก! ขอลา!” หว่างเดือผู้โบกมืออย่างเย็นชา หลังจากที่พูดจบก็ลุกขึ้นและเดินไป ณ ตอนนี้ แม้ว่าเสียเพิ่งเหยาจะคุกเข่าให้เขา เขาก็จะไม่มีวันให้อภัยเสียเพิ่งเหยาอีกต่อไป

“ประธานหวาง คุณรอเดี๋ยวสิ คุณอย่าเพิ่งไป……. เมื่อหวาง เต๋อลุกขึ้นและเดินจากไป หลินหลินก็ตื่นตระหนก และรีบไปข้าง หน้าเพื่อขวางหวางเต๋อไว้ แต่กลับถูกหวางเต๋อสะบัดออกไป

ในที่สุด ทำได้เพียงแค่เฝ้าดูหวางเต๋อออกจากฮเยคลับ

หลินหลั่นคว้าถ้วยน้ำชาบนโต๊ะ ทิ้งลงบนพื้นอย่างดุเดือด เธอ กรีดร้อง และชี้ไปที่จมูกของเสียเพิ่งเหยาและด่าว่า “เสียเพิ่ง เหยา แกมันสารเลว!”

“หลินเย่น ดูแลช่องปากของคุณให้สะอาดเถอะ!” ใบหน้าของ เสี้ยเพิ่งเหยาเปลี่ยนเป็นเย็นชา เธอไม่มีความรู้สึกใดๆกับ ครอบครัวของหลินเยน หลังจากเหตุการณ์ครั้งก่อน เธอยิ่ง เกลียดครอบครัวของหลินเล่นมากยิ่งขึ้น

การนัดดูตัวครั้งนี้ สุดท้ายครอบครัวของหลินเยนเองที่คอย ยุยงบงการให้หลินหล่นลงมือทำ

“เธอชื่ออะไร? นั่งสารเลง ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่เหรอ! หลินเล่นรู้สึกโกรธ เฉินเฟิงก็เรียกชื่อเธอโดยตรง ไม่เป็นไรหาก เธอไม่เคารพ เสียเพิ่งเหยามีสิทธิ์อะไร กล้าเรียกชื่อเธอโดยตรง ไม่เคารพเธอเลย!

“เด็กหรือผู้ใหญ่?! เธอคิดว่าเธอคู่ควรแล้วหรือ? !” เสี้ยเพิ่งเหยายิ้มเยาะเธอเคยอ่อนแอมาก่อน และเธอก็ไม่ได้อ่อนแอแล้ว จริงๆ เธอเพียงแค่ไม่อยากไปโต้เถียงกับพวกหลินเย็นก็เท่านั้น

แต่วันนี้ เธอกลับพบว่า ยิ่งเธอไม่อยากโต้เถียงกับคนเหล่านี้ คนเหล่านี้ก็ยิ่งผยอง พองตัว

ม้าถูกคนขี่ คนดีถูกคนร้งแก เธอไม่อยากโดนคนอื่นรังแกอีกต่อไปแล้ว ชีวิตแบบนั้น เธอรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!