บทที่ 382 ฆ่าคนไม่รู้ว่าความหวัง

แต่หลิวเส้าผู้ที่ห้อยต่องแต่งอยู่เหนือน้ำ กลับไม่สงบนิ่งเหมือนเฉินเฟิง

เขารู้สึกไม่ชอบมาพากลกับสิ่งที่อยู่ใต้ ร่างเขานานแล้ว ก่อนที่หลี่เล่อจะตะโกนให้ ระวัง เขาก็เบนสายตาไปที่เหนือน้ำ

รู้ได้ทันทีเลยว่า วินาทีที่จระเข้เข้าโผล่ พ้นน้ำ เขาจะเห็นอะไร

ไม่ต้องถามเลย หลิวเส้าผู้ตกใจจนฉี่ราด เลยทีเดียว

พอเห็นเจ้าเข้ตัวเบิ้มอ้าปากจะกัดเขา หลิวเส้า ก็ขวัญหนีดีฝ่อหมดแล้ว

เขาได้กลิ่นคาวเลือดในปากเจ้าจระเข้ ลอยมาด้วยซ้ำ

หลิวเส้าผู้ร้องโหยหวนเหมือนหมูจะถูก เชือด และเริ่มดิ้นรนไปมากลางอากาศ หวัง

รอดพ้นปากของจระเข้

ริมฝีปากบนและล่างของจระเข้งับเข้า ด้วยกัน แต่ได้ไปแค่อากาศ ไม่โดนตัวหลัวเส้า ผู้ชักกระผัก

ถึงเนื้อตัวจะยังอยู่ครบ แต่งับนี่ก็ทําหลิว เส้าฝ้ตกใจฉี่ราดกางเกงไปเรียบร้อย

ซึ่งสามารถเห็นรอย นเปียก กางเกง หลิวเส้า อย่างเห็นได้ชัด

ในขณะเดียวกันก็มีกลิ่นฉี่อับชื้นลอยละ ลิ่วในอากาศ

เฉินเฟิงเหล่หลิวเส้าชู้อย่างรังเกียจ ก่อนกระโดดลงจากกิ่งต้นวิลโลว์มาที่พื้น

แต่จระเข้ในน้ำกลับไม่มีความรังเกียจ หลิวเส้าผู้เลยสักนิด และยิ่งตะเกียกตะกาย หนักขึ้นหลังได้กลิ่นฉี่อับชื้นนั่น มันพยายามกระโดดพลางพุ่งเป้าหมาย ไปที่ก้นหลิวเสาผู้งับไม่ยอมหยุด

แม้ว่าทุกครั้งจะห่างไปครึ่งซม. แต่เห็น ได้ชัดว่าเจ้าจระเข้ยังไม่ยอมละความพยายาม หลิวเส้าผู้เริ่มร้องโหยหวนหนักขึ้น เจ้าจระเข้ ยิ่งพยายามออกแรงกระโดดมากขึ้น

ฉากนี้ท่าหลี่เล่อที่ยืนอยู่ริมลำธารตะลึง

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า ทำไมเฉินเฟิงถึง พาหลิวเส้าผู้มาที่นี่

ช่วยด้วยสิ! ท่าน! ”

“ท่าน! ผมจะตายแล้ว! ช่วยผมเร็ว!”

หลิวเสา พยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด ระหว่างที่ดินหลบการจับของจระเข้ ก็อ้อนวอน ร้องขอเฉันเพิ่งไปด้วย

แต่เฉินเฟิงที่ยืนริมธารกลับยิ้มอย่างมี ความสุข ดูไม่คิดช่วยหลิวเส้าผู้เลยสักนิด

เมื่อคืนตอนถูกหนุ่มหมวกปากเป็ดพามา ที่นี่ เขาก็พบลำธารเล็กข้างโรงงานนี้ รวมถึง จระเข้ตัวนั้นที่ซ่อนในลำธารด้วย

ตอนนี้ถึงเฉินเฟิงจะแปลกใจว่า ทำไมที่นี่ มีจระเข้ด้วย แต่ในใจก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค เผื่อใจไว้เท่านั้น

ไม่คิดว่า การเผื่อใจไว้จะได้ใช้ประโยชน์ ในวันนี้

จะมีวิธีอะไรทรมานคนมากไปกว่าการให้ เขาอยู่ใกล้ชิดความตายแค่เอื้อมกันล่ะ?

ไม่ต้องถามเลย วิธีข้างหน้านี้ไง!

หลิวเสา ในตอนนี้อยู่ห่างจากความตาย แค่เอื้อมเท่านั้น

ถ้าเขาหยุดดิ้นรน จระเข้ในน้ำต้องงับเบา

ได้แน่

ถ้าเขาไม่ยอมแพ้ ก็ทำได้แค่แข่งพละ กำลังกับจระเข้ ดูว่าใครอืดมากกว่าเท่านั้น

เฉินเฟิงเชื่อว่า บทเรียนนี้จะทำให้หลิว เส้าผู้จําไปจนวันตายเลยทีเดียว

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตายคือ อยู่ไม่รู้

ตาย!

“พี่เฟิง ไม้นี้ของพี่…สุดยอดจริงๆ!” หลี่ เล่อลอบกลืนน้ำลาย เขาไม่รู้จะบรรยาย เฉินเฟิงว่ายังไงดีแล้ว

เขาไม่รู้ว่าเฉินเฟิงมีความแค้นอะไรกับ หลิวเส้าชู้ ถึงได้ทรมานหลิวเส้าหู้แบบนี้

แต่เขารู้ว่า เฉินเฟิงท่าสำเร็จตามเป้า

หมายแล้ว

หลิวเสา ในตอนนี้ทรมานซะยิ่งกว่าตาย

แค่นาทีเดียว กางเกงของหลิวเส้าผู้ เปียกชื้นไปด้วยฉี่และขี้ เห็นได้ชัดว่าโดน จระเข้ข้างล่างทำตกใจจนกลั้นไว้ไม่อยู่

“ไอ้เวรเอ๊ย!”

“ฉันจะฆ่าแก!”

พอเห็นร้องขออ้อนวอนแล้วไร้ประโยชน์ หลิวเส้า ก็เริ่มค่ากราด จนถึงตอนนี้เขายังไม่รู้ ชื่อของเฉินเฟิงเลย และยิ่งไม่รู้ว่าเขาไปทำ อะไรให้เฉินเฟิงนักหนา

เขารู้แต่เพียงว่า หลังจากเข้าไปในลิฟท์ เดียวกับเฉินเฟิงแล้ว เฉินเฟิงก็ลงมือกับเขา เอาดื้อๆ แถมยังพาเขามาทรมานที่แบบนี้ด้วย

หลิวเสา อยากเลิกดิ้นรน แต่พอคิดว่า ผลลัพธ์ของการเลิกดิ้นรนคือโดนจระเข้ก ออกเป็นชิ้นๆ และกัดกินเข้าท้องไปทีละคำ

การตายแบบนี้มันน่ากลัวขนพองสยอง เกล้ามากเกินไป เขารับไม่ไหวหรอก

เฉินเฟิงไม่ใส่ใจอะไรกับคำด่าของหลว

เส้าฝ้

หลิวเส้าฝ้ก็เริ่มรู้ตัว หลังจาก าไปหลาย

คำ ก็รู้ว่าเฉินเฟิงไม่ยี่หระอะไรกับเขาเลย

ดังนั้นหลิวเส้าผู้เลยเปลี่ยนวิธี เขา อ้อนวอนขอร้องเฉินเฟิง และพยายามเกลีย กล่อมเฉินเฟิงไม่ให้ทำเรื่องโง่ๆ สําหรับมุขต้นๆแค่นี้ เฉินเฟิงไม่สนใจ

หรอก

“ไปเถอะ” เฉินเฟิงยิ้มบอกหลี่เล่อ

“ไป?” หลี่เล่ออึ้ง: “พี่เฟิง พวกเราไปแล้ว หลิวเส้าผู้จะทำไงล่ะ?”

“ให้เขาหาทางรอดเองไง

คำตอบของเฉินเฟิงทำหลี่เล่อมองบน หลี่เล่อบอก: “พี่เฟิง ไหนพี่บอกว่าจะไม่ฆ่า หลิวเส้าฝ้ไง?”

“พี่บอกว่าจะไม่ฆ่าเขา แต่ไม่ได้บอกว่า จะไม่ให้จระเข้ฆ่าเขานี่ เขาตายในท้องจระเข้ ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่นี่นา” เฉินเฟิงยักไหล่บอก

หลี่เล่อเงียบกระพริบตาปริบๆ แบบนี้ก็ได้ ด้วย?

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ หลัวเส้าไม่ตาย หรอก”

เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ ก้าวเท้านำไปก่อน ก่อนจะจับหลิวเส้าผู้โหน เขาคิดถึงระยะห่างที่ จระเข้จะกระโดดได้ไว้แล้ว

ที่จริงแล้ว ต่อให้หลิวเส้าผู้ไม่หลบ เขาก็ ไม่โดนจระเข้กัดหรอก

แต่เพราะหลักจิตวิทยา หรือที่เรียกว่า ความกลัว หลิวเส้าผู้จะรู้สึกเสมอว่า ถ้าเขาไม่ หลบ ก็จะโดนจระเข้กัดตาย ดังนั้นเขาเลย พยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง สภาพเละเทะดูไม่ ได้

และไม่รู้ว่า ถ้าเขาดิ้นรนสุดกำลังไปแล้ว พบว่าการดิ้นรนของตัวเองไม่มีประโยชน์เลย จะมีปฏิกิริยายังไง

แน่นอน เฉินเฟิงไม่ใช่พระเจ้า การต่อสู้ ระหว่างหลิวเส้าฝ้กับจระเข้ ระหว่างนั้นเป็นไป ได้ว่าเชือกอาจจะขาด หรือไม่ก็จระเข้บ้า เดือด กระโดดได้สูงกว่าระยะที่คาดการณ์ไว้ ก็ได้

ถ้าเกิดเหตุการณ์พวกนี้ขึ้นจริง เฉินเฟิง คงได้แต่บอกว่า หลิวเส้าฝ้ดวงซวยจริงๆ เขา หนีไม่พ้นเคราะห์กรรมนี้

พอเห็นเฉินเฟิงเดินไปไม่เหลียวหลัง กลับมาเลย หลิวเส้าฝ้ก็สิ้นหวังทันที

เขาเริ่มค่ากราดไม่สนหน้าอินทร์หน้า พรหม คําด่าทอหยาบกร้านหลายพันคำหลุด ออกมาจากปากเขาหมด

แต่ตอนนี้ผู้ที่สามารถได้ยินคำด่าทอของ เขาก็มีแค่จระเข้ในลำธารเท่านั้น

หลิวเส้าผู้ยิ่งด่าหนักขึ้นเท่าไหร่ จระเข้ ในล้าธารก็ยิ่งกระโดดสูงขึ้น

หลายนาทีผ่านไป หลิวเส้าผู้หมดแรงใน ที่สุด เขาโหนตัวอ่อนแรง

แต่จระเข้ในลำธารกลับเห็นชัดว่ายังมี แรงเหลือ

พอเห็นหลิวเส้าผู้หยุดการดิ้นรน สองตา ดุร้ายของจระเข้ฉายแววตื่นเต้น มันพยายาม กระโดดอีกครั้ง เล็งเป้าไปที่ก้นหลิวเส้าผู้และ กัดอย่างแรง

เสียงกัดดังสนั่นลอยมา หลิวเส้าฝือด กระตุกไม่ได้ แต่รออยู่นาน กลับไม่รู้สึกถึง ความเจ็บปวดใดๆในตัวเลย

หรือว่า…

หลิวเส้าฝันึกถึงความน่าจะเป็นอย่าง หนึ่งขึ้นมาได้ ดวงตาเขาเบิกกว้างฉับพลัน เขา โกรธจนตัวแทบระเบิด

จระเข้ในลำธารไม่มีทางกัดเขาถึง!

ทั้งหมดเกิดจากความกลัวของเขาเอง

“ฮะฮะฮะฮะ!”

จู่ๆหลิวเส้าฝ้ก็หัวเราะเสียงดัง หัวเราะจน น้ำตาไหล

นี่ไงฆ่าคนไม่รู้ฆ่าความหวัง

ฆ่าคนไม่ฆ่าความหวังจริงๆ เฉินเฟิง ไม่เคยคิดฆ่าเขาตั้งแต่แรก

ที่เฉินเฟิงทํา ก็แคตะล่อมทางหลัก จิตวิทยา ให้เขาเกิดความกลัว

เขาทําตัวเองตกใจจนฉี่ราด ราด! เขาทําตัวเองตกใจจนสภาพเละเทะดูไม่

ได้!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ