บทที่ 380 พ่อฉันรวยมาก

คำพูดสองประโยคนี้ลอยเข้าหูหลิวเส้าผู้ ทําเอาหลิวเส้าฝ้โกรธแทบกระอักเลือด อะไร คือจะตบคนซื่อหลิวเส้าชู้ หลิวเส้าไปทำอะไร นายเนี่ย?!

ถึงในใจจะโกรธมาก แต่หลิวเส้าฝ้ก็ ใจเย็นอย่างน่าประหลาดใจ เขาเห็นเฉินเฟิง ทําท่าจะลงมืออีก เขารีบยกมือห้าม และ ขอร้องอีกครั้ง: เดี่ยวๆ มีอะไรพูดกันดีๆส มี อะไรพูดกันก่อน อย่าพึ่งตบ!”

“นายอยากพูดอะไร?” เฉินเฟิงมองหลั เส้า อย่างเย็นชา

หลิวเส้าฝ้กลอกตาไปมาพลางว่า: “คือ นะ ฉันรู้ว่าคนอื่นส่งนายมา นายจะบอกฉันได้ ไหมว่าคนนั้นเขาจ้างนายเท่าไหร่ให้มาต ฉัน?”

เฉินเฟิง มมุมปากอย่างสนุก เจ้าโง่หลิว เล่าผู้นี่ คิดไปว่ามีคนส่งตัวเขามาทำร้ายตัวเอง งั้นส

พอเห็นเฉินเฟิงไม่พูดอะไร หลิวเส้าฝั เริ่มหวั่นใจ เขาปาดเหงื่อที่ขมับออก ยื่นนิ้ว สองนิ้วออกไปพลางว่า

“สองเท่า! ”

“ นาย ไม่ว่าใครจ้างนายมาเท่าไหร่

ก็ตาม ฉันสามารถให้ได้มากกว่าสองเท่าเลย! ตอนนี้โอนเลยก็ได้!”

“พ่อฉันเป็นประธานกรรมการใหญ่ของ บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป เขามีทรัพย์สินเป็นหมื่น ล้านเลย เรื่องเงินนายไม่ต้องเป็นห่วง”

“งั้นหรอ?” เฉินเฟิงยิ้มหยันมุมปาก หลิว เส้าผู้เห็นเขาเป็นพวกโง่เห็นแก่เงินแล้วสิเนีย

“ใช่ ใช่ ถ้านายยังไม่วางใจ ฉันจะโทร ให้พ่อฉันโอนเงินมาให้เลย” หลิวเส้าผู้พูดด้วย รอยยิ้มขอร้อง แต่ซ่อนแววตาอาฆาตมาดร้าย ไว้ไม่มีด ขอแค่ออกจากลิฟท์นี้ได้ เขามีเป็น ร้อยเป็นพันวิธีที่จะฆ่าเฉินเฟิง!

“งั้นให้พ่อนายโอนมาเลย” เฉินเฟิงยิ้ม น้อยๆ มองหลิวเส้าชู้ พยักพเยิดให้หลิวเส้า หยิบมือถือออกมาโทรบอกหลิวหยวนชิ่ง

แต่เขาพึ่งหยิบมือถือออกมา ก็มีเงาดำ วูบมาบัง

“เพียะ”

เฉินเพิ่งตบหน้าหลัวเส้าชู้อีกฉาดเข้าให้ ตบนี้ทําหลิวเส้าผู้ปากแตกเลือดไหล

ออกมา

และทำให้หลิวเส้าฝูงงเป็นไก่ตาแตก ไหนบอกให้โอนเงินแล้วไง? ทำไมยังตบฉัน อีกล่ะ?

เห็นหลิวเส้าผู้ทำหน้างงเต๊ก เฉินเฟิง แค่นยิ้มออกมา: “โง่เอ้ย ให้นายโอนก็โอน ให้ นายไปกิน นายคงคิดจะไปกินจริงล่ะ?”

“แก….แกหมายความว่าไง?” หลิวเส้าผู้ องก่อนได้สติกลับมา เฉินเฟิงหลอกเขาตั้งแต่ นเลย หลิวเสาสีหน้าเปลี่ยนสลับ ทั้งโกรธ ทั้งอดกลั้น ทุกความรู้สึกมันสมอก

เขากัดฟันกรอดมองหน้าเฉินเพิง: “นาย ฉันมีความแค้นอะไรกับนายนักหนา ทําไมต้อง เหยียดหยามฉันแบบนี้ด้วย?!

“เหยียดหยาม?” เฉินเฟิงยิ้มหยัน: “นาย คู่ควรด้วยหรอ?”

“อ๊า! ฉันสู้ตาย!”

พอโดนเฉินเฟิงเหยียดหยามหลายครั้ง หลิวเส้า ขาดสติในที่สุด เขาโผเข้าหาเฉินเฟิ งด้วยดวงตาแดงก่ำ

เฉินเฟิงแค่นเสียงหึ และไม่เกรงใจหลั เส้าผู้อีก เขาดึงคอเสื้อหลิวเส้าผู้ขึ้น และ กระแทกเข่าไปที่ท้องน้อยของหลิวเส้า

ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วท้องน้อง หลิวเส้าฝ้ตัวงอเป็นกุ้ง หน้าตาก็เปลี่ยนเป็นส เลือดหมู ยังไม่ทันทีความเจ็บปวดจะจางลงไป เฉินเฟิงกระแทกเข่าไปที่ท้องน้อยหลิวเส้าผู้ อีกครั้ง

ความเจ็บปวดแทบแยกร่างแล่นมาอีก ครั้ง ครั้ง หลิวเส้า ทนไม่ไหว ตาเหลือกเป็น ลมสลบไปเลย

หลายวินาทีผ่านไป ลิฟท์ขึ้นมาถึงชั้นบน

สุด

เฉินเฟิงลากร่างหนักอึ้งเหมือนศพของ หลิวเสา ออกจากลิฟท์ จากนั้นก็โทรหาหลั เลือ

“เอารถมาที่ที่จอดรถใต้ดินนะ พี่จะไปที่ หนึ่ง”

“ได้ครับ พี่เฟิง” หลี่เล่อไม่ได้คิดอะไร มาก รับปากทันที สําหรับคำสั่งของเฉินเฟิง เขาไม่เคยสงสัย แทบจะเป็นทำตามอย่างไม่มี เงื่อนไขเลยทีเดียว

หลายนาทีผ่านไป หลี่เล่อก็เจอเฉินเฟิง ทีที่จอดรถใต้ดิน

พอเห็นศพที่ไม่ขยับข้างตัวเฉินเฟิง หลี่ เล่อตกใจสะดุ้ง เขาชี้ไปที่ร่างหลัวเส้าผู้ ตะกุกตะกักถามเฉินเฟิงว่า: “พี่…พี่เฟิง เขา ตายหรือยังน่ะ?”

ยังไม่ตาย” เฉินเฟิงตอบเสียงเรียบ

“ยังไม่ตายก็ดีแล้ว ยังไม่ตายก็ดี” พอได้ ยินว่าร่างนั้นยังไม่ตาย หลี่เล่อถอนหายใจ อย่างโล่งอก จากนั้นอดไม่อยู่มองไปที่ศพบน พื้น ถามอย่างสงสัยขึ้นมาว่า: “พี่เฟิง นั่นใคร น่ะ?”

“หลิวเสาผู้

“หลิวเส้า…” หลี่เล่ออึ้งก่อนร้องกรี๊ดขึ้น มา: “หลิวเส้าฝ้?!”

“พี่เฟิง พี่บอกว่าเขาคือหลิวเส้าฝ้?!” หลี่ เล่อเบิกตากว้างมองเฉินเฟิงอย่างตะลึง เหมือนตัวเองหูฝาดไป

ทำไม มีปัญหาอะไรหรอ?” เฉินเพิ่งเลิก คิ้วถาม

หลี่เลือกลืนน้ำลายดังเฮือก ถามเฉินเฟิง เสียงสั่น: “พี่เฟิง พี่รู้ไหมว่าพ่อหลิวเส้าผู้เป็น ใคร?”

“หลิวหยวนซิ่ง” เฉินเฟิงยิ้มบอก หลี่เล่อ มีปฏิกิริยาแบบนี้ ไม่แปลกใจเขาเลย เพราะ หลิวหยวนซึ่งเป็นหุ้นส่วนที่ใหญ่ที่สุดของ บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป เป็นบอสใหญ่สุดของที่นี่

ตอนนี้ลูกชายบอสใหญ่โดนเขาดีสลบ มากองต่อหน้าหลี่เล่อ หลี่เล่อไม่ตกใจสลบไป ก็ถือว่าหัวใจแข็งแรงมากพอแล้ว

พอได้ยินเฉินเฟิงยืนยัน ใจหลี่เล่อ กระตุกวูบ ทําหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมา

“พี่เฟิง พี่หาเรื่องใครไม่หา ไปหาเรื่อง ไอ้บ้านี่ทำไมเนี่ย?

“พ่อไอ้บ้านี่เป็นบอสใหญ่ของคางเหม่ย เรา เขากระทืบเท้าที ทั่วทั้งจงไห่ก็แผ่นดินไหว ไปสามครั้งแล้ว” “พี่เฟิง หนีกันเถอะ อาศัยดอนไอ้บ้านี่ยัง ไม่ฟีน รีบหนีกัน บางทีอาจจะพอมีทางรอดอยู่ บ้าง”

หาทางหลี่เล่อดูหมดอาลัยตายอยาก มาก ให้ตายเขาก็นึกไม่ถึงว่า เฉินเพิ่งจะ ทําคุณชายหลิวของคางเหม่ยสลบเหมือดแบบ นี้ ในฐานะคนของคางเหม่ยทุกคนต่างรู้ดีว่า นิสัยหลิวเส้าผู้เป็นคนมีแค้นต้องชำระแค่ไหน

กล้าหาเรื่องเขา ขึ้นเบาก็โดนไล่ออก จากคางเหมย ขั้นหนักก็หักแขนหักขา

และสภาพหน้าตาบวมปูดของหลิวเส้า ในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าแค้นอาฆาตกับเฉินเฟิง แล้ว แค้นขนาดนี้เอาชีวิตเฉินเฟิงเลยถือว่า สถานเบาแล้วนะ

“หนี? ทำไมพี่ต้องหนีด้วย?” เฉินเฟิงยิ้ม บาง ออกแนวหยัน เขาทำลายเฉินอิงโรได้ ยัง ไม่หนีเลย แล้วนับประสาอะไรกับหลิวเส้าผู้ล่ะ

“ไม่หนี? ” หลี่เล่ออึงก่อน จากนั้นก็ สะท้านเยือกเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้า เปลี่ยนพูดว่า: “พี่เฟิง พี่คงไม่คิดจะฆ่าหลิวเส้า ผู้แล้วเก็บเรื่องเงียบไว้ใช่ไหม?

เฉินเฟิงยิ้มไม่ได้พูดอะไร ไม่ถึงกับฆ่า หลิวเส้าฝ้หรอก แต่ต้องสั่งสอนหลิวเส้าผู้ให้ หลาบจําไปตลอดชีวิต ไม่งั้นไม่รู้ว่าหลิวเส้า จะไปเกาะแกะอะไรเสียเมิ่งเหยาอีก

เฉินเฟิงไม่ได้พูดอะไร หลี่เล่อเลยเข้าใจ ว่าเขาพูดถูก เขารีบเกลี้ยกล่อมทันที: “พี่เฟิง พี่อย่าคิดแบบนี้เด็ดขาดเลยนะ ตอนนี้กลับตัว ยังทันนะพี่ อำนาจบ้านหลิวน่ะแทบจะครองจง ไห่อยู่แล้ว ได้ยินว่าหลิวหยวนซิ่งสนิทสนมกับ คนใหญ่คนโตมากมายของยันเจียง ถ้าพี่ฆ่า หลิวเส้า เขาต้องตามเรื่องถึงตัวพี่ได้แน่