บทที่ 335 ลูกนอกสมรส

สามแสน พอผ่านมือเพิ่งเย้นฟาง กลายเป็นหนึ่งแสน พอถึงมือ หวางเต็อฟา เหลือแค่พันเดียว

ไม่ถึงหนึ่งในร้อยของเงินหนึ่งแสน ในตอนนั้นด้วยซ้ำ

ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ชื่อเสียงของเขาคงบ่นไม่เหลือ

“คุณลุง อย่าโมโหเลยครับ

“พ่อคะ อย่าโกรธไปเลย”

พอเห็นหวางหง ทาทาโกรธจนแทบเป็นลม หลี่ซื้อผิงกับหวา งซือหยวนรีบเข้ามาช่วยประคอง

“พ่อ ผมขอโทษ ผมไม่อยากทําแบบนี้จริงๆนะ…

” หวางเต๋อฟา

ร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม ที่จริงตอนนี้เขาเสียใจมาก ตอนนั้นที่ ตัดสินใจให้เงินเพิ่งหนึ่งพันหน้าบ่อน เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่า เรื่องมันจะออกมาเป็นแบบนี้

ในสายตาเขา คนบ้านนอกอย่างเฉินเฟิงไม่มีปัญญาสู้กับเขา ได้หรอก เขาพูดยังไงก็เป็นลูกชายแท้ๆของหวางหงอี้ มีหรือที่ หวางหง จะไม่เชื่อเขา?

น่าเสียดาย เขาคาดเดาความสำคัญของตัวเองในใจหว่างหง มากไป และคาดเดาความสามารถของเงินเฟิงต่ำไป เฉินเฟิงก ล้าบุกตรงมาที่ตระกูลหว่าง มาขอพบหน้าหวางหงอี้เพื่อพิสูจน์ความจริงกับเขาต่อหน้า

“ลูกทรพี หยกประจำตระกูลแกยังกล้าเอาไปพนัน ยังมีอะไรที่ แกไม่กล้าทำอีก?” หวางหงโกรธจนมือสั่น ถึงจะรู้อยู่แล้วว่า หวางเต๊อฟ ชอบเล่นพนัน แต่ไม่คิดว่าเขาจะติดการพนันถึงขั้นนี้ แม้แต่หยกประจำตระกูลยังกล้าเอาไปพนัน

“คุณลุง อย่าโกรธเลยครับ ผมพอรู้จักคนทางบ่อนอยู่บ้าง หยกที่พี่ใหญ่เอาไปพนัน ผมจะให้พวกเขาส่งคืนมาให้นะครับ หลุสื้อผงพยุงหวางหงอี้ไป ก็พยายามปลอบ ทำให้หวางซื่อหยวน รู้สึกดีกับเขามากขึ้นทีเดียว

“พ่อคะ อย่าโกรธเลยค่ะ พี่ใหญ่เขาสำนึกผิดแล้วจริงๆ” หวา งซื้อหยวนก็ปลอบหวางหงอี้ด้วย แต่ตอนเธอพูด กลับเหล่เฉินเฟิ งอย่างเย็นชา และไม่ปิดบังแววตารังเกียจเลยสักนิด

ถึงเรื่องนี้หวางเต๋อฟาทำไม่ถูก แต่เธอรู้สึกว่าเงินเฟิงเองก็ผิด เหมือนกัน

เฉินเฟิงไม่ควรมาหาเรื่องถึงที่นี่เพียงเพื่อเงินหนึ่งแสน

คนละโมบโลภมาก! หวางซื่อหยวนประเมินเขาแบบนี้ในใจ

ภายใต้การปลอบประโลมของหลายคน อารมณ์ของหวางหง สงบขึ้นมาก เขามองหวางเต๋อฟา อย่างโกรธจัด พลางด่าว่า “ลูกทรพี ยังไม่ขอโทษเสี่ยวเฟิงอีก!

“ขอโทษ ขอโทษ เฉินเฟิง ฉันไม่ควรป้ายสีนาย ฉันละโมบ โลภมาก ฉันไบเอาศอก ขอให้นายยกโทษให้ฉัน…” ท่าที่หวาเตอฟา จริงใจ พูดไปก็ตบหน้าตัวเองไป

เงินเฟิงขมวดคิ้ว ท่าทางหวางเพื่อฟาเห็นได้ชัดว่าแกล้งทํา แต่ เขาทำถึงขนาดนี้แล้ว เฉินเฟิงก็พูดอะไรมากไม่ได้ เลยพูดสั้นๆ ว่า: “ต่อไปอย่าทําอีก

“เฉินเฟิง วางใจได้ ไม่มีครั้งต่อไปแล้วล่ะ” หวางเต๋อฟา รับปากเป็นมั่นเหมาะ ส่วนในใจคิดยังไงก็มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้

สีหน้าหวางหงอี้เริ่มดีขึ้น “เสี่ยวเฟิง เรื่องนี้อาเองก็มีส่วนผิด อาควรจะไปรับเราด้วยตัวเอง เฮ้อ…”

“คุณอาหวาง อย่าพูดแบบนี้เลยครับ คุณอาไม่สบาย ผมเองก็ เห็นอยู่ อีกอย่างผมมีมือมีเท้า มาเองได้ครับ เฉินเฟิงยิ้มอย่างมี

มารยาท

หวางหงอพยักหน้าเล็กน้อย หันไปมองเพิ่งเส้นฟาง และออก คําสั่งว่า: “เย้นฟาง ไปเอาเงินห้าแสนมาให้เสี่ยวเฟิง

ห้าแสน?!

เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม? พ่อบอกจะให้ไอ้บ้านนอกห้า แสน? ! หวางเต๋อฟาเบิกตากว้าง พริบตาเดียว เขาก็อิจฉาตา ร้อนเป็นไฟ

ทางด้านเพิ่งเย้นฟางมีสีหน้าเดียวกัน กัดฟันจนแทบหัก

ยังยืนอึ้งอะไรอยู่? ! ไปหยิบสิ!” เห็นเพิ่งเส้นฟางไม่ ขยับเขยื้อน หวางหงอี้เริ่มโกรธอีกครั้ง
เพิ่งเย้นฟางกระตุก ถึงจะไม่เต็มใจสุดๆ แต่ตอนนี้เธอไม่กล้า ขัดใจหวางหงอี้

พอกำลังจะลุกไปหยิบเงิน เฉินเฟิงพูดเนิบๆว่า “คุณอาหว่าง ห้าแสนมันมากไปครับ ผมรับไม่ได้หรอก ผมรับแค่หนึ่งแสน พอแล้ว”

“เสี่ยวเฟิง หนึ่งแสนจะพอได้ไงล่ะ? เหล่าเสียตอนนั้นให้อายม หนึ่งแสน ถ้าเอาไปฝากธนาคาร ตอนนี้ดอกเบี้ยยังเป็นหนึ่งแสน เลย ยังมีเราอีก อุตส่าห์มาคืนหยกให้อาไกลถึงจงไห่ อากลับ ทําให้เราโดนใส่ร้ายป้ายสีขนาดนี้ ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม อา ควรชดใช้ให้เรานะ

“ห้าแสนมันไม่มากเลย อย่างน้อยสำหรับอา ยังน้อยไปซะด้วย ซ้ำ!” คำพูดนี้ของหวางหงอี้หนักแน่น ไม่ให้โอกาสเฉินเฟิง ปฏิเสธเลยสักนิด

ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้ เฉินเฟิงเลยยอมรับโดยดี

ไม่กี่นาที เพิ่งเย้นฟางหยิบบัตรธนาคารออกมาใบหนึ่ง ยื่นให้ หวางหงอี้ด้วยสีหน้างอ

หวางหงยิ้มน้อยๆ ยื่นบัตร ให้เงินเฟิง

“เสี่ยวเฟิง เดี๋ยวอยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันนะ เรามาวันนี้ อา เองก็ไม่มีอะไรจะต้อนรับ ฝีมือการทำอาหารของป้าหลิวไม่เลว เลย บรรพบุรุษของเธอเคยเป็นพ่อครัวในวังหลวง ท่าพระ กระโดดกำแพงอร่อยมาก วันนี้ต้องลองให้ได้นะ
หวางหงอี้พูดเกลี้ยกล่อมให้เงินเฟิงอยู่ทานข้าวด้วยกัน

เฉินเฟิงยิ้ม เติมคิดจะปฏิเสธ แต่เห็นพวกเพิ่งเย็นฟางสีหน้า บิดเบี้ยว เขาก็เปลี่ยนใจ

ไม่อยากเห็นหน้าฉัน? งั้นดี ฉันอยู่ทานข้าวนี่แหละ! เฉินเฟิง แอบยิ้มเย็น ตอบออกมาตรงๆเลยว่า: “งั้นรบกวนป้าหลิวด้วยนะ ครับ”

“ฮะๆ ไม่รบกวนไม่รบกวน มีอะไรน่ารบกวนกัน” หวางหง หัวเราะร่วน กวักมือเรียกเฉินเฟิงนั่งลง เริ่มคุยถามสารทุกข์สุข บกับเฉินเฟิง

หลังจากถามชีวิตอัพเดทของเสียเว่ยวกับหลินหลั่นเสร็จ หวา งางก็เบนมาถามเรื่องเฉินเฟิงกับเสียเพิ่งเหยา พลางถอน หายใจ: “ได้ยินเหล่าเสียว่า เราหย่ากับเสี้ยเพิ่งเหยาแล้ว?

“ครับ” เฉินเฟิงสายตาหม่นหมองลง พยักหน้าเบาๆ

“เฮ้อ เพิ่งเหยาะนะอาเคยเจอครั้งหนึ่ง จิตใจดีมาก แน่นอน เราเองก็ดีไม่แพ้กัน อารู้สึกเสมอว่าพวกเธอสองคนเหมาะสมกัน มาก”

“แต่พรหมลิขิตซักพา ในโลกนี้มีความรักบางประเภทไม่ใช่ อะไรที่คนเราสามารถกำหนดได้

“อารู้ เรากับเมิ่งเหยาแยกทางกัน ต้องมีเหตุผลของพวกเธอ

“เหตุผลคืออะไร อาจะไม่ถาม เพราะเรื่องคนหนุ่มสาวอย่างพวกเธอ คนรุ่นอาไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่าย

แต่เหล่าเลยตั้งความหวังไว้กับเรามาก ถึงเรากับเพิ่งเหยาจะ หย่ากันแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่า เหล่าเลี้ยยังเห็นเราเป็นลูกชายครึ่ง หนึ่ง ไม่งั้น คงไม่ให้เรามาจงให้เพื่อคืนหยกแน่” น้ำเสียงหวางหง พูดเนิบยาว หลายปีมานี้ถึงเขาจะไม่ได้ไปซางโจวเลย แต่ยังคง ติดต่อทางโทรศัพท์เป็นประจำกับเสียเว่ยว ดังนั้นเลยได้ยิน เสียเว่ยวชมเฉินเฟิงไม่ขาดปากเสมอ

“เสี่ยวเฟิง มาจงไห่คราวนี้จะอยู่นานแค่ไหนหรอ?” หวางหง กาม

“ตอนนี้ยังไม่แน่ใจครับ” เฉินเฟิงขรึมลง เขาต้องช่วยเจ้า สามหวงกำจัดลู่ตุง โสงและขาบ้านก่อนค่อยกลับ แต่ไม่รู้ว่าตุง โสงและฆ่าจ้านจะมาจงให้เมื่อไหร่