บทที่ 334 เลวมาก

ภายใต้รูปร่างภายนอกที่ดูอ่อนแอ แต่กลับแฝงประกายคน สะท้านไว้ด้านใน

เงินเฟิงหรี่ตามอง ไม่ต้องสงสัยเลย ผู้ชายผมข้างสีขาวคนนี้ เป็นเพื่อนของเสียเว่ยกั่ว หวางหง

ตอนเฉินเฟิงมองหวางหงอี้ เขาเองก็มองเฉินเฟิง แต่พอเขา มองแววตาของเฉินเฟิงกลับมีแววสงสัย

“คุณคือ…

“คุณอาหวาง ผมคือเฉินเฟิง” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ นายหวางหง คนนี้ดูแล้วไม่เหมือนเพิ่งเส้นฟางที่ไร้เหตุผลนั่น

“เฉินเฟิง?” หวางหง แวบประกายดีใจขึ้นมา “เธอเป็นลูก เขยของเวยกั๋วล่ะสิ?”

“รีบขึ้นมา มานี่เลย เส้นฟางเรียกเฉินเฟิงขึ้นมา” ท่าทีของหวา งางดูดีใจมาก ทำให้คนทุกคนในที่นั้นอึ้งไปตามๆกัน

“หง ไอ้ขยะรังแกฉัน ทำไมคุณ… ” เพิ่งเย็นฟางทำสีหน้า น้อยใจ คิดจะใส่ไฟต่อ แต่หวางหงตะคอกเสียงเย็นว่า “หุบปาก!”

“เสี่ยวเฟิงพึ่งมาจากซางโจว ยังไม่คุ้นเคยอะไรที่นี่เลย ทำไม ถึงต้องรังแกคุณ…แต่กๆ” หวางหงอี้เหมือนโกรธจัด พูดได้ครึ่งเดียวก็ไอไม่หยุด สีหน้าแดงก่ำ

ท่าทางเขาทำให้เพิ่งเส้นฟางตกใจไม่น้อย “หง อย่าโมโห ฉันจะให้เขาเข้ามาเดี๋ยวนี้ ให้เขาเข้ามาเลยนะ”

สายตาเบนไปที่เฉินเฟิง เพิ่งเส้นฟาง “ไปสิ ยังยืนมื้ออะไรอยู่ล่ะ! น้ำเสียงแหวขึ้นมาอีก

เฉินเฟิงหรี่ตามอง ไม่ได้พูดอะไร เดินตามเพิ่งเส้นฟางเข้าไป

ในบ้าน

กลับพบว่าหวางหงอี้ลงมาจากชั้นบนแล้ว กวักมือเรียกเงินเฟ งด้วยรอยยิ้ม: “เสี่ยวเฟิง มานั่งนี่สิ มาๆ

เฉินเฟิงยิ้มบาง “คุณอา เรื่องยังไม่เคลียร์เลย ผมไม่นั่งดีกว่า”

“เรื่อง? เรื่องอะไร?” หวางหงอี้เงยหน้าขึ้นมองเฉินเพิ่งอึ้งๆ แต่กลับเห็นเฉินเฟิงเม้มปาก ไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไร

เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หวางหงอี้เบนสายตาไปที่เพิ่งเย็นฟาง และหวางเต๋อฟา และรู้สึกว่าสีหน้าสองแม่ลูกดูไม่เป็นธรรมชาติ เลย

“เย้นฟาง!” หวางหงอี้เรียกเสียงขรึม

เพิ่งเย้นฟางใจกระตุก และเล่าเรื่องราวแบบฉบับที่หว่าง เดอฟาเล่าก่อนหน้านั้นออกมาใส่ร้ายเฉินเฟิง

เดิมคิดว่าพอพูดจบ หวางหงอคงจะโมโหใส่เงินเฟิง แต่ไม่คิด ว่า สีหน้าหวางหง กลับยิ่งทะมึนขึ้นเรื่อยๆ แถมหน้าทิ้งทะมึนกลับพุ่งมาที่เธอกับหวางเต๋อฟาด้วย

เพิ่งเส้นฟางรู้สึกหวั่นใจ “หง…

“ฉันให้เธอสามแสน เธอให้เดอฟาแสนเดียว?” หวางหงมอง เพิ่งเย้นฟางด้วยใบหน้าเย็นชา

“สามแสน?” หวางเต๋อฟาอุทานออกมาอย่างตกใจ เพิ่งเย็น ฟางให้เขาไปไถ่หยกบอกเขาว่า หวางหงให้เธอแค่หนึ่งแสน ดัง นั้นหยกนั้นอย่างมากสุดจ่ายให้เงินเพิ่งได้แค่แสนเดียว

แต่ตอนนี้…

สามแสน? เฉินเพิ่งทำหน้าแปลกใจ บ้านนี้นี่แปลกจริงๆ

คนหนึ่งกล้ามากกว่าอีกคนหนึ่ง

เดิมคิดว่าหวางเต๋อฟาละโมบหนึ่งแสนจากเขาว่าหนักแล้ว ไม่คิดว่า เพิ่งเส้นฟางกลับยิ่งแล้วใหญ่ หักเงินสองแสนของหวาง หงอื้ออกเลย

พอเห็นเพิ่งเส้นฟางก้มหน้านิ่งไม่กล้าพูดอะไร หวางหงยิ่ง โมโหมากขึ้น “พูดสิ!”

“ฉัน…ฉันพูดอะไรล่ะ!” เพิ่งเส้นฟางเริ่มมีน้ำโห เงยหน้าขึ้นมา สบตากับหวางหง : “ฉันให้ไอ้บ้านนอกนี่หนึ่งแสนแล้วยังไงล่ะ?

“ตอนนั้นเสี้ยเว่ยวก็ให้คุณยืมหนึ่งแสนไม่ใช่หรอ?”

“ยืมหนึ่งแสน คืนหนึ่งแสน มันก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอ?”

“หุบปาก!” หวางหง ตวาดเสียงดัง ทำเพิ่งเส้นทางสะดุ้งเงียบปากทันควัน

“เพิ่งเย็นฟาง บุญคุณเขาไม่ได้คิดกันแบบนี้!

“ข้อหนึ่ง เหล่าเสียให้ผมยืมหนึ่งแสนนั่น มันยืมเมื่อสิบปีก่อน หนึ่งแสนเมื่อสิบปีก่อนหมายความว่ายังไง คุณน่าจะรู้ดี!

“ข้อสอง ตอนนั้นถ้าไม่มีหนึ่งแสนของเหล่าเสีย ผมไม่มีทาง ผ่านอุปสรรคทางการค้าครั้งใหญ่นั่นได้ และไม่มีทางมีตระกูล หวางในตอนนี้ด้วย! ”

“ดังนั้นไม่ต้องพูดว่าสามแสน ต่อให้เป็นสามล้าน! ผมก็ควร ให้เหล่าเสี้ย! มันเป็นสิ่งที่เหล่าเสียควรได้รับ!” หวางหง พูด อย่างมีหลักการ เน้นทีละคำ คำพูดเขาเหมือนก้อนหนักทุบลง ที่กลางใจเธอ ทำเอาใจเธอสั่นเป็นเจ้าเข้า

หวางเต็อฟากับหวางซื่อหยวนก้มหน้า สีหน้าละอาย หวาง หงอี้เล่าเรื่องนี้ให้พวกเขาฟังไม่รู้กี่ครั้ง

สิบกว่าปีก่อน หวางหงปลดระวางจากกองทัพ และร่วมมือกับ เสียเว่ยวทําการค้าด้วยกัน แต่เพราะไม่มีประสบการณ์อะไร เลยทําการค้าขาดทุนไม่เหลือเลย

ท่ามกลางความเศร้าสร้อยผิดหวัง เสียเว่ยกั๋วกลับชางโจว

แต่หวางหงอี้ยังไม่ยอมแพ้ คิดจะเริ่มต้นใหม่ แต่ตอนนั้นทั้งตัว เขาแม้แต่ร้อยเดียวก็ไม่มี

ดังนั้นเขาเลยทําหน้าด้านขอยืมเงินกับเสียเว่ยว เดิมคิดจะ ยืมซักหมื่นสองหมื่นก็พอ
แต่เสียเว่ยกั่ว ใจป้า หาทางรวบรวมเงินจนได้แสนหนึ่งให้เขา

หวางหง ได้รับเงินไปแล้วตื่นใจมาก ตอนนั้นเขาสาบานว่าจะ ต้องคืนเงินให้เสียเว่ยวเป็นร้อยเท่า เพื่อเตือนตัวเอง ยังเอา หยกประจําตระกูล ให้เสียเว่ยวเป็นหลักประกัน

พริบตาเดียว สิบปีผ่านไปแล้ว

สิบปีมานี้ บริษัทการค้าของหวางหงอยิ่งทำยิ่งเจริญ ยิ่งทำยิ่งดี แต่ในขณะเดียวกันก็ยุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ หลายครั้งที่อยากกลับช้าง โจว เพื่อไปไถ่ถอนหยกประจำตระกูลกลับมาด้วยตัวเอง ก็ต้อง เลื่อนออกไปด้วยเหตุผลนานาประการ

หลายวันนี้ได้พักสักที ก็ดันมาป่วยซะนี่

พอได้ยินว่าเฉินเพิ่งจะมาจงไห่ หวางหงเดิมคิดจะไปรับด้วย ตัวเอง แต่เพิ่งเส้นฟางกลับบอกไม่ต้อง ให้หวางเต๋อฟาเอาเงินไป คืนก็พอแล้ว

หวางหง เชื่อคำแนะนำของเธอ แต่ไม่คิดว่า เพิ่งเย็นฟางจะมา

ไม้นี้

“เตอฟา!”

น้ำเสียงเข้มของหวางหงดังขึ้นอีกครั้ง หวางเพื่อฟาสะอีก ทำ หน้ามุ่ยพูดเสียงอ่อยว่า “พ่อ…

“แกบอกพ่อมาตามจริงว่า เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่?

หวางเต่อฟาเงยหน้าขึ้น เริ่มคิดจะโกหกต่อไป แต่ภายใต้สายตากดดันของหวางหงอี้ เขารู้สึกว่าตัวเองโดนมองทะลุหมด แล้ว เลยได้แต่มั่นหน้าบอกว่า “พ่อ ผมกับเฉินเฟิงคงมีอะไร เข้าใจผิดกัน”

“เข้าใจผิด?” หวางหง พูดเสียงเย็น: “เข้าใจผิดยังไง?” “บิ๊ก” ดังขึ้น หวางเต๋อฟาคุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาไหลเป็นเผา

เต่า: “พ่อ ผมผิดไปแล้ว”

“ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ ผมไม่อยากหลอกพ่อกับแม่ แต่ผมแพ้ พนันเงินอยู่มากโข พวกเขาบอกว่า ถ้าผมไม่คืนเงินให้พวกเขา พวกเขาจะหักขาสองข้างของผมซะ…”

“ดังนั้นแกให้เงินเสี่ยวเฟิงเท่าไหร่?” หวางหงสูดลมหายใจ เข้าลึก รู้สึกเหมือนจะหน้ามืด เขาไม่คิดเลยว่า เมียและลูกชายจะ ทําเรื่องแบบนี้ลับหลังเขา

“หนึ่ง….หนึ่งพัน” หวางเต๋อฟาพูดเสียงอ่อย

“เซี๊ยะ”

หวางหงอี้ยกมือขึ้นตบหน้าหวางเต๋อฟาฉาดใหญ่

“ไอ้ลูกทรพี! ไอ้ลูกเนรคุณ!” หวางหงโกรธจนเอามือกุม หน้าอก สีหน้าเขียวปัด