บทที่ 332 ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียมาเยือน

คฤหาสน์ตระกูลหวางอยู่แถวแรกของจิ้ง ซโก๋จี้ ดังนั้นเฉินเฟิงเลยไม่ได้ใช้เวลา มากมายอะไร ก็หาคฤหาสน์ตระกูลหว่างเจอ

พอมาถึงหน้าประตู กดออดเสร็จ คุณป้า ใสชุดแม่บ้านเดินมามองเฉินเฟิงอย่างระแวง “คุณคือ…”

“ผมคือเฉินเฟิง มาหาคุณอาหวาง” เฉินเฟิงพูดเนิบๆ

“คุณเอาหวาง?” คุณป้าทําหน้างง ก่อนถึง บางอ้อ “คุณหมายถึงคุณผู้ชายของเราล่ะสิ”

“ครับ”

“คุณผู้ชายของเราตอนนี้อยู่บ้าน แต่เขา ป่วยมาหลายวันแล้ว ไม่สบายเอามากๆ ไม่ สะดวกพบแขก คุณเฉิน คุณ….มีอะไรด่วนหรือ เปล่าคะ?”

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ที่แท้หวางหงอี้ล้มป่วย มิน่าเสียเว่ย วถึงติดต่อเขาไม่ได้เลย

“ใครน่ะ?” เฉินเฟิงเตรียมตัวจะกลับ ตอน นี้เองได้ยินเสียงแหลมปรีดถามข้น

“คุณผู้หญิง มีคนชื่อเฉินเพิ่งมาหาคุณ ผู้ชายค่ะ”

“เฉินเฟิง? เขาเป็นอะไรกับคุณผู้ชาย ล่ะ?” เสียงแหลมปรีดถามขึ้นอีก

“เอ่อ คุณเฉิน คุณกับคุณผู้ชายของ เรา….” แม่บ้านตระกูลหว่างเบนสายตาเป็น คําถามกลับมาที่เฉินเฟิง

เฉินเฟิงไม่ได้ปิดบังฐานะตัวเอง และพูด อย่างเปิดเผยว่า “ผมเป็นลูกเขยของเพื่อนคุณ อาหวาง ก่อนนี้พ่อให้ผมมาคืนหยกให้คุณอา หวางครับ”

พอได้ยินอย่างนั้น แม่บ้านสีหน้าเปลี่ยน ทันที “คุณเป็นคนที่มาคืนหยกให้คุณผู้ชาย?

“ครับ” เฉินเพิงพยักหน้า หน้าเรียบเฉย “คุณเฉิน รบกวนรอสักครู่นะคะ ดิฉันต้อง เข้าไปเรียนคุณผู้หญิงก่อน

แม่บ้านตระกูลหว่างเดินเข้าไป แค่ไม่ถึง นาที ผู้หญิงผมลอนทองใส่ชุดไปรเวท งออก มา

ร่างเธอค่อนข้างท้วม ตอนวิ่งมา ไขมัน บนตัวกระเพื่อมเป็นลอน ดูแล้วไม่น่าอ่อนแอ เลย

ยังไม่ทันถึงหน้าเฉินเฟิง เธอก็ชี้หน้าเขา ด่ากราดว่า: “แกยังมีหน้ามาบ้านฉันอีกหรอ?”

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ถ้าเขาเดาไม่ผิดล่ะก็ ผู้ หญิงตรงหน้าคงเป็นเมียหวางหงอี้ เพิ่งเย็น ฟางแน่ๆ

ตามที่เสียเว่ยก้วบอก เพิ่งเย้นฟางนิสัย กร่างเอาแต่ใจ รับ อยากสุดๆ ตอนนี้เจอแล้ว ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

“ผมไม่ได้ทําอะไรผิดซักหน่อย ทำไมจะ ไม่กล้ามาบ้านคุณล่ะ?” เฉินเฟิงพูดเนิบๆ “ไอ้เลว?! แกยังมีหน้าพูดว่าไม่ได้ทํา อะไรผิด?!”

“รอยฝ่ามือสองรอยบนหน้าลูกชายฉัน ฝีมือแกใชไหม?” เพิ่งเย้นฟางถามอย่างดุดัน

“ผมตบเขาเองแหละ” เฉินเฟิงยอมรับ หน้าตาเฉย

“ทําไมแกต้องตบเขาด้วย? แกรู้ไหม ลูก ฉันบอบบางแค่ไหน? ตั้งแต่เล็กจนโต ขนาด แม่แท้ๆอย่างฉันยังไม่เคยเขาสักเพีย คนนอกอย่างแกถือสิทธิ์อะไรมาคบเขา? ถ้า แกตบเขาเป็นอะไรไป แกรับผิดชอบไหว หรอ?”

“ผมตบเขา เพราะเขาควรโดนตบ” น้ำ เสียงเฉินเฟิงยังคงสงบราบเรียบ

แต่เพิ่งเย้นฟางโกรธตัวสั่นหลังได้ยิน: “อะไรนะ? ! สมควรโดนตบ?!

“ขยะอย่างแกแน่จริงพูดอีกรอบ ? แก เชื่อไหมวันนี้ฉันจะให้แก่คลานเข่าออกจากที่นี่ เลย?”

“แกนี่เอง!” ตอนนี้เอง หวางเต๋อฟาวิ่ง ออกมาจากในคฤหาสน์ พอเห็นเฉินเฟิง สายตาเขาแดงก่ำในฉับพลัน

เขาเดินมายืนหน้าเพ็งเย็นฟาง ชี้หน้า เฉินเฟิงมือสั่น: “แม่ มันนี่แหละ มันนี่แหละ! ที่ บผมนะ!”

“ลูกจํา วางใจเถอะ วันนี้แม่จะสั่งสอนมัน ให้ลูกเอง!” เพ็งเย็นฟางพูดอย่างเจ็บแค้น เดิม คิดว่าเฉินเฟิงเอาเงินไปแล้วจะรีบใสหัวกลับ ชางโจว แต่ไม่คิดว่า เฉินเพิ่งจะกล้าขนาดนี้ ยังกล้ามาบ้านเธอ

ในเมื่อมาแล้ว ก็อย่าคิดว่าจะไปได้!

“ป้าหลิว โทรหายาม ให้หัวหน้าจ้าวพา คนมาเอาไอ้โจร ให้ตาย! สายตาเย็นเยียบ ” เพิ่งเย้นฟาง

“ค่ะ คุณผู้หญิง ” ป้าหลิว ตกใจ รีบรับคํา และหยิบมือถือออกมา “ไอ้เลว แกยังกล้ามาบ้านฉัน! ฮะฮะฮะ ไม่รู้ว่าคําว่าตายสะกดยังไงซะแล้ว” หวาง เดอฟาร้องตะโกนอย่างได้ใจ ลืมที่ตัวเองนั่น ร้องไห้โฮบนพื้นหลังโดนเฉินเฟิงตบไปสอง ฉาดชะสนิท

เฉินเฟิงสีหน้าเย็นชา เดิมคิดว่า ต่อให้ เพิ่งเย้นฟางจะกรางแค่ไหนก็จะฟังเขาอธิบาย ซะหน่อย แต่ตอนนี้…

เขาคงกะระดับความกร่างไร้เหตุผลของ เพิ่งเย้นฟางน้อยไปหน่อย

“ไอ้บ้านนอก ยังไม่รีบคุกเข่าลง ให้ ลูกชายฉันคบแกสักยี่สิบฉาด! ” เพิ่งเย้นฟาง เอ่ยปาก ฐานะของเฉินเฟิง เธอเคยได้ยินหวา งหง พูดมาบ้าง

เป็นลูกเขยแต่งเข้าตระกูลเสีย ไม่ได้รับ การยอมรับภายในตระกูลเสียเลย

นิสัยอ่อนแอ ไม่มีความสามารถ นอกจาก ทํางานส่งสินค้าแล้ว ท่าอย่างอื่นไม่เป็นเลย ขยะแบบ ปกติเธอไม่ชายตาแลด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้มันกลับกล่ามาลองดีกับเธอ ไม่รู้ที่ ที่สูงซะเลย!

“ถ้าผมไม่คุกเข่าล่ะ?” เฉินเฟิงพูดเสียง

ไม่คุกเข่า?” เพิ่งเย็นฟางยิ้มเหยียด “ไม่คุกเข่า งั้นวันนี้แกอย่าคิดเดินออกจากจิ้งซ วี่โก๋จี้!”

“ใช่ อย่าคิดเดินออกจากจึงชวี่โก๋จี้!” หวา งเต๋อฟาแหวๆอยู่ข้างๆ จึงซวี่โก๋จี้เป็นถิ่นเขา ในฐานะเจ้าของจิ้งซวี่โก๋จี้ ตระกูลเขามีอำนาจ ให้ยามของจิ่งซวี่โก๋จี้ทำอะไรให้ก็ได้

“แม่ พี่ใหญ่ โหวกเหวกโวยวายอะไรกัน น่ะ?”

เฉินเฟิงกำลังคิดจะพูด ก็ได้ยินเสียงใส แทรกขึ้นมาจากในคฤหาสน์

จากนั้น ผู้หญิงร่างโปร่งราวหนึ่งร้อยเจ็ด สบซม.ใส่ชุด สไตส์เดินเข้ามา ข้างกายเธอมี ผู้ชายร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ด้วย

ผู้ชายคนนั้นใส่แว่นตามอง ดูเรียบร้อย แต่ในแววตากลับส่อแววเย่อหยิ่งและเจ้าเล่ห์ เอาไว้

“อผิง ซือหยวน มากันได้ไงล่ะเนี่ย?” พอเห็นทั้งคู่ เพิ่งเย้นฟางเปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้ม แย้มอารมณ์ดี

ผู้ชายที่ชื่อสื่อผิงปรายตามองเฉินเฟิง หนึ่งที ก่อนยิ้มมุมปากถามว่า “คุณป้า ให้ผม ซวยไหมครับ?”

“ไม่ต้องจ้ะ ไม่ต้อง สื้อผิง เรื่องนี้น้า จัดการเองได้ เรารีบไปทานข้าวเถอะ” เพิ่งเย็น ฟาง มบอก สายตาที่มองส่อผังสอประกาย พอใจ

“แม่คะ คนนี้ใครน่ะ?”

ผู้หญิงร่างสูงโปร่งปรายตาเหยียดมอง เฉินเฟิง และไม่ปิดบังสายตาเหยียดหยามนั่น เลยสักนิด “เขาชอเฉินเฟิง เป็นลูกเขยของเพื่อน ทหารพิการพ่อเราน่ะ” เพิ่งเย็นฟางยิ้มเย็น บอก

เพื่อนทหารพิการ?

พอได้ยินเพิ่งเย้นฟางบอกแบบนี้ หวา งซือหยวนนึกขึ้นได้ว่า เพิ่งเย้นฟางพูดถึง เสียเว่ย ว

“ลูกเขยแบ่งเข้าบ้านเมีย? เขามาบ้านเรา ทําไมคะ?” หวาง อหยวนมองเงินเฟิงอย่าง รังเกียจ ถึงเธอจะรู้เรื่องเขาไม่เยอะ แต่แค่คำ ว่าลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียก็พอให้เธอตัดสินว่า เฉินเฟิงเป็นคนไร้ประโยชน์อย่างที่สุด

แค่พอมีศักดิ์ศรีบ้าง ผู้ชายปกติที่ไหนก็ ไม่ยอมแต่งเข้าบ้านเมียหรอก

มีแต่พวกไม่มีความสามารถ ชอบอาศัย เกาะกระโปรงผู้หญิงไปวันๆ ถึงจะวิ่งไปแต่ง เข้าบ้านผู้หญิง