บทที่ 327 สวยกว่านางฟ้าบนสวรรค์

ท่าทางที่น่าสังเวชของเจ้าสามหาง ท่ ให้เฉินเฟิงเกิดจิตสังหารอย่างทารุณโหดร้าย ออกมาอย่างไม่เคยมีมาก่อน แต่ว่าในเวลานี้ ใบหน้าของเขากลับไม่แสดงสีหน้าท่าทาง ออกมาแม้แต่นิดเดียว

แต่กลับมองไปที่เจ้าสามหางด้วยใบหน้า ที่หยอกล้อ พูดอย่างยิ้มๆ: “หมาแก่หวง หนัง เหนียวตายยากนะ”

“เหอ ดูเด็กผีอย่างมึงพูดเข้าสิ กูเป็นพี่ ใหญ่มึงนะ ชีวิตของกู จะตายง่ายๆเห รอ ? “เจ้าสามหวงเบิกตากลมโต ท่าทางที่ โกรธกลับมีความน่ารักอยู่ด้วย

เฉินเฟิงหัวเราะ ไม่พูดไม่จาอะไร

เมื่อกี้ที่อาหลี่เจ้าเด็กขี้เหร่คนนี้เล่า เด็ก ผีอย่างนายคิดอะไรไม่ออก ก็ไปเป็นลูกเขย ของคนในชางโจว ? มีเรื่องแบบนี้จริงเหรอ ? “มีเรื่องแบบนี้จริง”เฉินเฟิงพยักหน้าเล็ก

เจ้าสานหวงอ้าปากกว้าง ใบหน้าเต็มไป ด้วยความเหลือเชื่อ : “จริงเหรอ ?!”

“จริงๆ ผมจําเป็นต้องโกหกหมาแก่อย่าง พี่เหรอ ? ” เฉินเฟิงหัวเราะพร้อมพูด

“เฮอ น้องสะใภ้คนนั้นของกูหน้าเหมือน นางฟ้าบนสวรรค์หรือเปล่า ? ” เจ้าสามหวง เกิดความสนใจขึ้นทันที

เฉินเฟิงสายหน้า พูดอย่างเนิบๆ : “น้อง สะใภ้ของพี่ เธอสวยกว่านางฟ้าบนสวรรค์อีก”

“ฮชิ งั้นก็ดี งั้นก็ดี “เจ้าสามหวงหัวเราะ ฮิ พยักหน้าด้วยความชอบใจ อย่างนี้ก็ไม่ ถือว่าแปดเปื้อนมลทินให้นาย

แปดเปื้อนมลทิน ? ”

เฉินเฟิงหัวเราะกับตัวเอง สายๆหัว : “ไม่ได้แปดเปื้อนมลทินอะไร หากจะพูด ว่าแปดเปื้อนมลทิน ก็เป็นผมที่ไปแปดเปื้อน เพิ่งเหยา แต่ไม่ใช่เป็นเมิ่งเหยาที่มาแปดเปื้อน ผม”

“หะ ? ”

นัยน์ตาของเจ้าสามห่วงเกิดความ ประหลาดใจขึ้น ไอ้เด็กผีจะทำให้ผู้หญิงคนนั้น เปื้อนมลทิน ? เป็นไปได้ไง ?

ฐานะของเฉินเฟิง คนอื่นอาจจะรู้ไม่ ชัดเจน แต่เขารู้ชัดเจนเลยทีเดียว

ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์กับตระ กูลเฉิน เพียงแค่อยู่ในฐานะศิษย์คนสุดท้าย ของเซียวถั่วจง ก็เพียงพอแล้วที่จะดูถูกเด็ก หนุ่มผู้มีสติปัญญากว่า99.9%แห่งหวาเซีย

ถ้าหากเฉินเฟิงต้องการแต่งงานมีลูกละ ก็ เพียงแค่พูดออกมาประโยคเดียว มหา เศรษฐีระดับต้นๆของหวาเซี่ยก็จะส่งหญิงสาว ของตระกูลตัวเองทอดสะพานมายืนตรงหน้า เฉินเฟิงแล้ว

แม้แต่ตระกูลเฉินก็ไม่สามารถพูดอะไร

ได้

เพราะอาจารย์ของเฉินเฟิงเป็นเขียวถั่ว จง เขียว วจงปรมาจารย์แห่งวิชาศิลปะการ ต่อสู้!

พื้นที่ในหวาเซียกว่า 9.6 ล้านดารางวา มี ตระกูลที่ร่ำรวยอยู่มากมายนับพันนับหมื่น ตระกูลจางแห่งเหียนหนาน, ตระกูลหลี่แห่ง เจียงเป่ย , ตระกูลชนแห่งตุงอู๋

พวกเขาสืบทอดต่อกันมายาวนาน มี อิทธิพลมาก ร่ารวยเทียบเท่าประเทศเลย ให้ ใครสักคนในตระกูลออกมา แค่กระทืบเท้า ก็ ทําให้สั่นสะเทือนไปทั้งจังหวัดแล้ว

แต่ต่อหน้าของปรมาจารย์ แม้แต่หายใจ แรงพวกเขาก็ยังไม่กล้าทำออกมาเลย !

นี้ก็เป็นความน่ากลัวของปรมาจารย์

หากคนของตระกูลเฉินรู้เข้าว่า เฉินเฟิง เป็นเพียงลูกนอกสมรส ตอนที่อายุครบสิบห้าปี ก็ถูกเขียวถั่วจงรับมาเป็นศิษย์คนสุดท้าย ท่าทางที่พวกเขาปฏิบัติกับเฉินเฟิง จะต้องไม่ เป็นเหมือนตอนนี้แน่นอน

ในเวลานี้ เฉินเฟิงหยิบยาสีดำที่มีกลิ่น หอมอ่อนๆหนึ่งเม็ดออกมาจากกระเป๋า ขัดจังหวะความคิดของเจ้าสามหาง เจ้าสาม หวงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม: “นี้คือเม็ดยาบัวหิมะ ซินเจียง ? ”

“ไซ”เฉินเฟิงพยักหน้า

“ไอ้ยาเม็ดนี้เป็นยาขับพิษไฟจริงเห รอ ? ” เจ้าสามหวงพูดอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อ ครึ่ง

“ขับพิษได้หรือไม่ได้ กินเข้าไปเดี๋ยวก็รู้ แล้ว ? ” เฉินเฟิงเหลือบมองที่เจ้าสามหาง

: “อ้าปาก

เจ้าสามหวงหัวเราะเฮอเฮอ อ้าปากกว้าง เฉินเฟิงหยิบเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงออกมา พร้อมที่จะใส่เข้าไปในปากของเจ้าสามห่วง

ในตอนนี้ ประตูห้องผู้ป่วยก็เกิดเสียงดุ เสียงดังขึ้นมาทันที ไม่อนุญาตให้คนป่วยกิน ของมัวชั่ว ! ”

วินาทีต่อมา เจ้าของเสียงเดินดึงตึงตัง เข้ามา แย่งเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงไปจากมือ ของเฉินเฟิง หลังจากนั้นมองไปยังเฉินเฟิง และสี่พี่น้องตระกูลเฉินอย่างเย็นชา เปิดปาก ถาม : “พวกคุณเป็นใครกัน ? เกี่ยวข้องอะไร กับคนไข้ ? ”

เฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่น ไม่พูดจาอะไร

“พวกเราเป็นญาติของคนไข้”เฉินจื่อเห วันลุกขึ้นยืน มองไปยังผู้หญิงที่สูงสง่าสวม ชุดคลุมสีขาว ดูจากป้ายชื่อที่กลัดตรงที่ หน้าอกของผู้หญิงสง่างามคนนี้ เธอมีชื่อว่า เจียงหยู่ถึง เป็นหัวหน้าแพทย์ของที่นี่

ญาติ ? ”

เจียงหยู่ถึงคิ้วที่เรียวงามเหมือนต้นหลิว ขมวดแน่น มีความสงสัยอยู่นัยน์ตาที่สวยคู่ นั้น : “ท่าไมเมื่อก่อนฉันไม่เคยเห็นพวกคุณมา ที่นี่ ? ”

“เมื่อก่อน….”เฉินจื่อเหงินเก้ๆกังๆเล็ก น้อย กำลังเตรียมที่จะหาเหตุผลมาอธิบาย ใน เวลานี้ เจ้าสามหวงกลับหัวเราะฮาๆออกมา “คุณหมอคนสวย พวกเขาเป็นลูกสาวลูกชาย ของผม ก่อนหน้านี้ติดธุระที่ต่างประเทศ จึง ไม่มีเวลามาหาผม กี่วันมานี้ทุกอย่างก็ค่อน ข้างที่จะลงตัว จึงกลับมาแล้ว…….

เมื่อได้ยินเจ้าสามหางพูดแบบนี้ ข้อ สงสัยของเจียงหยู่ถึงก็ค่อยๆคลี่คลายหายไป

แต่ว่ายังคงหน้าหงิกหน้างอโมโห เฉินเพิ่งเช่นเดิม

ถึงอย่างไรเจ้าสามหางก็อยู่โรงพยาบาล มาเกือบเดือนแล้ว แต่เฉินเฟิงและคนเหล่านี้ก็

เพิ่งจะมาเยี่ยม เป็นลูกหลานกันจริงๆเหรอ ?

“นี่คืออะไร ? เจียงหมู่ถึงหยิบเม็ดยาบัว หิมะซินเจียงขึ้นมา พร้อมทั้งขยับสายตาไป มองที่เฉินเฟิง”

“เม็ดยาบัวหิมะซินเจียง” เฉินเฟิงพูด อย่างนิ่งๆ

“เม็ดยาบัวหิมะซินเจียง ? “เจียงหยู่ถึง ขมวดคิ้วแน่น : “มีประโยชน์ยังไง ?

“รักษาโรค”

“รักษาโรค ? จากสิ่งนี้ ? “เจียงหวู่ถึง หัวเราะเยาะ สัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่ดูถูกเหยียด หยาม

“อืม จากสิ่งนี้แหละ” เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย

“ฉันไม่ตลกกับคุณหรอกนะ ! ”

เจียงหยู่ถึงสีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที “คุณ รู้ไหมว่าปู่หวงป่วยเป็นโรคอะไร ? คุณกล้าให้ เขากินยา ว ว หากเกิดอะไรขึ้นมา ใครจะรับ ผิดชอบ ? !”

“กินแล้วเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ผมรับผิด ชอบเอง”เฉินเฟิงยังคงนิ่งสงบเช่นเคย เจียงห ยู่ถึงกลับถูกทำให้โกรธอย่างมาก : “คุณรับผิด ชอบ ?! คุณรับผิดชอบไหวเหรอ ?! ”

“ปู่หวงเป็นคนไข้ คณบดีโรงพยาบาล ฝากฝังให้ดูแลเป็นพิเศษ เพราะอาการป่วย ของเขา โรงพยาบาลของเราได้จัดตั้งทีม แพทย์โดยเฉพาะ รวบรวมหัวหน้าแพทย์ระดับ สูงของแต่ละโรงพยาบาลในจงไห่ จัดทำ แผนการรักษาอาการป่วย

แม้แต่ปู่หวงจะต้องดื่มน้ำวันละกี่ มิลลิลิตรทางเรายังต้องคํานวณอย่างละเอียด คุณกล้าดียังไง ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เอายาว ชั่วอะไรก็ไม่รู้ให้ปู่หวงกิน คุณอยากให้ปู่หวง ตายเร็วกว่านี้ใช่ไหม ?! ”

เจียงหยู่ถึงเชิดอกขึ้นทันที เห็นได้ชัดว่า โกรธอย่างมาก

เฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่น หมอคนสวยนี้กิน ยาดินระเบิดมาเหรอ ? ตัวเองยังไม่ทันได้เอา เม็ดยาบัวหิมะซินเจียงให้เจ้าสามหวงกันเลย หากว่าป้อนให้กินจริงๆ ผู้หญิงสวยคนนี้ไม่ ระเบิดออกมาเลยเหรอ

“โหะๆ คุณหมอเสี่ยวเจียงอย่าโกรธไป เลย เสียวเฉินเขาก็แค่หวังดี…..เจ้าสามหาง ไอออกมาสองครั้ง เตรียมที่จะไกล่เกลี่ยให้ ลงเอยกันด้วยดี แต่เจียงหยู่ถึงกลับไม่ฟัง แม้แต่น้อย พูดตัดบทออกมาด้วยน้ำเสียงที่ โกรธ : “ที่เขาทำไม่ใช่เพราะหวังดี แต่เรียกว่า โง่ ! ”

“ตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าปู่ป่วยเป็นอะไร ยังจะกล้าให้กินยามั่วซัว นี้ถ้าไม่เรียกว่าโง่ แล้วเรียกว่าอะไร ?

เฉินเฟิงสีหน้าเคร่งขรึมลงทันที : “ใคร บอกว่าผมไม่รู้ว่าเจ้าสามหวงป่วยเป็นโรค อะไร ? ”

“คุณรู้เหรอ ? ”

“งั้นคุณก็พูดมาส ! “เจียงหยูถึงโต้เถียง

อย่างไม่ยอมแพ้ เฉินเฟิงอ้าปาก เตรียมจะพูด ในเวลานี้ ที่ ประตูกลับมาเสียงดังขึ้นมา : “เสี่ยวเจียง เกิด อะไรขึ้น ? ทะเลาะกับใคร ?

“พ่อ ? “ได้ยินเสียงนี้ นัยน์ตาของเจียงห ยูถิงก็ปรากฏความสุขขึ้นมาทันที

เฉินเพิ่งหันหน้าไปมองครู่หนึ่ง กลับเห็น ที่หน้าห้องผู้ป่วย ในเวลานี้มีคนยืนออกันเป็น จํานวนมาก