บทที่ 320 การเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจ

เห็นชายสี่คนในเครื่องแบบสีดำที่มีดวงตาคมเหมือนเหยี่ยว ล้อมรอบหญิงสาวที่สวมหน้ากากสีดำได้ผ่านด่านตรวจสอบ ความปลอดภัยแล้ว

หญิงสาวสวมเสื้อแบรนด์จีวองซี่สีขาวกับกางเกงขาสั้นผ้าเดนิ

มสีฟ้า

เรียวขาสวยสองข้างภายใต้กางเกงขาสั้น ขาวกลมราวกับ หยก ไม่มีตำหนิแม้แต่น้อย แม้ว่าผู้หญิงจะสวมหน้ากาก ใบหน้า ของเธอก็ถูกปกปิดอย่างเข้มงวด

แต่รูปร่างของผู้หญิงดูแซบอย่างไม่ต้องสงสัย

ขณะที่เธอปรากฏตัว เธอดึงดูดความสนใจของผู้คนนับไม่

ถ้วน

ในห้องโถง มีเสียง

ลูกกระเดือกดังขึ้น เสียงกลืนน้ำลาย

แม้แต่สายตาของพี่น้องทั้งสี่ของตระกูลเฉิน ในขณะนี้ก็อึ้งเล็ก น้อยเช่นกัน

การจ้องมองของเฉินเฟิง แน่นอนว่าก็ถูกดึงดูดไปเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ความสนใจของเขาไม่ได้อยู่ที่ผู้หญิง แต่อยู่ที่ ชายสี่คนในเครื่องแบบสีดำที่รายล้อมผู้หญิง
นี่คือ จอมยุทธ์!

สองคนคือหนึ่งจึงขั้นกลางอีกสองคนคือหมิงจึงขั้นสูง

การแสดงออกของพวกเขาดูเคร่งขรึม ดวงตาเฉียบคม แม้ว่า พวกเขาจะผ่านด่านตรวจสอบความปลอดภัยแล้ว แต่สายตาที่ เหมือนนกอินทรีของพวกเขาก็ยังคงกวาดมองรอบๆ มองหาภัย คุกคามที่อาจเกิดขึ้นและฆ่าทิ้งทั้งหมด

เฉินเฟิงหรี่ตา ความอยากรู้อยากเห็นก็ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้ง ของหัวใจ หญิงสาวร่างสูงคนนี้เป็นใครกัน?

ออกมาจึงต้องมีจอมยุทธ์สี่คนคอยปกป้อง

เฉินเฟิงกำลังครุ่นคิดเรื่องนี้ แต่เห็นแววตาของหญิงสาวลอย

มาตรงนี้

ชายสี่คน ในชุดเครื่องแบบสีดำก็เข้าใจความหมายของหญิง สาวในทันที เดินไปหาเงินเฟิงตามหญิงสาว เฉินจือเหงินขมวดคิ้วและก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว

แต่หญิงสาวไม่แม้แต่จะมองไปที่เฉินจื้อเหวิน เธอเดินผ่าน เฉินจื้อเหวิน และเดินตรงเข้าไปในร้านน้ำชาที่อยู่ข้างหลังเขา

หลังจากเข้าไปในร้านน้ำชา หญิงสาวก็หยิบหนังสือออกมา สั่งกาแฟหนึ่งแก้ว จากนั้นก็นั่งบนเก้าอี้และเริ่มอ่านหนังสือ

พี่เฟิง พวกเราก็เข้าไปเถอะ” เฉินจื้อหลีหมุนดวงตาและ กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อืม” เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อยและก้าวเข้าไปในร้านกาแฟ

เฉินจื่อหลี่เดินอยู่แถวหน้า ทันทีที่เดินเข้าไป สายตาของเขาก็ ตกไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ผู้หญิงกำลังอ่านหนังสืออยู่ใน ขณะนี้ ขาเรียวสองข้างวางทับกันและขาวเรียวก็พราวตามาก

แม้ว่าเฉินจื้อหลีจะคันในใจ แต่เขาก็เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้นั้น ไม่ธรรมดา ไม่ใช่คนที่เขาสามารถแตะต้องได้

เขาจึงก้าวไปที่เคาน์เตอร์พร้อมสั่งกาแฟสองสามแก้ว

แต่เพียงไม่กี่ก้าว ชายในชุดเครื่องแบบสีดำก็ยืนอยู่ตรงหน้า

เขา

“คุณผู้ชาย ขอโทษด้วยนะ ที่นี่คุณหญิงของเราเหมาแล้ว โปรดออกไป”

ชายในเครื่องแบบสีดำมองดูเฉินจื่อหลีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ความรู้สึก

“เหมา?”

เฉินจื้อหลี่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “นี่คือสถานีรถไฟความเร็ว สูง ไม่ใช่บ้านของคุณนอกจากนี้ คาเฟ่แห่งนี้ไม่ได้เป็นของคุณ แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาเหมา?”

* คุณผู้ชาย ผมไม่อยากพูดแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง ได้ โปรดออกไป ไม่เช่นนั้นผลสุดท้ายคุณต้องรับไว้เอง” เสียงของ ชายในเครื่องแบบชุด เย็นลง เผยให้เห็นภัยคุกคาม
เฉินจื้อหลี่เริ่มโมโห กำลังจะระบายอารมณ์ออกมา ในเวลานี้ เฉินเฟิงพูดเบา ๆ “อาหลี กลับมาเถอะ เราเปลี่ยนที่กันเถอะ”

“ครับ พี่เฟิง” เฉินจื่อหลีผงะไปชั่วขณะและเขาก็รีบตอบตกลง เขาไม่กล้าไม่ฟังสิ่งที่เฉินเฟิงพูด

เมื่อเห็นเฉินจื่อหลีเดินจากไป ชายในเครื่องแบบสีดำก็อดไม่ ได้ที่จะเหลือบมองไปที่เฉินเพิ่งด้วยความประหลาดใจ ตอนแรก เขาคิดว่ากลุ่มของเฉินเฟิงนำโดยเฉินจื่อหลี่ที่มีอายุมากกว่า แต่ เขาคิดไม่ถึงว่าหัวหน้าที่แท้จริงกลับเป็นเงินเฟิงที่ดูไม่โดดเด่น

แม้ว่าชายในเครื่องแบบสีดำจะประหลาดใจ แต่การจ้องมอง ของเขาก็ไม่ได้มุ่งเน้นไปที่เฉินเพิ่งมากเกินไป

หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ได้มองไปที่เฉินเฟิงตั้งแต่ต้นจน จบและไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ความสนใจทั้งหมดของเธอถูก ดึงดูดด้วยหนังสือในมือของเธอ

หลังจากออกมาจากร้านกาแฟ เฉินซื้อก็เหลือบมองไปที่ฝั่ง ตรงข้ามแล้วพูดว่า “พี่เฟิง มีร้านน้ำชาอยู่ตรงข้าม เราไปพักที่ นั่นกันเถอะ”

“โอเค” เฉินเฟิงยิ้ม ความคิดของเฉินจื้อหลี่เขาพอจะเดาได้ บ้าง แต่สถานะของหญิงสาวคนนั้น ไม่ใช่คนที่สามารถผิดใจกับ เขาได้ง่ายๆ

ห้าคนเข้ามาในร้านน้ำชาเฉินจื้อหลีสั่งอาหารสองสามอย่าง จากนั้นเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง
กระจกที่นี่เป็นกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานที่โปร่งแสง ดังนั้น จึงสามารถมองเห็นหญิงสาวในร้านกาแฟตรงข้ามผ่านกระจกได้ อย่างสมบูรณ์

ชายสี่คนในชุดเครื่องแบบสีดำก็สังเกตเห็นสิ่งนี้เช่นกัน แต่ พวกเขามองเฉินจื่อหลีอย่างเย็นชา จากนั้นก็เก็บสายตากลับมา

ไม่กี่นาทีต่อมา มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาและเข้าไปในร้าน

กาแฟ

แต่ก็ถูกไล่ออกมาเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่าชายสี่คนในชุดเครื่องแบบสีดำเป็นคนที่ไม่มี ความไยดี ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายผู้หญิงหรือคนชราหรือเด็ก เพียงแค่ พวกเขากล้าที่จะก้าวเข้าไปในร้านกาแฟ พวกเขาก็จะห้ามพวก

เขาเข้า

ไม่นาน ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

“พี่เฟิง ใกล้เสร็จแล้ว เราไปตรวจตั๋วกันเถอะ รถไฟจะมา แล้ว” เฉินจื้อหลี่เหลือบมองเวลาแล้วลุกขึ้นยืนแล้วพูด

เฉินเฟิงพยักหน้าและกำลังจะลุกขึ้น ในขณะนี้ ร่างทั้งสองที่ เข้ามาในสายตาดึงดูดความสนใจของเขา

เป็นชายสองคนที่แต่งตัวเหมือนนักเดินทาง พร้อมกระเป๋าเป้ เสื้อแจ็คเก็ตและรองเท้าเดินป่า

ส่วนสูงของทั้งสองคนแตกต่างกันมาก
คนตัวสูง1.9 เมตร เอวใหญ่เอวกลม เดินเหมือนชะนีดำใหญ่ ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความบีบคั้น

ส่วนคนตัวเตี้ยสูงประมาณ 1.6 เมตร เขาตัวเล็กและผอมแก้ม ลิงปากแหลม คนทั้งคนเหมือนลิงจมูกเชิดในสวนสัตว์และเขาดู อ่อนแอ

พวกเขาพูดคุยและหัวเราะและก้าวเข้าไปในร้านกาแฟและเดิน ตรงไปที่หน้าเคาน์เตอร์

ชายในเครื่องแบบสีดำลุกขึ้นยืนอีกครั้งและรีบวิ่งออกไปด้วย ใบหน้าที่เย็นชา

ชายรูปร่างคล้ายชะนี ดูเหมือนอารมณ์จะขึ้นหลังจากโต้ เถียงกับชายในเครื่องแบบสีต่เขาก็เอื้อมมือผลักชายในเครื่อง แบบสีตา

ชายในเครื่องแบบสีดำถอยหลังไปหนึ่งก้าว หลังจากที่ถูก ผลัก ก็รู้สึกไม่พอใจ ใช้เทคนิคการคว้าจับ ควบคุมผู้ชายที่คล้าย ชะนีตาคนนั้นสําเร็จ

ชายรูปร่างคล้ายชะนีคุกเข่าลงบนพื้น หน้าแดงและดูต่า

ชายร่างผอมเหมือนลิงจมูกเชิดยิ้มและขอโทษด้วยความ เคารพ หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งซอง ราวกับว่าเขาจะให้ชายใน เครื่องแบบสีตา

ขายในเครื่องแบบสีดำตาเย็นชาและไม่สนใจ

ในเวลานี้ ชายร่างผอมที่เหมือนลิงจมูกเชิดเปิดซองบุหรี่
ทันใดนั้น มีบางอย่างเกิดขึ้น!

ในกล่องบุหรี่ของมนุษย์ลิงจมูกเชิดผอม มีเข็มเงินยาวสามนิ้ว

ถูกยิงออกมาอย่างรวดเร็ว!

“หา!”

ในพริบตา เข็มเงินสามเข็มแทงทะลุดวงตาของชายในเครื่อง

แบบสีด่า

หลังจากเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้น ชายในเครื่องแบบสีดำ ก็ล้มลงกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ใบหน้า

ชายซะนี ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาครามและพุ่งเข้า ใส่ชายในเครื่องแบบสีดำอีกคนที่อยู่ใกล้เขาอย่างรุนแรง