บทที่ 284 ยโสโอหัง
เสียงของหลินหลันหายไปในทันที คล้ายกับว่าถูกคนบีบรัด กล่องเสียง คำด่ามากมายที่กำลังจะด่าออกไปถูกกลืน ลงท้องอีกครั้ง
“คุณเป็นใคร? มาเตะประตูบ้านฉันทำไม?” หลินหลั่นกลั้น ความโมโหเอาไว้แล้วเอ่ยถาม ที่เธออดกลั้นความโกรธเอา ไว้แล้วไม่ปล่อยออกมานั้น เป็นเพราะเธอมองออกว่า คนตรง หน้าไม่ธรรมดา
ผู้หญิงตัวสูงสวมใส่ชุดแบรนด์เนมราคาแพงทั้งตัว มูลค่า เสื้อผ้าทั้งตัวของเธอไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนหยวน
ด้านหลังของเธอมีชายแก่สวมชุดนักวรยุทธ์สีขาว ถึง แม้ว่าเวลานี้จะหรี่ตาลง แต่ก็มองออกอย่างชัดเจนว่าไม่ควร มีเรื่องด้วย
และยังมีบอร์ดี้การ์ดสวมชุดสูทสีดำอีกสามคน สีหน้าที่ อาฆาตของพวกเขาทําให้หลินหลั่นไม่กล้าโมโห
“ชื่อของฉันเธอไม่มีสิทธิ์รู้” หญิงสาวร่างสูงพูดอย่างหนึ่ง ยโส คล้ายกับว่าหากหลินหลันรู้ชื่อของตน จะเป็นการทำให้ ตนเองแปดเปื้อน
นัยน์ตาของหลินหลันฉายแววโมโห ผู้หญิงคนนี้ตอแหลมาก
“ลูกเมียน้อยนั่นล่ะ?” หญิงสาวร่างสูงกวาดตามองไปที่ ห้องรับแขก ทว่ากลับไม่เห็นเฉินเฟิง
“คุณหาว่าใครเป็นลูกเมียน้อย? ทุกคนในบ้านของฉัน ล้วนมีชื่อ ไม่มีใครเป็นลูกเมียน้อย” คิ้วของหลินหลันขมวด เป็นปม เธอรู้สึกทนไม่ไหว ผู้หญิงร่างสูงคนนี้มาถึงก็เตะ ประตูบ้านที่พึ่งตกแต่งเสร็จของตนเอง อ้าปากพูดก็มีแต่ค่า ว่าลูกเมียน้อย คิดว่าเธอเป็นคนที่รังแกได้ง่ายๆงั้นหรอ?
หญิงร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น “เธอกล้าเถียง?”
“ฉัน…..” หลินหลินถลึงตา ตอนแรกเธออยากจะด่าออก ไป แต่เมื่อมองไปยังแววตาที่เย็นยะเยือกนั้น เธอกลับเงียบ ไป น้ำเสียงของเธอ โอนอ่อนลงมา “ฉันไม่ได้เถียง คุณเข้าใจ ผิดแล้ว”
“เข้าใจผิด?” หญิงสาวร่างสูงหัวเราะในลำคอ “ถ้าฉัน เข้าใจผิดก็รีบบอกฉันมาว่า ลูกเมียน้อยนั่นอยู่ที่ไหน?”
เฉินเฟิง คนที่คุณหนูของเราพูดถึงคือเฉินเฟิง” เวลานี้ ” ชายชราที่สวมชุดนักวรยุทธ์สีขาวพูดขึ้นเสียงเยบ เฉินอิงโร เกลียดเฉินเฟิงตั้งแต่เด็ก เธอเกลียดการเรียกชื่อเฉินเพิ่งไป ตรงๆ เธอชอบเรียกเฉินเฟิงว่าลูกเมียน้อย
หลินหลันนึกขึ้นได้ทันที “พวกคุณหมายถึงคนไร้ประโยชน์คนนั้น?”
“ตอนนี้เขาไม่อยู่บ้าน
หลินหลับพูดอย่างอารมณ์ดี ผู้หญิงร่างสูงตรงหน้า แต่มอง ก็รู้แล้วว่ามาหาเรื่องเงินเฟิง ศัตรูของศัตรู ก็คือเพื่อน
ท่าทีของหลินหลันเปลี่ยนไปทันทีเธอกลายเป็นสนิทสนม ขึ้นมา แม้แต่ตอนที่มองดูเฉินอิงโร ก็รู้สึกสบายตามากขึ้น
“เขาจะกลับมาเมื่อไหร่?
มุมปากของเฉินอิง โรยิ้มเย็นยะเยือก จากท่าทีของหลิน หลันทำให้มองออกไม่ยากว่า ข่าวลือภายในตระกูลเฉินเป็น
เรื่องจริง
เฉินเฟิงเป็นลูกเขยของตระกูลเสียมาสามปี เขามีชีวิตที่ไม่ ต่างกับหมูกับหมา ถูกคนตระกูลเสียรังเกียจ โดยเฉพาะ แม่ยายของเขาหลินหลิน
“ไม่รู้ค่ะ แต่ถ้าคุณต้องการละก็ ฉันโทรศัพท์ตามเขากลับ มาตอนนี้เลยก็ได้” หลินหลันเลิกคิ้วแล้วพูดขึ้น ช่วงนี้เฉินเฟิง ทำให้เธอขายหน้าไม่น้อย เมื่อหลายวันก่อนยังตบเธอด้วย ความแค้นนี้ เธออยากจะแก้แค้นมานานแล้ว วันนี้ถือโอกาส ยืมมือผู้หญิงร่างสูงคนนี้ มาจัดการเงินเฟิง
“โทรไปเลย บอกให้เขารีบใสหัวกลับมา! “ดวงตาคู่สวย ของเฉินถึงโรเผยความเย็นยะเยือก
หลินหลินคลายยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา เวลานี้ ด้าน หลังมีเสียงเย็นยะเยือกตั้งขึ้น “ห้ามโทร
คือเสี่ยเมิ่งเหยา
สายตาของเฉินอิงโรหันไปมองทางเสียเพิ่งเหยา เธอ หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “แกคือภรรยาของลูกเมียน้อยนั่น หรอ?”
“คุณช่วยพูดดีๆหน่อย! ” ใบหน้าสวยๆของเสียเพิ่งเหยา
เย็นชา ถึงแม้ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินเพิ่งจะมีปัญหา แต่ เธอก็ไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนค่าเฉินเพิ่งต่อหน้าตนเอง
เฉินอิงโรไม่สนใจ เธอเดินไปตรงหน้าอีกสองก้าวเดินไป ยังตรงหน้าเสียเพิ่งเหยา หัวเราะอย่างเย้ยหยัน “แล้วถ้าฉัน ไม่ฟังละ?”
“ฉันจะเรียกมันว่าลูกเมียน้อย แกจะทำอะไรฉันได้?”
ดวงตาคู่สวยของเสียเพิ่งเหยาเย็นยะเยือก เธอบ้างมือขึ้น เตรียมที่จะตบเฉินอิงโร
แต่เฉินอิง โรเร็วกว่าเธอ
“เพียะ”
หลังจากเสียงใสดังขึ้น เสียเพิ่งเหยาก็ล้มลงกับพื้น ใบหน้าสวยงามที่ขาวเนียน ตอนนี้มีรอยมือแดงประทับเอา ไว้ตรงหน้า มุมปากของเธอมีเลือดไหลออกมา
“คนชั้นต่ำ แกปกป้องลูกเมียน้อยนั่นจังเลยนะ” เฉินถึงโร หัวเราะเย็นยะเยือก ปฏิกิริยาของเสียเพิ่งเหยาเกินความคาด หมายของเธอ ในสายตาของเธอ ถ้าหากเสียเพิ่งเหยาฉลาด สักหน่อย ก็คงจะรู้ว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา
ไม่ควรที่จะมีปัญหากับเธอเพราะเงินเฟิง
แต่เสียเพิ่งเหยาไม่เพียงแต่มีปัญหากับเธอ อีกทั้งยังผิดที่มี ใจคิดที่จะทำร้ายเธออีก
ทำได้เพียงพูดว่า ในใจของเสียเพิ่งเหยา เฉินเฟิงเป็นคนที่ เธอนับถือ วางไว้บนหิ้ง ไม่ยอมให้มีการทำให้แปดเปื้อน แม้แต่น้อย
“หลันหลัน ที่บ้านมีแขกหรอ?”
เวลานี้ เสียเว่ยกั๋วเดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทีตัวเงีย เมื่อเห็นภาพที่อยู่ในห้องรับแขก สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
ทันที
“คุณเป็นใคร ทำไมต้องทำร้ายลูกสาวผมด้วย?”
เสียเว่ยวหันไปมองเฉินอิงโร
“ลูกสาวของแก?” เฉินอิงโรหัวเราในลำคอแล้วมองไปที่ เสียเว่ยกั่ว จากนั้นตบไปที่หน้าของเสียเพิ่งเหยาอีกครั้งหนึ่ง
“ฉันตบเธอ! ”
“นางสารเลวน สมควรโดนตบ
“แกมันรนหาที่ตาย”
เสียเว่ยวโมโหเป็นอย่างมาก เขาหยิบเก้าอี้ที่อยู่บนพื้น
พุ่งไปทางเฉินอิงโร
เว่ยกั๋ว!
หลินหลันตกใจ กำลังคิดที่จะห้ามหรามเสียเว่ยว แต่ บอร์ดการ์ดของเฉินอิงโรกลับชูเท้าขึ้นสูง แล้วเตะไปที่จมูก ของเสี้ยเว่ยกั่ว
“ปั๋ง” เสียงดังขึ้น
ตัวของเส้นเว่ยวบินออกไป กระแทกกับโถงทางเดิน จมูก ของเขาหักทันที ตรงสันจมูกมีเลือดไหลไม่หยุดเหมือนน้ำพุ
“พวกนายมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายคน? ยังมีกฎหมายอยู่
ไหม!
หลินหลันทั้งโมโหทั้งโกรธ
“กฎหมาย? ” บอร์ดีการ์ดที่ทำร้ายหัวเราะในลำคอ “คุณ หนูของพวกเราคือกฎหมาย
แม่คะ แจ้งความ!
เสี้ยเพิ่งเหยาดฟันกรอด ความยโสโอหังของกลุ่มคนตรง
หน้าเกินกว่าที่เธอคิดเอาไว้
“ฮ่าๆ แจ้งความ ”
“แกอยากแจ้งความ ก็แจ้งไปเลย ฉันอยากจะเห็นจริงๆ ว่า จะมีตำรวจคนไหนกล้าจับฉันเดินถึงโร
เงินถึงโรหัวเราะในลำคอ เธอดูยโสโอหังเป็นอย่างมาก
เฉินอิง โร?
ม่านตาของเสียเพิ่งเหยาหดตัว ภายในใจของเธออดไม่ ได้ที่จะหวาดกลัวขึ้นมา คนตระกูลเฉิน!
“ได้ คุณรออยู่นี่! ฉันจะไปแจ้งความ!
หลินหลิน โมโหเป็นอย่างมาก เธอไม่เชื่อว่า เป็นอิงโรอะไร นี่ จะมีอำนาจมากขนาดนี้ แม้แต่ตำรวจก็ไม่อยู่ในสายตา
หน้าของเฉินอิงโรเขียนคำว่าผ่อนคลายเอาไว้ เธอไม่ สนใจ ข่มขู่ของหลินหลัน
ต่อให้หลี่หุ้นเฉิงแห่งเมืองชางโจวมา พอมาเห็นเธอ ก็ยัง ต้องเคารพเธอและเรียกเธอว่าคุณหนูเฉิน แล้วจะนับภาษา อะไรกับตำรวจทั่วไป
แม่คะ ไม่ต้องแจ้งความหรอกค่ะ” เสียเพิ่งเหยาพูดขึ้น เสียงเรียบ ถ้าเป็นคนตระกูลเฉิน การแจ้งความนั้นได้ ประโยชน์ จะเป็นการรังแกตนเองเปล่า
“ไม่แจ้งความแล้ว? ทำไมถึงไม่แจ้งความแล้ว?” หลินหลันถลึงตาโต ไม่เข้าใจว่าทําไม
“ไม่มีเพราะอะไรหรอกค่ะ” เสี้ยเมิ่งเหยาสูดลมหายใจเข้า หันไปมองเฉินอิงไร “คุณมาหาเงินเฟิงทำไม?”
“เธอไม่มีสิทธิ์รู้” เฉินอิงโรมมองดูเสียเพิ่งเหยาด้วยความ ดูถูก ถึงแม้เสียเพิ่งเหยาจะเป็นภรรยาของเฉินเฟิง แต่ใน สายตาของคนตระกูลเฉิน ฐานะของเสียเพิ่งเหยาไม่ต่างอะไร กับคนงานของตระกูลเฉิน
หลังจากปรายตามองเสียเพิ่งเหยา เฉินอิงโรก็พูดขึ้นเสียง
เรียบ
“คนชั้นต่ำ ถ้าแกฉลาดพอ ก็รีบโทรหาไอ้คนไร้ประโยชน์
คนนั้นซะ!
“ฉันให้เวลาแกสิบวินาที หลังจากสืบวินาที ถ้าแกยังไม่ โทร ฉันจะขาแกให้หัก! “
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ