บทที่ 276 ย่างกระต่ายป่า

“พกดาบสั้นมาหรือยัง? ” เฉินเฟิงยิ้ม พลางถามข้น

พกแล้วครับ” เฉินจื่อเหวินหยุดชะงักไป เล็กน้อย แล้วรีบเอาชักดาบสั้นออกมา จากนั้น ก็ยื่นไปให้ในมือของเฉินเฟิง

เวลาเดียวกัน ในใจของรู้สึกตะลึง หรือ ว่าเฉินเฟิงจะลงมือเอง?

และตอนที่เฉินจื่อเหวินเพิ่งมีความคิดนี้ โผล่ออกมา ก็เหมือนจะรู้สึกตกใจกับภาพตรง หน้า นี่เฉินเฟิงเคยทำแบบนี้เป็นพันครั้งแล้ว หรือ

สี่พี่น้องตระกูลเฉินอ้าปากค้าง แล้ว ถลึงตาโด ดีให้ตายยังไงพวกเขาก็นึกไม่ถึง เฉินเฟิงกลับยังมีฝีมือแบบนี้

เท่าที่เขารู้ เฉินเฟิงเป็นถึงคุณชายใหญ่ ชีวิตที่ผ่านมาก็จะชีวิตที่มีแต่คนปรนนิบัติดูแล เรื่องทําอาหาร ไม่ใช่ว่าเป็นสิ่งที่คนใช่ควรทํา หรือไง?

สี่พี่น้องตระกูลเฉินไม่รู้ ตอนที่เฉินเฟิง ยังเด็ก เคยถูกแม่ของเขาโยนเข้ามาอยู่ใน กลางป่าล็ก แล้วให้เขาหาทางรอดของชีวิต ด้วยตัวเอง

ตอนนั้นเขาต้องต่อสู้กับเสือและหมาป่า เพื่อทําตัวเหมือนสัตว์ป่าที่กินเลือดที่หิวโหย

พอเขาฝึกฝนและเก็บประสบการณ์มา เป็นปี เฉินเฟิงไม่เพียงแต่มีความสามารถทาง ด้านการฆ่าสัตว์ แม้กระทั่งวิธีการย่างสัตว์ป่า เขาก็เคยถูกฝึกฝนมาอย่างยอดเยี่ยม

เวลาช่วงนั้นตอนได้ใช้ชีวิตอยู่ในป่าลึก สัตว์ป่าที่ถูกเฉินเฟิงย่าง ไม่ถึงร้อยชนิด ก็ คงจะมีเป็นจำนวนแปดสิบชนิดอยู่

แน่นอนว่านั่นจึงทำให้เฉินเฟิงชำนาญ ในการปิ้งย่าง

เวลานี้ เขาเริ่มย่างกระต่ายป่า จึงทำให้ ที่ เฉินเฟิง นให้

ตอนที่เนื้อกระต่ายเข้าปาก เฉินจื้อโสงก็ ข็งตาโตทันที สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความ คาดคิดไม่ถึง

” เป็นยังไงบ้าง? ” เฉินจื่อหลีถามขึ้น อย่างจริงจัง กระต่ายตัวนี้ที่เฉินเฟิงย่าง แค่ดูก็ รู้แล้วว่าต้องอร่อย

เฉินจื้อโลงไม่ได้เอ่ยพูดอะไร ทว่ากลับ กัดแรงๆ อีกคำ สีหน้าเต็มไปด้วยการเศษสุข

เฉินจื่อโสก็รีบรับเนื้อกระต่ายที่เฉินเฟิง ยื่นมา หลังจากที่พูดคำว่าขอบคุณ เฉินจื่อหลี่ก็ กัดหนึ่งคําอย่างรีรอไม่ไหว หลังจากที่เนื้อ กระต่ายเข้าปาก ดวงตาของเขาก็เปล่ง ประกายแสงขึ้นมาทันที

“อร่อย อร่อยมากๆ! ชาตินี้ผมยังไม่เคย ได้กินของอร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย! ”

เฉินจื่อหลี่กินเนื้อกระต่ายในปากด้วย แล้วก็พูดประจบประแจงขึ้นอย่างไม่ลังเลใจ เนื้อกระต่ายของคุณชายเฉิน เป็น อาหารที่ดีมากจริงๆ! ”

หนังหน้าของเฉินจื้อเหวินไม่ได้หนาด เท่าเฉินจื่อหลี ทว่านี่กลับออกจากส่วนลึกใน

ใจของเขาจริงๆ

ฝีมือของเฉินเฟิง ไม่ได้แย่ไปกว่าเชฟที่ อยู่ในร้านอาหารห้าดาวจริงๆ แม้กระทั่งยัง สามารถชนะเชฟพวกนั้นได้

ไม่นาน เนื้อกระต่ายในมือของสี่พี่น้อง พวกนั้นก็ถูกจัดการอย่างสะอาด หลังจากที่ พวกเขากินจนหมด พวกเขาก็มองหน้ากัน แล้วต่างคนต่างก็พูดขึ้นด้วยความอึดอัดใจ

อร่อยมากๆ กินไม่อิ่มเลย

“ที่นี่ยังมีอีกตัว” เหมือนจะคาดหมายได้

ตั้งแต่เนิ่นๆ ว่าต้องเป็นแบบนี้ เฉินเฟิงจึงยิ้ม แล้วก็เอากระต่ายป่าที่ย่างเสร็จออก จากนั้นก็ ย็นไปตรงหน้าพวกเขา คน

ทั้งสี่คนผายมือขึ้นทันที “คุณชายเฉิน ตัว เก็บไว้ให้คุณ…….

เฉินเฟิงสายหัวแล้วพูดแทรก จากนั้นก็ เหลือบตามองสัตว์ป่าในป่าผืนเล็กแห่งนี้ แล้ว ยิ้มพลางพูด “ที่นี่ยังมีมากขนาดนี้ ฉันย่างเอง ได้”

ครั้งล่าสุดที่เขาย่างกระต่ายป่า ก็คงต้อง สามปีที่แล้วที่เขาถูกคนไล่ฆ่า วันนี้ไม่ง่ายเลย ที่จะมีโอกาสแบบนี้ เฉินเฟิงก็ต้องย่างให้มัน สะใจ

จากนั้นก็ผลักไปผลักมา สุดท้ายสี่พี่น้อง ก็รับกระต่ายย่างไว้ แล้วเริ่มหั่นออกมา

ทุกคนของตระกูลให้ แค่มองอยู่ข้างๆ อย่างอึ้งทึ่ง

ถึงแม้พวกเขาจะแบกอาหารพวกที่เป็น เป็ดย่างแบบนี้มา ทว่ามันกลับเป็นอาหารต่าง ระดับกับที่เฉินเพิ่งทำ

หวงเฟยห้าวดูหน้าเขียวขึ้นมาทันที น้องตระกูลเฉินย่างไม่เป็น ทว่าเฉินเพิ่งกลับ เป็น อีกอย่างท่าทางของเขาดูคุ้นเคยมาก ทำให้เห็นว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก

หวงเฟยห้าวรู้สึกว่าหน้าของตัวเองกำลัง

เจ็บแสบ

จ๊อกๆ

ท้องของให้หงเย็นร้องขึ้นเบาๆ

ถึงแม้เสียงจะเบา ทว่ากลับทําให้ทุกคน ได้ยิน ทันใดนั้น สายตาของทุกคนเต็มไปด้วย ความแปลกพิลึก

ใบหน้าของโห้หงเย็นดูแดงขึ้นเล็กน้อย และรู้สึกอายเบาๆ เธอเคยกินอาหารที่อร่อย และมีระดับมากมาย แต่ตอนนี้กลับไม่สามารถ อดกลั้นอาการไว้อยู่ กระต่ายย่างของเฉินเพี งมันหอมมากจริงๆ

“ลงโห้ ฉันก็จะเอา” โห้หงเย้นชี้ไปยัง กระต่ายป่าที่มีกิ่งไม้เสียบอยู่ที่เฉินเฟิงทำ เธอ ในตอนนี้ ไม่เหมือนกับคุณหนูใหญ่ตระกูลให้ เลยสักนิด และกลับเหมือนสาวน้อยที่เห็นแก่ กินมากกว่า

ให้ชิงซงรู้สึกอึดอัดใจแล้วมองให้ หงเย็น เพียงพริบตาเดียว “คุณหนูครับ ผมย่างไม่เป็น ครับ”

ให้ชิงชงพูดได้ธรรมชาติและจริงจัง เขา ที่เป็นจอมยุทธ์ของตระกูลโม้ ตำแหน่งของ เขาก็สูงส่ง ปกติเขาก็ถูกเลี้ยงมาอย่างดี เขา จะเคยลงครัวด้วยตัวเองได้ยังไง อย่าว่าแต่ ย่างกระต่ายป่าเลย ต่อให้หุงข้าว เขายังไม่ เคยทํา เรื่องแบบนี้ ที่ผ่านมาก็มีแต่คนใช้ของ ตระกูลให้เท่านั้นที่ทำ

“ก็ได้” โห้หงเย็นทำปากจู๋อย่างไม่พอใจ เล็กน้อย

จากนั้นก็ดึงสายตากลับมา แล้วพยายาม ไม่ให้ตัวเองไปมองกระต่ายป่าที่อยู่ที่กำลัง ย่างของเฉินเฟิง

ทว่ายิ่งเธอพยายามเอาชนะมัน ในใจ ของเธอก็ยิ่งรู้สึกคัน เหมือนมีมือเล็กๆ คอยจี้ เธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

เวลานี้ หวงเฟยห้าวจึงกลอกลูกตาไปมา แล้วพูดขึ้นด้วยความทระนงตัว “คุณหนูครับ จะ ให้ผมไปแย่งเนื้อกระต่ายมันมาหน่อยไหม ครับ”

“ไสหัวไป! เห็นหน้านาฉันก็รู้สึกเครียด แล้ว! ”

ให้หงเย็นเหลือบตามองหวงเฟยห้าว เพียงพริบตาเดียวด้วยความรังเกียจ เธอไม่รู้ จริงๆ ว่าในสมองของหวงเฟยห้าวมันมีอะไร บ้าง ให้เธอไปแย่งของกินจากคนอื่นงั้นหรอ?

ถ้าเรื่องนี้ถูกคนอื่นรู้จะทำยังไง?

เธอเป็นตั้งคุณหนูใหญ่ตระกูลโห้ ไม่ใช่ อันธพาล

“คุณหนูอย่าโกรธเลยครับ ฉันจะไสหัว ไปไกลๆ เดี๋ยวนี้” หวงเฟยห้าวคลายยิ้มแล้ว ถอยออกไปอยู่ข้างๆ เขาค่อนข้างไม่เข้าใจ เขากําลังคิดเผื่อให้หงเย็นอยู่ไม่ใช่หรอ ทําไม ให้หงเย็นให้เขาไสหัวไป?

หลังจากที่ฟืนที่อยู่บนพื้นพอ เปลวไฟก็ ลุกโชนแรงมากขึ้น รวมไปถึงฝีมือการย่างของ เฉินเฟิงที่คุ้นเคย แม้ใช้เวลาทุกๆ เจ็ดแปดนาที ก็สามารถย่างสัตว์ป่าออกมาหลายๆ ตัวแล้ว

สี่พี่น้องตระกูลเฉินกินจนลืมตัว ปากของ พวกเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำมัน

แค่เวลาเพียงสั้นๆ ท้องของพวกเขาก็โด ขึ้นมาทันที

เฉินจื้อหลีกินจนเรอ ใบหน้าเต็มไปด้วย ความพอใจ

พอเห็นหวงเฟยห้าวกำลังจับจ้องตัวเอง อย่างไม่พอใจ เฉินจื่อหลีกระตุกมุมขึ้นอย่าง เจ้าเล่ห์

เขาเอากระต่ายป่าย่างออกขึ้นหนึ่งตัว แล้วยื่นขึ้นลงตรงหน้าหวงเฟยห้าว จากนั้นก็ คลายยิ้มแล้วถามขึ้น “ศิษย์พี่หวง จะกินหนึ่ง ลัวไหม” ไม่มีข้อสงสัยใดๆ เฉินเฟิงจือหลีแค่

อยากจะแก้แค้นที่หวงเฟยห้าวมาข่มเหงเขา เมื่อกี้นี้

“ไสหัวไป! ”

หวงเฟยห้าวกัดฟันกรอด เขาไม่มีทาง ปล่ยให้เฉินจื่อหล่ำอยู่อย่างสบายใจแน่นอน

เฉินจื้อหลี่คลายยิ้ม เขากลับไม่ได้สนใจ เหมือนอย่างหวงเฟยห้าว เขาก็ไม่ได้อยากจะ เอากระต่ายแค่ตัวเดียวไปทําอะไรหวงเฟยห้าว หรอก ก็แค่อยากจะเยาะเย้ยหวงเฟยห้าว เท่านั้น

ทว่าใครจะไปรู้ โห้ชิงซงกลับพูดด้วย เสียงเย็นชา “หวงเฟยห้าว ไปเอากระต่ายป่า ตัวนั้นมา

“หา? ” หวงเฟยห้าวอ้าปากกว้าง และ มองให้ชิงชงอย่างไม่เข้าใจ ให้ชิงซงกำลัง หมายความว่าอะไร?

“นายหูหนวกหรือไง? ” ให้ชิงซงท่า สหน้า เย็นชา “ฉันสั่งให้นายไปเอากระต่าย

ป่านั้นมา”