บทที่ 248 แต่งงานกับฉัน

ทันใดนั้นหลินตงก็โมโหอย่างมาก ไอ้เศษสวะสองตัว ยังไม่ไปกัน

อีก? !

ตึงตึงตึง

หลินตงก้าวเดินไปยืนตรงหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ไม่ไปที่เฉินเฟิงและจูกว่างฉวน พูดด่าด้วยน้ำเสียงที่โมโห : “พวกนาย ทำอะไรกันอยู่ ทำไมยังปล่อยให้ไอ้หัวขโมยและไอ้ซากศพหมูยืนอยู่ที่ นี่อีก? ! ”

“ยังไม่ลากพวกเขาไปอีก!

ลากออกไป? !

ได้ยินตรงนี้ หลินจ้าวจงและภรรยาเพิ่งเดินมาถึงตรงหน้าของ เฉินเฟิง เตรียมที่จะทักทายกับเฉินเฟิง หัวใจก็แน่นขึ้นทันที เกือบจะ หยุดเต้นเลยทีเดียว

ดีที่ไม่ตาย ในเวลานี้ หลินตงก็เดินมาถึงตรงหน้าของหลินจ้าวจง และภรรยาอีก ปั้นหน้ายิ้มออกมา:

“ลุงสาม, ป้าสาม อย่าไปอยู่ใกล้สองคนนี้ สองคนนี้เป็นหัวขโมย

ระวังพวกเขาจะขโมยของของคุณนะ”

ขโมย?

หลินจ้าวจงสีหน้าก็ซีดขาวอีกครั้ง

หลินฟางกลับเกิดอาการขาอ่อนแรง

แต่เฉินเฟิงกลับแสดงสีหน้าที่คล้ายจะยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม

“ลุงสามหลินตงยิ้มอย่างประจบสอพลอ ยังอยากจะพูดอะไร บางอย่างอีก

แต่ “ผัวะ” เสียงนั้น คำพูดทั้งหมดของเขา โดนผู้ชายคนหนึ่งชกกลับ เข้าไปในปาก คนที่ออกหมัดคนนั้น เป็นหลินจ้าวจงเอง

หลินจ้าวจงในตอนนั้น ใบหน้าที่บูดบึ้ง สีหน้าซีดขาว ถึงขั้นแม้แต่ริม ฝีปากก็สั่นระริกแล้ว

หลินตงเอามือจับที่หน้าไว้ เขาตกใจจนโง่ไปแล้ว พูดออกมาแบบงงๆ : “ลุงสาม คุณมาต่อยผมทำไม…

“เพียะ”

คำตอบที่ตอบเขากลับไปก็คือ หลินจ้าวจงตบหน้าอีกหนึ่งฉาด หลินตงถูกตบจนลงไปนั่งกับพื้นด้วยใบหน้าที่มีนงง เลือดออกที่ริม ฝึกปาก

แขกที่มาในงานโดยรอบ ต่างก็มองหน้ากัน ไม่เข้าใจสาเหตุที่ท่า อย่างนี้

วินาทีถัดไป ทุกคนต่างก็พากันหายใจเข้าลึกๆ

เพราะว่าหลินจ้าวจงเดินมายืนตรงหน้าเฉินเฟิง โค้งคำนับแสดง ความเคารพ หลังจากนั้นเอ่ยคำขอโทษออกไป

“คุณเฉิน ขอโทษครับ”

คนทั้งงาน ราวกับว่าเป็นประติมากรรมยังไงอย่างนั้น กลายเป็นหิน ภายในห้องโถงเงียบสงบอย่างมาก แม้แต่เข็มตกก็ยังได้ยินกันเลยก็ว่า

ได้!

คุณเฉิน? ! !

จู่ๆลุงสามก็เรียกหัวขโมยคนนั้น คุณเฉิน? ! !

เล่นตลกอะไรกันเนี่ย!

“ลุงสาม คุณจำผิดคนแล้วหรือเปล่า ชายคนนี้เป็นคนที่มากินข้าว ฟรีๆนะ! ” หลินตงเบิกตาโต ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“หุบปาก! ”

หลินจ้าวจงพูดเสียงขรึม ใบหน้านิ่งเสมือนน้ำ คนที่สามารถขับ Koenigseggได้ จะเป็นคนที่มากินข้าวฟรีๆ? !

“คุณเฉิน หลินตงเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ห่างไกลของผม ความ สัมพันธ์ของเขาและผม.”

หลินจ้าวจงไม่ทันจะพูดจบ ก็โดนเฉินเฟิงหัวเราะตัดบทสะก่อน : “ประธานหลินไม่ต้องอธิบาย ฉันเข้าใจ”

“เหอเหอ” หลินจ้าวจงหัวเราะอย่างเก้ๆกังๆ : “คุณเฉินเข้าใจก็ดีแล้ว คุณเฉินเข้าใจก็ดีแล้วครับ”

“ไอ้เด็กไม่รักดี ยังไม่คุกเข่าขอโทษคุณเฉินอีก!

หลินจ้าวจงออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด เขากลับไม่รู้เลยว่า หลินตงล่วงเกินต่อเฉินเฟิงยังไง แต่เบื้องลึกของเฉินเฟิง เขาก็พอที่จะ เตาได้บางส่วน นั้นคือบุคคลที่แม้แต่เสิ่นหงชังเองยังต้องยิ้มทักทาย หากหลินตงไม่ขอโทษ กระตุ้นเฉินเฟิงให้โกรธ งั้นเขาก็คงจะไม่ได้เห็น พระอาทิตย์ขึ้นของวันถัดไปแล้ว

ถึงขั้นกับแม้แต่ตระกูลหลิน ก็ต้องโดนลากเข้ามาพัวพันด้วย “คิดไม่ถึงว่าลุงสามจะให้หลินตงคุกเข่าลงขอโทษ? ! ”

“ชายหนุ่มคนนี้เบื้องหลังของเขาเป็นอะไรกันแน่! ”

ภายในห้องโถง เสียงของผู้คนในงานที่ถกเถียงกันอย่างไม่รู้จักจบ จักสิ้น

หลินตงจับหน้าไว้ อับอายอย่างมากจนไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว “ไม่คุกเข่า! ” หลินตงกัดฟันพูด ถ้ามีเพียงเฉินเฟิงแค่คนเดียว เขา ให้คุกเข่าก็คุกลงไปแล้ว แต่ข้างกายของเฉินเฟิง ยังมีศัตรูหัวใจตัว

ฉกาจอย่างเขาอยู่ จูกว่างฉาน

ให้เขาคุกเข่าต่อหน้าศัตรูหัวใจตัวฉกาจคนนั้น เขาก็คงไม่รู้จะเอา หน้าไปไว้ที่ไหน

“นายว่าอะไรนะ? ! ” หลินจ้าวจงสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันที “ผมบอกว่าไม่คุกเข่า!” สายตาของหลินตงมองตรงไปยังหลินจ้าวจง อย่างไม่ยอมที่จะทำตามแม้แต่น้อย แม้ว่าจะเห็นได้ชัดเจนว่าเบื้องหลัง ของเฉินเฟิงยิ่งใหญ่มากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เชื่อ เฉินเฟิงจะทำอะไรกับ เขาได้จริงๆ อย่างมากก็แค่ หลังจากวันนี้ไป เขาก็จะพาเน่เชี่ยนออกไป จากเมืองขางโจว

ท้องฟ้าและผืนดินอันกว้างใหญ่ จะมีที่ไหนที่เขาไปไม่ได้?

“นาย….” หลินจ้าวจง โกรธจนยั้งอารมณ์ไม่อยู่ ยกมือขึ้นมาอย่างไม่ พอใจ เตรียมพร้อมจะตบหลินตงฉาดหนึ่ง

“ช่างมันเถอะ

ตอนนี้ เฉินเฟิง ออกเสียงอย่างแผ่วๆ “หลินตง ในเมื่อหลานก็ไม่ อยากคุกเข่า งั้นก็ไม่ต้องคุกเข่าแล้ว”

“อืม ผมจะทำตามที่ท่านเฉินบอก” หลินจ้าวจงวางมือลง ม่านตาห้อย ลง พูดด้วยความเคารพ เขาไม่รู้ว่าคำพูดเฉินเฟิงหมายถึงอะไรกันแน่ แต่เขาก็พยายามให้คำแนะนำจนถึงที่สุดแล้ว หลินตงรนหาที่ตายเอง งั้นก็ช่วยไม่ได้

“กว่างฉวน ไปเถอะ” เฉินเฟิงเหลือบไปมองจูกว่างฉวน เตรียมจะ เรียกจูกว่างฉวน ให้จากไป แต่พบว่าสายตาของจูกว่างฉวนมองไปที่ เน่เชี่ยน ที่อยู่ข้างๆหลินตงตลอด

เน่เชี่ยน ก็กัดริมฝีปาก มองไปที่ จูกว่างฉวน ด้วยสายตาที่แดงก่ำ “เสี่ยวเซี่ยน…จูกว่างฉวนขยับริมฝีปาก ดูเหมือนอยากจะพูดอะไร สักอย่าง แต่เมื่อคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปาก สุดท้ายก็กลับกลืนน้ำลาย ลงคอไป

จูกว่างฉวน แสดงออกมาเช่นนี้ เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ทำให้เน่เชี่ยน อึดอัดใจ น้ำตาไหลออกมาดั่งลูกปัดที่ตกกระจาย จากดวงตาที่ สวยงามคู่นั้น

“คุณยินดีจะไปกับเขาไหม?” เมื่อเห็นเน่เชี่ยนกำลังจะหันหลังจาก ไป เฉินเฟิงถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ เมื่อตัดสินจากสถานการณ์ที่เห็น หากว่าเขาไม่ช่วยจูกว่างฉวน ชั่วชีวิตนี้จูกว่างฉวน จะไม่ติดต่อกับเน่ เซี่ยนได้อีกต่อไป

คำพูดของเฉินเฟิง ดูเหมือนว่าฟ้าร้องสนั่น จนในที่สุดจูกว่างฉวน ก็ ตื่นขึ้น

“เสี่ยวเซี่ยน คุณยินดีจะไปกับฉันไหม?” จูกว่างฉวนก้าวไปข้างหน้า และจับมือเล็กๆของเน่เชี่ยน

“ปล่อยเธอ ไอ้ซากศพหมู!” ดวงตาของ หลินตงแดงก่ำ ชูกำปั้นและ ชกไปที่หน้าของจูกว่างฉวน

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็ยื่นมือจับข้อมือของหลินตงอย่างเบาๆ

“ปล่อย! ”

หลินตง ดูบ้าคลั่ง ราวกับสัตว์ดุร้ายที่พร้อมขย้ำคนได้ตลอดเวลา

“รอให้เขาเลือกก่อน แล้วฉันจะปล่อย” เฉินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็น

ชา เขามองออกว่า ในใจของจูกว่างฉวนและ เนเซียนยังรักกันอยู่ ถ้า หากพลาดโอกาสนี้แล้ว พวกเขาทั้งสองจะเสียใจไปตลอดชีวิต เฉินเฟิงไม่อยากให้ลูกว่างฉวนเสียใจ ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็หวังว่าจู กว่างฉวนจะสามารถข้ามอุปสรรคในใจของเขาไปให้ได้

“เสี่ยวเชี่ยน คุณจะยอมไปกับฉันไหม?” จูกว่างฉวนถามอีกครั้ง

เน่เชี่ยน ไม่ตอบ

เสียงใจเต้น ตึกตักๆ

ครั้งนี้จูกว่างฉวน คุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้น หยิบฝาขวดแก้วจากบน

พื้น แล้วชูขึ้น

“เสี่ยวเชี่ยน แต่งงานกับฉันนะ”

ฉากดราม่าฉากหนึ่ง

แต่ทุกคนตรงนั้น ไม่มีใครหัวเราะ แต่กลับมีผู้คนไม่น้อยเลยทีเดียวที่ แสดงสีหน้าประทับใจนี้ออกมา

“โอเค” เนเชี่ยนน้ำตาไหล และรับฝาขวดจากในมือของจูกว่างฉวน

“อ๊ะ! นั่งสารเลว!”

หลินตง คุมอารมณ์ไม่อยู่ บ้าคลั่ง หยิบขวดไวน์บนโต๊ะ กระโจนเข้า

ใส่จูกว่างฉวนเหมือนหมาบ้า

“โครม”

เฉินเฟิงทำเสียงไม่พอใจ จึงเตะหลินตง กระเด็น 7-8 เมตร

“เสี่ยวเชี่ยน ผมรักคุณ” จูกว่างฉวนกอดเน่เซี่ยนไว้ในอ้อมแขนอย่าง

แน่น น้ำตาไหล

“ฉันก็รักนาย” เน่เชี่ยนร้องไม่ออก

“ไม่ให้แต่ง”

“ขณะนี้ มีชายแก่ในชุดสูทเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยว

ผลักจูกว่างฉวนออกไป แล้วดึงเน่เชี่ยนไปข้างหลังตัวเขา จากนั้นก็ มองไปที่จูกว่างฉวน แล้วพูดว่า “ตอนนี้เขชี่ยนเชี่ยนของเราเป็นภรรยา ของคุณชายหลินแล้ว นายมันก็งั้นๆอะไม่มีค่าอะไร? ”

“นายมีสิทธิ์อะไรมาขอเธอแต่งงาน!”

“พ่อ!” เน่เชี่ยนน้ำตาอาบหน้า และอยากวิงวอนขอร้องเพื่อจูกว่างฉ

วัน

แต่ชายแก่ในชุดสูทยกมือขึ้น และเหวี่ยงมือตบเข้าไปที่หน้าสวยๆ ของเธอ

“ลูกยังมีความละอายใจอยู่บ้างไหม! ลูกเป็นภรรยาของคุณชาย หลินนะ ไม่ใช่โสเภณีสำส่อน!” ชายชราในชุดสูทพูดด่าด้วยความ โกรธ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ