บทที่ 244 ยกคอนโดให้

แม้แต่เจ้าของระดับสูงเช่นเสิ่นหงชัง ก็ลืมเรื่อง 508 ไปโดยสิ้นเชิง มีเพียงแค่ผู้จัดการฝ่ายขายจางหงเท่านั้น ที่มีกุญแจห้อง508 เพียงแค่หาคนซื้อได้ ก็สามารถขายห้องนี้ไปได้เลย

ดังนั้น จางหงก็เกิดอยากทำขึ้นมา

หลังจากพบว่าหลินหลันไม่มีภูมิหลังอะไร ก็ให้พี่ฟางพาหลินหลันมา

ดูห้อง

พูดได้ว่า ทุกอย่างราบรื่น

แต่ดัน มาเจอกับเฉินเฟิง

แรกๆก็รู้สึกว่าบรรยากาศในห้องไม่ปกติ ต่อมาก็ยังรู้จักเสิ่นหงชัง

อีก

ไปๆมาๆ เรื่องนี้ ทั้งยู่ฉวนซานก็รู้ไปทั่ว

ถ้ารู้แต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าห้องนี้จะหาเงินได้พันล้าน จาง หงก็ไม่ขาย!

“ถ้ายอมรับผิดมีประโยชน์ จะมีตำรวจไว้ทำไม! ” เสิ่นหงชังด่า “อา

หู สั่งสอนมันก็พอ!

“ใช่ครับ ประธานเสิ่น”

“ประธานเสิ่น ยกโทษให้ผมเถอะ ยกโทษให้ผมเถอะ”

เมื่อเห็นอาหูเดินมาโดยไม่แสดงอาการใดๆ ทันใดนั้นจางหงตกใจ จนฉราด

อาหู่คำรามออกมา แต่ละย่างก้าว พุ่งเข้าไปตรงหน้าจางหง กริชใน มือ แทงข้อมือขวาของจางหงอย่างไร้ความปรานี

ฉีก ฉีก!

กริชเสียบเข้าที่ข้อมือขวา แล้วดึงออก ทันใดนั้นเลือดสดๆก็ทะลักออกมา

จางหงร้องอย่างอนาถ ยังอยากกุมมือขวาข้างที่โดนแทง แต่กริชที่ อยู่ในมือเอาหู กลับแทงเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง

เสียงดังฉีกอีกครั้ง!

ครั้งนี้ กริชเสียบเข้าที่ข้อมือซ้ายของจางหง แล้วดึงออกมาอย่างไร ความปราณี

กล้ามเนื้อมือซ้ายของจางหงก็ทะลุเช่นกัน เลือดสดๆเต็มพื้น จางหง นอนอยู่บนพื้นและร้องโหยหวน

ข้างหลัง คนระดับสูงในยูฉวนซานไม่กี่คนนั้น สั่นสะท้านตามๆกัน

ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เสิ่นหงขังกำลังฆ่าไก่ให้ลิงดู เป็นการชดเชยให้ กับเฉินเฟิง และก็ทำให้พวกเขารู้ว่า สิ่งที่ไม่ควรหยิบ ก็อย่าหยิบ!

มิฉะนั้น จะลงเอยแบบจางหง

“จางหง!

พี่ฟางตกใจจนตัวสั่น นั่งลงกับพื้นเหมือนกองดินโคลน

“ส่งไปที่สถานีตำรวจ” เสิ่นหงส์ขังมองดูพี่ฟางอย่างโหดเหี้ยม พี่ฟาง ไม่ใช่พนักงานในยู่ฉวนซาน เขาไม่สามารถจัดการได้โดยตรง แต่แค่ บอกกับตำรวจ ให้พี่ฟางติดคุกตลอดชีวิตก็คงไม่มีปัญหาอะไร

ไม่นานนัก จางหงและพี่ฟางสองคน ก็ถูกย้ายออกไป

เสิ่นหงชังสะบัดมือ ทำเหมือนไม่เป็นอะไรยังไงอย่างนั้น ยิ้มแล้ว เดินมาตรงหน้าหลินหลันและเสี้ยเว่ยกั่ว ยิ้มและยื่นมือออกไป:

“พี่เสี้ย คุณนายหลิน ผมคือเส่นหงชัง”

“ประธานเสิ่น สวัสดี สวัสดี”

“ประธานเสิ่น นับถือ นับถือ”

หลินหลันยื่นมือออกไปด้วยความกลัว เสียเว่ยกั๋วก็รู้สึกประหลาดใจ

เล็กน้อย. เมื่อก่อน พวกเขาไม่เคยคิด จะมีวันที่ ได้ข้องเกี่ยวกับคนที่ร่ำรวย ที่สุดในเมืองชางโจว

แต่ตอนนี้ คนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองชางโจว กลับยื่นมือมาให้กับพวก เขาก่อน

เสี้ยเวยกั๋วรู้ดีว่า ทุกอย่างนี้ เป็นเพราะเฉินเทฟิง

ก็แม้แต่คนที่เข้าใจอะไรยากด้วยตัวเองอย่างหลินหลัน ขณะนี้ก็ จำเป็นต้องยอมรับว่า ความจริงที่ว่าเพราะเสินหงชังเห็นแก่หน้า เฉินเฟิง ถึงได้มาจับมือกับเธอ

พี่เสี้ย คุณนายหลิน ขออภัยจริงๆ พนักงานที่บริษัทไม่รู้กาลเทศะ ห้องนี้ เมื่อต้นปีก็ ….”เสิ่นหงส์ขังพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ โดยไม่ปิดบัง แม้แต่น้อย

พอฟังเสร็จ เสี้ยเว่ยกั๋วพูดไม่ออก หลินหลันหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด ด้วยความโกรธ

เธอคิดไม่ถึง พี่ฟางที่เธอว่า จู่ๆจะทำเช่นนั้นโดยไม่รู้สึกผิดชอบชั่ว ดี เพื่อเงินไม่กี่ล้าน เอาบ้านผีสิงที่มีคนเคยตายสี่คนมาขายให้เธอ!

คอนโดแบบนี้ ถ้าเธอย้ายเข้าไป เกรงว่าไม่ถึงร้อยวัน ก็คงต้องตา ยอย่างแน่นอน!

เสี้ยเว่ยกั๋วก็รู้สึกขอบคุณเช่นกัน โชคดีที่วันนี้ฉันพาเฉินเฟิงมาด้วย ถ้าไม่ใช่มีเฉินเฟิง แค่เขาและหลินหลันยังมีเสี้ยเมิ่งเหยาสามคน อ่อนหัดนี้ จะต้องถูกจางหงและพี่ฟางต้มจนเปื่อยแน่

อย่าพูดถึงการใช้ชีวิตในบ้านผีสิงเลย เกรงว่ายังต้องรู้สึกขอบคุณพี่

ฟางจนน้ำหูน้ำตาไหล

“พี่เสี้ย, คุณนายหลิน ห้องพักสุดหรูบนภูเขา ยังมีห้องชุดสองร้อย ตารางเมตร ถ้าหากพี่เสี้ยและคุณนายหลินไม่รังเกียจละก็ งั้นตอนนี้ ผมจะพาพวกคุณไปดู” เสิ่นหงชังพูด

หลินหลันสะบัดมือ ยิ้มกว้างแล้วพูด: “ประธานเสิ่น ห้องสองร้อย ตารางเมตร พวกเราสู้ราคาไม่ไหว” ห้องสุดหรูบนเขา เริ่มต้น 150,000 ต่อตร. ม สองร้อยตารางเมตรก็

คือสามสิบล้าน!

ถ้าเอาหลินหลันไปขาย ก็รวบรวมไม่ถึงสามสิบล้าน

เสิ่นหงชังอึ้ง พูดว่า: “คุณนายหลิน คุณอาจเข้าใจผิดแล้ว คอนโด ห้องนี้ ผมไม่ได้จะขายให้คุณ”

“ไม่ขาย?”หลินหลันตกใจ หรือว่า..

เสิ่นหงชังยิ้มเล็กน้อย: “คอนโดห้องนั้น คิดสะว่าผมยกให้พี่เสี้ย

และคุณนายหลินเป็นการขอโทษ”

“หะ”

พนักงานที่อยู่ทางด้านหลังเสิ่นหงชัง สูดลมหายใจด้วยความตกใจ เริ่มหายใจถีขึ้น

ห้องราคาสามสิบกว่าล้าน คิดไม่ถึงเฟิ่นหงชังจะยกให้หลินหลันและ เสี้ยเว่ยกั่ว!

ถึงเขาจะเป็นพนักงานยู่ฉวนชานระดับสูง เวลานี้ ก็อดอิจฉาไม่ได้ หลินหลันก็ตกตะลึงเช่นกัน แต่เธอก็มีความสุขขึ้นมาอย่าง รวดเร็ว: “ประธานเสิ่น คุณไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม?! ! ”

เสิ่นหงชังส่ายหน้าแล้ว พูดว่า: “คุณนายหลิน ผมไม่ได้พูดเล่น

เดิมที่เรื่องนี้เป็นความผิดของพนักงานที่ยู่ฉวนซานของพวกเรา เป็นสิ่ง

ที่ผมควรจะทำ เป็นการชดเชย ที่ทำให้คุณและพี่เสี้ยตกใจ “ประธานเสิ่น ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ หลินหลันตื่นเต้นอย่างบ้า คลั่ง อีกนิดก็จะคุกเข่าลงที่พื้นและโขกหัวให้กับเสิ่นหงชังแล้ว

“หลันหลัน! ” เวลานี้ เสี้ยเว่ยกั่วจ้องไปที่หลินหลันอย่างไม่พอใจ หลังจากนั้นก็มองไปที่เสิ่นหงซัง : “ประธานเสิ่น น้ำใจของคุณ ผม กับหลันหลันรับไว้ด้วยใจ แต่คอนโดพวกเรารับไว้ไม่ได้”

รับไว้ไม่ได้?!

ทุกคนเงียบอีกครั้ง คอนโดสามสิบกว่าล้าน คิดไม่ถึงคุณจะบอกว่า ไม่เอา!

แม้แต่เสิ่นหงชัง ยังแปลกใจเล็กน้อย ปฏิกิริยาของหลินหลัน เป็น ไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้โดยสิ้นเชิง แต่ปฏิกิริยาของเสี้ยเว่ยกั๋ว กลับไม่เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้

“ตาเลี้ย! ”

หลินหลันโกรธจนกระทืบเท้า สมองของเสี้ยเว่ยกั๋วน้ำเข้าหรือไง หรือว่าเป็นอะไร คอนโดสามสิบกว่าล้าน คนเอามามอบให้ในมือ คิด ไม่ถึงว่าคุณจะไม่เอา?

เดินไปข้างๆเสี้ยเว่ยกั่ว หลินหลันกดเสียงโกรธให้ต่ำลงพูดว่า: “ทำไมไม่รับเอาคอนโด?” “ในเมื่อเสิ่นหงชังให้พวกเราแล้ว งั้นพวกเราก็วางใจรับมันไว้ นี่เป็น

คอนโดสามสิบกว่าล้านเลยนะ ไม่ใช่สามล้านกว่า!

“ถึงจะเป็นสามร้อยล้าน ก็รับไว้ไม่ได้” เสี้ยเว่ยกั๋วคำรามพูด “เสี้ยเว่ยกั๋ว! คุณมันแก่เลอะเลือนแล้วเหรอ?! ” หลินหลันโกรธจน ปากขมุบขมิบ : “คุณบอกฉันมา ทำไมคุณไม่เอา? หรือว่าคุณจะเส แสร้งทำเป็นสูงส่ง?”

“เสแสร้งสูงส่งเหี้ยไรล่ะ”เสี้ยเว่ยกั่วดาไปประโยคหนึ่ง : “เหตุผลที่ ฉันไม่รับห้องนี้ ก็เพราะเฉินเฟิง”

“เห็นได้ชัดว่า คอนโดนี้เป็นเพราะประธานเสิ่นเห็นแก่หน้าเฉินเฟิง ถึงยกให้กับพวกเรา ถ้าไม่มีเฉินเฟิง อย่าว่าแต่ยกห้องให้ฟรีเลย ประธานเสิ่นเอง แค่หางตาก็ขี้เกียจมองหน้าพวกเราแล้ว”

“แล้วจะยังไง?” หลินหลันถามกลับ: “ในเมื่อประธานเสิ่นยกให้แล้ว พวกเรารับไว้ก็สิ้นเรื่อง ไอ้สวะนั่นอยู่ในตระกูลเสี้ยไร้ประโยชน์มาสาม ปีแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องเอาออกมาใช้แล้ว”

“คุณจะไปรู้อะไร?”สีหน้าเสี้ยเวยกั๋วแข็งที่อ : คุณไม่เคยได้ยินเห รอว่า จะเรียกว่าไม่มีประโยชน์คงเร็วไป? ทำไมประธานเสิ่นต้องยก ห้องให้กับพวกเรา มันต้องเป็นเพราะพวกเรามีผลประโยชน์” “พูดให้ถูกก็คือเฉินเฟิงมีผลประโยชน์ พวกเรารับคอนโดของ ประธานเสิ่น ก็เท่ากับ เฉินเฟิงติดค้างบุญคุณประธานเสิ่นเขา….