บทที่ 235 ท่าตามเหตุผลไม่เข้าข้างฝ่ายใด

ตอนนี้เสียเว่ยก็เข้าวันชราแล้ว วัยชราเป็นวัยแห่งการพักผ่อน เฉินเฟิงไม่อาจให้กั๋ว อยู่ในชุมชนทรุดโทรมแบบนี้ต่อไปได้ ต้องขึ้นบันไดทุกวัน

ความตั้งใจของเฉินเฟิงคือ หลังจากเสียเว่ยออกจากโรงพยาบาล หาโอกาสที่เหมาะสม แล้วพาเสี้ยเว่ยกั๋วไปอยู่คฤหาสน์ที่ยู่ฉวนซาน จากนั้นก็จ้างคนรับใช้สัก2-3คนไว้ดูแลเสี้ยเว่ยกั๋ว แต่วันนี้โดนหลิน หลันทำแบบนี้ เฉินเฟิงก็ไม่ทันระวัง

ถัดมาของอีกวัน โจวเหอหัวหน้า.มาพบเสี้ยห้าวที่ห้อง ทำงานอย่างรีบร้อน

“ประธานเสี้ย แย่แล้วครับ”โจวเหอรีบเข้ามาโดยไม่เคาะประตู

“มีอะไร? อะไรแย่แล้ว? “เสี้ยห้าวรู้สึกเป็นกังวล

“ลูกน้องที่ผมส่งไปสังเกตการณ์ ไม่มีใครกลับมาแม้แต่คนเดียว” “ไม่มีใครกลับมาแม้แต่คนเดียว? “เสี้ยห้าวประหลาดใจ

“ครับ ไม่กลับมาแม้แต่คนเดียว อีกทั้งวันนี้ผมไปตระกูลเย่มา พบว่า ทั้งตระกูลมาก อย่าว่าแต่คนเลย หมาสักตัวก็ไม่มี”โจวเหอพูด ตัวสั่น ถ้าตระกูลเย่ที่ใหญ่โต คนหายไปหมดในชั่วข้ามคืน ราวกับว่า โดนกำจัดร่องรอย จากมือที่มองไม่เห็นอย่างไรนั้น สถานการณ์ แบบนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

“แกหมายความว่า “เสี้ยห้าวหน้าซีดเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าตระกูล แล้ว รวมทั้งคนพวกนั้นที่โจวเหอส่งไป ถึงไม่รู้ว่าตายหรือ ไม่ แต่พวกเขาอย่าคิดว่าจะติดต่อได้เลย เพราะอีกฝ่ายไม่ให้โอกาส พวกเขาแน่

“ประธานเสี้ย หรือว่า….เจ้าเศษขยะคนนั้นจะเป็นคนทำ! “โจวเห

อกัดฟันพูด ความเป็นจริงแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อยากเชื่อ ว่าทั้งหมดเป็น ฝีมือเฉินเฟิง แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเชื่อ เพราะ เสี่ยเมิ่งเหยาคงไม่มีอำนาจอะไรขนาดนั้น

เสี้ยห้าวสั่นไปทั้งตัว ถ้าทั้งหมดเป็นฝีมือเฉินเฟิงจริง เขาไม่กล้า

แม้แต่จะคิดต่อ

กำจัดตระกูลอันดับ1 ได้อย่างไร้ร่องรอย อีกทั้งยังเป็นตระกูลเก่าแก่ อันดับต้น1ด้วย…

เสี้ยห้าวตัวสั่นอีกครั้ง

“โจวเหอ แกแน่ใจว่าเป็นฝีมีเจ้าเศษขยะนั่น? เป็นไปได้ไหมว่าตระ กูลเยไปมีเรื่องกับคนอื่นอีก? “เสี้ยห้าวกลิ่นน้ำลายแล้วถามขึ้น เขาไม่ อยากจะเชื่อว่าเฉินเฟิงจะมีอำนาจร้ายกาจขนาดนี้ เพราะสิ่งที่เฉินเฟิง แสดงออกมาตลอดนั้น ก็คือการเป็นเศษขยะชั้นต่ำคนหนึ่ง

ถึงแม้ในช่วง1 เดือนมานี้เฉินเฟิงแข็งแกร่งขึ้น แต่เสี้ยห้าวไม่อาจ เชื่อมเฉินเฟิงกับการโค่นตระกูลเย่อย่างลึกลับได้เลย

โจวเหอลังเลครู่หนึ่ง: “ประธานเสี้ย อาจเป็นไปได้ แต่ เปอร์เซ็นต์น้อยมาก ตระกูลเย่หยั่งรากลึงในเมืองชางโจวมา20กว่าปี แล้วถ้าจะล่มสลายจริง คงล่มสลายไปนานแล้ว แต่กลับมาเกิดขึ้นเมื่อ วาน แบบนี้มันบังเอิญเกินไปแล้ว”

สิ่งที่โจวเหอหมายถึงนั้นชัดเจนมาก เรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับเฉินเฟิงแน่ๆ

“ถ้าเจ้าเศษขยะนั่นโค่นตระกูลเย่จริง งั้นทำไมเขาไม่มาเอาเรื่อง ฉัน? “เสี้ยห้าวถามต่ออย่างไม่สมัครใจ ถ้าเฉินเฟิงมีอำนาจทำลายตระ กูลเยได้จริง งั้นเฉินเฟิงต้องรู้แน่ ว่าเขาเป็นคนสั่งให้คนพาตัวเสี้ยเว่ ยกั๋วไปยังตระกูลเย่ ดังนั้นเฉินเฟิงควรมาเอาเรื่องเขาตั้งแต่เมื่อวาน แต่ จนถึงวันนี้แล้วยังไม่เห็นเฉินเฟิงมีท่าทีอะไร

โจวเหอพยักหน้าพลางพูด : “ประธานเสี้ย ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน หรือ ….เศษขยะคนนั้นกลัว?

เสี้ยห้าวงุนงง กลัว? เฉินเฟิงกล้วเขางั้นเหรอ?

เขาไม่คิดแบบนั้น ที่เฉินเฟิงไม่ลงมือกับเขา คงเพราะมีแผนการอื่น อยู่แน่ “โจวเหอ ช่วงนี้ให้คนของแกเอาใจใส่หน่อย มาตรการรักษาความ ปลอดภัยของบริษัทต้องทำให้ดี แล้วก็จัดบอดี้การ์ดให้ฉันอีกชุด ต้อง เป็นพวกมีศักยภาพ เรื่องราคาฉันไม่เกี่ยง”เสี้ยห้าวหน้าเคร่งขรึม เรื่อง มาถึงขั้นนี้เป็นอันชัดเจนแล้ว ว่าเฉินเฟิงเป็นคนโค่นตระกูลเย่

ส่วนที่เฉินเฟิงยังไม่ลงมือกับเขานั้น ไม่ว่าเพราะไม่คุ้มค่า หรือเกรง กลัวก็แล้วแต่ เหตุผลพวกนี้เขาไม่อยากคิดแล้ว

สิ่งเดียวที่เขาต้องทำตอนนี้ก็คือรวบรวมกำลัง เพื่อรับมือการแก้แค้น

ที่อาจจะมาเยือนของเฉินเฟิง เขาไม่อยากให้ชีวิตของตนตกไปอยู่ใน มือของคนอื่น “ครับประธานเสี้ย ผมจะจัดการให้”หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง โจวเห อก็พยักหน้าแล้วออกไป

เสี้ยห้าวถอนหายใจเดินไปเดินมา ที่จริงสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดนั้น เป็นการเสียแรงเปล่า ถ้าแม้แต่ตระกูลเย่เฉินเฟิงก็สามารถโค่นได้ สำหรับเฉินเฟิง บอดี้การ์ดที่เขาจ้างคงเป็นแค่แมลง ที่สามารถฆ่าได้ อย่างง่ายดาย

“คุณเสี้ย รีบตื่นเร็วเข้า ไปดูบ้านกับฉัน”หลินหลันปลุกเสี้ยเว่ยกั๋วแต่

เซ้า

“ดูบ้านอะไรกัน? หลินหลันคุณนี่ไม่จบไม่สิ้นจริงๆ? “เสี้ยเว่ยกั๋วสะ ลืมสะลือโมโหเล็กน้อย สิ่งที่เขาพูดไปเมื่อวาน มันไม่เข้าหูหลินหลัน เลย

“เสี้ยเว่ยกั๋ว! ไม่จบไม่สิ้นอะไรกัน ฉันแค่ให้คุณไปดูบ้านกับฉัน ไม่ ได้ให้คุณออกเงินซื้อบ้านซะหน่อย คุณตวาดใส่ฉันทำไม! “หลินหลัน เริ่มโกรธ

“ใช่ คุณไม่ได้ให้ผมออกเงิน แต่คุณจะให้เฉินเฟิงออกเงิน”เสี้ยเว่ ยกั่วพูดอย่างโมโห

“ให้เจ้าเศษขยะนั่นออกเงินแล้วจะทำไม? ซื้อบ้านแล้วก็ไม่ใช่ว่าเรา อยู่กันแค่2คน ยิ่งไปกว่านั้น พอเรา2คนตายไป บ้านก็ตกเป็นของเจ้า เศษขยะนั่นไม่ใช่รึไง”หลินหลันเบะปากพูด เมื่อเห็นเสี้ยเว่ยกั๋วยังเงียบเฉย หลินหลันก็โมโหขึ้นมาทันที : “เสี้ยเว่ ยกั่ว เศษขยะนั่นใช้กลอุบายอะไรกับคุณเนี่ย? เมิ่งเหยาเชื่อเขาฉันไม่ แปลกใจ แต่ทำไมตอนนี้แม้แต่คุณก็เข้าข้างเขา? ฉันเป็นคนนอกใน บ้านหลังนี้ใช่ไหม? ”

“หลินหลัน คุณอย่าพูดอะไรไร้เหตุผลได้ไหม”เสี้ยเว่ยกั๋วจ้องเธอ พลางพูด: “ผมเข้าข้างเฉินเฟิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ผมทำตามเหตุผลไม่ เข้าข้างฝ่ายใด! คุณคิดว่าเฉินเฟิงหาเงินมาได้ง่ายๆงั้นเหรอ? คุณมี สิทธิ์อะไรบอกให้เขาให้เงินคุณ2-3ล้าน? เงินของเฉินเฟิง ไม่ได้ลอย มากับลมนะ! ”

“แต่ยังไงผมก็ไม่ยุ่ง ถ้าคุณจะดูบ้านหน่ะได้ แต่ให้เฉินเฟิงออกเงิน ไม่ได้! ผมไม่ได้หน้าไม่อายขนาดนั้น”เสี้ยเว่ยกัั่วพูดอย่างเด็ดขาด

“เสี้ยเว่ยกั่ว หน้าของคุณคือหน้า แต่หน้าของฉันไม่ใช่หน้างั้นเห รอ? ! “หลินหลันถามกลับ”อีกอย่าง คุณคิดว่าฉันอยากให้เศษขยะ คนนั้นออกเงินนักเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะ2วันก่อนฉันไปรู้จักเพื่อนใหม่ แล้วลูกเขยของเธอทำงานฝ่ายขายที่ยู่ฉวนซาน แล้วบอกว่าถ้าซื้อบ้าน จะได้ส่วนลดจากวงใน คุณคิดว่าฉันยังต้องการเงินของเศษขยะคนนั้น เหรอ? ”

“อะไรคือส่วนลดจากวงใน? “เสี้ยเว่ยกั่วงนงง

หลินหลันเอามือกอดอก พลางพูดอย่างไม่สบอารมณ์: “วันก่อนฉัน ไปร้านเสริมสวยมา เลยรู้จักเพื่อนใหม่ชื่อว่าพี่ฟาง ลูกเขยของพี่ฟาง เป็นผู้จัดการฝ่ายขายที่ยู่ฉวนชาน”

“พี่ฟางบอกฉันว่าลูกเขยของเธอมีในตำแหน่งสูงในฝ่ายขาย สามารถรับส่วนลดที่คนอื่นไม่อาจรับได้ หากคนอื่นไปซื้อบ้านที่ยู่ฉวน ซาน อย่างมากก็ลดได้แค่10% แต่เรามีพี่ฟาง ลูกเขยของเธอจะลดให้ เรา30% ! “หลินหลันพูดอย่างภูมิใจ