บทที่ 228 เย่ไห่ตง

“วางใจ เขาจะปรากฏตัวออกมา ถ้าเขาไม่มา งั้น ฉันจะฆ่าไอ้แกนี่ซธ!” ชายที่ถูกเรียกว่าประธานเย่ พูด ด้วยสีหน้านิ่งขรึม เย่หมิงเหวินเป็นหัวหน้าฟอบ้านของ ตระกูลเย่ เขาเป็นใบหน้าให้ตระกูลเย่มาโดยตลอด กิจการน้อยใหญ่ของตระกูลเย่ ล้วนมีเย่หมิงเหวินเป็น คนจัดการ

เรื่องการสร้างยู่ฉวนชานครั้งนี้ เขาก็ยังมอบให้ เยหมิงเหวิน

ในความคิดของเขา หากว่าตระกูลเสี้ยเข้าใจ สถานการณ์ ก็ควรจะมอบโครงการยู่ฉวนซานนี้มาให้ โดยไม่คิดค่าใช้จ่าย

ไม่นึกว่า ตระกูลเสี้ยเข้าใจแล้ว เจ้าเขยแต่งเข้าที่ ไม่มีอะไรดีไปกว่าหมาที่อยู่ในตระกูลเสี้ยนั่น กลับทำ เชิดจมูกขึ้นมา!

มาจับตัวเย่หมิงเหวิน!

ไม่ได้เห็นตระกูลเย่อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย เบตงจะไม่โกรธได้ยังไง!

“หวังว่าเจ้าขยะนั่นจะอ่านสถานการณ์ออกนะ” คัง ยูนโปถอนหายใจ ตอนแรกที่ได้ยินข่าว เขาก็ไม่เชื่อ เลยสักนิด แค่เขยแต่งเข้ากระจอกๆ จะไปใจกล้าก่อ เรื่องขนาดนี้ขึ้นมาได้ยังไง แต่หลังจากนั้น เมื่อได้ยิน คำโต้แย้งของตระกูลเสี้ย จะไม่เชื่อก็คงไม่ได้ เฉินเฟิง ช่างเป็นลูกเขยแต่งเข้าที่ใจกล้าจริงๆ

แม้แต่เรื่องแยกตัวจากตระกูลเสี้ยก็กล้าพูดออกมา

แต่ครั้งนี้ คนที่เขาจะต้องเผชิญหน้าด้วย ไม่ใช่ ตระกูลเล็กๆ อย่างตระกูลเสี้ย!

“รออีกสิบนาที ถ้าพวกมันยังไม่มา ก็หักขาไอ้แก่นี่ ข้างหนึ่ง!” เยไห่ตงมองเสี้ยเว่ยกั๋วที่ถูกแขวนอยู่บน ต้นไม้ก่อนเอ่ยอย่างเย็นชา

“ครับ ประธานเย่!

บอดี้การ์ดหลายคนพยักหน้า

เสี้ยเว้ยกั่วในตอนนี้ น่าสังเวชอย่างที่สุด ตอนที่ เขาถูกจับตัวมาจากโรงพยาบาลนั้น สวมเพียงเสื้อผ้าผู้ ป่วยบางๆ เท่านั้น

เขายังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ หลังจากถูก แขวนอยู่บนต้นไม้เป็นเวลานาน บาดแผลย่อมปริแตก ดังนั้นบนชุดผู้ป่วยในตอนนี้ จึงเปรอะเปื้อนด้วยเลือด จำนวนไม่น้อยที่ไหลออกมา

เสี้ยเว่ยกั๋วริมฝีปากซีดเซียว ดวงตาอ่อนล้า

ความทรมานบนร่างกายนี้เป็นเพียงเรื่องเล็ก สิ่งที่ ทำให้เสียเว่ยกั๋วเจ็บปวดนั้นคือ คนรับใช้หลายคนที่ชี้ มาที่เขาแล้วหัวเราะเยาะอยู่ใต้ต้นไม้ ถึงยังไงเขาก็อายุ ปูนนี้แล้ว ก็ควรจะได้อยู่อย่างสุขสงบที่บ้าน แต่วันนี้ กลับต้องมาเป็นละครลิงให้อับอายขายหน้า จากบทสนทนาของกับคังไห่โป ก็รู้ได้ไม่ ยาก ว่าเหตุผลที่เขาถูกพามาที่นี่ก็คงหนีไม่พ้นเฉินเฟิง

นั่นทำให้อย่างมาก ที่เขาหมด สติไปหลายวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทำไมลูกเขยที่ทำอาหารเก่งของตัวเอง ตอนนี้ถึง

ได้ใจกล้าขนาดนั้น แม้แต่คนของตระกูลกล้าลัก ตัวไปงั้นเหรอ? ผ่านไปสิบอย่างรวดเร็ว ที่ประตูของตระกูลเย่

ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมา

ยิ้มกว้าง หยิบท่อนเหล็กขึ้นมา ก่อนฟาด เข้าที่ขาของเสี้ยเว่ยกั๋วอย่างแรง

“กรอบ”

เสียงกระดูกหักลั่นกร้อบ เสี้ยเว่ยกั๋วสะกดกลั้น ใบหน้ายับซีดเผือด

ขาขวาของเขา ได้รับบาดเจ็บมาตั้งแต่ช่วงที่เป็น ทหารแล้ว เดินเหินก็ไม่ถนัด ครั้งนี้ถูกเย่ไห่ตงทุบเข้า แบบนี้ น่ากลัวว่าคงจะต้องเสียมันไปแล้ว

ไอ้แก่ ยังแข็งแรงอยู่เลยนี่” เย่ไห่ตงประหลาดใจ เล็กน้อยกับปฏิกิริยาของเสี้ยเว่ยกั๋ว ตั้งแต่เสี้ยเว่ยกั๋ว ถูกพาเข้าประตูมาก็ไม่ส่งเสียงอะไรเลย ไม่ถามว่าพวก เขาพามาที่นี่ทำไม และไม่ขอความเมตตาอีกด้วย ราวกับว่า ปล่อยวางชีวิตไปนานแล้ว

ประธานเย่ คุณต้องมาข่มเหงคนตัวเล็กๆ อย่าง ฉันด้วยงั้นเหรอ?” เสี้ยเว่ยกั๋วยิ้มขื่น ความจริงตั้งแต่ตัว เขาถูกพาเข้ามา เขาก็รู้แล้วว่าคงไม่ตายก็พิการ เขารู้ เรื่องพลังของตระกูลเยดี ไม่ใช่อะไรตระกูลเสี้ยจะ ต่อกรได้ ต่อให้ตระกูลเสี้ยจะต้านทานได้ ก็ไม่ยอมเข้า แลกกับสัตว์ร้ายอย่างตระกูลเย่เพื่อคนไร้ประโยชน์ อย่างเขาหรอก

“ไอ้แก่ ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ลูกเขยขยะนั่นของแกมัน รนหาที่ แกคิดว่าฉันจะมาทะเลาะกับพวกต่ำกว่าอย่าง แกรีไง?” เย่ไห่ตงหัวเราะอย่างเย็นชา เดิมทีเป้าหมาย ของเขาก็คือ หาตัวเฉินเฟิงมาทรมาน แต่สองวันนี้ เฉินเฟิงหายไปราวกับอากาศ อย่างไร้ร่องรอย เสี้ยเมิ่ง เหยาก็ไม่ได้อยู่ที่ตระกูลเสี้ย เมื่อไม่มีทางเลือก เขาจึง ต้องจับคนพิการอย่างเสี้ยเว่ยกั๋วมา

“ประธานเย่ ขีดความสามรถของลูกเขยฉัน ฉันรู้ดี เขาเป็นแค่คนส่งอาหารคนหนึ่ง นอกจากส่งอาหารแล้ว เขาก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็นแล้ว เรื่องอย่างการลักพา ตัว ก็ไม่กล้าพอจะทำได้หรอก ประธานเย่คุณถูกใคร หลอกรีเปล่า?” เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจ เขาไม่รู้สึกเลย ว่า เฉินเฟิงจะทำเรื่องอย่างการลักพาตัวได้ เขาอยู่ที่ ตระกูลเสี้ยมาสามปี ท่าทีของเฉินเฟิง เขาเฝ้าดูอยู่กับ ตา นอกจากความไม่เอาไหนนิดหน่อยแล้วก็ไม่มีข้อ เสียอะไรอย่างอื่นอีก

เป็นคนมีระเบียบและจิตใจดี เขาไม่เชื่อเลยสักนิด ว่าเฉินเฟิงจะลักตัวคน เสี้ยเว่ยกั่วรู้สึกว่าความเป็นไป ได้ที่มากกว่าคือตระกูลเสี้ยให้ร้ายเฉินเฟิง “ถูกใครหลอกรีเปล่า? ฉันรู้ของฉันดี!” เยไห่ตง ตะคอกอย่างเป็นซา “จะว่าไป ถ้าไอ้ลูกเขยขยะของแก มันบริสุทธิ์จริง แล้วจะซ่อนทำไม เอาความจริงทั้งหมด มาอธิบายต่อหน้าฉันให้มันแล้วไปสิ”

เสี้ยเว่ยกั่วถอนหายใจ ไม่พูดอะไรอีก เย่ไห่ตง ฝังใจว่าเฉินเฟิงเป็นคนก่อเรื่องแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็หมด หนทาง

ในตอนนั้นเอง รถแท็กซี่สีฟ้าคันหนึ่งก็มาจอดอยู่ที่ หน้าประตูใหญ่ตระกูลเย่ เสี้ยเมิ่งเหยารีบลงรถมา อย่างทุลักทุเล

“พ่อคะ!”

เมื่อเห็นเสี้ยเว่ยกั๋วถูกแขวนอยู่บนต้นไม้ด้วยความ น่าสังเวช ดวงตาสวยของเสี่ยเมิ่งเหยาก็เดือดแดง

“เมิ่งเหยา มาทำอะไรที่นี่?” เสี้ยเว่ยกั๋วตกใจเล็ก น้อย ทำไมคนที่มาถึงไม่ใช่เฉินเฟิง แต่เป็นเสี้ยเมิ่ง เหยา บางที เฉินเฟิงอาจจะทำเรื่องพวกนี้จริงๆ เขาถึง ได้ไม่กล้ามา?

เสี้ยเพิ่งเหยาไม่ได้ตอบกลับเสี้ยเวยกั๋ว แต่ดวงตา ของเธอเบิกโพลงจ้องเย่ไห่ตงด้วยความโกรธเกรี้ยว “ปล่อยพ่อฉันซะ!”

“ปล่อยพ่อเธองั้นเหรอ?” เยไห่ตงมองไปที่เสี้ยเมิ่ง เหยาอย่างสนใจ ความต้องการฉายวาบในดวงตาของ เขา เขาเคยได้ยินชื่อของเสียเมิ่งเหยามาก่อน แต่ไม่ เคยได้เห็นตัวเป็นๆ วันนี้ได้เจอ ช่างสมคำร่ำลือจริงๆ ช่างเป็นหญิงที่งดงามนัก แม้แต่ในตอนโกรธก็ยัง

สวย

เยไห่ตงเลียริมฝีปาก “คุณหนูเสี้ย ถ้าคุณให้ผม ปล่อยผมก็จะปล่อย ไม่งั้นผมคงไร้ยางอายมาก”

“เยไห่ตง นายต้องการอะไร ฉันก็ให้นายได้ทั้งนั้น รวมถึงโครงการสร้างยู่ฉวนซานด้วย ขอแค่นายปล่อย พ่อฉัน” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างร้อนรน ร่างกายขอเสี้ยเว่ ยกั่วอ่อนแออยู่แล้ว ยังมาถูกแขวนไว้บนต้นไม้อีก ไม่รู้ ว่าอยู่อย่างนั้นมานานเท่าไหร่แล้ว ถ้าหากถูกแขวนไว้ นานเกิน จนอาการหนัก เธอคงต้องเสียใจไปชั่วชีวิต

“โครงการยู่ฉวนชาน?” มุมปากของเยไห่ตงยกขึ้น ก่อนพูดติดตลก “คุณหนูเสี้ย ยู่ฉวนชานน่ะเป็นของผม อยู่แล้วนะ”

“งั้นนายต้องการอะไร?!” เสี้ยเมิ่งเหยาถามอย่าง กระวนกระวาย

“ผมต้องการ.” เยไห่ตงหยุดชั่วคราว สายตาหี่น กามจ้องไปยังเสี้ยเมิ่งเหยา “ผมอยากจะนอนกับคุณ หนูเสี้ยสักคืน”

เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันกรอด แต่ก็ยังระงับความโกรธ ในทรวงอกแล้วเอ่ยตอบ “เย่ไห่ตง ฉันแต่งงานแล้ว เป็น ภรรยาที่มีสามี..”

“ภรรยาที่มีสามี?” เสี้ยเมิ่งเหยายังไม่ทันพูดจบ ก็ ถูกเยไห่ตงขัดขึ้นด้วยเสียงหัวเราะเย็นชา “คุณหนูเสี้ย ไม่ใช่ว่าอะไรสักอย่างก็เป็นสามีคนได้นะ ดูไปแล้ว เจ้า ขยะเฉินเฟิง ไม่สมควรเป็นสามีของคุณเลยสักนิด”

“เกิดเรื่องขึ้นกับพ่อของคุณ เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ ยัง ไม่มา แต่คุณที่เป็นผู้หญิงคนเดียวกลับมาเผชิญหน้า ถึงนี้ ขยะแบบนี้ นับเป็นสามีอะไรกัน” เยู่ไห่ตงหัวเราะ เย้ยหยัน