บทที่ 220 วิชาดอกไม้ลิ่วลมตัดใบไม้
“คุณเฉิน คุณไม่ตามไปหรือ” เวลาแค่ชั่วพริบตา เดียว อู่จิ๋วโยก็หนีไปไกลกว่ายี่สิบเมตรแล้ว ดูแล้วเ คงล้มลุกคลุกคลานผ่านลานบ้านไปที่รั้วแล้ว ทว่า เฉินเฟิงกลับยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เย่ไห่ถังจึงร้อนใจ ขึ้นมา
“ต้องตามไปแน่นอน” เฉินเฟิงตอบอย่างเสียไม่ได้ อู่จิ๋วโยมาหาถึงที่แล้ว หากเขายังปล่อยให้อูจิ๋วโยหนีไป อีก อย่างนั้นเขาคงต้องหาเต้าหู้สักก้อนมาให้ตัวเอง กระแทกตายแล้ว
หลังจากที่เฉินเฟิงพูดจบ เย่ไห่ถังยังถามว่าจะตาม ไปอย่างไรอีก กลับเห็นว่าเฉินเฟิงเด็ดใบไม้สีเขียวบน ต้นแปะก๊วยที่อยู่ข้างๆ มาหนึ่งใบ
จากนั้นก็โยนขึ้นไปปล่อยให้ปลิวไปตามลม ปัด
เบาๆ
ฟิ้ว!
ใบไม้ล่องลอยในอากาศ! พุ่งไปทางที่อู่จิ๋วโยกำลัง
วิ่งหนีไป
เยไห่ถังกระแทกเท้าด้วยความโกรธ เธอคิดไม่ ถึงว่า วิธีที่เฉินเฟิงใช้จะเป็นวิธีแบบนี้ หยิบใบไม้มาหนึ่ง
ใบ! นั่นคืออู่จิ๋วโยนะ จอมยุทธ์ผู้มีวรยุทธ์ระดับกลาง
ไม่ใช่คนธรรมดา การที่เฉินเฟิงดูถูกเขาแบบนี้ เท่ากับเป็นการปล่อยเสือเข้าป่า?!
ป้าชิงที่นอนอยู่บนพื้นก็ถอนหายใจ คิดว่าเฉินเฟิง ใช้วิธีนี้แล้วอาจจะช้าเกินไป
เยไหถังและป้าชิงต่างก็คิดเช่นนี้ แค่คิดก็รู้เลยว่า ตอนนี้อู่จิ๋วโยจะดีใจขนาดไหน
แม้จะไม่มีโอกาสกลับตัว แต่ว่าเขากลับรู้สึกได้ว่า เฉินเฟิงใช้อาวุธตามล่าเขา
ช่างเป็นความคิดที่เพ้อฝันลมๆ แล้งๆ จริงๆ!
อู่จิ๋วโยอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นยินดี อย่างไรเสียเขาก็ เป็นจอมยุทธ์ผู้มีวรยุทธ์ระดับกลางที่แข็งแกร่ง เฉินเฟิ งกลับดูถูกเขาเช่นนี้
แค่ใบไม้ใบเดียว คิดว่าจะทำอะไรเขาได้? คิดว่าตนเองเป็นปรมาจารย์หรืออย่างไร!
กำแพงรั้วใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ู่จิ๋วโยยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ยินดี ขอแค่ข้ามผ่านกำแพงนี้ไปได้ เขาก็หนีเอารอด ชีวิตได้แล้ว!
สุดท้าย เขาก็มาถึงขอบกำแพง
แม้ว่ากำแพงจะสูงสองเมตร แต่ว่าอู๋จิ๋วโยกลับไม่ หวาดหวั่นสักนิด สำหรับผู้มีวรยุทธ์ชั้นกลางอย่างเขา กำแพงสูงสองเมตรกับกองดินเล็กๆ แทบไม่มีอะไรต่าง
O
OWY CEO T den o
กัน แค่ยกขาก็ก้าวข้ามไปได้
อู่จิ๋วโยคิดพลางเตรียมยกขาขึ้น ข้ามกำแพงตรง
หน้า
เวลานี้เอง เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทำไมขาของเขา ถึงได้เย็นวูบวาบ
ไม่มีเรี่ยวแรงเลย
อู่จิ๋วโยอดไม่ได้ที่จะก้มดู มองดูขาขวาของตนเอง ตั้งแต่หน้าแข้งลงไป
สายตา ชั่ววินาทีนั้นทำให้เขาตกใจจนแทบหยุด หายใจ เป็นวิญญาณที่ล่องลอย!
ขาของเข..
ไม่มีแล้ว!
ตั้งแต่ส่วนหน้าแข้งลงไป ขาดหายไป!
ขาดหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่? อู่จิ๋วโยไม่ทันได้คิดถึง คำถามข้อนี้แล้ว เพราะความเจ็บปวด!
ความเจ็บปวดแทบขาดใจเข้ามาแทน!
ความเจ็บปวดที่รุนแรง วินาทีนั้นทำให้อู่จิ๋วโยขาด การทรงตัว ล้มลงกับพื้น
อู่จิ๋วโยไร้ซึ่งเสียงร้อง ขาขวาขาดหายไป เลือดพุ่ง ออกมาเป็นน้ำพุ
ฉากที่น่ากลัวสยดสยองนี้ ทำเอาเติ้งซื่อชีตกใจจน แทบเสียสติ วิญญาณเลื่อนลอย
เยไหถังและป่าชิงเองก็ตัวแข็งที่อ ราวกับรูปปั้น
วิชาตอกไม้ลิ่วลมตัดใบไม้
วิชาศิลปะการต่อสู้ของปรมาจารย์ในตำนาน! หรือว่าเฉินเฟิงตรงหน้านี้ จะเป็นปรมาจารย์?!
ทั้งสองต่างตื่นตกใจ ในใจเหมือนมีคลื่นลูกใหญ่ ถาโถม นอกจากท่านปรมาจารย์การต่อสู้แล้ว ทั้งสองก็ ยังคิดถึงคำอื่นที่จะมาพรรณนาความน่ากลัวของ เฉินเฟิงไม่ได้ กับอีแค่ใบไม้สีเขียวใบเดียว สามารถ ทำให้ขาขวาของอู่จิ๋วโยผู้มีวรยุทธ์ชั้นกลางขาดหาย ไปได้ต่อหน้าพวกเธออย่างเหลือเชื่อ!
และดูท่าทางของเฉินเฟิงแล้ว เห็นชัดว่าออมมือ อยู่ เขาไม่ได้คิดอยากจะเข่นฆ่า อู๋จิ๋วโย ไม่อย่างนั้น ใบไม้ใบนั้นของเขา อาจพุ่งเข้าไปถึงหัวใจของอู่จิ๋วโย ก็ได้
“อู่จิ๋วโย แกสำนึกผิดแล้วหรือยัง?” เฉินเฟิงเอ่ย เสียงเรียบ แน่นอนว่าเขาสามารถฆ่าอู่จิ๋วโยเลยก็ยังได้ แต่เขาไม่คิดจะทำแบบนั้น เขาอยากรู้ว่าวิชา สำนักยู่นู นอกจากอู่จิ๋วโยแล้ว ยังมีใครเก็บรักษาเอาไว้อีกบ้าง
อู่จิ๋วโยกลับไม่ตอบคำถามนี้ของเฉินเฟิง มอง เฉินเฟิงด้วยหน้าตาที่ตื่นกลัว ถามอย่างตัวสั่นว่า “แก….แกคือปรมาจารย์แห่งการต่อสู้เหรอ?!”
“คำถามนี้ …มีความจำเป็นต้องตอบมั้ย?” เฉินเฟิง ยิ้มอ่อน การที่เขาจะเป็นปรมาจารย์หรือไม่ นั้นไม่ สำคัญ ไม่ว่าอย่างไร อู่จิ๋วโยก็ยากที่จะรอดชีวิต
“ฮ่าๆๆๆ” อู่จิ๋วโยหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เฉินเฟิงแม้จะไม่ยอมรับ ทว่าไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
ปรมาจารย์ด้านการต่อสู้!
ปรมาจารย์ด้านการต่อสู้!
ในเมื่อเป็นปรมาจารย์การต่อสู้!
ไปมาทั่วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ ก็ยังไม่เคยได้พบ ปรมาจารย์การต่อสู้ ในที่สุดเขาก็ได้พบแล้ว! เขาอู่จิ๋วโย ทำไมถึงได้ซวยขนาดนี้?!
อู่จิ๋วโยไม่ยอม ไม่ยอมให้เป็นแบบนี้!
เขาคิดไม่ตกว่า ทำไมชะตาชีวิตเขา ถึงได้แย่ ขนาดนี้
แค่ออกจากบ้าน ก็ได้พบกับปรมาจารย์การต่อสู้ ในตำนาน ทั้งอายุยังน้อยขนาดนี้
“แกไปเรียนวิชาพลังยู่นูมาได้ยังไง?” เฉินเฟิงถาม พลางขมวดคิ้ว ตอนนั้น เขาและเซียวกั๋่วจงอยู่ที่ตะเข็บ ชายแดนเหมียว แทบจะทำให้คนในสำนักยูนูแทบจะ สูญสิ้นหมด ปรมาจารย์สำนักหัวจิ้งขั้นกลางถูกเซียว กั่วจงหักแขนหักขา โยนเข้าไปในหุบเขาอสรพิษแล้ว ส่วนตำราของสำนักยู่นูก็ถูกเซียวกั่วจงเอาไฟเผาจน มอดไหม้ไปหมด ว่ากันตามเหตุผลแล้ว ภายนอกไม่น่า จะมีวิชาของสำนักยู่นูเผยแพร่ออกมาแล้ว แต่ทว่า ที่อู๋ จิ๋วโยฝึกฝนมา กลับเป็นวิชาพลังยู่นูที่บริสุทธิ์ที่สุด ข้อ นี้ทำให้เฉินเฟิงคิดยังไงก็ยังไม่เข้าใจ
“แกรู้จักวิชาพลังยู่น?!” อู่จิ๋วโยตื่นตกใจ แม้แต่วิชา พลังยูนูเฉินเฟิงก็รู้จัก นี่ถือว่าเป็นความลับสุดยอดของ เขา แม้แต่เพื่อนสนิทของเขาอย่างเติ้งเฟิงเหนียนยัง ไม่รู้เลย เรื่องที่เขาฝึกวิชาพลังยู่นู เฉินเฟิงรู้ได้ยังไง หรือว่า…
ทันใดนั้นอู่จิ๋วโยกนึกถึงความเป็นไปได้ข้อหนึ่งขึ้น
มา!
“เซียวกั่วจง! แกเป็นลูกศิษของเซียวกั่วจง!” อู่จิ๋ว โยมองเฉิงเฟิงอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา รู้สึกว่าฟ้า จะถล่มลงมาก็ไม่ปาน
เฉินเฟิงหัวเราะเยาะ “แกรู้จักอาจารย์ของฉันด้วย เหรอ ดูท่าแล้ว ตอนนั้นแกกับสำนักยู่นู คงจะมีความ เกี่ยวพันกันอย่างลึกซึ้ง”
“ฮาๆ ลูกศิษย์ของเซียวกั่วจง ที่แท้แกก็เป็นลูก” ศิษย์ของเซียวกั่วจง” อู่จิ๋วโยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา เขาเข้าใจแล้ว เขาเข้าใจ ทั้งหมดแล้ว!
ทำไมเฉินเฟิงที่ยังหนุ่มยังแน่น ก็นึกว่าเป็นถึง ปรมาจารย์ ที่แท้ก็เป็นแค่ลูกศิษย์ของปรมาจารย์แห่ง การต่อสู้เชียวกั่วจง! อู่จิ๋วโยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้ว ได้พบกับ ปรมาจารย์ก็ถือว่าดีแล้ว ตอนนี้ ตอนนี้แม้แต่ ปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ก็ยังถูกโยงไปเกี่ยวข้องด้วย
มหาปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้น่ากลัวกว่าท่าน อาจารย์ศิลปะการต่อสู้ร้อยเท่าพันเท่า!
ช่วงยุคหวาเซี่ยมีจำนวนคนหนึ่งพันสี่ร้อยล้านคน พื้นที่เก้าล้านหกแสนตารางกิโลเมตร มีมหาปรมาจารย์ แค่เพียงเก้าคนเท่านั้น!
มหาปรมาจารย์ของการต่อสู้ สำหรับคนบนโลก ก็ คือเทพ ก็คือเซียน ก็คือการมีชีวิตอยู่ยงคงกระพัน!
ในคนจำนวนสองร้อยล้านคน มีมาปรมาจารย์
เพียงแค่หนึ่งคน!
นี่ก็คือมหาปรมาจารย์การต่อสู้
มหาปรมาจารย์ช่างเป็นโชคดีของประเทศชาติ!
ตอนนั้น อาจารย์ของอู่จิ๋วโย เหลยเชียนซาน คือ เป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ของหัวจิ้งขั้นกลาง!
อยู่ในลำดับที่ห้าของสรวงสวรรค์ของในเมือง เขตแดนเหมียว! แข็งแกร่งกว่าเฉินเฟิงในตอนนี้ มากมายนัก
-แต่เหลยเชียนซาน ก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของเซียว กั่วจง แม้แต่กระบวนท่าเดียวก็ยังต้านไม่ไหว ถูกเชียว กั่วจงตีจนแขนขาหัก โยนเข้าไปในหุบเขาอสรพิษ อู่จิ๋วโยอยู่ที่ต่างประเทศแสนไกล พอรู้สำนักยู่นู ถูกทำลาย เขาก็ไม่กล้าย่างกรายเข้ามาที่หวาเซี่ย เลย แม้แต่ก้าวเดียว เป็นเวลาสิบปี
แม้ว่าจะห่างไกลแสนไกลจากเซียวกั๋่วจง ช่วงสิบปี นั้นอู่จิ๋วโยยังคงนอนไม่หลับด้วยความหวาดกลัว!
มีมหาปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ท่านหนึ่ง จะทำให้ จอมยุทธ์อ้านจิ้งขั้นกลางคนหนึ่งที่อยู่อีกมุมหนึ่งของ โลก นอนไม่หลับเลยตลอดสิบปี!
นี่คือพลังของปรมาจารย์ของการต่อสู้
ต่อมา อู่จิ๋วโยก็กล้ากลับเข้าประเทศมา ก็เพราะ ได้ยินว่าเซียวกั่วจงหายตัวไป ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก
ไม่เช่นนั้น คนขี้ขลาดตาขาวอย่างเขา ก็คงไม่กล้า ย่างกรายเข้ามาหวาเซี่ยแม้เพียงครึ่งก้าว
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
