บทที่ 134 รายชื่อของคนตาย

“เซ่าฟัง! ภรรยาของคุณชายเฉิน ได้ยั่วนายหรือ ไม่?!” ตู้จื่อถึงจับจ้องไปยังโจวเซาฟังด้วยความเลือด เย็นแล้วถามขึ้น นัยน์ตาที่ดูข่มขู่นั้นไม่ต้องบอกก็รู้ เฉินเฟิงไม่พูดอะไร ตู้จื่อถึงก็แน่นอนว่าต้องนึกว่า เฉินเฟิงกำลังจะช่างน้ำหนักกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ ดังนั้น เขาจึงได้เอาโจวเซ่าฟังมาเป็นตัวพิสูจน์ว่าเรื่องนี้มัน เป็นความจริง และคิดจะเข้าข้างฝั่งเขา

โจวเซ่าฟังจึงรีบพยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ใช่ครับ พี่ ถึงภรรยาของคุณชายเฉิน เธอมีใจให้ผมจริงๆ ตอนที่ เพิ่งถึงเขตล่าสัตว์ป่า เธอส่งสัญญาณให้ผมว่าเธอ อยากจะเป็นกิ๊กกับผม แล้วยังบอกให้ผมให้เงินเธอใช้ เป็นจำนวนหนึ่งแสน”

โจวเซ่าฟัง

เฉินเฟิงเหลือบตามองโจวเซ่าฟังด้วยสายตาที่นิ่ง เฉย และตอนนี้รายชื่อนี้ ก็ได้เพิ่มอยู่ในรายชื่อของคน ที่ตัวเองจะฆ่า

ตู้จื่อถึงพยักหน้าด้วยความพอใจ แล้วรู้สึกว่าโจว เซ่าฟังถือเป็นที่ฉลาด

“คุณชายเฉิน ตอนนี้เรื่องนี้ก็ได้ชัดเจนไปแล้ว คุณ ผู้หญิงของคุณยั่วสามีของจื่อเยว่ก่อนจื่อว่ถึงได้ โยนคุณผู้หญิงของคุณไปยังฝูงหมาป่าอยู่ ต่อให้ จื่อเยว่เองก็มีความผิด ทว่าคุณผู้หญิงของคุณก็ยากที่จะหลุดพ้นความผิดอยู่เหมือนกัน” ตู้จื่อถึงทำสีหน้าที่ กำลังเปิดโปงเรื่องนี้อย่างเปิดเผย

“แล้วยังไง?” เฉินเฟิงพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

“แล้วไง?” ตู้จื่อถึงกระตุกคิ้วขึ้น แล้วพูดขึ้น “จาก นั้นคุณชายเฉินก็ได้สั่งสอนจื่อเยว่ไปแล้ว งั้นเรื่องนี้ก็ ถือว่าแล้วๆ ไปเถอะ อย่างน้อยคุณผู้หญิงของคุณก็ได้ รับบาดเจ็บ ผมเองก็ต้องขอโทษ อีกอย่าง ผมก็ สามารถเอาเงินหนึ่งล้านออกมา เพื่อเป็นการทำขวัญ ให้กับคุณผู้หญิงของคุณ”

หนึ่งล้าน?!

สายตาของคนไม่น้อยเปล่งประกายแสงขึ้น เสี้ย เมิ่งเหยาได้รับบาดเจ็บแค่นั้น แค่ใช้เงินมากสุดก็สอง แสนก็สามารถรักษาให้หายได้แล้ว ทว่าตู้จื่อถึงกลับให้ เงินหนึ่งล้าน ใจป้าจริงๆ

“พี่2 นี่พี่หมายความว่าอะไร? หรือว่าจะปล่อยไอ้ สารเลวต่ำๆ นี่ไป?” “ตู้จื่อเยว่ฟังคำพูดนี้ ก็รู้สึกโกรธ มากๆ หรือว่าตู้จื่อถึงไม่เห็นหรือไง? แล้วยังจะให้ค่า ทำขวัญกับเสี้ยเมิงเหยาอีกหนึ่งล้าน!

จะมีเหตุผลไหนกัน? ตู้จื่อเยว่รู้สึกว่า เวลานี้ตู้จื่อ ถึงฆ่าเฉินเฟิงและเสี้ยเมิ่งเหยาก็ยังไม่ใช่เรื่องที่ทำเกิน ไป แล้วยังจะให้เงินเฉินเฟิงเพื่อเสียค่าทำขวัญอีก

ตู้จื่อถึงขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดขึ้น “จื่อเยว่ คุณชาย เฉินเป็นเพื่อนของพี่ เรื่องนี้พี่ต้องให้หน้าเขา ถือว่าให้มันผ่านไปแบบนี้แล้วกัน”

หยางไท่ส่ายหัว เขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงจริงๆ แล้ว ตู้ จื่อถึงไอ้โง่คนนี้ ตอนนี้กลับอยากจะปล่อยเฉินเฟิงไป และไม่ได้ยกโทษให้เฉินเฟิง คนแบบนี้ โตป่านนี้แล้ว ถ้าไม่ได้ตายเพราะความโง่ ก็คงเป็นเรื่องที่อัศจรรย์ มากแล้ว

“แต่ว่า พี….” ตู้จื่อเยว่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย และ รู้สึกว่าถ้าปล่อยเฉินเฟิงไปแบบนี้ง่ายๆ ก็คงจะง่ายเกิน ไปสำหรับเฉินเฟิง

“เชื่อฟังหน่อยน่ะ!” ตู้จื่อถึงจ้องหน้าตู้จื่อเยว่ ไหนๆ เฉินเฟิงก็เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของคฤหาสน์นานา ชาติจิ๋วหลง อีกอย่างถ้าไม่ให้หน้าพระสงฆ์ก็ควรจะให้ หน้าพระพุทธเจ้าบ้าง ยังไงเขาก็ให้หน้าหยางไท่อยู่ แล้ว

“ได้” ตู้จื่อวี่เบะปากอย่างไม่พอใจ และสายตา จับจ้องไปยังเฉินเฟิง แล้วพูดด้วยความโหดเหี้ยม “ไอ้ บ้านนอก นี่ถือว่าแกโชคดีมากๆ ที่มาเจอพี่ชายฉันช่วย ไว้ ครั้งหน้าถ้าแกยังกล้ากวนใจกูอีก ต่อให้เป็นใคร หน้าไหนก็คงไม่มีทางช่วยแกไว้ได้อีก!”

“ไม่มีครั้งหน้าหรอก” เฉินเฟิงส่ายหน้า แล้วพูด ด้วยน้ำเสียงที่เห็นอกเห็นใจ

“เฉินเฟิง หมายความว่าอะไร?” ตู้จื่อถึงขมวดคิ้ว เล็กน้อย แล้วรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ตัวเองใจกว้าง ขนาดนี้แล้วไม่ได้ไปเรียกร้องอะไรจากเฉินเฟิงที่ตบหน้าน้องสาวของตัวเอง ทำไมฟังจากน้ำเสียงของ เฉินเฟิง เขายังจะหาเรื่องน้องสาวตัวเองอีก

เฉินเฟิงไม่ได้ถามกลับตู้จื่อถึง แล้วถามด้วยเสียง นิ่งเฉย “คนของตระกูลตู้ มีทายาททั้งหมดกี่คน?”

ตู้จื่อถึงยิ่งจับต้องไม่ถูก ทว่ากลับอดทนกับความ โมโห แล้วตอบกลับ “ตระกูลตู้มีทายาทั้งหมดสามสิบ แปดคน คุณชายเฉินมีอะไรหรอ?”

เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย แล้วหันไปมองหยางไท่ เพียงพริบตาเดียว จากนั้นก็พูดขึ้น “กลับไปต่อเงิน 38

ล้านให้ตระกูลตู้ด้วย”

หยางไท่รู้สึกเปลือกตากระตุกทันที แล้วจึงพยัก หน้าอย่างร้อนใจ ทว่าแผ่นหลังของเขารู้สึกหนาวเย็น แน่นอนว่าเขาต้องเข้าใจ คำพูดนี้ของเฉินเฟิง หมายความว่าอะไร

ทว่าตู้จื่อเยว่กลับไม่เข้าใจ และนึกว่าเฉินเฟิงกำลัง จะยอมแพ้ กลับมองเฉินเฟิงด้วยความได้ใจ แล้วพึมพำ ด้วยเสียงเย็นชา “ถือว่าแกฉลาด!”

“คุณชายเฉิน ถ้าต้องการจะเสียค่าทำขวัญให้ จื่อเยว่ ไม่ต้องส่งเงิน 38ล้านไปหรอก ตระกูลตู้ไม่ได้ ขาดเงินแค่นี้” ตู้จื่อถึงพูดด้วยเสียงเรียบเฉย ทีแรกเขา ยังนึกว่าเฉินเฟิงจะเก่งกาจแค่ไหนเชียว ที่แท้ก็ ต้องการยอมแพ้ ช่างไม่สนุกเขาสักเลย

เฉินเฟิงยิ้มขึ้น “นายคิดว่าฉันจะเอาเงิน 38 ล้านนี่มาเป็นค่าทำขวัญให้เธองั้นหรอ?”

“ไม่ใช่ แล้วยังไงล่ะ?” ตู้จื่อถึงกระตุกคิ้วขึ้น

เฉินเฟิงพยักหน้า แล้วพูดด้วยเสียงนิ่งสงบ “เงิน 38 ล้านนี่ เป็นค่าทำขวัญให้กับทายาทตระกูลของนาย ต่างหาก”

ค่าทำขวัญ?!

สีหน้าของตู้จื่อถึงหม่นหมองไปทันที เวลานี้ ต่อให้ เขาจะโง่แค่ไหน จะฟังความหมายของเฉินเฟิงไม่ออก ได้ยังไง

“คุณชายเฉินก็ไม่ได้เห็นตระกูลตู้ของฉันใน สายตาเกินไปหรือเปล่า คุณผู้หญิงของคุณก็แค่ถูก หมาป่ากัดแล้วบาดเจ็บเท่านั้น คุณชายเฉิน กลับจะให้ ทายาททั้งตระกูลของตระกูลตู้มาเสียค่าทำขวัญให้ คุณผู้หญิงของคุณ เห็นตระกูลตู้ของฉันเป็นปลาบน เขียงหรือไง แล้วคิดว่าคุณจะทำอะไรก็ได้หรือไง? “ตู้ จื่อถึงทำสีหน้าที่เขียวคล้ำ แล้วถามด้วยความเย็นชา

เวลานี้ หยางไท่ก็ได้ขึ้นหน้ามา แล้วมองตู้จื่อถึง

ด้วยความน่าสงสาร “ตู้จื่อถึง ถ้าคุณผู้หญิงเฉินถูก หมาป่ากัดตาย งั้นตระกูลตู้ของนาย ก็คงไม่ใช่แค่ ขอโทษและเสียค่าทำขวัญให้คุณชายเฉินเท่านั้น” “พี่เฉินหมายความอะไรกัน? “ตู้จื่อถึงทำสีหน้าที่

เปลี่ยนไป “ไม่ได้หมายความอะไรยังจำคำพูดที่ฉันพูดตอนอยู่ในห้องประชุมได้ไหม? “หยางไท่ส่ายหัวแล้วถาม ขึ้น

ตู้จื่อถึงแสยะยิ้มขึ้น แน่นอนว่าเขาต้องจำคำพูดที่ หยางไท่เคยพูดในห้องประชุมได้อยู่แล้ว หยางไท่บอก ว่า ถ้าเสี้ยเพิ่งเหยาเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เฉินเฟิงต้องให้ ทั้งตระกูลของตระกูลตู้ มาเป็นสิ่งที่ฝังไปกับคนตาย

ทว่านี่มันเป็นไปได้ด้วยหรอ? แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้

ตระกูลตู้เป็นตระกูลร่ำรวยในจินหลิง ถึงแม้จะ ไม่ใช่อันดับหนึ่ง ทว่าถือว่าเป็นฐานะสำคัญในจินหลิง ตระกูลฐานะสูงส่งแบบนี้ จะถูกล้างผลาญก็ถูกล้าง ง่ายๆ เลยหรือไง?

“พอเถอะ หยางไท่ ไม่ต้องไปพูดมากับเขาหรอก “เฉินเฟิงไม่มีความอดทนเลยสักนิด “ในสวนยังมี หมาป่าดำอีกไหม?”

“เฉินเฟิง หมาป่าดำไม่มีแล้ว “ยังไม่เห็นเฉินเฟิง ใช้ใบหลิ่วสามใบแทงทะลุหัวของหมาป่าดำสามตัวนั่น แล้วพูดขึ้น “แต่ว่ายังมีเสือโคร่งไซบีเรียอยู่สองตัว”

“อืม งั้นเอาเสือโคร่งไซบีเรียมาให้ฉัน “เฉินเฟิงพูด ด้วยเสียงเรียบเฉย

“ครับ คุณชายเฉิน “หยางไท่ไม่กล้าไม่ตอบกลับ เสือโคร่งไซบีเรียเป็นสัตว์ป่าที่มีค่าขนาดนี้ แน่นอนว่า คฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลงต้องเลี้ยงเป็นอย่างดี ในวันปกติแล้ว แค่มีบุคคลสำคัญมาเยือน ก็จะปล่อยเสือ โคร่งไซบีเรียออกมาให้บุคคลสำคัญได้ล่า

ทว่าวันนี้ หยางไท่กลับแน่ใจว่า เฉินเฟิงต้องการ ปล่อยเสือสองตัวนี้ออกมา ไม่ใช่ให้มาล่าสัตว์ ทว่า อยากให้เสือโคร่งไซบีเรียสองตัวนี้ก็เพื่อที่จะเป็นนักล่า แล้วจะให้ใครเป็นผู้ถูกโดนล่า ก็สามารถเห็นได้อย่าง ง่ายดาย

“พี่ไม่! พี่จะช่วยเขาจริงๆ หรอ?!” ตู้จื่อถึงทำ สีหน้าที่ดูแย่เล็กน้อยเป็นครั้งแรก ท่าทีของหยางไท่ กลับหนาแน่นมากๆ และยืนอยู่ฝ่างเฉินเฟิงอย่าไม่ลังเล

หยางไท่สายหน้า แล้วถอนหายใจออกมาพลาง พูดขึ้น “สื่อถึง อย่าโทษพี่ไท่เลย พี่ไท่ไม่ใช่ว่ากำลัง ช่วยคุณชายเฉิน แต่กำลังช่วยตัวเอง”

ช่วยตัวเอง? สุดท้ายู้จื่อถึงก็ฟังออกในความ หมายโดยนัยของหยางไท่ หยางไท่กลัวเฉินเฟิง!

เขาไม่ยืนอยู่ฝ่ายเฉินเฟิงไม่ได้