ตอนที่ 117 ดื่มเหล้าขาว

“นายแน่ใจ?” เฉินเฟิงหัวเราะ

“แน่ใจสิ! เฉินเฟิง ถ้านายแน่จริง ก็อย่าออมมือ พวกเรา ดื่มรวดเดียว” สวีตงเหลียงพูดอย่างนักเลง

“โอเค งั้นก็ดื่มเลย” เฉินเฟิงถอนหายใจ พูดขึ้น ในเมื่อหา เรื่องให้ตัวเอง ก็ต้องโทษตัวเองแล้ว

“น้อง เอาเบียร์มาสักสองสามลัง” สวีตงเหลียงพูดตะโกน

ขึ้น

“ดื่มเบียร์จะไปสนุกอะไร ตรงนี้มีเหล้าขาว พวกเราก็ดื่ม เหล้าขาวกันไปเลย” เฉินเฟิงพูดขึ้น

สวีตงเหลียงสีหน้าเกร็งไปทันที ดื่มเหล้าขาว? นายโง่รี เปล่า? ดื่มไปหนึ่งขวดคงร้อนไปทั้งท้อง

คนอื่นก็มองเฉินเฟิงเหมือนมองคนบ้า ต่างพากันคิดว่า เฉินเฟิงกำลังล้อเล่น คนที่เคยดื่มเหล้าขาวต่างเข้าใจกันดี เหล้าเหมาไถที่ดีกรีสูงเช่นนี้ ดื่มแก้วเล็กกำลังพอดี แต่หาก ดื่มรวดเดียว คงทำให้กระเพาะทะลุได้

“ทำไมเหรอ? นายไม่กล้า?” เฉินเฟิงยักคิ้วพูดขึ้น

สวีตงเหลียงหน้าถอดสี นี่ไม่ใช่เรื่องกล้าหรือไม่กล้า หาก จะดื่มเหล้าขาวรวดเดียว กลัวว่าจะอันตรายถึงชีวิต

“อะไรคือบอกว่าฉันไม่กล้า ฉันแค่กลัวว่านายไม่ไหว ดื่มเหล้าขาวหนึ่งขวด กระเพาะทะลุกันพอดี ถ้าตอนนั้นนาย ตายคาโต๊ะนี้ ครอบครัวของนายมาหาเรื่องฉัน จะทำยังไง ล่ะ?” สวีตงเหลียงชะเง้อคอพูดขึ้น คำพูดนี้ดูเหมือนว่าเขา คิดเพื่อเฉินเฟิงไว้ แต่ความจริงกลับยอมแพ้แล้ว เขาแค่ อยากตบหน้าเฉินเฟิง แต่ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตของตัวเอง เข้าแลก

“พูดง่ายๆก็คือไม่กล้า” เฉินเฟิงยิ้มอย่างไม่สบอารมณ์ สวีตงเหลียงหน้าแดง แต่ไม่พูดอะไรต่อ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นนายค่อยๆดื่มทีละแก้วแล้วกัน” เฉินเฟิงพูดต่อ

“แล้วนายล่ะ?” สวีตงเหลียงตั้งสติได้จึงถามกลับ “ฉันดื่มหนึ่งขวดรวดเดียว” เฉินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเนิบ

นิ่ง

“นายดูถูกฉัน?” สวีตงเหลียงเริ่มโมโห ไอ้หมอนี่ หมายความว่ายังไงกัน ให้ตัวเองดื่มหนึ่งแก้ว เขาดื่มหนึ่ง ขวด นี่กำลังดูถูกฉัน?

เฉินเฟิงพยักหน้า ลอยหน้าลอยตา: “ใช่ไง ฉันดูถูกนาย” สวีตงเหลียงชะงักไป ได้ นายมันเก่ง!

“โอเค งั้นพวกเรามาดื่มกันได้แล้ว แต่ฉันบอกไว้ก่อนนะ ถ้านายดื่มแล้วเป็นอะไรขึ้นมา อย่ามาโทษฉันล่ะ” สวีตงเห ลียงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“สบายใจได้ ถ้าดื่มแล้วเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ฉันรับผิดชอบตัวเอง” เฉินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม

“ท์ มีคนดูพวกเราเยอะนะ พวกเขาเป็นพยานได้ ยังมี ภรรยาของนายด้วย อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันหมด หวังว่า นายจะพูดคำไหนคำนั้น!” สวีตงเหลียงพูดด้วยน้ำเสียง เหี้ยมโหด

“แน่นอน” เฉินเฟิงตอบ

“เฉินเฟิง…” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดแล้วหยุดไป อันที่จริงหล่อน ก็คิดว่าเฉินเฟิงพูดเกินไป แต่ทว่าคำพูดเหล่านี้หล่อนกลับ ไม่กล้าพูดออกมา ถ้าพูดออกมากลัวว่าจะทำให้เฉินเฟิง ต้องขายหน้า

“สบายใจได้ ฉันไม่ทำเรื่องอะไรเกินตัวหรอก” เฉินเฟิงก ระพริบตาพูดขึ้น

“อั้ม” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าลง แน่นอนว่า หล่อนต้องเชื่อ เฉินเฟิง เฉินเฟิงไม่ใช่คนที่ทำอะไรไม่คิด

“หวังว่าตอนที่นายดื่มจนเรื้อนเป็นหมา ยังคงมั่นใจในตัว เองแบบนี้!” สวีตงเหลียงยิ้มอย่างมีเลศนัยมองไปที่เฉินเฟิง พูดขึ้น: “เอาเหล้ามา!”

ไม่นานนัก เหล้าในห้อง ก็ถูกนำมากองรวมไว้เต็มโต๊ะสวี ตงเหลียง ด้านหน้าของสวีตงเหลียง มีแก้วเหล้าขาววางเรียงราย

เป็นแถวกว่าสิบใบ ไม่ใช่แก้วขนาดเล็ก แต่กลับเป็นแก้ว

ขนาดกลาง เห็นได้ชัดว่าสวีตงเหลียงก็มั่นใจมากเช่นกัน

แต่ด้านหน้าของเฉินเฟิง กลับมีเหล้าขาววางอยู่สิบขวดมองดูแล้วชวนขนลุกเหลือเกิน

“กล้าท้าพี่เหลียงดื่ม ทั้งยังดื่มมากขนาดนี้ ไม่รู้ซะแล้วว่า คำว่าตายสะกดยังไง!”

“ถ้าเขารู้เรื่องของพี่เหลียงตอนปีสาม เคยดื่มชนะชาย ฉกรรจ์ห้าคนมาแล้ว เขาจะทำหน้ายังไง”

“ไม่รู้ ก็คงเสียใจไปจนตาย”

“พวกนายคิดว่าเขาจะดื่มได้กี่ขวด?”

“กี่ขวด? นายก็ประเมินสูงเกินไป ฉันว่าอย่างมากก็หนึ่ง ขวด จะได้ไม่ถึงแก่ชีวิต”

“ฉันก็คิดว่าหนึ่งขวด ถ้าเขาดื่มหนึ่งขวดแล้วไม่เป็นอะไร ฉันก็จะดื่มเหล้าขวดนี้ให้หมด”

ผู้คนต่างค่อยๆพากันเดิมเข้ามาล้อมวง เริ่มดูฉากเด็ด แน่นอนว่าไม่มีใครเชียร์เฉินเฟิง

“พร้อมแล้วหรือยัง? ถ้าพร้อมแล้วก็เริ่มได้เลย” สวีตงเห

ลียงมองเฉินเฟิงด้วยสายตาเยือกเย็น

“เดี๋ยวก่อน” จู่ๆเฉินเฟิงพูดขัดขึ้นมา

“รออะไร? นายคงไม่ได้จะยอมแพ้ใช่ไหม?” สวีตงเหลียง ขมวดคิ้วถามขึ้น

เฉินเฟิงส่ายหน้า พูดขึ้น : “ฉันไม่ได้ยอมแพ้ แค่อยาก แนะนำอะไรบางอย่าง”

“คำแนะนำอะไร?”
“นายควรโทรเรียกรถพยาบาลมาที่นี่ก่อน” เฉินเฟิงกล่าว

“เรียกรถพยาบาล?” สวีตงเหลียงหัวเราะ “ยังมาพูดว่าไม่ ได้ยอมแพ้ ถ้านายไม่ยอมแพ้ จะเรียกรถพยาบาลทำไม!” “นายเข้าใจผิดแล้ว ฉันหมายถึงเรียกรถพยาบาลมาให้

นายต่างหาก ฉันกลัวว่านายจะแพ้ฤทธิ์แอลกอฮอล์”

เฉินเฟิงพูดขึ้น

สวีตงเหลียงแทบคลั่ง ไอ้หมอนี่ทำไมถึงได้กร่างขนาด

นี้?!

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างพากันโกรธจนขำกับคำพูดของ เขา นี่ยังไม่ทันได้เริ่ม ก็เป็นห่วงคู่แข่งจนต้องให้เรียกรถ พยาบาลแล้ว บ้ามากจริงๆ!

“ไม่เป็นไร! ถ้าฉันตาย ก็จะไม่เรียกรถพยาบาล!” สวีตง เหลียงพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น เขาดื่มทีละหนึ่งแก้ว เฉินเฟิงดื่มขวดเดียวรวด เขาไม่มีทางเชื่อว่า คนที่ต้องเรียก รถพยาบาลคือตัวเอง

“งั้นก็ได้ นายอย่ามาเสียใจภายหลังล่ะ” เฉินเฟิงถอน หายใจพูดขึ้น

“ตายไปก็ไม่เสียใจ!” สวีตงเหลียงกัดฟันพูด จากนั้นหยิบ เหล้าขาวตรงหน้าขึ้นมากระดกดื่มจนหมดทันที “ปัง” เสียงแก้ววางลงบนโต๊ะอย่างเต็มแรง สวีตงเหลียง

เหลือบไปมองเฉินเฟิง : “ถึงตานายแล้ว!”

เฉินเฟิงยิ้ม ไม่พูดอะไร หยิบเหล้าขาวตรงหน้าขึ้นมา จากหน้ากระดกดื่มทันที
“อีกๆๆ”

เฉินเฟิงดื่มเหล้าเหมือนดื่มน้ำเปล่ามาก ใช้เวลาไม่ถึงสิบ วินาที เขาก็ดื่มเหล้าเหมาไถจนหมดขวดภายในพริบตา เดียว

หลังจากดื่มหมด เฉินเฟิงก็เรอออกมา สีหน้ากลับไม่ เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้ทุกคนถึงกับตกตะลึง อ้าปาก ค้าง นี่เป็นถึงเหล้าเหมาไถ ไม่ใช่น้ำเปล่าสักหน่อย นายดื่ม แบบนี้เลยเหรอ? กระเพาะของนายทำจากเหล็กงั้นเหรอ?

สวีตงเหลียงหน้าถอดสีทันที ไอ้หมอนี่ ดื่มเก่งขนาดนี้ เชียวเหรอ?

“ดื่มต่อ” เฉินเฟิงนำขวดเปล่าวางลงบนโต๊ะ พูดขึ้นด้วย เสียงนิ่งขรึม

สวีตงเหลียงกัดฟัน หยิบแก้วตรงหน้าขึ้นมาดื่มจนหมด จากนั้นวางแก้วลงบนโต๊ะ สวีตงเหลียงมองไปที่เฉินเฟิงอ ย่างไม่พอใจ พูดขึ้น: “ถึงตานายแล้ว!” เขายังไม่เชื่อว่า เมื่อ เฉินเฟิงดื่มขวดที่สองหมดแล้ว หน้าจะไม่เปลี่ยนสี!

เฉินเฟิงหัวเราะ จากนั้นหยิบเหมาไถขวดที่สองขึ้นมา เปิดฝาออก จากนั้นกระดูกขึ้นดื่ม

“อีกๆๆ”

เสียงเหล้ากรอกเข้าปากราวกับเสียงหัวใจของนักรบใน สงครามดังขึ้น พวกเขากลัวว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า เฉินเฟิงจะอาเจียนออกมา และตายอยู่ตรงนี้
ไม่นานนัก เหล้าขาวขวดที่สองก็ถูกเฉินเฟิงดื่มจนหมด สิ่งที่คิดไว้ว่าเฉินเฟิงต้องอาเจียนออกมากลับไม่เกิดขึ้น มี เพียงสิ่งที่เดียวเท่านั้นที่เปลี่ยนไป นั่นก็คือ ใบหน้าของเขา แดงเล็กน้อย แต่หากเทียบกับปริมาณเหล้าขาวสองขวด แล้ว หน้าแดงแค่นี้ไม่ถือว่าเป็นปัญหาอะไร