บทที่ 101 พี่สาว ทำไม่ไม่พูดล่ะ

“รอเดี่ยวก็มาแล้ว” เฉินเฟิงกล่าวอย่างใจเย็น คน ขับรถที่เฉียวเสี่ยวโย่วส่งมาให้เขา เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ น่าเชื่อถือขนาดนั้น อาจจะมีธุระอื่นก็ได้

“รอเดี่ยว? ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ชาย ถึงขนาดนี้แล้ว นายยัง เสแสร้งอีก?”

“ฉันว่านายไม่ได้มีรถแต่แรกแล้ว นั่งแท็กซี่มาชัดๆ

ยังจะมาบอกว่าคนขับรถรออยู่ด้านนอก ถุย หาง

หมาป่าโผล่ขนาดนี้ ฉันหลิ่วจื่อหอางนับถือ” หลิ่วจื่อ หอางพูดประชด เสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่สบายใจเล็กน้อย ครั้งนี้เฉินเฟิง

คงไม่ใช่เสแสร้งจริงๆนะ ถ้าหากจริงละก็ งั้นคงต้อง ขายหน้ามากแน่ๆ

เวลานี้ รถปอร์เช่สีขาวกำลังใกล้เข้ามา ดู หมายเลขทะเบียนรถปอร์เช่ หลิ่วจื่อหอางดูมีความสุข มาก มองไปที่เฉินเฟิงแวบหนึ่ง ท่าทางพูดจาถากถางที่ มุมปากยิ่งหนักขึ้น : “พี่ชาย รีบดูนั่น คนขับของคุณ ขับรถปอร์เช่มารับคุณแล้ว”

เสี้ยเมิงเหยาขมวดคิ้ว ปอร์เช่คันนี้มารับเฉินเฟิง? ดูยังไงก็ไม่ใช่?

ปอร์เช่หยุดตรงหน้าสองสามคนนั้น

คนหนึ่งลงจากรถโดยสวมเสื้อเชิต ผู้หญิงสวยและรูปร่างสูง

ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะถอดแว่นกันแดดออก แต่เมื่อ เห็นรูปร่างของชายตรงหน้ากลับทำให้รูม่านตาของเธอ หดตัวทันทีเพ่งเล็งไปข้างหน้า

เขามาอยู่นี้ได้ไง?! !

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงอยู่กับที่ หลิ่วจื่อหอา ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูด ว่า: “เป็นอะไรไป พี่ หรือว่าไม่รู้จักผมแล้ว?”

หลิวอีอีไม่ได้พูดอะไร สายตาทั้งหมดของเธอใน ขณะนี้ ทั้งหมดตกอยู่กับเฉินเฟิงที่ไร้ความรู้สึก ยังมี เสี้ยเมิ่งเหยาและสวีเฟยหรงที่อยู่ข้างๆเฉินเฟิง ยัง ดึงดูดความสนใจของเธอเป็นอย่างมาก

“พี่?” หลิวจื่อหอางไม่พอใจเล็กน้อย พี่สาวของตัว เองคนนี้ ปกติไม่ใช่เป็นคนร่าเริงหรอกเหรอ ทำไมวันนี้ เห็นหน้าปั๊บก็เหม่อลอยปับ

“อ่อ” หลิ่วอีอีในที่สุดก็เรียกสติกลับมา แต่ยังมี ความผิดปกติเล็กน้อย ครั้งที่แล้วท่าทีของเฉินเฟิงที่มี ต่อเธอไม่ได้สนิทสนมอะไรกันเลย นอกจากนี้ยังมีสาว งามอีกสองคนที่อยู่ข้างๆเฉินเฟิงที่สวยกว่าเธอมาก เธอไม่กล้าแม้แต่จะทักทายเฉินเฟิง

“พี่ ทำไมพี่ไม่ให้คนขับรถขับโรลส์รอยซ์ที่บ้านคัน นั้นมา? ปอร์เช่รถเก่าๆแบบนี้ ยังจะขับได้เหรอ?” รถ เก่าๆที่หลิ่วจื่อหอางพูดมานั้น แต่ในน้ำเสียงกลับแฝงด้วยความรู้สึกโอ้อวด เพราะกลัวว่าคนอื่นไม่รู้ว่า ที่บ้าน เขายังมีโรลส์รอยซ์

“โรลส์รอยซ์พ่อขับไปข้างนอก” หลิ่วอีอีตอบโดย ไม่รู้ตัว ทันใดนั้น สายตาของหลิ่วอีอีหันไปมองเฉินเฟิง สามคนนั้นอีกครั้ง ถามลองเชิงไปว่า: “จื่อหอาง พวก เขาเป็น.เพื่อนนายเหรอ?”

“เพื่อน?” หลิ่วจื่อหอางหัวเราะออกมา พูดว่า: “พี่ “ ผมไม่มีเพื่อนที่เสแสร้งเก่งขนาดนี้”

“จื่อหยาง นาย….หมายความว่าไง?” สีหน้าของ หลิ่วอีอีเปลี่ยนทันที ถามแห้งๆ เธอฟังน้ำเสียงของหลิ่ว จื่อหอางที่ประชดประชันออก น้องชายหน้าโง่ของตัว เอง คงไม่ใช่ล่วงเกินเฉินเฟิงแล้วเหรอ?

“พี่ พี่ไม่รู้เหรอ เมื่อกี้มีไอ้โง่ ทั้งเนื้อทั้งตัวใส่เสื้อผ้า รวมกันแล้วไม่ถึงสองร้อยหยวนด้วยซ้ำไม่คิดว่าเมื่อเข้า มาในสนามบิน ก็โม้กับผมว่าเขามีคนขับรถ สุดท้ายผม ออกมาปับ อย่าว่าแต่รถเลย ไม่มีเหี้ยอะไรสักอย่าง พี่ พี่ว่าคนนี้น่าตลกไหม?” หลิ่วจื่อหอางเบะปากพูด

ตลกไหม สายตาของหลิ่วอีอีหวาดกลัว เธอรู้สึกว่า ไม่ตลกเลยสักนิด ตอนนี้ในสายตาของเธอแล้ว เฉินเฟิง ก็คือตัวแทนของคำว่าปีศาจ หลิ่วจื่อหอางไอ้โง่ นี่ ไม่คิดว่าจะกล้าพูดว่าเฉินเฟิงตลก

“พี่ พี่ทำไมไม่พูดอะไรล่ะ?” หลิ่วจื่อหอางตะลึง สีหน้าของพี่สาว ทำไมดูเหมือนหวาดกลัวเล็กน้อย?
เสี้ยเมิ่งเหยาก็รู้สึกว่าไม่ปกติ ในฐานะผู้หญิง

สัญชาตญาณของเธอแม่นยำมาตลอด เธอเห็นสายตา ของหลิ่วอีอีที่มองเฉินเฟิง กลัวว่า ระหว่างสองคนนี้ จะ ต้องมีอะไรแน่นอน

ทันใดนั้นเสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่สบายใจนิดหน่อย เฉินเฟิงเพิ่งมาจินหลิงวันเดียว ไม่ใช่ว่ามีใครมายั่วยวน เข้าแล้วเหรอ

ในความเป็นจริง เฉินเฟิงในเวลานี้ก็มีนตื๊บ ทำไม ไปที่ไหนก็เจอกับยัยโง่นี่ ตอนนี้เฉินเฟิงกำลังคิดทำไง ถึงจะสลายเหตุการณ์ตรงหน้าได้

รถโรลส์รอยซ์สีดำคันหนึ่งหมายเลขทะเบียนคือ b8888 สีทองขับมา

า “โอ้โฮ รถโรลส์รอยซ์แปดสีตัว?” หลิ่วจื่อหอางเบิก ตาโต ตกตะลึงไปทั้งหน้า เขาคุ้นเคยกับโรลส์รอยซ์ เป็นอย่างดี เพราะที่บ้านของตัวเองมีหนึ่งคัน แต่คันที่ บ้านนั้น เป็นเพียงรุ่นธรรมดา เพียงแค่ห้าล้านกว่า เท่านั้น

แต่คันที่อยู่ตรงหน้านี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสี หรือว่า สเปคเครื่อง สูงๆทั้งนั้น ราคาตลาดเริ่มต้นที่ 12 ล้าน และยังไม่มีขายในตลาด จินหลิงมีรถหรูขนาดนั้นได้ ยังไง? อีกทั้งดูที่เลขทะเบียน ยังเป็นแปดสี่ตัวอีก เพียง แค่เงินซื้อป้ายทะเบียน ก็สามารถซื้อเฟอร์รารีระดับไฮ เอนด์ได้คันหนึ่ง

หลิ่วจื่อหยางอิจฉามาก ถ้าเขาสามารถเป็นเจ้าของรถหรูคันนี้ ผู้หญิงแบบไหนจะไม่เข้าหา?

ความคิดนี้เกิดขึ้นในใจของหลิ่วจื่อหอางเพียงไม่ ถึงครึ่งวินาที หลิวจื่อหอางก็พบว่า โรลส์รอยซ์ หยุดอยู่ ตรงหน้าตัวเอง!

“พี่ รถคันนี้ของบ้านเราเหรอ?! ” หลิ่วจื่อหอาง หายใจอย่างหนัก ถามด้วยความตื่นเต้น เขาเพิ่งจะคิด ว่าจะเป็นเจ้าของโรลส์รอยซ์รุ่นนี้ สุดท้ายพริบตาเดียว โรลส์รอยซ์หยุดอยู่ตรงหน้าเขาจริงๆ

พอได้ยินคำนี้ หลิ่วอีอีรู้สึกอับอายมากจนอยากจะ มุดดินหนี ตาไหนของนายที่เห็นว่ารถคันนี้เป็นของที่ บ้าน?

ไม่รอให้หลิ่วอีอีพูด หลิ่วจื่อหอางก็เดินไปโรลส์ รอยซ์ เตรียมที่จะสังเกตรถคันนี้ ที่เป็นโรลส์รอยซ์

ของตัวเอง”

ทันใดนั้น ประตูรถเปิดออก

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่เหงื่อไหลท่วมหัวออกมา วิ่งผ่านหน้าของหลิ่วจื่อหอางไปวิ่งเหยาะมาที่หน้า เฉินเฟิง พูดด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว: “นายเฉิน ต้อง ขออภัยจริงๆ เมื่อกี้ผมปวดท้อง…”

ตูม!

นายเฉิน? ! !

สามคำนี้เหมือนกับฟ้าผ่ายังไงอย่างงั้น ในสมอง ของหลิ่วจื่อหอางเริ่มระเบิด ฝีเท้าของหลิ่วจื่อหอางหยุดลงทันที ประโยคต่อมาที่คนขับพูดเขาฟังไม่ ชัดเจนแล้ว เขาได้ยินแค่คำนี้ นายเฉิน!

“ไม่เป็นไร”เฉินเฟิงสะบัดมือ พูดว่า ใครบ้างที่ไม่ เคยปวดท้อง ขอแค่ไม่ใช่ความผิดที่ไม่มีเหตุผล เฉินเฟิ งก็ให้อภัยได้

“ขอบคุณครับนายเฉิน! “คนขับรถวัยกลางคน รีบพยักหน้า พูดด้วยความซาบซึ้ง

บนรถก่อนหน้านี้ เฉินเฟิงเคยกำชับเขาแล้ว ถึงที่นี่

ไม่ต้องเรียกเขาว่าคุณชายเฉิน ต้องเรียกเขาว่านาย

เฉิน แม้ว่าจะรีบร้อน แต่คนขับรถวัยกลางคนก็ไม่กล้า

ลืม

“พี่ชาย รถนี่…เป็นของนายเหรอ?” หลิ่วจื่อหอางก

ลืนน้ำลาย ถามอย่างไม่เชื่อ

“ไม่ใช่ ฉันเช่ามา” เฉินเฟิงส่ายหน้า ตอบอย่าง

จริงจัง

หลิวจื่อหอางแทบจะกระอักเลือดเสียออกมา เช่า เหรอ? โรลส์รอยซ์มีป้ายทะเบียนมากกว่าสิบล้านที่มี แปดสี่ตัว ใครจะปล่อยเช่า? LEGO

เสี้ยเมิ่งเหยาและสวีเฟยหรงสีหน้าประหลาดใจ ถ้าไม่ใช่ป้ายทะเบียนเลขแปดสี่ตัว และยังเป็นโรลส์ รอยซ์ละก็ พวกเธอก็คงเชื่อคำโกหกของเฉินเฟิงแล้ว

อีกทั้งคนขับรถวัยกลางคนคนนี้ดูหวาดกลัว ก็เห็น ได้ชัดว่าไม่ได้แสดงละคร
ถ้างั้นคำถามก็มาแล้ว โรลส์รอยซ์คันนี้ เฉินเฟิงไป เอามาจากไหน? เสี้ยเมิ่งเหยาและสวีเฟยหรงมองหน้า กัน ในสมองเกิดคำถามนี้ลอยขึ้นมา

หลิ่วจื่อหยางยิ้มเล็กน้อย พูดว่า : “พี่ชาย หยุด พูดล้อเล่นได้แล้ว คนที่สามารถซื้อรถคันนี้ได้ จะ ขาดแคลนเศษเงินค่าเช่ารถได้ยังไง”