บทที่ 96 จะปล่อยเหรอ

ไปจิ๋วหลิงที่อยู่อีกฝั่งถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ความ กังวลในใจของเขายิ่งรุนแรงมากขึ้น เขามักจะรู้สึกว่า ตัวเองมองข้ามอะไรไป เฉินเฟิงคนนั้น ไม่ธรรมดา อย่างแน่นอน

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ของหลี่ชิวเยี่ยนดังขึ้น

“ลูก เป็นเบอร์โทรของลุงหลี่ สงสัยเขาน่าจะจับไอ้ เหี้ยนั่นได้แล้ว” หลี่ชิวเยี่ยนมองไปที่เบอร์โทรศัพท์ที่ แสดงขึ้นแวบหนึ่ง พูดแล้วยิ้มด้วยความภูมิใจ

“แม่ รีบรับสิ บอกให้ลุงหลี่รีบพาไอ้เหี้ยนั่นกลับ

มา! ” ไปกว่างยี่ห้ออย่างดีใจ เขาอดทนรอไม่ไหวแล้ว

อยากจะเห็น ท่าทางที่เฉินเฟิงคุกเข่าและร้องขอความ เมตตา “ได้ได้ได้ แม่รับเดี่ยวนี้เลย” หลี่ชิวเยี่ยนยิ้มพร้อม

กดรับโทรศัพท์

“หลี่ชิวเยี่ยน! ” เสียงพูดขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วย ความเกลียดชังของหลี่ชวนดังออกมา “หลี่ชวน ทำไมถึงยังไม่นำตัวไอ้เหี้ยนั่นกลับมาอีก LEGO

ลูกชายของฉันกำลังรอที่จะหักกระดูกเขาอยู่น่ะ” หลี่ชิ วเยี่ยนฟังไม่เข้าใจแม้แต่นิด น้ำเสียงของหลี่ชวนที่ผิด ปกติ ยังคงพูดอย่างมั่นใจเช่นเคย
หลี่ชวนโกรธจนต้องกัดฟัน ยังจะให้ลูกของคุณมา หักกระดูกคนอื่นอีก กระดูกของลูกชายคุณก็โดนหัก เกือบหมดแล้ว

“หลี่ชิวเยี่ยน ตอนนี้คุณรีบมาที่โรงแรมจินหลิง หน่อย” หลี่ชวนยับยั้งความโกรธไว้ในอก พูดอย่างสงบ นิ่ง

“ไปทำอะไรที่โรงแรมจินหลิง? ฉันต้องอยู่โรง พยาบาลคอยดูแลกว่างยี่นะ นายพาเขากลับมาเลย” หลี่ชิวเยี่ยนพูดสั่งอย่างมีเหตุผล

หลี่ชวนกัดฟันเสียงเบาๆ พูด “ผมไม่อยากไปโรง พยาบาล คุณพาลูกชายของคุณมา ไม่งั้นผมก็จะ ปล่อยเขาไปแล้ว! ”

หลังจากพูดจบ หลี่ชวนก็วางสายแล้ว เขาเองก็ไม่ สามารถบอกหลี่ชิวเยี่ยนได้ว่าขาของเขาก็โดนตีจน หักแล้ว ทำอย่างนั้นหลี่ซิวเยี่ยนก็จะพาไป๋กว่างยี่หนีไป โดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว

“อะไรนะ? จะปล่อยคนไป? ! หลี่ชวน นาย หมายความว่ายังไง นายไม่อยากทำแล้วงั้นเหรอ? ” หลี่ชิวเยี่ยนเสียงพูดดังลั่น

“ตูดๆๆๆ”

เมื่อเห็นหลี่ชวนกล้าดีวางสายตัวเอง หลี่ชิวเยี่ยนก็ หน้าซีดด้วยความโกรธในทันที

“แม่ เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าคุณลุงหลี่ทำงานพลาดงั้นเหรอ? ” ไปกว่างยี่พูดถามอย่างเป็นกังวล

หลี่ชิวเยี่ยนส่ายหน้า พูด “น่าจะไม่มีปัญหา แต่ว่า หลี่ชวนไอ้แก่นั่น ให้แม่พาลูกไป ไม่เช่นนั้นเขาจะ ปล่อยไอ้เหี้ยนั่นไป”

“ได้ งั้นไปโรงแรมกัน ถึงยังไงวันนี้ผมก็จะต้อง จัดการไอ้เหี้ยนั่นให้ตาย” ไป๋กว่างยี่พูดและกัดฟันด้วย ความเกลียดชัง เขาไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้ที่หลี่ ชวนอาจจะทำงานพลาดเลย

“อย่าไป! เขาอาจจะโดนเฉินเฟิงคุมตัวไว้” กลับ

เป็นไปจิ๋วหลิง ที่ตระหนักถึงเรื่องที่ค่อนข้างผิดปกติ

เหล่านี้ พูดเตือนออกมา ไปจิ๋วหลิงไม่พูดยังดีซะกว่า เมื่อพูดออกมาแล้ว

ยิ่งทำให้หลี่ชิวเยี่ยนไม่สบายใจอีก

“ไปจิ๋วหลิง ถ้าคุณกลัว คุณจะไม่ไปก็ได้น่ะ เรา สองคนแม่ลูกไปเองก็ได้ ถึงอย่างไรลูกชายของเราก็ ไม่ได้คาดหวังให้คุณมาเป็นพ่อ” หลี่ชิวเยี่ยนพูดเย้ย หยัน

“โมโหแบบไร้เหตุผล! คุณก็ลองคิดๆดู ถ้าหากหลี่ ชวนทำสำเร็จแล้วจริงๆ ทำไมถึงไม่พาเขามา และยัง ต้องให้พวกคุณไปหาอีกงั้นเหรอ? ” ไปจิ๋วหลิงพูดถาม ด้วยความโมโห

“เหอะ คุณหมายความว่าหลี่ชวนทรยศฉันเห รอ? ” หลี่ชิวเยี่ยนหัวเราะอย่างเหยียดหยาม พูด “ไม่รู้จริงๆว่าคุณคิดได้ยังไง ตระกูลหลี่เลี้ยงหลี่ชวนมากว่า สามสิบกว่าปีแล้ว เอาเขามาฝึกหมิงจิ้งตั้งแต่ขั้นต้น เลี้ยงดูมาจนถึงฝึกหมิงจิ้งขั้นสูงสุดหลายปีมานี้ตระกูล หลี่ต้องใช้เงินอย่างมากมายในการฝึกฝนตัวเขา มูลค่า กว่าสามถึงสี่ร้อยล้าน! หากเขากล้าทรยศตระกูลหลี ของฉัน จะต้องเผชิญกับยอดฝีมือคนอื่นๆของตระกูล หลี่ไล่ฆ่า ในเวลานั้นจุดจบของเขามีเพียงอย่างเดียว นั้นก็คือตาย! ”

“แต่….”

ไปจิ๋วหลิงยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หลี่ชิ วเยี่ยนกลับลุกขึ้นเก็บข้าวของทันที ก่อนที่จะเดินไป ยังพูดเย้ยหยันหนึ่งประโยค : “ไป๋จิ๋วหลิง ถือว่าฉันได้รู้ ถึงเนื้อแท้ของคุณ คุณก็แค่ไอ้คนขี้ขลาดที่กลัวไปหมด ทุกสิ่งทุกอย่าง! ครั้งนี้คุณก็ดูแล้วกัน ดูว่าฉันจะช่วย ลูกชายหาทางแก้แค้นได้อย่างไร!

สิบห้านาทีต่อมา หลี่ชิวเยี่ยนพาไป่กว่างยื่มาถึง โรงแรมจินหลิง ไปจิ๋วหลิงก็ตามหลังมาเช่นกัน

เมื่อเดินเข้าห้อง ไปกว่างยี่ก็เห็นเฉินเฟิงที่กำลังนั่ง ดื่มชาอย่างสบาย

ทันใดนั้นนัยน์ตาของไปกว่างยี่ก็พรั่งพรูความ โกรธออกมา ตัวเองอยู่โรงพยาบาลเจ็บเกือบตาย ไอ้ เหี้ยคนนี้กลับดื่มชาอยู่ที่นี่อย่างสบายใจ!

“ลูกแม่ ก็คือไอ้เหี้ยนี้ใช่ไหมที่ให้คนมาทำร้ายมือ ของลูกจนหัก? ” หลี่ชิวเยี่ยนชี้ไปที่เฉินเฟิงด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่ง พูดอย่างเยือกเย็น

หลี่ซิวเยี่ยนสีหน้าเยือกเย็น ไม่พูดพร่ำทำเพลง ย่างเท้าก้าวเข้าไปตรงหน้าของเฉินเฟิงยกมือเตรียมที่ จะตบเข้าไปที่หน้าของเฉินเฟิงหนึ่งฉาด

ใครจะรู้มือของเธอที่เพิ่งจะยกขึ้นมา ก็ถูกมือ ใหญ่ๆล็อกไว้แล้ว

“ไปจิ๋วหลิง! คุณทำอะไร! ” เมื่อเห็นคนที่ล็อกข้อ มือตัวเองไว้ก็คือสามีของตัวเอง หลี่ชิวเยี่ยนโกรธขึ้น มาทันที

“เพียะ”

ไปจิ๋วหลิงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ ยกมือ ขึ้นตบไปยังใบหน้าของหลี่ชิวเยี่ยนหนึ่งฉาด

“ผู้หญิงปากร้าย! คุณจะโวยวายจนถึงเมื่อ ไหร่? ! ”

หลี่ชิวเยี่ยนจับที่ใบหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความ เหลือเชื่อ ทำไมในเวลานี้แล้ว ไป๋จิ๋วหลิงยังจะตบเธอ

อีก?

“พี่ไท่ คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ” เวลานี้ ท้ายที่สุดแล้ว ไปกว่างยี่ก็เห็นหยางไท่และผางตงฉีที่มุมห้อง แต่ว่า ทำไมหยางไม่ถึงอยู่ที่นี่ได้? และทำไมเขาถึงมองดู เฉินเฟิงนั่งดื่มชาอยู่ตรงนั้นได้อย่างใจเย็น? หรือว่า เขาไม่อยากที่จะแก้แค้นแทนหยางชิงงั้นเหรอ?

จู่ๆในสมองของไป๋กว่างยี่ก็เกิดความกลัวขึ้นมาคนที่มาจากเมืองชางโจว เกรงว่าไม่ใช่คนบ้านนอก อะไรอย่างนั้น !

“คุณชายหยาง” หลี่ชิวเยี่ยนก็ตกตะลึงแล้ว ชื่อ ขององค์รัชทายาทจินหลิงหยางไท่เธอเคยได้ยินมา ก่อน ไปกว่างยี่ประสบความสำเร็จได้อย่างทุกวันนี้ ก็ เกิดจากการร่วมมือกับหยางไท่ เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ สามารถแยกออกจากกันได้

“ไป่กว่างยี่ นายอดทนได้ไม่น้อยเลยนิ! ” หยาง ไม่มองไปที่ไปกว่างยี่ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม พูดด้วยน้ำ เสียงที่เย็นชา

“พี่ไท่ พี่..หมายความว่าอย่างไร? ไปกว่างยี่พูด หัวเราะอย่างแห้งๆ”

“ยังจะมาเสแสร้งกับฉัน! ” หยางไม่พูดตะโกน ด้วยน้ำเสียงที่โมโห พูดอย่างเยือกเย็น : “เมื่อกี้ใช่นาย ที่ส่งคนมารบกวนคุณชายเฉินเหรอ? ! ”

เสียงดังกึกก้อง ไปกว่างยี่เพียงรู้สึกว่ามีฟ้าผ่าลง มาในสมอง การกระทำบ้าระห่ำเช่นนี้ เขาคงฟังไม่ผิด ใช่ไหม?

คุณชายเฉิน!

จู่ๆหยางไท่ก็เรียกคนบ้านนอกนี้ว่าคุณชายเฉิน!

สีหน้าของหลี่ชิวเยี่ยนก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว ใน ที่สุดเธอก็เข้าใจแล้ว ทำไมเมื่อกี้ไป่จิ๋วหลิงถึงต้องตบ เธอ แล้วก็หลี่ชวน หลี่ชวนของเธอที่ให้คำสัญญาและรับประกันอย่างหนักแน่น ตั้งแต่เข้าประตูมา เธอก็ไม่ เห็นอีกเลย!

“พี่ไท่ ผม…ผม… ไปกว่างยี่พูดจาคล่องแคล่ว ขึ้นบ้างแล้ว แม้แต่หยางไท่ก็ไม่กล้าล่วงเกิน เขาไม่ สามารถที่จะจินตนาการ เบื้องหลังของเฉินเฟิงได้

“คุณชายเฉิน จะจัดการไอ้หมอนี่ยังไงดีครับ? ” หยางไท่ขยับสายตามองไปทางเฉินเฟิงชีวิตน้อยๆของ ไปกว่างยี่ ตอนนี้อยู่ในกำมือของเฉินเฟิงขอเพียงแค่ เฉินเฟิงเอ่ยปากพูด เขาก็สามารถทำให้ไป๋กว่างยี่ สูญหายไปได้เลย

“แขนเดี้ยงไปข้างนึงแล้ว นายยังไม่ยอมแพ้เห รอ? ” เฉินเฟิงมองไปที่ไป๋กว่างยี่แวบหนึ่งอย่างเงียบ สงบ พูดอย่างราบเรียบ

“คุณชายเฉิน ผม…..ผมยอม…” ไปกว่างยี่เช็ดๆ เหงื่อบนศีรษะ พูดติดอ่าง

“ยอม? ” เฉินเฟิงหัวเราะอย่างเหยียดหยาม รอย ยิ้มที่ป่าเถื่อน : “ยอมแพ้ของนายยังส่งคนมาอีก? ! ”

ความกดดันที่ล้นหลามถาโถมเข้ามา ไป๋กว่างยี่ ทรุดลงที่พื้นทันที ตกใจจนพูดไม่ออก

“คุณชายเฉิน ฉันเป็นคนส่งคนมา ไม่เกี่ยวอะไรกับ ลูกชายของฉัน ได้โปรดปล่อยลูกชายของฉันไป” หลี่ ซิวเยี่ยน คุกเข่าต่อหน้าเฉินเฟิงพูดวิงวอนร้องขอ ไม่ ทำตัวหยิ่งยโสเหมือนก่อนหน้านี้เลยสักนิด