บทที่ 37 ป่าที่น่ารำคาญที่สุด

เฉินเฟิงขยับปาก เดิมทีอยากจะปฏิเสธ อย่างไรก็ตามใน โรงจอดรถของคฤหาสน์หลังนั้นของเขาที่อยู่ยู่ฉวนซาน ยังมีรถเคอนิกเส็กก์ที่มีมูลค่า 20 กว่าล้านจอดไว้อยู่คัน หนึ่ง แต่หลังจากมองเห็นสายตาคาดหวังของเสียเมิงเหยา แล้ว เฉินเฟิงก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้อีก

เขาคาดการณ์ได้ว่า เสี้ยเมิ่งเหยาซื้อรถให้เขา คือเพื่อ รักษาหน้าของเขาไว้

“อืม “สุดท้าย เฉินเฟิงก็รับปากออกมาแล้ว

เพียงแค่หลังจากรับปากแล้วมีความรู้สึกแปลกประหลาด เล็กน้อย การกระทำเช่นนี้ของตัวเขาเองตอนนี้ น่าจะนับว่า เป็น…เกาะเมียกินล่ะ?

“นั่นพรุ่งนี้พวกเราไปดูรถดีหรือไม่?” เสี้ยเมิ่งเหยายิ้ม

หวานพูด

“โอเค” คำตอบของเฉินเฟิงสั้นๆเรียบง่าย

เช้าวันที่สอง ทั้งสองคนก็มาถึงร้าน 4 ร้านหนึ่งแต่เช้า จากดูรถจนถึงออกรถ ทั้งสองคนใช้เวลาเพียงแค่หนึ่ง ชั่วโมง

ตอนเวลาที่เฉินเฟิงขับออดี้ 6 อย่างใหม่เอี่ยมคันหนึ่งออก จากร้าน 4 เสี้ยเมิ่งเหยานั่งอยู่ที่ข้างๆ ใบหน้างดงามปรากฏ สีหน้าแจ่มใสอย่างไม่รู้สาเหตุ

มุมปากของเฉินเฟิงงอขึ้น ราคาของออดี้ 6 คันนี้ แม้ว่าเทียบหลักหน่วยของเคอนิกเส็กก์ก็ไม่ได้ แต่นั่งอยู่บนรถ เฉินเฟิงกลับมีความรู้สึกที่สุขสบายแบบหนึ่งที่ไม่เคยมีมา ก่อน

“เฉินเฟิงคุณชอบเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงล่ะ?”เสี้ยเมิง เหยาเอียงหัวถาม

เฉินเฟิงอึ้งไป ไม่รู้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจู่ๆทำไมถามคำถามนี้

ออกมา

“เด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงก็ได้ล่ะ เพียงแค่เป็นคุณคลอด เองผมก็ล้วนชอบ” เฉินเฟิงพูดตามตรง

ใบหน้างดงามของเสี้ยเพิ่งเหยาแดงระเรื่อ “นั่นพวกเรา

คลอด

“ปั้ง ”

คำพูดของเสี้ยเพิ่งเหยายังพูดไม่จบ ก็เห็นเงา เงาหนึ่งพุ่ง ออกมาจากข้างๆ จากนั้นล้มลงไปอยู่หน้ารถแล้ว

มิจฉาชีพวิ่งให้รถชนหวังเรียกเงินค่าเสียหายหรือ?

เฉินเฟิงกะพริบตา เขากลับนึกไม่ถึง เพิ่งซื้อรถใหม่ ยัง ขับไม่ถึงกี่เมตร ก็พบเจอมิจฉาชีพวิ่งให้รถชนหวังเรียกเงิน ค่าเสียหาย อีกทั้งมองเห็นระดับความเชี่ยวชาญในการกระ ทำของหญิงนางนี้ที่นอนอยู่หน้ารถ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ทำ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก

มิจฉาชีพมืออาชีพหรือ? มุมปากของเฉินเฟิงยิ้มเย็นชา ขึ้นมานิดหนึ่ง จากนั้นเหยียบคันเร่งอย่างรุนแรง ออดี้สีดำ เหมือนดั่งเสือโหดร้ายตัวหนึ่งที่ออกจากกรง พุ่งออกไปทางหญิงนางนั้นที่นอนอยู่บนพื้นอย่างไม่ถือสาแม้แต่นิด

มองลักษณะเฉินเฟิงแบบนี้ ก็คือตั้งใจจะเหยียบหญิงนาง นั้นที่อยู่บนพื้นจนตายโดยตรงแน่!

“เฉินเฟิง! คุณจะทำอะไร!”

เสี้ยเมิ่งเหยาตื่นตกใจจนปากเล็กๆของเขาอ้ากว้าง เฉินเฟิงไร้สีหน้า ไม่สนใจอะไรมีแต่เหยียบคันเร่งพุ่งไป ทางหญิงนางนั้นที่นอนอยู่บนพื้น

“อ่า !จะฆ่าคนแล้ว !”

ตาเห็นออดี้สีดำเหยียบมาทางตัวเอง ไม่มีเจตนาที่จะ หยุดแม้แต่นิด ในทันทีนั้นหญิงนางนั้นที่อายุปานกลางนอน อยู่บนพื้นก็ตกใจจนวิญญาณพุ่งออกมา ร้องกรี๊ดเสียงหนึ่ง รีบคลานขึ้นมาจากพื้นโดยตรง

“เอี้ยด”

สุดท้ายเฉินเฟิงเขาก็เหยียบเบรก ล้อรถเสียดสีกับทาง มี เสียงที่เสียดสีกับพื้นแสบหูออกมา

หัวรถสีดำถูกหยุดอย่างบังคับ ระยะห่างกับหญิงนางนั้น ที่อายุปานกลางเพียงแค่หนึ่งเมตร ถ้าหากว่าเมื่อกี้เฉินเฟิง เหยียบเบรกรถช้ากว่าครึ่งวินาที หญิงนางนั้นที่อายุปาน กลางในเวลานี้ เกรงว่าน่าจะปลิวออกไปแล้ว

เรื่องเป็นอย่างนี้ หญิงนางนั้นที่อายุปานกลางก็ตกใจจน เหงื่อที่หนาวเย็นเต็มหัว ขาสั่นโดยตลอด เธอจะไม่เข้าใจได้ยังไง ครั้งนี้เจอนักเลงที่โหดร้ายแล้วจริงๆ ถ้าหากว่าเธอเมื่อกี่นอนอยู่บนพื้นไม่ลุกขึ้นมาล่ะก็ ออ ดีคันนี้ จะเหยียบผ่านตัวเธอจริงๆ!

“ป่าเหรอ?” ตางดงามของเสี้ยเพิ่งเหยาเปิดกว้าง หลุดพูด

ออกจากปาก

เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้นมา หลังจากรถจอดแล้วเขาจึง พบเห็นว่า มิจฉาชีพมืออาชีพคนนี้ แท้จริงแล้วคือซุนกุ้ย ฟางป้าของเสี้ยเพิ่งเหยาสองปีก่อน ซุนกุ้ยฟางยังเคยพา ลูกชายของเธอมาตระกูลเสี้ยครั้งหนึ่ง ตอนนั้นซุนกุ้ยฟาง มา เอ่ยปากก็จะหาหลินหลันเพื่อยืมเงินห้าแสนทันที พูดว่า จะใช้เพื่องานแต่งงานให้กับลูกชายเธอ

แน่นอนอยู่แล้ว แท้ที่จริงหลินหลันก็ไม่มีเงินมากขนาด นั้น แม้ว่ามี ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้ซุนกุ้ยฟางยืม

ยืมเงินไม่ได้ ซุนกุ้ยฟางก็ทั้งบ่นทั้งด่าพาลูกชายออกจาก ตระกูลเสี้ย ตอนที่จะไปก็ยังหยิบกระเป๋าเงินของเสี้ยเมิ่ง เหยาไปด้วย

หลังจากนั้นยอมตายก็ไม่ยอมรับผิด ทำให้เสี้ยเมิ่งเหยา โมโหจนนอนไม่หลับหลายวัน

ดังนั้นความทรงจำของเฉินเฟิงต่อซุนกุ้ยฟางคนนี้ แจ่ม แจ้งมากเป็นพิเศษ

คนในตระกูลนี้ ล้วนน่ารำคาญที่สุดในน่ารำคาญที่สุด

เฉินเฟิงกับเสี้ยเพิ่งเหยามองเห็น ซุนกุ้ยฟางที่ยืนอยู่หน้า รถ ซุนกุ้ยฟางย่อมได้มองเห็นเฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยาผ่าน กระจกต้านลมโดยปริยาย
ทำไมเป็นคนไม่เอาไหนคนนี้ล่ะ?!

ในทันทีนั้น สีหน้าของซุนกุ้ยฟางกลายเป็นหลากหลาย

มาก

ความเกรงกลัวที่เข้มข้น ค่อยๆกลายเป็นตื่นตระหนก หลังจากตื่นตระหนกแล้ว คือความโมโหที่ไร้สิ้นสุด

“โป้งโป้งโป้ง”

ซุนกุ้ยฟางเดินหลายก้าวไปที่ข้างหน้าต่างรถของเฉินเฟิง เคาะหน้าต่างรถหนักๆหลายครั้ง

เฉินเฟิง หมุนหน้าต่างรถลงมา จ้องมองซุนกู้ยฟางอย่าง เย็นชาหนึ่งที่

“ถึงคนไม่เอาไหน ความกล้าหาญของหมานี้ใครให้ถึงมา? เมื่อถึงเกือบจะชนกูไปแล้ว ถึงรู้ตัวรึเปล่า!” ซุนกุ้ยฟางทั้ง ด่าทั้งบ่น เมื่อกี้ในชั่วพริบตานั้นที่เฉินเฟิงเหยียบคันเร่ง เธอ คิดว่าตัวเธอเองได้เจอกับนักเลงอย่างโหดร้ายที่มองชีวิต คนดั่งหญ้ามัสตาร์ดแล้วจริงๆ แต่หลังจากรถจอดแล้ว เธอ จึงพบเห็น คนที่ขับรถแท้จริงแล้วเป็นหลานเขยที่ไม่เอา ไหนของตัวเธอเองคนนั้น นี้จะให้ซุนกุ้ยฟางอดทนได้ยังไง

“ป้า คือตัวคุณคลานไปที่หน้ารถเองนะ” เสี้ยเมืิ่งเหยาพูด เสียงเย็นชา

“ถึงนั่งหนูไร้เดียงสา! ถึงหมายความว่ายังไงเหรอ? อะไร เรียกว่ากคลานไปที่หน้ารถเอง ทั้งๆที่กูเดินอยู่บนถนนดีๆ คนไม่เอาไหนคนนี้ขับรถชนเข้ามา ถ้าไม่ใช่กูไหวพริบเร็ว วันนี้กูก็ต้องถูกคนไม่เอาไหนคนนี้ชนตายไปแล้ว!” ซุนกุ้ยฟางมือสองข้างเท้าสะเอว มีเหตุผลเพียงพอพูดได้อย่าง เต็มที่ ดูเหมือนว่าคนที่วิ่งให้รถชนหวังเรียกเงินค่าเสียหาย คือเฉินเฟิงนั่นเอง

“คนอย่างคุณนี้ ถูกชนตายก็สมควรแล้ว” เฉินเฟิงหัวเราะ เย็นชาหนึ่งเสียง พูด

คำนี้พูดออกมา สีหน้าของซุนกุ้ยฟางก็เปลี่ยนแปลงใน ทันที

“ถึงพูดอะไรนะ?! เฉินเฟิงมึงไม่เอาไหน มถึงเชื่อหรือไม่กู จะฉีกปากของมึงจนเลอะ”

“ฉีกปากของผมจนเลอะหรือ?” เฉินเฟิงหัวเราะเย็นชา ต่อๆกัน จากนั้นผลักประตูอย่างรุนแรงชนซุนกุ้ยฟางจนเซ

ซุนกุ้ยฟางยืนไม่ทันนิ่ง กันนั่งอยู่ที่พื้นโดยตรง

“จึง…ถึงอยากจะทำอะไรหรือ?” จ้องมองเงากายสูง ใหญ่ของเฉินเฟิงยืนอยู่ต่อหน้าตัวเธอเอง ซุนกุ้ยฟางว้าวุ่น ในทันที

“คุณไม่ใช่จะฉีกปากของผมจนเลอะหรือ? มา ฉีกสิ! ” เฉินเฟิงพูดเสียงเย็นชา

“เฉินเฟิงถึงอย่าทำเหลวไหล กูเป็นป้าของถึงนะ! ถึงหาก กล้าตีก หลินหลันที่อยู่ในเสี้ยเว่ยกั๋วจะไม่ปล่อยมึงไป แน่!”ชุนกุ้ยฟางแข็งนอกอ่อนในพูด เธอไม่เข้าใจ เฉินเฟิงที่ ได้แต่รับปาก ครับผมลูกเดียว มาโดยตลอด วันนี้ทำไมมี ความกล้าหาญขนาดนี้ แม้ว่าคุณป้าของเธอคนนี้ ล้วนกล้า ไม่อยู่ในสายตาเหรอ
“แม่!” อยู่ในเวลานี้ ก็มีเสียงที่เข้มหนาดังขึ้น

ได้ยินเสียงนี้ ในทันทีนั้นซุนกุ้ยฟางเหมือนเช่นดั่งเห็นตัว

ช่วย สีหน้าดีใจ

“ลูก ในที่สุดแกก็มาแล้ว!”

เฉินเฟิงหันหน้ามองไป กลับเห็นชายมีกล้ามเนื้อที่ดูดุดัน เต็มใบหน้า ถือท่อนเหล็กท่อนหนึ่งเดินเข้ามา ชายคนนี้ เฉินเฟิงก็รู้จัก คือหลินต้าจูนลูกชายของซุนกุ้ยฟางอายุ สามสิบแล้ว ยังเป็นคนเร่ร่อนตกงาน คนหนึ่ง ทั้งวันหลอก กินหลอกดื่มอยู่บนท้องถนน กับเพื่อนหมาจิ้งจอกกลุ่มหนึ่ง มีชื่อเสียงแย่มาก

“แม่ ลูกกะหรี่นี้รังแกท่านหรือ?” หลินต้าจูนสีหน้าไม่เป็น มิตรจ้องมองเฉินเฟิงพูด

“ลูก เขาคือเฉินเฟิงไง แกไม่รู้จักแล้วหรือ?” เห็นหลินต้าจู นเหมือนว่าจำเฉินเฟิงไม่ได้ ซุนกุ้ยฟางก็เลยพูดเตือน

“เฉินเฟิงหรือ?” หลินต้าจูนยักคิ้ว นี่จึงพบเห็น ชายอยู่ ตรงหน้านี้มีความคุ้นตาเล็กน้อย ตัวเขาเองสองปีก่อน เหมือนเคยเจอ

“เขาคือลูกเขยไม่เอาไหนคนนั้นของคุณลุงสามของผม หรือ?” หลินต้าจูนยักคิ้วถาม