บทที่ 825 หนีรอดอีกครั้ง

แต่นอกจากภูเขาลูกนี้ กลับอย่างมี

มีกระบบินเข้ามา ตามหลังของเน่หวาเฟิง ถ้าเกิดเฉินเฟิงหัน กลับมาดู ก็จะรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นเจ้าของกระบี่เล่มนี้ นั่นเป็น กระบี่ของชิงชิว

กระบียาวรวดเร็วมาก พอเห็นว่าใกล้จะไล่เน่หวาเฟิงทันแล้ว แต่เน่หวาเฟิงแค่เอามือปัดออกไป กระบี่ยาวก็เหมือนกับว่าวที่ถูก ตัดเชือดจนขาด ปักลงไปบนพื้นหญ้า

“เฮง เจ้าเองก็อยากจะสู้กับข้างั้นเหรอ?”

คำพูดนี้เขาพูดกับชิงชิวที่อยู่ไม่ไกล

ในระหว่างที่ชิงชิวเริ่มหลบหนี ชิงชิวก็ตามหลังมาโดยตลอด ส่วนเน่หวาเฟิงแม้จะรู้ว่าชิงชิวตามหลังมา แต่ชิงชิวก็ไม่ได้ทำ อะไร เขาจึงไม่อยากสนใจ

แต่ตอนนี้ชิงชิวลงมือแล้ว เน่หวาเฟิงก็จะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้

แล้ว

“เฉินเฟิงกับข้าน้อยรู้จักกัน แน่นอนว่าถ้าเกิดสามารถช่วยได้ก็ คงต้องช่วย แต่หลังจากที่ลงมือ ถึงได้รู้ว่าที่แท้มหาปรมาจารย์ สมคาราลือ”

ชิงจือพูดไปพร้อมถอนหายใจ
“ในเมื่อเจ้ารู้แล้วยังไม่รีบหนีไปอีก วันนี้ข้าแค่ต้องการชีวิต ของไอ้ชั่วช้าคนนั้น เรื่องอื่นขาไม่สนใจ ถ้าเกิดเจ้ายังอยากมีชีวิต อยู่ ก็ยืนอยู่เฉยๆซะ”

ซึ่งชิวไม่ได้พูดอะไรอีก ระหว่างที่เขารีบเข้าไปหากระบี่ยาว ก็ เก็บกระบี่ยาวเข้าฝักดาบเรียบร้อยแล้ว

แต่ระยะห่างระหว่างเขากับมหาปรมาจารย์ ก็แค่พยายามใช้ วิชาของตัวเองจนถึงขีดสุด ถึงพอสามาถตามมาได้

ส่วนเฉินเฟิงที่อยู่หน้าสุด ไม่ได้สนใจการสนทนาของทั้งสอง คนที่อยู่ข้างหลังแม้แต่น้อย เวลาครึ่งชั่วโมงเป็นขีดจำกัดของเขา แต่ตอนนี้ร่างกายเริ่มรู้สึกแล้วว่าเวลาของเขาใกล้หมดแล้ว

แต่เนหวาเพิ่งที่อยู่ข้างล่างก็ไม่มีท่าทีว่าจะสามารถหนีเขาพ้น หรือว่าเขาจะต้องตายด้วยน้ำมือของมหาปรมาจารย์แบบนี้ จริงๆเหรอ?

เขาแทบจะเกิดความสิ้นหวังแล้ว

แต่ฟ้าย่อมเห็นคนที่พยายาม ข้างหน้ามีทะเลสาบขนาดใหญ่ เพราะว่ามีภูเขาล้อมรอบเอาไว้ ที่นี่ถึงมีทะเลสาบขนาดใหญ่ขึ้น มา

ทะเลสาบมีเงาสะท้อนของขุนเขาและป่าไม้ ทำให้ทะเลสาบ เขียวขจี ความลึกและความเงียบสงบทำให้เหมือนมีอัญมณีถูก ฝังอยู่ในภูเขา

มันสวยงามขนาดนี้ มีสัตว์นกบินไปมา และมีสายลมพัดผ่านทําให้เกิดความเงียบสงบขึ้นมา

แต่เฉินเฟิง ในตอนนี้ไม่มีเวลาไปชื่นชม เขารู้ว่าข้างใต้ ทะเลสาบมีถ้ำลับอยู่ เขาต้องเข้าไปหลบข้างในก่อนที่เน่หวาเฟิง จะตามมา

แทบจะไม่ลังเล พอเข้าใกล้ทะเลสาบ เขาก็กระโดดลงไปทันที

คลื่นที่ใหญ่กว่าระลอกใดๆถูกระลอกไปทั่วทะเลสาบในทันที

แต่พอเนหวาเพิ่งตามมาจนถึงทะเลสาบ เขากลับลังเลขึ้นมา ม่รู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องกระโดดลงไป ที่เฉินเฟิงทำแบบนี้ก็ ทำได้แค่ถ่วงเวลาเท่านั้น รอให้เขาทนจนกลั้นหายใจไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องขึ้นมาอยู่ดี

แต่พอรอไปนาทีกว่า จนชิงชิวตามเขาทัน เฉินเฟิงก็ยังไม่ขึ้น

มาจากทะเลสาบ

ตอนนี้เน่หวาเฟิงถึงรู้สึกได้ถึงความผิดปรกติ “เจ้านั้นอยู่ที่ไหน?”

ขามองชิงชิวด้วยสีหน้าที่มืดมน

เน่หวาเฟิงเดาได้ไม่ยาก การที่เฉินเฟิงสามารถหลบอยู่ใต้ ทะเลสาบได้ งั้นแสดงว่าใต้ทะเลสาบจะต้องมีที่ใช้หายใจได้ อย่างแน่นอน

แต่สิ่งที่น่าเสียดายก็คือ ชิงชิวไม่รู้

นี่เป็นสิ่งที่เฉินเฟิงเจอเข้าโดยบังเอิญตอนที่กำลังจับปลา เขาได้บอกเรื่องใคร

ชิงจือแต่ส่ายหัว

เจ้าไม่?

เน่หวาเฟิงถามอีกครั้ง

ไม่จริง”

ตอบยังเหมือนเดิม สำหรับเน่หวาเฟิงแล้วไม่มีความหมายใด

เจ้าว่าข้าทางฆ่าเจ้าใช่ไหม? เมื่อชีวิตของเขาชีวิตหนึ่ง งั้นเพิ่มมา

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา สัมผัสจิตสังหารได้

อย่างชัดเจน

ใดๆ

น้อยบอกแล้วว่าไม่เรื่อง ถ้าต้องการแน่นอนไม่เงียบๆ”

พอพูดเขารออยู่เงียบๆ แต่รอพัก เขาก็เห็นเน่หวาเพิ่งลงมือ

ส่วนเรื่องจําเป็น

แม้แต่เฉินเฟิงอย่างรู้จักแต่ชิวพอได้ยินว่าเขาฆ่าเขาสิ่งที่เขาเลือกก็คือการรอคอย

ชีวิตของเขาที่จริงก็ไม่ต่างจากตายไปแล้ว ไม่มีความจำเป็น ต้องลงมือเอง

มองทะเลสาบที่กลับมาสงบนิ่งเป็นครั้งสุดท้าย เนหวาเพิ่งคิด ไปคิดมา ออกไปจากที่นี่ดีกว่า

แต่เขาไม่ได้ลงไปจากเขา เฉินเฟิงยังอยู่ที่นี่ ยังไงซะเขาคงต้อง ปรากฏออกมาอีก และครั้งต่อไปเขาไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆ เหมือนครั้งนี้

ชิงชิวตามหลังของเขา ทั้งสองกลับไปอยู่ที่กระท่อมบนภูเขา อีกครั้ง

พอกลับมาถึงที่นี่ เน่หวาเฟิงถึงเปิดปากถามชิงชีวว่า

“ท่านนักพรตเฟิงของสำนักบู๊ตึ๊งเป็นอะไรกับเจ้า?”

ชิงชิวตอบ

“เป็นอาจารย์ของข้าน้อย

“ถึงว่า! ”

หลังที่เน่หวาเฟิงพูดประโยคนี้ก็ไม่พูดอะไรอีก

เพราะงั้นกระท่อมที่เดิมที่สองคนที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันคือเงินเฟิ งกับชิงชิวตอนนี้ก็กลายเป็นชิงชิวกับเนหวาเฟิง ส่วนเฉินเฟิงตอน นี้ก็ซ่อนตัวอยู่ข้างในถ้ำ

ในระหว่างที่ชิงชิวทั้งสองกำลังปรุงเห็ดบนภูเขากินอย่างเอร็ดอร่อย เฉินเฟิงก็สลบไปเพราะความเจ็บปวดของร่างกายอีก ครั้ง ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่เขาสลบ แต่สามารถรับรู้ได้ อย่างชัดเจนว่า ร่างกายของเขาไม่สามารถทนรับการทรมานของ ร่างกาย ในครั้งต่อไปได้แล้ว

ในตอนที่เขาตื่นขึ้นมา ก็นอนอยู่ข้างสระ ในที่มืดมิดเขาก็ ใช้มือตักน้ำบนสระ ถ้าเขาอยากมีชีวิตต่อ งั้นก็ต้องดื่มน้ำให้ เพียงพอ

ใช้ความอดทนต่อความเจ็บปวดถึงสามารถดื่มน้ำจากสระได้ แต่ต่อมาเขาก็เจ็บปวดจนเทน้ำที่อยู่บนมือ เจ็บปวดจนทำให้ หน้าของเขาบิดเบี้ยว ทรมานจนเส้นเลือดปรากฏออกมา

เขาทําอะไรไม่ได้ ครั้งที่แล้วได้ยาของชิงจือช่วยเขาเอาไว้ แต่ ครั้งนี้เขามีแต่ต้องพึ่งพาตัวเอง

เน่หวาเฟิงรอมาเจ็ดวันแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเงาของเฉินเฟิงอีก เขาไม่รู้ว่าเฉินเฟิงแอบหนีออกไปแล้ว หรือว่าไปตายที่ไหนรึเปล่า

แต่ความอดทนในการรอคอยของเขาก็ถึงขีดจำกัดแล้ว

“ถ้าเกิดเจ้าเจอเขา ให้เขาจําเอาไว้ว่า ชีวิตของเขาอยู่กับเขา แค่ชั่วคราว ข้าจะต้องมาเอามันไปอย่างแน่นอน”

ก่อนที่เขาจะออกไป ก็หันไปบอกกับชิงชิว

ชิงชิวให้คำสัญญาว่าจะบอกเฉินเฟิงอย่างแน่นอน แต่เขาไม่ รับปากว่าจะได้เจอกับเฉินเฟิงอีก
ทำได้แค่รอให้เน่หวาเพิ่งกลับไป ที่นี่ดูเหมือนจะเหลือแค่ชิงชว คนเดียวแล้ว

เขาก็ยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม ไม่ได้สนใจอะไร แค่ไม่รู้ว่าชิงจือที่ กำลังรออยู่จะกลับมาเมื่อไหร่

ทุกๆวันเขาก็ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย จนผ่านไปเจ็ดถึงแปดวัน

เขาก็เห็นเฉินเฟิงอีกครั้ง

เฉินเฟิงแทบดูไม่เหมือนมนุษย์แล้ว แววตาผอม สีหน้าก็ขาว ซีด ปากที่เต็มไปด้วยรอยคล้ำ เขาเหมือนกับวิญาณที่ออกมาจาก นรก

ชิงซิวเข้าไปช่วยด้วยความเป็นห่วงเฉินเฟิงที่ล้มลงไปได้ตลอด เวลา พาเขาไปนอนที่เตียง

เขาตรวจร่างกายของเฉินเฟิง อย่างดีที่แค่อ่อนเพลีย ขอแค่พัก

ผ่อนสักสองสามวัน ก็คงฟื้นฟูกลับมาได้โดยไม่มีปัญหา

เฉินเฟิงหันไปถามชิงซิวเรื่องของเน่หวาเฟิง ชิงชิวบอกว่าเขา กลับไปแล้ว เฉินเฟิงถึงกล้าปิดตานอนลงไป

รอจนเขาได้สติกลับมาอีกครั้ง ฟ้าก็มืดแล้ว ซุปเนื้อที่อยู่ข้างๆ เขาหยิบขึ้นมากิน โดยไม่มีความลังเลแต่อย่างใด