บทที่ 1 ทรัพย์สินหลายล้านล้าน

“อยากให้ฉันกลับบ้านตระกูลเฉินงั้นหรือ?” ถนนคนเดิน ในเมืองชางโจวที่ทางเข้าร้าน อาหาร เฉินเฟิงใส่ชุดส่งอาหารเดลิเวอรี่สีเหลืองด้วย สีหน้าเย็นชา

“ใช่ นายท่านบอกว่า ตราบใดที่นายน้อยเต็มใจ ที่จะกลับไปยังตระกูลเฉิน ทรัพย์สินทั้งหมดหลาย ล้านล้านของตระกูลเฉินจะอยู่ภายใต้การควบคุม ของนายน้อย” ตรงข้ามกับเฉินเฟิงชายชราใส่ชุดถัง สีเทาพูดด้วยความเคารพ

“เห้อ…ทรัพย์สินหลายล้านล้าน? ” เฉินเฟิง หัวเราะกับตัวเอง และถอนหายใจเบาๆ : “ตระกูล เฉินนั้นรวยมากจริงๆ”

ราวกับว่าเขาสามารถฟังออกจากคำ กาง ของเฉินเฟิงชายชราใส่ชุดถังถามอย่างหมด หนทาง : ” นายน้อย คุณยังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิด ขึ้นเมื่อสามปีก่อนหรือ? ”

เมื่อเห็นเฉินเฟิงไม่พูดเลย เฉินจงก็ยิ้มอย่าง ขมขื่น ” นายน้อย เรื่องของเมื่อสามปีก่อน นาย ท่านเป็นฝ่ายทำผิดจริงๆ แต่ในช่วงสามปีที่ผ่านมา นายท่านได้ชดใช้กรรมไปแล้วมากพอสมควร สำหรับสิ่งนั้น เหตุใดนายน้อยจึงไม่ให้โอกาสนาย ท่านบ้าง?”

” โอกาสงั้นเหรอ? ” เฉินเฟิงยกมุมปากยิ้มเยาะ %3D เย้ย ขอให้เขาให้โอกาสเฉินเจิ้นหนาน แต่เฉินเจิ้น หนานเคยให้โอกาสแม่ของเขาหรือไม่?

เฉินเฟิงจะไม่มีวันลืมเรื่องที่แม่ของเขาเสียชีวิต de ด้วยโรคร้ายต่อหน้าตัวเอง เมื่อสามปีก่อน

ตระกูลเฉินมีทรัพย์สินหลายล้านล้าน แต่เฉิน เจิ้นหนานไม่ยอมจ่ายเงินหนึ่งล้านเพื่อรักษาแม่ของ เขา แม้ว่าตัวเองจะเป็นเหมือนสุนัข คุกเข่าต่อหน้า เขา และขอความเมตตาจากเขา แต่เฉินเจิ้นหนานไม่ ได้สนใจเลยสักนิด และทำได้เพียงแค่เฝ้าดูแม่ของ เขาเสียชีวิตด้วยความเจ็บป่วยอย่างสิ้นหวัง

ตอนนี้ เฉินเจิ้นหนานต้องการโอกาสงั้นหรือ?

ที…

เฉินเฟิงส่ายหัวด้วยสีหน้าเย้ยหยันสุดจะพรรณนา

“หรือว่า นายน้อยเต็มใจที่จะเป็นคนส่งอาหารไป ตลอดชีวิตหรือ? ” เฉินจงถามพร้อมกับถอนหายใจ เมื่อเฉินเฟิงไม่ไหวติง เขารู้ว่าสามปีหลังจากที่เฉินเฟิ งออกจากบ้านของตระกูลเฉิน ชีวิตของเขาไม่ราบ รื่นเลย ไปเป็นลูกเขยของตระกูลเสี้ยไม่ต้องพูดถึง ฐานะที่ต่ำต้อยของเขา ยังคงถูกคนในตระกูลเสี้ย ดูถูกอยู่ตลอดด้วย และวันเวลาของเขาที่อยู่ในตระ กูลเฉินนั้น แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“ส่งอาหารดีกว่าตาย” เฉินเฟิงพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

สีหน้าของเฉินจงเปลี่ยนไป และเขาก็พูดว่า “นายน้อย คุณหมายถึงอะไร?”

“ไม่ได้หมายถึงอะไรเลย” เฉินเฟิงส่ายหัว “เฉิน จง คุณกลับไปได้แล้ว บอกเฉินเจิ้นหนานและคนใน ตระกูลเฉินด้วย สักวันหนึ่งผมจะกลับไปแน่นอน แต่ ไม่ใช่เพื่อทรัพย์สินนับล้านล้านนั้น!”

เฉินจงผงะ มองดูเงาร่างด้านหลังของเฉินเฟิงที่ กำลังเดินจากไป ทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็ซับ ซ้อน…

ตลอดทาง อารมณ์ของเฉินเฟิงซับซ้อนมาก

ตั้งแต่วันที่เขาเกิดมา เขาก็อาศัยอยู่ในบ้านของ ตระกูลเฉิน แต่เนื่องจากฐานะของเขาเป็นลูกนอก สมรส คนในตระกูลเฉินจึงไม่ค่อยชอบเขานัก แม้ กระทั่งคนรับใช้ของตระกูลเฉินก็สามารถดุด่าว่าเขา อย่างดุเดือด และดูถูกเขาได้ตามต้องการ

เดิมที่เฉินเฟิงเคยคิดว่าเขาจะเป็นตัวหนอนใน ตระกูลเฉินไปชั่วชีวิต จนกระทั่งแม่ของเขาล้มป่วย เมื่อสามปีก่อน เขาจึงตระหนักถึงว่า ตระกูลเฉินไม่ ได้ให้โอกาสเขาเป็นแม้แต่ตัวหนอนด้วยซ้ำ!

ในคืนนั้น แม่ของเขาป่วยหนักมาก เฉินเฟิง คุกเข่าต่อหน้าคนในครอบครัวเฉินเหมือนสุนัขตัว หนึ่ง ขอร้องให้พวกเขาช่วยชีวิตแม่ของเขา แต่ไม่มี ใครยื่นมือช่วยเหลือเลย

การแสดงออกของทุกคนนั้น เย็นชามาก

ในที่สุด แม่ของเขาก็ป่วยหนักจนเสียชีวิต เฉินเฟิงรู้สึกว้าวุ่นมาก ในตอนนั้น เขาก็เข้าใจ แล้วว่า ชีวิตของตัวเอง และแม่ของเขานั้น ด้อยกว่า มดอยู่ในสายตาของคนในตระกูลเฉิน!

ในวันนั้น เฉินเฟิงก็ออกจากบ้านของตระกูลเฉิน

ในวันนั้น เฉินเฟิงสาบานว่า วันหนึ่งเขาจะกลับ ไปที่ตระกูลเฉิน และใช้ความสามารถเข้มแข็งอย่าง เต็มที่ เพื่อให้ทุกคนในตระกูลเฉินคุกเข่าต่อหน้า หลุมฝังศพของแม่เขา และขอให้เธอยกโทษ!

แต่ท้ายที่สุดแล้ว มันเป็นเพียงความคิดเล็กๆ น้อยๆของเขาที่ยังเด็ก หลังจากที่เขาออกจากตระ กูลเฉิน และมาที่ชางโจวได้สองวันเฉินเฟิงก็ถูกกลุ่ม คนไล่ล่าและสังหาร หากไม่ได้รับความช่วยเหลือ จากเสี้ยเว่ยกั๋ว เขาก็คงกลายเป็นศพไปนานแล้ว

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า คนที่ไล่ล่าเขานั้น ต้องมีส่วน เกี่ยวข้องกับตระกูลเฉินอย่างแน่นอน

อยู่ต่อหน้าคนในตระกูลเฉินที่ยักษ์ใหญ่ เฉินเฟิ งก็ต่ำต้อยราวกับมด

หลังจากกลายเป็นลูกเขยของตระกูลเสี้ยแล้ว ชีวิตของเฉินเฟิงก็ค่อยๆสงบลง แม้ว่าเขาจะถูกผู้คน นับพันหมื่นคนเยาะเย้ย แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นคน ธรรมดาคนหนึ่ง

แต่ต้นไม้ต้องการความสงบลมพัดไม่ยอมหยุด และตระกูลเฉิน ก็ตามมาอีกครั้งโดยไม่คาดคิด

ยังจะให้เขากลับไปที่ตระกูลเฉิน และสืบทอดทรัพย์สินนับล้านล้านนั้น

แต่ลูกหลานรุ่นที่สามของตระกูลเฉินที่ใหญ่โต นั้น มีผู้ชายมากกว่าหนึ่งร้อยคน ไม่ว่าจะวนกันไปกี่ รอบ ก็ไม่มีวันที่จะวนจนถึงลูกนอกสมรสที่จะ สืบทอดตระกูลเฉิน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่เป็นแผนการชั่วร้ายของ พวกเขา

ครั้งหนึ่งเขาเคยถ่อมตัวเหมือนสุนัข แต่วันนี้ เขา มีค่าหลายล้านล้าน

แผนการชั่วร้ายนี้ปลอมเกินไป!

“เฉินเฟิง!” เมื่อเฉินเฟิงขมวดคิ้วอยู่ในความคิด ก็ มีหญิงสาวใส่ชุดเดรสสีขาวที่สง่างามปรากฏต่อหน้า เขา ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าที่บอบบาง รูปร่างสูงสุด ส่วนอารมณ์ที่สวยงาม เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็จะ ทำให้คนรู้สึกสดใสและน่าทึ่งมาก

ผู้หญิงคนนี้ ก็เป็นภรรยาของเฉินเฟิง มีชื่อว่า เสี้ยเมิ่งเหยา

“เมิ่งเหยา มีอะไรเหรอ?”

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยา ใบหน้าของเฉินเฟิงก็เต็มทรัพย์สินนับล้านล้านนั้น

แต่ลูกหลานรุ่นที่สามของตระกูลเฉินที่ใหญ่โต นั้น มีผู้ชายมากกว่าหนึ่งร้อยคน ไม่ว่าจะวนกันไปกี่ รอบ ก็ไม่มีวันที่จะวนจนถึงลูกนอกสมรสที่จะ สืบทอดตระกูลเฉิน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่เป็นแผนการชั่วร้ายของ พวกเขา

ครั้งหนึ่งเขาเคยถ่อมตัวเหมือนสุนัข แต่วันนี้ เขา มีค่าหลายล้านล้าน

แผนการชั่วร้ายนี้ปลอมเกินไป!

“เฉินเฟิง!” เมื่อเฉินเฟิงขมวดคิ้วอยู่ในความคิด ก็ มีหญิงสาวใส่ชุดเดรสสีขาวที่สง่างามปรากฏต่อหน้า เขา ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าที่บอบบาง รูปร่างสูงสุด ส่วนอารมณ์ที่สวยงาม เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็จะ ทำให้คนรู้สึกสดใสและน่าทึ่งมาก

ผู้หญิงคนนี้ ก็เป็นภรรยาของเฉินเฟิง มีชื่อว่า เสี้ยเมิ่งเหยา

“เมิ่งเหยา มีอะไรเหรอ?”

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยา ใบหน้าของเฉินเฟิงก็เต็ม

ไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตราบใด ที่เสียเมิ่งเหยาอยู่ที่นั่น อารมณ์ของเขาก็จะดีขึ้น ก็จะดขี ด้วยเหตุผลบางอย่าง

แต่การแสดงออกของเสี้ยเพิ่งเหยาดูเย็นชา เล็ก น้อย เธอเพียงแค่เหลือบมองไปที่เฉินเฟิง และพูด เบาๆ : ” ตามฉันไปที่ศาลบรรพบุรุษพิธีไหว้ บรรพบุรุษกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”

“ไปศาลบรรพบุรุษเหรอ?” เฉินเฟิงอ้าปากค้าง และพึ่งนึกขึ้นได้ว่า เสี้ยเมิ่งเหยาเคยบอกเขาเมื่อวาน มี อา นี้ ว่าวันนี้เป็นพิธีไหว้บรรพบุรุษของตระกูลเสี้ย และ ทุกคนในตระกูลเสี้ยจะต้องไปที่ศาลบรรพบุรุษ เพื่อ ไหว้บรรพบุรุษของพวกเขา

แต่ว่า…

เฉินเฟิงก้มศีรษะลง และมองไปที่ชุดทำงานสี เหลืองบนร่างกายของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอาย เล็กน้อย เขาเพิ่งส่งอาหารเสร็จ และเสียเวลาไปกับ เฉินจงชั่วขณะ และเขาก็ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย

เขาไม่สามารถใส่เสื้อผ้าที่โดดเด่นเช่นนี้ไป สำหรับกิจกรรมที่จริงจังอย่างพิธีไหว้บรรพบุรุษ

“เมิ่งเหยา คุณรอผมกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ได้ไหม?” เฉินเฟิงพูดด้วยเสียงพูดเจื้อยแจ้ว

เสี้ยเมิงเหยาดูไม่พอใจเล็กน้อย : ” คุณทำอะไร อยู่เนี่ย! เมื่อวานนี้ฉันไม่ได้บอกคุณหรือว่า วันนี้จะ ไหว้บรรพบุรุษ? ”

“ผม..ผมลืมไปแล้ว” เฉินเฟิงก้มหัวลง เหมือน

เด็กที่ทำผิด

“ช่างมัน ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว ยังไงก็ไม่มีใครให้ ความสนใจคุณอยู่แล้ว ไปเถอะ คุณปู่และพวกเขาก็ รออยู่แล้ว” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างไม่มีความอดทน เริ่มไม่พอใจกับเฉินเฟิงอยู่ในใจเธอมากขึ้น และเรื่อง ที่สำคัญเช่นนี้ เขาก็ยังลืมไปได้ไง

” โอเค.. ตกลง” เฉินเฟิงยังอยากจะพูดอะไร บางอย่าง แต่เสี้ยเพิ่งเหยาได้หันหลังและจากไปแล้ว เขาจึงทำได้เพียงเดินตามไป

ตระกูลเสี้ยเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองชาง โจว บรรพบุรุษเสี้ยเผิงชวนเคยเป็นนายกรัฐมนตรี ของราชวงศ์ฮั่น นับตั้งแต่เสี้ยเผิงชวูก่อตั้งตระกูล เสี้ย ขึ้นมา ตระกูลเสี้ยก็ได้ผ่านอดีตนับกว่าสองพันปี มาแล้ว

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้ว่าตระกูลเสี้ยจะด้อย

ลง และไม่มีความรุ่งเรืองเหมือนในอดีตอีกต่อไป แต่ ในชางโจวก็ไม่มีใครกล้าดูถูกตระกูลเสี้ยเลย

พิธีไหว้บรรพบุรุษสามปีครั้งนั้น ยังคงเป็น กิจกรรมที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งของตระกูลเสี้ย

หลังจากมาถึงห้องโถงบูชาบรรพบุรุษกับเสี้ยเพิ่ง เหยา เฉินเฟิงก็พบว่ามีคนจำนวนมากยืนอยู่ในห้อง โถงบูชาบรรพบุรุษแล้ว

เสี้ยเมิ่งเหยาหายใจเข้าลึกๆ และเดินไปที่ห้อง โถงบูชาบรรพบุรุษ เฉินเฟิงตามไป แต่เมื่อเขาไปถึง หน้าประตู เขาก็ถูกมือใหญ่กั้นตัวไว้

” เดี๋ยวก่อน เฉินเฟิงคุณเข้าไปทำอะไร?” ชาย หนุ่มที่หยุดเฉินเฟิงมีชื่อว่าเสี้ยห้าวซึ่งเป็นลูกพี่ลูก น้องของเสี้ยเพิ่งเหยาในขณะนี้มือของเสี้ยห้าวอยู่ที่ หน้าอกของเขา และใบหน้าเต็มไปด้วยความล้อเล่น

“เข้าไปไหว้บรรพบุรุษไง” เฉินเฟิงเหลือบมอง เสี้ยห้าวอย่างงงงวย สมาชิกตระกูลเสี้ยทุกคนจะ ต้องเข้าร่วมพิธีไหว้บรรพบุรุษ เนื่องจากเขาเป็น คนในตระกูลเสี้ยแล้ว เขาก็เป็นสมาชิกของตระกูล เสี้ยโดยธรรมชาติ

“ไหว้บรรพบุรุษ? ” เสียโดนเยาะเย้ย : ” ไหว้บรรพบุรุษไหนหรือ? ที่นี่คือที่บูชาบของรรพบุรุษ ตระกูลเสี้ยของเรา เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ? ”

ความหมายของคำพูดก็คือ เฉินเฟิงเป็นคนนอก และไม่สมควรเข้าไปในห้องโถงบูชาบรรพบุรุษของ ตระกูลเสี้ย

“เสี่ยห้าว! คุณหมายความว่าไง? ” ใบหน้าที่ สวยงามของเสี้ยเพิ่งเหยาเย็นชาลง

เสี้ยห้าวมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา และกล่าวว่า” ไม่ ได้หมายความว่าไง คนนอกและสุนัข ไม่ได้รับ อนุญาตให้เข้าไปในห้องโถงบูชาบรรพบุรุษของตระ กูลเสี้ย”

หากคำพูดก่อนหน้าเป็นเพียงการเสียดสีวลี งั้น คำพูดที่ว่าไม่อนุญาตให้คนนอกและสุนัขเข้าไปข้าง ในนั้น มันก็เป็นคำพูดที่ดูถูกคนมากจริงๆ

เฉินเฟิงไม่รู้สึกอะไรเลย เขาเคยได้เจอกับความ ดูถูกมาที่รุนแรงกว่านี้มาแล้ว

ตรงกันข้ามคือเสี้ยเมิ่งเหยาที่มีสีหน้าโกรธ เกรี้ยวอย่างน่าเกลียด อย่างไรก็ตาม เฉินเฟิงก็เป็น สามีตามกฎหมายของเธอ!

“เฉินเฟิงเป็นสามีของฉัน ทำไมคุณถึงบอกว่าเขาเป็นคนนอก! ”

“สามีของคุณเหรอ? ฮ่าๆๆ” ราวกับว่าเขาได้ยิน เรื่องตลกเรื่องใหญ่ เสี้ยห้าวก็หัวเราะเสียงดัง : ” เสี้ย %3D เมิ่งเหยา คุณลองถามตัวเองดีๆ และพูดว่าคุณเอา ขยะนี้มาเป็นสามีของคุณจริงๆหรือ? อย่าคิดว่าฉัน ไม่รู้นะว่าพวกคุณแต่งงานกันมาสามปีแล้ว แต่ยังไม่ เคยนอนด้วยกันด้วยซ้ำ”

แต่งงานกันมาสามปี แต่ยังไม่เคยนอนด้วยกัน?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สมาชิกตระกูลเสี้ยจำนวนมาก ในห้องบูชาบรรพบุรุษ ต่างก็แสดงรอยยิ้มที่มีความ หมายบนใบหน้าของพวกเขา และในสายตาของ พวกเขาก็เต็มไปด้วยความประชดประชัน เมื่อพวก เขามองไปที่เฉินเฟิง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเฉินเฟิงนั้น ไร้ความสามารถแค่ไหน เขาอยู่กับเสี้ยเพิ่งเหยาสาว สวยมาถึงสามปีแล้ว แต่ยังไม่เคยแม้แต่จะนอนด้วย กันเลย หรือว่าเขามีปัญหาบางประการอยู่?

สีหน้าของเสี้ยเพิ่งเหยาเปลี่ยนไป จริงๆแล้ว เธอ กับเฉินเฟิงแต่งงานกันมาสามปี ไม่ต้องพูดถึงการมี เซ็กส์ และไม่เคยแม้แต่จับมือด้วยซ้ำ เธอคิดว่ามี เพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เป็นทุก คนในตระกูลเสี้ยที่เห็นมันอยู่ในสายตาทั้งหมด

“เมิ่งเหยา คุณเข้าไปก่อน ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่า มี อาหารบิลหนึ่งที่ยังไม่ได้ส่ง” เฉินเฟิงฝืนยิ้มและพูด ว่า เขาสามารถเผชิญหน้ากับการเยาะเย้ยของผู้คน ที่ถากถางได้ แต่เขาไม่อยากทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาต้อง ลำบากใจด้วย

เมื่อเห็นการแสดงความเฉยเมยของเฉินเฟิง เสีย เมิ่งเหยาก็รู้สึกเจ็บปวดในใจเธอ แต่งงานมาสามปี แล้ว แม้ว่าในใจของเธอ เธอจะไม่ถือว่าเฉินเฟิงเป็น สามีของเธอ แต่เฉินเฟิงก็ปฏิบัติกับเธอเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะลมหรือฝนก็ตาม เฉินเฟิงจะไปรับเธอ ไป และกลับจากที่ทำงานตรงเวลา ไม่ว่าเธอจะอารมณ์ ร้ายแค่ไหนก็ตาม เฉินเฟิงก็จะยิ้มให้กับเธอตลอด

ต่อหน้าเธอ ผู้ชายคนนี้ ราวกับว่าไม่มีความคิด ใดๆเลย ไม่เคยโกรธ เพียงแค่ตามใจเธออยู่ตลอด เวลา และดูแลเธอ..

เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ มักจะมีความรู้สึกที่ดีเกิด ขึ้น

ทันใดนั้น กลุ่มหมอกก็ปรากฏขึ้นในดวงตาที่ สวยงามของเสี้ยเพิ่งเหยา ทำไม ทำไมคุณถึงดีกับ ฉันขนาดนี้…..

เฉินเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และกำลังจะหัน หลังจากไป เขารู้ว่าเธอจะต้องอับอาย เมื่อยืนอยู่ที่นี่ ต่อไป

แต่ทันทีที่เขาหันหลัง ก็มีเสียงชี้ขาดอยู่ข้างหลัง เขา : “ถ้าเขาได้เข้าไป ฉันก็จะเข้าไป! ”

ทันทีที่สิ้นเสียง เฉินเฟิงก็รู้สึกได้ว่ามือของเขา ถูกจับแน่นด้วยมือเล็กๆ ที่อ่อนนุ่มของอีกคน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ