บทที่ 646 ตะลึง

“ตามที่นายปรารถนาเลย ฉันมาส่งนายเดินทางเอง!” เฉินเฟิง ตอบไม่ตรงคําถาม ตัดสินโทษตาย ให้จึงเถิงเลย!

“เอ๋…” จึงเถิงอึ้งตะลึงอีกครั้ง

ถ้าก่อนนี้เขาแค่ตกใจล่ะก็ งั้นวินาทีนี้เขาตะลึงแล้วจริงๆ

เฉินเฟิง!

ถึงเขาจะไม่รู้ว่าจิ้งหรินกับมหยางไปเจอเฉินเฟิงเข้าได้ยังไง แต่ ณ วินาทีนี้เขาแน่ใจได้ทันทีว่า ทางปลายสายคือเฉินเฟิง ไม่ งั้นคงไม่พูดกับเขาแบบนี้แน่

“ด….ตู้ด…”

จากนั้น ในตอนที่จึงเถิงกำลังคิดระหว่างที่ตะลึงอยู่ อีกฝ่ายก็ ตัดสายไป

“คนเมื่อกี้คือเฉินเฟิง?” จึงเซ่อเหมิงหูดีเป็นพิเศษ ได้ยินบท สนทนาของเฉินเฟิงกับจิ่งเถิง และเห็นปฏิกิริยาทั้งหมดของจึงเถิง ด้วย

“น่าจะเป็นเขา!”

จิ่งเถิงกัดฟันพูด เขาโกรธจนแทบเขวี้ยงมือถือทิ้ง ทั่วทั้งร่าง เต็มไปด้วยรังสีอำมหิต แทบอยากเข้าไปจับเฉินเฟิงเผาเป็น ผุยผง “จิ่งหงินกับมู่หยางเรียบร้อยในเงื้อมมือเขาแล้ว คนหนึ่งตาย อีกคนพิการ—มันกำลังท้าทายตระกูลจิ้งของเรา ผมจะสับ มันเป็นหมื่นชิ้นแล้วโยนให้ปลากิน!

“ไป ไปดูกันก่อน” จึงเซอเหมิงโกรธแทบควันออกหูเหมือนกัน เขาหมุนตัวเดินออกจากห้องวีไอพีด้วยสีหน้าถมึงทึง จึงเถิงเก็บ มือถือเข้าที่ ตามติดไม่ลดละ

ในขณะเดียวกัน

เฉินเฟิงพาพวกเสี้ยเมิ่งเหยาขึ้นรถมาที่ทางเข้าเขตพิเศษ

“ดูสิ มีขบวนรถมาแหน่ะ เฉินเฟิงหรือเปล่า?”

พวกเฉินเฟิงยังไม่ทันลงจากรถ ก็ดึงดูดความสนใจจากคน ทั้งหมดไปแล้ว บางคนถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจเลยที เดียว

วินาทีต่อมา เฉินเฟิงเปิดประตูลงมาจากรถท่ามกลางสายตา ของทุกคน

“เฉินเฟิง!”

“คิดไม่ถึงจริงๆว่า เฉินเพิ่งจะมาในตอนสุดท้ายพอดี!”

“ฮะฮะ ฉันบอกนานแล้ว เก่งแบบเฉินเฟิงน่ะ ไม่มีทางทำตัว เป็นเต่าหดหัวหรอก!”

พอเฉินเฟิงลงจากรถ ทำให้กลุ่มคนที่เดิมที่ยืนกันเงียบเชียบ

พากันสนทนากันยกใหญ่

พอได้ยินคำวิจารณ์ของทุกคน จึงหยุนเฟิง เจ้าตระกูลลิ่ง มองหน้าเฉินเฟิงคนที่เขาเคยเห็นแต่ในรูปแล้วหัวเราะออกมา

เดิมเขายังกังวลว่าเฉินเฟิงจะไม่กล้ารับคำท้า ดูท่าแผนการ ทั้งหมดของตระกูลจิ่งคงต้องพังซะแล้ว ตอนนี้เฉินเฟิงปรากฏตัว แล้ว ความกังวลในใจเขาหายไปเป็นปลิดทิ้ง

เพราะเงินเฟิงในสายตาเขาตอนนี้คือคนตายคนหนึ่ง จึง เถิงต้องฆ่าเฉินเฟิงได้แน่

จากนั้น—-

ไม่นาน รอยยิ้มบนใบหน้าของจึงหยุนเฟิงก็ชะงักค้าง

เพราะเขาเห็นได้ชัดเจนว่า พอเฉินเพิ่งลงจากรถก็หิ้ววิ่งหน และมู่หยางลงจากที่นั่งด้านหลังด้วย คนหนึ่งนิ่งเหมือนหมาตาย ไม่ขยับตัวสักนิด อีกคนเนื้อตัวสั่นเทา สีหน้าเต็มไปด้วยความ หวาดกลัว

สิ่งที่เห็นทำให้จึงหยุนเฟิงสะท้านเลือกในอก และคิ้วเริ่มขมวด มุ่น

เขารู้และยอมรับกลายๆกับแผนการรับมือเร่งด่วนที่วิ่งหน ปรึกษากับจึงเถิง พอมาตอนนี้เห็นฉากนี้เข้า ใช้เท้ายังคิดได้เลย ว่า ตอนจิ้งหรินกับมู่หยางใช้อำนาจไปข่มเหงให้เสียเพิ่งเหยา เป็นหญิงรับใช้ให้กับจึงเถิง เจอเข้ากับเฉินเฟิงพอดี จากสายตา อันแสนดีของเขา ยังเห็นอีกว่า หยางไม่รอดแล้ว จิ่งหรินเองก็ พิการแล้วเหมือนกัน!

ไม่แค่เขา ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้คนอื่นที่อยู่บนเรือลำที่สองก็มองออกถึงจุดนี้เหมือนกัน ทุกคนต่างมีสีหน้าตกตะลึง ไม่รู้ ว่าเกิดอะไรขึ้น

หนึ่งในนั้น อู่จื่อโจวซึ่งเป็นสมาชิกสหพันธ์สงครามขมวดคิ้ว แน่นขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น?”.

“เฉินเฟิงลากใครออกมาน่ะ?”

“ไม่รู้ แต่สองคนนั้นมีรอยเลือดด้วย ท่าทางจะได้รับบาดเจ็บ”

“สองคนนั้นที่เฉินเฟิงกำลังลากลงไปมาทำอะไรที่นี่น่ะ?”

ในขณะเดียวกัน ศิษย์สำนักน้อยใหญ่ นักธุรกิจใหญ่และเจ้า หน้าที่ราชการระดับต้นๆบนเรือลำที่หนึ่งและลำที่สามต่างมี สีหน้างุนงงสงสัยไปตามๆกัน

เนื่องจากระยะทางค่อนข้างไกล ด้วยสายตาพวกเขาเห็นแค่ เฉินเฟิงนิ้วคนสองคนไว้ และคล้ายๆจะเห็นเลือดที่ไหลออกจาก ร่างคนทั้งคู่ ไม่สามารถเห็นเหตุการณ์ชัดเจนไปมากกว่านี้

ไม่มีคําตอบ

วินาทีต่อมา ท่ามกลางสายตาประชาชี เฉินเฟิงนิ้วศพม่หยาง และร่างพิการของจิ้งหรินเหมือนหิ้วไก่ พร้อมทั้งพาพวกเสียเพิ่ง เหยาเดินก้าวเท้ายาวมาที่ประตูทางเข้าเขตพิเศษ

หือ?

พอเห็นฉากนี้ ไม่ว่าจะเป็นสายตรวจที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าเขตพิเศษ หรือสมาชิกสหพันธ์โดประจำเมืองหางโจวต่างมีสีหน้า ตะลึง

เพราะว่าอยู่ใกล้ พวกเขาเลยเห็นร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของจึง หรินกับมู่หยาง และยังพบว่ามู่หยางปิดตาแน่น สีหน้าเขียวคล้ำ ไม่ขยับตัวสักนิด เห็นชัดว่ามู่หยางตายแล้ว

“ไอ้สารเลว ปล่อยคนตระกูลจิ่งเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้น ยังไม่ทันที่พนักงานตรงทางเข้าประตูเขตพิเศษจะ คืนสติจากความตะลึง จึงเซ่อเหมิงก็เดินออกจากเรือมาที่กาบเรือ และตะคอกอย่างเดือดดาลเมื่อเห็นการกระทำของเฉินเฟิง

หา!

คำพูดของจิ่งเซ่อเหมิงเหมือนฟ้าผ่าเข้ากลางใจ ทำให้ทุกคน ตกใจเบิกตากว้าง— พวกเขาไม่คิดเลยว่า คนที่เฉินเฟิงหิ้วมาจะ เป็นคนตระกูลจิ่ง!

“ทุกท่าน ก่อนนี้ที่ผมไม่ได้รับคำท้าของจึงเถิงแห่งตระกูลจึง เพราะผมกำลังเข้าฌานฝึกวิชา ไม่รู้เรื่องเลยสักนิด

เฉินเฟิงเมินเฉยกับคำพูดของจิ่งเซอเหมิง และเบนสายตามอง เรือใหญ่ทั้งสามลำ จนหยุดสายตาลงที่ลำที่สอง พูดเสียงขรึมว่า: “เพราะผมไม่รับคำท้าซะที คนตระกูลจิ้งเลยคิดว่าผมไม่กล้า รับคําท้า เพื่อบีบบังคับให้ผมรับคำท้า พวกเขาให้คนสองคนนี้ ไปที่ที่ผมเข้าฌานฝึกยุทธ อาศัยว่ามีวิทยายุทธ์แก่กล้า บีบบังคับ เสี้ยเมิ่งเหยาภรรยาของผมไปเป็นหญิงรับใช้ของคนสนิทของจิ้ง เถิง!” “เสี้ยเมิ่งเหยาภรรยาผมไม่เห็นด้วย พวกเขาเลยลงมือใช้กำลังบังคับ จากนั้นยังลงมือกับเพื่อนคนอื่นของผม ผม—พวกเขา เป็นแค่คนธรรมดากลุ่มหนึ่งเท่านั้น!

“คนตระกูลจึงทำเกินไปล่ะมั้ง?

“ไม่ใช่แค่เกินไป แต่โอหังเกินไปมากกว่า นี่จงใจละเมิดกฎ ของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเชี่ยชัดๆเลยต่างหาก!

ทุกคนพากันออกมาชี้หน้ากล่าวโทษตระกูลวิ่ง วิ่งเซอเหมิงได้ แต่ก้มหน้ารับพูดอะไรไม่ออก เพราะเงินเฟิงพูดความจริง

“เฉินเฟิง แกตายแน่!”

ในตอนนี้เอง จึงเถิงมาถึงที่กาบเรือ และได้ยินคำต่อว่าของทุก คน อีกทั้งยังเห็นจิ้งหรินและมู่หยางโดนเฉินเฟิงนิ้วเหมือนไก่ใน กํามือ ก็ตะคอกออกมาเสียงดัง รังสีอำมหิตแผ่ซ่านประหนึ่ง ภูเขาไฟใกล้ระเบิด

“คนนี้เป็นจอมยุทธ์ อาศัยว่าตนมีวิทยายุทธ์แข็งกล้า บีบบัง คับเลี้ยเพิ่งเหยาภรรยาของผมเป็นหญิงรับใช้ และยังลงไม้ลงมือ กับคนธรรมดากลุ่มหนึ่ง ไม่เห็นกฎข้อระเบียบของสหพันธ์โด อยู่ในสายตาเลยสักนิด โชคดีที่ผมออกจากฌานมาเห็นเข้าพอดี ผมตบเขาไปสองฉาดตายคาที่ ก็ถือช่วยสวรรค์ลงโทษคนชั่วแล้ว กัน!”

เฉินเฟิง เหมือนคำพูดของจิ่งเถิงเป็นผายลมที่ปล่อยออกมา แถมไม่มองหน้าจึงเถิงสักนิด ก่อนจะชี้ไปที่หยางและวิ่งหน ตามลำดับ เขาพูดเสียงดังว่า “ส่วนคนนี้ถึงจะไม่ได้เป็นจอมยุทธ์ แต่ก็ร่วมมือกับเขากระทำการทั้งหมดนี้ ผมหักขาสองข้างของเขาถือเป็นการลงโทษ!”

ฟุบ!ฟุบ!

พอพูดจบ เฉินเฟิงส่งพลังไปที่สองมือ และโยนศพม่หยางกับ ร่างจิ่งหงินลง ในทะเลสาบ “อ๊า—”

จู่ๆร่างก็โดนปล่อย ลมหนาวพัดผ่านหู จิ้งหรินตกใจจน หลับตาปี มีของเหลวสีเหลืองไหลออกมาตรงหว่างขาเขา

เขาตกใจจนฉี่ราดเลย!

“ตู้ม!ตู้ม!”

ตามมาด้วยเสียงตกน้ำสองเสียง จิ้งหรินและศพของมู่หยาง โดนเฉินเฟิงโยนลงทะเลสาบ! การกระทำทั้งหมด ประหนึ่งตบ หน้าฉาดใหญ่เน้นๆ ให้กับคนตระกูลจึง

ฉากนี้ทำทุกคนตะลึงงัน