บทที่ 614ขออภัย

หน้าจอเชื่อมต่อเร็วมาก ในจอมือถือของผู้ซางจนปรากฏชาย วัยกลางคน

ไว้ผมสั้น สวมใส่เสื้อสูท ท่าทางเข้มงวด สายตาเฉียบคม ทำให้คนที่อยู่อีกจอรู้สึกได้ถึงอำนาจของเขา

เขาไม่ใช่ใครอื่น นั่นก็คือผู้เหวินผู้เป็นพ่อของผู้ซางจาน เจ้า บ้านตระกูล อยู่ในสังคมชั้นสูงของกาวลี ฐานะโดดเด่น อำนาจ ยิ่งใหญ่

“เมื่อกี้ฉันได้ข่าวว่า ในการแข่งรถแกพ่ายแพ้ให้กับคนที่ชื่อ เฉินเฟิงเด็กหนุ่มหวาเซี่ย? เสียเงินกว่าพันล้านดอลลาร์?” ผูเหวิน จีขมวดคิ้ว ถามด้วยน้ำเสียงเข้มงวด

พันล้านดอลลาร์

ไม่ว่าตระกูลไหนก็ตาม ก็เป็นตัวเลขจํานวนไม่น้อย ต่อให้ตระกูลผู้เป็นตระกูลใหญ่ในกาวก็ตาม ก็ไม่เว้น ดังนั้น พอรู้ผลของการแข่งนัดนี้แล้ว ผู้นำครอบครัวตระกูล

คุณปู่ของผู้ชางจนรีบสั่งการให้ผู้เหวินจีติดต่อผูชางจนในทันที เพื่อตรวจสอบความจริงเรื่องนี้

“ใช่…… ใช่ครับ คุณพ่อ……

ใบหน้าผูชางจนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ตอบออกไปด้วยจิตใต้สํานึก พอเห็นเฉินเฟิงอยู่ข้างหน้า ก็ตกใจจนตัวสั่นตัวหด อยากจะพูดอะไรต่อ ทว่ายังไม่ทันได้พูด ผู้เหวินก็ตัดบทก่อน

“แกบอกว่า หมอนั่นเป็นแค่แพะอ้วนไม่ใช่เหรอ? อีกทั้งเมื่อ ก่อนก็ไม่เคยมีประสบการณ์การแข่งรถ แกแพ้ให้เขาได้ อย่างไร?”

ผู้เหวินจีรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา จากนั้นนึกถึงตอนที่ผู้ซางจาน โยกย้ายเงินทุนรับประกันอย่างมั่นเหมาะว่าจะชนะการแข่งใน ครั้งนี้ ถามด้วยความระงับโมโหไว้ไม่อยู่

“ผม…..ผมเคยสืบข้อมูลเข้ามา ในข้อมูลเขาแสดงว่าไม่เคยมี บันทึกและประสบการณ์ในการแข่งขันรถใต้ดินเลย ผมเลยโยก ย้ายเงินทุนของตระกูลมาเดิมพันกับเขา แต่……..แต่ผมนึกไม่ถึงว่า เขาจะปิดบังมิดชิดอย่างนี้!”

ผูซางจนร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตา ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก ผิด “จากศักยภาพของเขาที่ปรากฏ ไม่เพียงแค่ผม เก่อเงินก็ ไม่ใช่คู่แข่งของเขา!”

“ไอ้ลูกโง่!”

ผูเหวินจีด่าด้วยความโมโห จนเกือบจะโยนมือถือทิ้ง ในความ คิดของเขา ถ้าผูชางจนเล่นพลาด พลาดท่าการแข่ง จนเป็นเหตุ ให้เป็นที่อยู่ในปากบินหนีไป (เปรียบเปรยสิ่งที่อยู่ตรงหน้าหลุด ลอยไป) ยังพอเป็นเหตุผลให้อภัยได้ เขาก็พอจะอธิบายต่อ ตระกูลได้

ทว่าตอนนี้ ดูจากที่ผูชางจวิ้นพูด เขาเห็นเฉินเฟิงเป็นแพะอ้วนปรากฏตัวเองกลับกลายเป็นแพะอ้วน ถูกเฉินเฟิงสังเวยแทน “คุณพ่อ เงินที่เสียไปจํานวนนี้ ผมจะอธิบายต่อตระกูล หาทาง หาเงินกลับมา!”

ผูชางจนไม่แยแส ความโกรธของผู้เหวินที่อยู่ตรงหน้า แต่ กลับรีบพูดว่า: “ตอนนี้ประเด็นสำคัญคือ ชาวหวาเซียที่ชื่อ เฉินเพิ่งจะฆ่าผม เขายืนอยู่ข้างผมตรงนี้……

ระหว่างที่พูด ผูซางจนอดมองเฉินเฟิงแวบหนึ่งไม่ได้ เห็น ใบหน้าที่ไร้อารมณ์และสายตาเย็นชาของเฉินเฟิง ตกใจจนตัว สั่น มือสั่น จนเกือบทำมือถือหลุดไป

“ทําไมเขาต้องฆ่าแกด้วย?”

ไม่พูดไม่ได้ ผู้เหวินจีในฐานะเจ้าบ้านตระกูลผู้เป็นคนมีเหตุผล หลังจากได้ยินคำพูดที่ตกใจลนลานของลูกชาย ไม่มีความตกใจ แต่รักษาสติเอาไว้

ในความคิดของเขา เฉินเฟิงเอาชนะผูชางจวน ได้เงินพันล้าน ดอลลาร์ คงไม่ฆ่าผูซางจนโดยไม่มีเหตุผล ตั้งตัวเป็นศัตรูกับ ตระกูลผู

“การ….การเดิมพันการแข่งขันครั้งนี้ ไม่ได้มีแค่เงินพันล้าน ดอลลาร์ ยังมีชีวิตของผมกับหลวงชิงด้วย……” ผูชางจานพูด แบบติดอ่าง

“อะ…….อะไรนะ?”

พอได้ยินคำพูดของผูชางจนอีกครั้ง เหวินจีก็ไม่สามารถประคองสติเอาไว้ได้ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปในทันที ด่าทอแบบมีด ฟ้ามัวดิน “เจ้าโง่ แกไปหัวเซียเพื่อเอาชนะเงินเดิมพัน ทำไมเอา ชีวิตไปเดิมพันชีวิตซะล่ะ? แกจะให้ฉันโมโหตายเหรอไง!”

“ผมขอโทษ คุณพ่อ ผมก็ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้ ผูชางวันจะ ร้องไห้อีกแล้ว

“แกส่งมือถือให้เขา ฉันจะคุยกับเขา”

หลังจากโมโห เหวินก็บังคับใจตัวเองให้สงบสติ เขารู้ว่าสิ่ง เร่งด่วนตอนนี้คือการช่วยชีวิตผูชางจน

แม้ซางจวนจะทำผิดร้ายแรง ทำให้ตระกูลผู้สูญเงินพันล้าน ดอลลาร์ แต่อย่างไร ซางจาน ก็เป็นตัวทำเงินให้ตระกูล ฝีมือ การแข่งรถเป็นแหล่งทำเงินไม่ขาดของตระกูล สุดท้ายก็ต้องได้ รับการยกโทษ

แต่ทั้งหมดนี้ใจความอยู่ที่ ผูชางจนต้องมีชีวิตรอดกลับมา กาวลี!

ผูชางจนรีบร้อนพยักหน้า จากนั้นก็หันจอมือถือไปยังเฉินเฟิง ที่อยู่ข้างๆ

“สวัสดีครับ คุณเฉิน ผมเป็นพ่อของผูชางจน” ผู้เหวินจีมอง เฉินเฟิงผ่านจอวิดีโอ พอนึกถึงเฉินเฟิงที่ไร้อันดับการแข่งรถกับ สิ่งที่เขาได้ทำลงไป บวกกับเรื่องราวครั้งนี้ที่ผู้ชางจนไร้เหตุผล จึงไม่กล้าวางท่าความเป็นเจ้าบ้านตระกูล แต่กลับทักทายด้วยสีหน้าที่เกรงใจ จากนั้นก็แนะนำตัวเอง

“ผมรู้” เฉินเฟิงพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“เมื่อครู่ ผมได้ยินเรื่องราวระหว่างคุณกับลูกชายผมแล้ว เรื่อง นี้ ลูกชายผมทำไม่ถูก ผมขอโทษแทนเขาด้วย หวังว่าคุณจะไม่ ทําให้เขาต้องลำบากใจ…….” ผเหวินจีเข้าตรงประเด็น น้ำเสียง ยังคงเกรงใจ

ทว่า—————

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ก็ถูกเฉินเฟิงตัดบท

“เฮอะ ถ้ายกโทษมันช่วยได้ล่ะก็ จะต้องมาเดิมพันกันทำไม?” สีหน้าของเฉินเฟิงราบเรียบ แต่คำพูดกลับเผยความแข็งกร้าว ของเขา

“เอ่อ……” คงคิดไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะพูดเช่นนี้ คงคิดไม่ถึงว่า เฉินเฟิงจะแสดงท่าทีแข็งกร้าว เหวินจีถึงกับอึ้ง จากนั้นก็ขมวด คิ้ว: “คุณเฉิน หวาเซียมีภาษิตว่าให้อภัยได้ก็จงให้อภัย การเดิม พันของคุณกับลูกชายผม ลูกชายผมได้เสียเดิมพันพันล้าน ดอลลาร์ให้คุณแล้ว คุณกลับยังจะเอาชีวิตลูกชายผม ไม่คิดว่า เป็นการเกินไปหน่อยเหรอ?”

“เกินไป?” เฉินเฟิงหัวเราะเย้ยหยัน “คุณ ผมไม่รู้สึกว่ามันจะ เกินไปตรงไหน”

“ตั้งแต่ที่ลูกชายของคุณพูดคำพวกนั้นออกมา ผมก็ไม่คิดที่จะไว้ชีวิตเขา”
“ค่าพวกนั้นที่ลูกชายผมพูด? เขาพูดอะไร?” เหวินรู้สึก สังหรณ์ใจไม่ดี

“ก่อนหน้าเขาว่าผมเป็นหมาตัวหนึ่ง ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะ แข่งขัน เดิมพัน กับเขา เขายังบอกว่าจะพานักแข่งกาว กวาดล้างวงการแข่งรถใต้ดินของหวาเซีย แล้วเขายังบอกว่า ผม ไม่กล้าทําอะไรเขาอย่างแน่นอน”

พอเฉินเฟิงพูดถึงตรงนี้ ก็หยุดทิ้งช่วง แล้วพูดต่อ: “อืม เขากับ ลูกน้องของเขายังพูดอีกว่า ถ้าวันนี้ไม่อยู่ในหวาเซีย จะเอาผมให้ ตายไปแล้ว!”

“ผม ¥ %%….….…… ”

คำพูดของเฉินเฟิงที่เข้ามาในหู เหวินจีโกรธจนตัวเต้นด่าทอ

ใส่ผูชางจวน

ส่วนผูชางจวิ้นก็ตกใจจนเข่าอ่อน เหมือนเหน็บชาขึ้นที่ท้อง และน่อง แรงที่หวดเข้ามา แทบจะล้มไปทั้งตัว สุดท้ายต้องพึ่งตัว ที่ข้างรถ ถึงจะฝืนยืนขึ้นได้

“คุณเฉิน ผมเข้าใจจิตใจของคุณดี ถ้าเป็นผม ผมก็ต้องโกรธ เหมือนกัน”

พอด่าเสร็จ ผู้เหวินจีก็บังคับใจตัวเองให้สงบอีกครั้ง จากนั้นก็ ลองเชิงถามว่า: “ไม่ทราบว่า คุณจะเอาอย่างไรถึงจะยอมปล่อย เขา?”

“ในเมื่อคุณมีความจริงใจเช่นนี้ ผมก็จะไว้หน้าคุณ
เฉินเฟิงครุ่นคิดชั่วครู่ เอ่ยปากพูดช้าๆ “ข้อแรก ระหว่าง ลูกชายของคุณกับลูกน้องของเขาต้องตายหนึ่งคน ส่วนจะเป็น ลูกชายของคุณ หรือลูกน้องของเขา ผมไม่สน และผมก็ไม่สนว่า เขาจะใช้วิธีฆ่าตัวตาย หรือจะฆ่ากันเอง ผมต้องการแค่ผลลัพธ์ ข้อสอง นักแข่งชาวกาวลีที่มาแข่งในครั้งนี้ รวมทั้งลูกชายของ คุณ ต้องโชกศีรษะยอมรับผิด ที่เหยียดหยามชาวหวาเซียต้อง ขออภัยต่อชาวหวาเซีย”