บทที่ 571 ฆ่า

“พวกเราไปกันเถอะ!

หลังจากได้ค่าตอบ ชงเสียจื้อจิ๋วก็ไม่คิดจะอยู่ต่อ รีบพู กับจวนจีโย่เอ้อทันที

“ครับ ท่านซงเสีย!”

จวนจีโย่เอ้อรับคําสั่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นใช้ช่องทางการ สื่อสารเฉพาะของสํานักนินจาเพื่อแจ้งนินจาที่เหลือให้ถอยกลับ

ทันใดนั้นกลุ่มคนที่องอาจบริเวณเหล่านั้นก็รวมตัวกัน หมอบ ลงอยู่บนพื้นหญ้า มองไปทุกทิศทางเพื่อมองหา ร่างของเฉินเฟิง

โดยมีนินจาทั้งเก้าจากสำนักนินจาซึ่งนำโดยจวนจีโย่เอ้อ กําลังคอยปกป้องวงเสี้ยจื้อจิ๋ว ใช้ต้นไม้และหญ้าเป็นที่อำพราง และหนีไปอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม

จนกระทั่งวงเสี้ยจื้อจิ๋วหนีไปที่จากสวนสนุก ก็ไม่ได้ยินเสียงปืน อีกเลยซึ่งทำให้ นินจา สิ่งที่ทำให้ชงเสียจื้อจิ๋วและควั่น โย่เอ้อ รู้สึกแปลกมาก

“ท่านชงเสี้ย ฉันรู้สึกมีบางอย่างไม่ถูกต้อง เฉินเฟิงคนนั้นกลับ มาเพื่อฆ่า เห็นได้ชัดว่ามันต้องการจะฆ่าพวกเราทั้งหมด แต่ผ่าน ไปนานขนาดนี้มันยังไม่ยอมชักปืนหรือพวกมันจะเดาได้ว่าพวกเราจะหนี?” จวนจีโซ่เย้ยหยุดเท้ากะทันหันและพูดเสียงต่ำ

“ข้างหน้า…ข้างหน้ามีคน

ไม่ทันท้องเสี่ยวจะตอบกลับ นินจาคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ อุทานออกมา

ตามเสียงของนินจาที่ดังออกมา นินจาแปดคนรวมทั้งชง เสี้ยจื้อจิ๋วและจวั่น โย่เอ้อ ก็หันไปมองข้างหน้าอย่างพร้อม เพรียงและเห็นเฉินเฟิง ยืนถือปืนด้วยมือเดียวรอพวกเขาอยู่ อย่างภาคภูมิใจ

จอง!

เมื่อเจอแบบนี้ก็ทำให้ชงเสียจื้อจิ๋วและคนอื่น ๆ รู้สึกหนาว

ในเวลาต่อมา เขาไม่รอให้พวกเขาหายจากอาการตกใจ เฉินเฟิงก็เริ่มลงมือ

พิบ!

ภายใต้เวลากลางคืนร่างของเขาเปล่งประกายราวกับผีพุ่งเข้า หายงเสี้ยจื้อจิ๋วด้วยความเร็วสูงรวมถึงคนอีกสิบคนที่เข้ามา จน แม้แต่หวั่น โย่เอ้อที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่สามารถมองเห็นร่างของ เฉินเฟิงได้

“แยกกันหนี!”

จวน โย่เอ้อตะโกนเสียงดังขึ้นมา จากนั้นก็จับซงเสียงจิ๋วและพาหน้

“อย่าเพิ่งคิดอะไรรีบหนี

คำพูดออกไปพร้อมร่างที่ปรากฏขึ้น

ราวกับใช้เวทมนตร์เฉินเฟิงปรากฏตัวต่อหน้านินจาคนหนึ่ง หันฝ่ามือขวาของเขาและฟาดลงไป

“ปัง!”

เสียงดังออกมา นินจาคนนั้นยังไม่เริ่มขยับใดใด ก็ถูกเฉินเฟิง ใช้มือทุบไปที่ศีรษะ ศีรษะข้าวราวกับแตงโมที่แตกออกและล้มลง ไปบนพื้น

“ปังปังปัง…

ฝีมือร้ายกาจ เฉินเฟิงไม่มีหยุดการกระทําราวกับไทแรนโนซอ รัสในคราบมนุษย์ โจมตีนินจาที่ตื่นตระหนกอยู่อย่างบ้าคลั่ง หลังจากเสียงที่ดังจะต้องมีนินจาล้มลงนอนจมกองเลือด

ฆ่าคนเพียงพริบตา!

ในฐานะเป็นนินจาของสำนักนินจา แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเงินเฟิง พวกเขาราวกับลูกไก่ไร้เรี่ยวแรงทั่วไปถูกฆ่าตายในไม่กี่วินาที

ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที นอกจากจวนจีโย่เอ้อและซง เสี้ยจื้อจิ๋ว นินจาที่เหลือทั้งหมดแปดคนถูกฆ่าตายไม่มีใครรอด

หมดกัน!

จวน โย่เอ๋อคว้าชงเสียจื้อจิ๋วและรีบวิ่งไป หลังจากกลับมองย้อนไปที่ลูกน้องที่ตายอย่างน่าเศร้า มีเพียงคำสองค่านี้ที่ออกมา จากใจเขา

ความเร็วของเฉินเฟิงเขาเทียบไม่ได้ เขาไม่สามารถหาซ เสียจ๋อ หนีรอดไปได้

ราวกับจะยืนยันการตัดสินของจาน โย่เอ้อ เมื่อเขาหันกลับไป และเตรียมที่จะใช้กำลังทั้งหมดเพื่อวิ่งต่อไปอย่างดุเดือดทันใด นั้นเขาก็เห็นเฉินเฟิงยืนอยู่ข้างหน้าขวางทางพวกเขา

“ชอรับ!”

เมื่อเห็นฉากนี้ จวนจีโย่เอ้อยอมแพ้ที่จะหนี เขาวางซงเสียอ จิ๋วลง คำรามเสียงดังและพุ่งเข้าหาเงินเฟิง

ปัง

วินาทีต่อมาเขาพุ่งไปข้างหน้าเฉินเฟิง ชกเฉินเฟิงด้วยหมัด แต่ เฉินเฟิงกลับไม่เป็นอะไรเป็นเขาที่มือขวาแตก แทบจะระเบิดมี เลือดออกมาไม่หยุดไหล

เฉินเฟิงไม่ให้โอกาสฉวน โย่เอ้อได้ลงมืออีกครั้ง ราวกับตบ แมลงวัน มือเดียวฟาดจวน โย่เอื้อตายลงบนพื้น

“อือ…ฮือ…”

เมื่อเห็นว่าจวนจีโย่เอ้อถูกเฉินเฟิงถูกฆ่าตายอย่างง่ายดาย ซึ่ง เลี้ยจื้อจิ๋วจึงไม่คิดหนีต่อไปอย่างไร้ประโยชน์ แต่ล้มลงกับพื้นหายใจหอบ

เหตุผลอันน้อยนิดของเขาบอกเขาว่าวันนี้เขาต้องตายแล้ว!

นอกจากนี้ยังมีเสียงในใจบอกเขาว่า นี่อาจเป็นเพียงจุดเริ่ม ต้น ในผืนแผ่นดินญี่ปุ่นนี้และโลกแห่งการต่อสู้ทั้งหมดจะต้อง จ่ายอย่างสมควรสำหรับการประเมินการต่อสู้ของเฉินเพิ่งเกิน ไป!

“อิงจนเกินเคยเล่าไว้ว่า ตอนที่นายซุ่มโจมตีมหาปรมาจาร เซียนเยและท่านจายเถิง

มหาปรมาจารย์เซียนเก็หลบกระสุนได้และยิงตอบโต้กลับ นายฆ่าเขาได้อย่างไร?

ทันทีที่เห็นเฉินเฟิงก้าวไปข้างหน้า ซึ่งเสี่ยจื้อจิ๋วก็รู้ว่าเวลาแห่ง ความตายของเขามาถึงแล้วและแทนที่จะร้องขอความเมตตาและ ดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์เขาถามความสงสัยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใจ

เหมือนกัน นี่คือสถานที่สำคัญที่สุด ในคืนนี้เช่นกัน

ถ้าไม่ใช่เฉินเฟิงฆ่าเขียนเยเจ๋งล่ะก็ หลังจากนี้ก็จะไม่มีอะไร เกิดขึ้นอีก!

“ปัง!”

มีเสียงอู้อี้ตอบกลับซงเสียจื้อจิ๋ว

เงินเฟิงเตะหัวของซงเสี่ยจื้อจิ๋วโดยไม่พูดอะไรเลย ทำให้เขา ตายลงในทันที
ภายใต้แสงยามค่ำคืน ร่างของชงเลี้ยจื้อจิ๋วตกลงไปในกอง เลือด ความสงสัยและความไม่เต็มใจยังคงอยู่บนใบหน้าที่เริ่ม ผิดรูป ใบหน้าที่ไม่หลับตาจนกระทั่งเขาตายเขายังอยากที่ ต้องการรู้คําตอบ!

หลังจากฆ่าซงเลี้ยจื้อจิ๋วแล้ว เฉินเฟิงก็ไม่หยุด รีบไปที่ชิงช้า สวรรค์ทันที

ในพุ่มไม้ไม่ไกลจากชิงช้าสวรรค์ คนที่เก่งกาจเหล่านั้นที่แท้ก็ รับคำสั่งจากซงเสี้ยจื้อจิ๋ว รอจนเฉินเฟิงปรากฏตัว

หลังจากนั้น

เมื่อเฉินเฟิงปรากฏตัว พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าโดยที่ยังไม่ได้ ลงมือทําอะไรกับเฉินเฟิง

นี่คือการฆ่าหมู่อยู่ฝ่ายเดียว!

นินจาที่เหลือทั้งหมดถูกเฉินเฟิงฆ่าและไม่มีใครรอด

ในพุ่มไม้ใกล้สวนสนุก หลินหวั่น วซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ตาม คําแนะนําของเฉินเฟิง รอให้เฉินเพิ่งกลับมา

แม้ว่าจะรู้ว่าเฉินเพิ่งได้ผ่านพ้นช่วงอันตรายมาแล้ว แต่หลิน หวั่น วก็ยังคงมองไปข้างหน้าผ่านช่องว่างในพุ่มไม้โดยหวังว่า เฉินเฟิงจะกลับมาได้เร็วขึ้น

ในที่สุดระหว่างที่เธอรอเฉินเฟิงก็ปรากฏตัวขึ้น
ผ่านแสงจันทร์เธอเห็นอย่างชัดเจนว่าร่างของเฉินเฟิงนั้นแดง จานด้วยเลือดที่น่าตกใจ กลับมาเหมือนเพิ่งมาจากนรก

“พี่เงินเฟิง พี่เป็นอะไรไหม?”

สิ่งที่ทําให้ หลินหวั่นชีวประหลาดใจเธอรีบวิ่งออกมาจากพุ่ม ไม้และรีบไปที่เฉินเฟิงและถามขณะวิ่ง

“ฉันสบายดี นี่คือเลือดศัตรูทั้งหมด” เฉินเพิ่งรู้ว่าหลินหวั่นชีว กังวลเรื่องอะไรและส่ายหัว

“อือ….” หลินหวั่น วถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่เป็นไร

“แล้วเธอล่ะ พวกเขาไม่ได้ทําอะไรเธอใช่มั้ย” เฉินเฟิงถามอีก ครั้งแม้ว่า หลินหวั่น วจะไม่ได้รับอันตรายใด ๆ แต่ก็ยากที่จะรับ ประกันได้ว่านินจาพวกนั้นจะไม่ทําอะไรกับหลินหวั่น ว

“ฉันสบาย พวกเขาไม่กล้าทําอะไรฉัน” หลินหวั่น วส่ายหัว เธอตื่นขึ้นมาและพบว่าเธอมาถึงญี่ปุ่นแล้ว แม้ว่าเธอจะถูกสำนัก ขวัญนินจาลักพาตัวมา แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรกับเธอ ราวกับว่ามีคนคอยสั่งพวกเขา

“ใช่แล้ว พี่เฉินเฟิงมันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกเขาถึงลักพาตัว ฉัน?” หลินหวั่นวอดถามไม่ได้ คนที่ลักพาตัวเธอเห็นได้ชัดว่า ไม่ใช่คนธรรมดา แม้แต่ปืนกลอาวุธทำลายล้างสูงยังมีอยู่ใน ครอบครอง