บทที่ 564 ภูตผี

และในเวลาเดียวกัน กลุ่มนินจาที่หลบอยู่ตรงพุ่มไม้ ที่เหลือ เพียงชีวิต ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น และมองเห็นเงาของเฉินเฟิง ลั่นไกปืนอย่างบ้าคลั่ง จนเหมือนมีไฟออกมาจากตัวของเขา แล้วกระสุนก็พลันยิงไปที่นุ่มหญ้าจนเปิดออกหมด แต่สุดท้ายก็ เหมือนว่าทำอะไรเขาไม่ได้แม้แต่เส้นผมเส้นเดียว!

“ท่าน…….ท่านเขียนเย่ พวกเราเป็นนินจากลุ่มแปด เขา เคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก ราวกับว่าเป็นภูตผี พวกเราไม่สามารถ จะยิงโดนเขาได้เลย!”

“ใช่ พวกเราไม่สามารถจะฆ่าเขาได้ อีกอย่างการยิงปืนของ เขาก็น่ากลัวมาก ทุกนัดล้วนแต่ยิงเข้าศีรษะ ในสายตาเขาพวก เราเหมือนเป็นเป้ายิงยังไงยังงั้น!”

พวกเขาเล็งไม่ถูกเฉินเฟิงเลย ก็ต้องมาตกใจจนเหงื่อไหลออก มา คนที่มาอย่างกับภูตผีและน่ากลัวแบบนี้ พลันเล็งไปหัวใจของ พวกเขาทุกคน จนทำให้พวกเขาร้องตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“ป้าง! ป้าง! ป้าง! ป้าง!”

พอเสียงพวกเขาเงียบลง เฉินเฟิงที่ว่องไวราวกับภูตผี ก็มา โผล่ที่ด้านหลังของพวกเขา และก็เป็นอย่างที่พวกนั้นพูดไว้ที่ว่า เหมือนกับพวกเขาเป็นเป้าให้ยิงศีรษะเล่นๆ
“กลุ่มแปด บอกข้ามา ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้คนที่อยู่ชั้นบน อย่างเขียนเปเจิ้ง ก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วก็ตะโกนออกมา

แต่ไม่มีการตอบกลับใดๆ ไม่มีสัญญาณใดๆ เลย ความเงียบนั้น ทําให้ทุกคนต่างขนลุก!

ในช่วงเวลานี้ ทุกอย่างเงียบสงัด ไม่มีเสียงอะไรเลย จนทำให้ ทุกคนต่างรู้สึกกดดันและหวาดกลัวอย่างมาก

เพราะว่า ทุกคนต่างก็รู้ดี ว่าคนในกลุ่มแปดนั้นตายหมดแล้ว เหมือนกับกลุ่มที่เก้า ที่ถูกเฉินเฟิงสังหารจนหมด

“ทุก……ทุกคนจงฟัง ไม่ต้องไปปะทะกับเขา ให้ทุกคนยึดตาม แผนเดิมให้ไปรวมตัวกันที่ชิงช้าสวรรค์!” พอเกิดความเงียบขรึม ชั่วขณะหนึ่ง เซียนเย่เจ๋งก็ตะโกนรับสั่งออกมาอีกครั้ง

น้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เขาเคยไปค้นหาข้อมูลของเฉินเฟิงมา และรู้ว่าเขาแข็งแกร่ง มาก แต่ว่าสิ่งที่เฉินเฟิงได้ทำลงไปตอนนี้นั้นก็เกินกว่าที่เขาคาด การณ์ไว้

ตอนนี้ทุกอย่างเป็นเหมือนกับการสังเวยชีวิต!

“ท่านเขียนเท่านไม่จําเป็นต้องกลัว และไม่ต้องตื่นตระหนก

หลังจากที่เขียนเจี้เพิ่งได้ออกคำสั่งนั้น จายเถิงเหยสูงก็ดูออก ว่าเซียนเย่จี้เจิ้งทั้งกลัวและโมโห จึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างและเยือกเย็น เพียงแค่เสียนินจาโง่ๆไปเท่านั้น ไม่ต้อง กังวล ยังไงวันนี้มันต้องตายที่นี่

เชียนเย่ เจิ้งอ้าปากค้าง และไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

นินจาที่ตายเมื่อครู่ล้วนเป็นนินจา ถึงจายเถิงเหยสูงไม่สนใจ แต่เขาจะไม่สนใจไม่ได้

ถ้าจะพูดให้ถูกคือ ถ้าหากว่านินจาตายเป็นจํานวนมาก ไม่ว่า สุดท้ายจะฆ่าเงินเฟิงได้หรือไม่นั้น กลับไปเขาก็ไม่มีหน้าจะไป รายงานกับตระกูลซงเต่าได้เลย

และสิ่งที่เขียนเย่ เจ๋งไม่รู้ก็คือ พ่อของซงเต่าเหยสูงนั้นตาย ด้วยน้ำมือของเฉินเฟิงเมื่อชั่วโมงหนึ่งก่อนหน้านี้

“ท่านจายเถิง แม้ว่าพวกที่ตายจะไม่สำคัญ แต่ว่าพวกเราก็ไม่ ควรยอมให้เงินเฟิงมาฆ่าทุกคนอย่างบ้าระห่ำที่นี่นะ และพวกเรา ไม่ควรรอแล้ว ต้องจัดการเขาตั้งแต่ตอนนี้!” เซียนเจี้เพิ่งพูดขึ้น อย่างโมโหมาก

“ได้”

จายเถิงเหยสูงพยักหน้ารับ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สนใจการตาย

ของนินจาพวกนั้นเลย แต่ก็รู้ดีว่า เขาและเซียนเยเจิ้งอยู่ที่นี่ ถ้า หากปล่อยให้เงินเฟิงบ้าคลั่งต่อไปแบบนี้ แล้วมีคนเอาไปพูด ต้องเสียหน้าอย่างแน่นอน

“ท่านอาจารย์ทั้งสองข้าจะไม่ออกไปแล้ว ข้าจะไปที่ยอดตึกแล้วใช้ปืนยิงเป้าเล่นงานเขา

ตอนนี้ เสียงของบุคคลที่สามที่อยู่ในห้องเริ่มพูดออกมาแล้ว

เขาเป็นนักฆ่าของนินจาสำนักขวัญ เขาชำนาญด้านการยิงเป้า มาก และเขาก็เคยฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วน “ได้ ท่านอิง งั้นท่านก็รออยู่บนยอดตึกนะ แล้วก็หาโอกาส

จัดการเขาให้ได้

เชียนเย่เจิ้งพยักหน้ารับ แล้วก็พูดกล่าวตักเตือน” แต่ว่า ข้า ต้องเดือนเจ้าประโยคหนึ่ง การที่จะใช้ปืนยิงเป้าจัดการเงินเฟิง นั้นค่อนข้างยาก เฉินเฟิงนั้นมีฝีมือยอดเยี่ยม การต่อสู้ของเขาก็ ถึงขั้นสูงแล้ว สำหรับการรับรู้ถึงอันตราย นั้นเขาก็คงมีมาก แน่นอน เจ้าจะเล็งจุดเขาได้นั้นยากมาก แต่แน่นอนว่า เจ้าเองก็ เป็นอีกหนึ่งคนที่สามารถใช้ข่มขู่เขาได้ และก็สามารถแทนที่ นินจาที่ตายไปทั้งสี่คนนั้นด้วย

พอพูดจบ เซียนเย่เจิ้งก็ไม่พูดอะไรอีก พลันลุกขึ้นแล้วเดินลง ไปข้างล่างกับจายเถิงเหยสูง

และในเวลาเดียวกัน ก็เหลือเพียงแค่นินจาอีกเจ็ดกลุ่ม ต่างคน ต่างดูเหมือนจะเป็นบ้า เพราะต้องรีบมารวมตัวกันที่ชิงช้าสวรรค์ จากทุกทิศทุกทาง

ในช่วงเวลานี้ พวกเขาต่างตกใจกันอย่างมาก กใจมากจริงๆ!

เพราะว่า ตั้งแต่ที่เฉินเฟิงปรากฏตัวนั้น เป็นเวลาเพียงไม่นานแต่ว่านักฆ่าทั้งสี่คนก็ถูกสังหาร แล้วก็นินจาอีกสองด้าน รวมถึง นินจาที่แบ่งกลุ่มอีกสามกลุ่ม รวมทั้งหมด ยี่สิบคน ทุกคนต่างจบ ชีวิตลงด้วยน้ำมือของเขา

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ มันเกินความคาดหมายของพวกเขาอย่าง มาก รวมถึงพวกเขารู้สึกว่าเงินเฟิงนั้นเหมือนเป็นคนขายเนื้อที่ เข้ามาในฝูงแกะ เหมือนกับว่ามาเพื่อเอาเนื้อเอาชีวิตของพวก เขา!

พวกเขาต่างพากันหมดหวังที่จะเอาชีวิตของเฉินเฟิงแล้ว เพียง แต่ต้องการไปที่ชิงช้าสวรรค์ให้เร็วที่สุด แล้วก็รวมกำลังกันเป็น หนิงเดียว

แบบนี้พวกเขาถึงรู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้าง

สําหรับการจ่าเฉินเฟิง……

ไปตายซะ!

นั่นมันเป็นเรื่องของจายเถิงเหยสูงกับเซียนเย่ เจิ้งอยากจะทำ

ถ้าดูจากการกระทำแล้ว วิธีของพวกเขานั้นถูก และการกระทำ

ก็ถูก

แต่ทว่า

ความคิดนั้นดีเลิศ แต่ปฏิบัตินั้นย่ำแย่

ในช่วงเวลาอันสั้นนั้น ก็มีเสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง พลันทำลายความเงียบสงัดของสวนสนุกไปทันที

อยู่ดีๆ กลุ่มหนึ่งก็โดนลูกกระสุนยิงใส่ไม่ยั้ง ทุกคนทยอยล้ม ลงไปที่พื้นพร้อมทั้งกองเลือด ทุกคนตายหมด ไม่มีใครมีชีวิต รอดเลยสักคน

พอได้ยินเสียงปืนดังขึ้น นินจาที่เหลืออีกหกกลุ่ม ต่างพากันวิ่ง หนี และเกือบจะทุกคนที่หมอบลงไปบนพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

“อย่าลนลาน ทุกคนหมอบลงไปที่พื้น เข้าไปหลบในพุ่มไม้หรือ ไม่ก็หลังต้นไม้ อย่าพึ่งลุกขึ้นมา เพราะจะทำให้เขาเห็นเราได้

และในเวลาเดียวกัน จวนจีโย่เอื้อมั่นใจว่าเงินเฟิงนั้นอยู่ห่าง จากชิงช้าสวรรค์พอสมควร เขาจึงกล้าพูดเพื่อเตือนสติทุกคน

“พวกเราเคยใช้วิธีนั้นแล้ว แต่ว่าไม่มีประโยชน์เลย การ

เคลื่อนไหวของเขานั้นไม่แน่นอนเลย อยู่ดีๆ ก็โผล่มาทันที!

“ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราต้องถูกสังหารกันหมดแน่!”

“ข้าแนะนำว่ารอให้ท่านจายเถิงเหยสูงกับท่านเซียนเจี้เพิ่งมา ก่อน พวกเราค่อยไป

จวนจีโย่เอ้อพึ่งจะพูดขึ้นมา ก็มีคนตอบกลับทันที พวกที่ถูก เฉินเพิ่งทำให้กลัวจนเกิดความขี้ขลาด ต่างพากันกลัวจนตัวสั่น เอาแต่หมอบคลานที่พื้น และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และหวาด กลัว

“ขี้ขลาดตาขาว!”
และในเวลาเดียวกัน อิงจวั่นเกินก็ถือปืนขึ้นไปบนตึก พอได้ ยินพวกนินจาพูดกันแบบนั้น อิงจนเย็นก็โมโหอย่างหนัก พวกเจ้าไปทำตามที่จวนจีโย่เอ้อบอก จำไว้ นี่คือคำสั่ง! ใครยัง จะมาบ่นพรึมพร ข้าจะยิงมันทิ้งซะตอนนี้

เขายังต้องการใช้นินจาจํานวนเยอะๆเป็นตัวล่อเฉินเป็น ถ้า หากว่าพวกนี้เอาแต่หมอบที่พื้น อย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถยิง เฉินเฟิงใต้

อิงจวั่นเกินไม่ได้กังวลว่าพวกนี้จะไม่ฟังเขา

สําหรับคนที่คอยรับใช้ชาติในประเทศญี่ปุ่นนั้น การแบ่งนินจา ออกเป็นกลุ่มนั้นเป็นวิธีที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ การแบ่งกลุ่มออกมาแบบนี้นั้นมาจากการ

แบ่งชนชั้นของนินจา