บทที่ 506 คนช่างประจบ

เงินเพิ่งเดินยิ้มเข้ามาจนถึงโต๊ะทานอาหาร

เมื่อเห็นฉ่ยี่เฟยและจางเทียนเธออยู่ด้วย เฉินเฟิงก็เริ่มทักทาย ก่อน “อรุณสวัสดิ์ครับ พี่ รุ่นพี่จาง

“อรุณสวัสดิ์” ฉู่ยี่เฟยยิ้มรับ

จางเทียนเชอมองหน้าเงินเฟิงแวบหนึ่งก่อนเอ่ยถามพร้อมรอย ยิ้ม “รุ่นน้องเฉินเมื่อคืนหลับสบายดีไหม?”

“ก็ดีครับ”

เงินเฟิงตอบกลับ ห้องพักของเขาเป็นห้องพักที่หรูหราที่สุด ของเรือลำนี้ดังนั้นจึงไม่ได้รู้สึกถึงความโคลงเคลงของเรือมาก นัก เขาจึงหลับสนิททั้งคืน

“อืมดีแล้ว” จางเทียนเซอพยักหน้ารับยิ้มๆ

จากนั้นเขาจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เรือสำราญคงจะถึงเกาะตอนค่ำ ของวันนี้และการต่อสู้จะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้

“ในระหว่างที่คุณควรพักผ่อนเก็บแรงไว้ให้เต็มที่เพื่อเตรียม พร้อมสำหรับการต่อสู้ในวันพรุ่งนี้

เฉินเฟิงยิ้มตอบ ในขณะที่กำลังจะพยักหน้ารับ ซึ่งที่นั่งข้าง จางเทียนเอก็เอ่ยปากขึ้นก่อน “รุ่นพี่จาง รุ่นน้องเฉินจะพักผ่อน เต็มที่หรือไม่ไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือรุ่นพี่ที่ต้องพักผ่อนให้เพียงพอ”

“การต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ รุ่นพี่และมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ต่าง หากที่เป็นตัวเด่น พวกเราและรุ่นน้องเฉินต่างก็เป็นเพียง ตัวประกอบของรุ่นพี่และมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่เท่านั้น ดังนั้น วันพรุ่งนี้ยังไงก็ต้องฝากความหวังไว้ที่รุ่นพี่แล้วล่ะ ขอแค่รุ่นพี่ และมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ทำได้ดี การต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ก็ชนะ เกินครึ่งแล้ว”

น้ำเสียงของหูชิงแฝงไว้ซึ่งความหมายหลายชั้น คำพูดของ เขาแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ากำลังประจบจางเทียนเซอ ใน ขณะเดียวกันก็เป็นการดูถูกเฉินเพิ่งไปในตัว

หยางเสียนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างหัวเราะแต่ไม่พูดอะไรออกมา เขา ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่หูฉ่ซิงจะพูดแบบนี้

เขารู้จักหนี่งดี ด้านความสามารถของเจ้าตัวนั้นน้อยมาก แต่ เรื่องประจบสอพลอนี่เก่งที่สุด

ถึงแม้เขาจะเป็นศิษย์เอกของสำนักสิ่งที่แต่ความสามารถของ เขานั้นไม่อยู่ในสามอันดับแรกของจำนวนลูกศิษย์ทั้งหมดด้วย

ทว่าครั้งนี้สำนักสิงกลับส่งเขามาเป็นตัวแทนในการต่อสู้ เรื่องนี้ยังไงก็เกี่ยวกับความช่างประจบสอพลอของหูฉ่ซิง ภายในสำนักสิง ชิงคือคนที่ช่างประจบเจ้าสำนักมาก ที่สุด
ตอนนี้เห็นทีว่าหูซึ่งคงจะประจบจางเทียนเพื่อเป็นรายต่อไป และปฏิเสธไม่ได้เลยว่าครั้งนี้ ซึ่งประจบจางเทียนเชอได้ถูก จุดมาก

เขาคงมองออกว่าจางเทียนเซอสนใจ ซึ่งคือ ทว่าความสนใจ ของอู่ซึ่งถือกลับอยู่ที่จอมยุทธ์ฝึกเองอย่างเฉินเฟิง

ในฐานะที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ซึ่งจึงรู้ว่าจางเทียนเซอไม่ ขอบใจมากแค่ไหน

ถึงแม้จางเทียนเซอจะไม่ชอบใจขนาดไหนแต่ในฐานะศิษย์ เอกของภูเขาหลง จางเทียนเซอจึงต้องรักษาภาพลักษณ์ไม่ สามารถแสดงความไม่พอใจออกมาได้ อีกทั้ง…..โดยเฉพาะเกิด อาการหึงหวงเพราะจอมยุทธ์ฝึกเองคนหนึ่ง เรื่องแบบนี้จางเทียน เซอคงไม่สามารถทำได้

และเรื่องที่จางเทียนเชอทำไม่ได้คงต้องตกเป็นหน้าที่ของห ชิง

ในฐานะคนช่างประจบอย่างหูชิงซึ่งเข้าใจการประจบอย่าง ถ่องแท้แล้วนั้น เขาจึงรู้ดีว่าต้องประจบยังไงจางเทียนเซอถึงจะ พอใจที่สุด

การโอ้อวดจางเทียนเซอนั้นไม่สามารถขาดได้อยู่แล้ว แต่ใน ขณะเดียวกันก็ดูถูกเฉินเพิ่งไปในที่

มีเพียงการดูถูกเฉินเฟิงเท่านั้นถึงจะทำให้ผู้ซึ่งถือเห็นถึงความ ห่างชั้นระหว่างเฉินเฟิงและจางเทียนเซอ
ทำแบบนี้ ซึ่งถือจึงจะเปลี่ยนใจมองคนใหม่

ประจบแบบนี้เท่ากับเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว

“ฮ่าฮ่าฮ่า” จางเทียนเซอหัวเราะเสียงดังพร้อมกับอาการหน้า แดง เห็นได้ชัดว่าพึงพอใจกับค่าประจบสอพลอของหู ซึ่งมาก

ถึงแม้ภายในใจจะชอบใจขนาดไหนแต่คำพูดของเขายังคงไว้ ซึ่งความนอบน้อม “รุ่นน้องหู พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกเสียทีเดียวหรอก ถึงแม้ว่าการต่อสู้ในวันพรุ่งนี้จะขึ้นอยู่กับผมและมหาปรมาจารย์ ด้านกระบี่เป็นหลัก แต่พวกคุณก็เป็นพลังที่ไม่อาจมองข้าม…

จางเทียนเซอหันไปทางเฉินเฟิงก่อนเอ่ยแกมหัวเราะ ” โดย เฉพาะรุ่นน้องเฉิน คุณเป็นจอมยุทธ์ฝึกเองเพียงคนเดียวในการ ต่อสู้ครั้งนี้ หน้าตาของจอมยุทธ์ฝึกเองคงต้องฝากไว้ที่คุณแล้ว ล่ะ”

“หากคุณทำได้ดี จัดการจอมยุทธ์ของประเทศญี่ปุ่นได้สักคน สองคน เช่นนั้นล่ะก็จะเป็นการเชิดหน้าชูตาให้กับจอมยุทธ์ฝึกเอง ด้วย”

“หากคุณทําได้ไม่ดี……. จางเทียนเซอเงียบเสียงไปสักพัก ก่อนเอ่ยต่อ “ทําได้ไม่ดีก็ไม่เป็นไร เพราะจอมยุทธ์ฝึกเองก็อย กว่าจอมยุทธ์จากอาณาสำนักอยู่แล้ว ถึงคุณจะแพ้ให้กับจอม ยุทธ์ของประเทศญี่ปุ่น คนอื่นก็คงไม่ว่าอะไร ดังนั้นอย่ากดดันไป เลยรุ่นน้องเฉิน”

“รุ่นพี่จางคิดมากไปแล้วล่ะ ค่าว่ากดดันมีน้อยครั้งมากที่จะ ปรากฏในพจนานุกรมของผม
“ว่าแต่รุ่นพี่จางเอง…….ต้องแบกรับชื่อเสียงของการต่อสู้ ระหว่างสองประเทศ ในครั้งนี้ เกรงว่าจะกดดันมากเป็นพิเศษ หวังว่ารุ่นพี่จางจะตั้งสติได้ดีและทำให้สุดความสามารถในการ ต่อสู้วันพรุ่งนี้”

“ขอบคุณที่เตือนนะรุ่นน้องเฉิน แต่ว่าจอมยุทธ์ของประเทศ เล็กๆอย่างญี่ปุ่นยังไม่มีสิทธิ์มากพอให้ผมต้องใช้ความสามารถ ทั้งหมดหรอก จัดการพวกมันผมใช้ความสามารถแค่เจ็ดส่วน จากทั้งหมดก็พอ”

“แค่เจ็ดส่วนก็มากพอที่จะทำให้พวกมันตั้งรับไม่ไหวแล้ว! จางเทียนเซอเอ่ยอย่างทะนงตน เขาเป็นถึงศิษย์เอกของภูเขา หลงหูสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์

ถึงแม้จะอยู่ในรุ่นเยาวชนของศิลปะการต่อสู้หวาเซีย เขาก็ สามารถอยู่ในสิบอันดับแรกได้

ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะฉ่ซึ่งฉือ เขาคงไม่มีทางมาเป็นตัวแทน ของตระกูลเพื่อเข้าร่วมการต่อสู้ในครั้งนี้ ให้เขามาจัดการจอม ยุทธ์ของประเทศญี่ปุ่นนั้นไม่คุ้มค่าเลยสักนิด

“ฮ่าฮ่าฮ่า รุ่นพี่จางเท่มาก” ซึ่งเริ่มประจบอีกครั้ง ด้านเฉินเฟิงกลับส่ายหน้าแล้วไม่พูดอะไรต่อ

ในตอนแรกเขายังรู้สึกดีกับจางเทียนเซอเพราะคนเป็น อาจารย์อย่างจางเสี่ยนจวนแห่งภูเขาหลง

ทว่าตอนนี้……
หมดซึ่งความรู้สึกดีๆ

การต่อสู้ยังไม่ทันเริ่มจางเทียนเซยยังหลงตัวเองขนาดนี้ ไม่ เห็นจอมยุทธ์ของประเทศญี่ปุ่นอยู่ในสายตาเลยสักนิด

หากตอนขึ้นเวทีต่อสู้จริงๆ เขายังคงมีท่าทีหลงตัวเองแบบนี้ โอกาสแพ้มีมากกว่าชนะแน่นอน

ราวกับเห็นความกังวลใจของเฉินเฟิง เฟยจึงรีบเอ่ยเดือน “เทียนเชอ มั่นใจในตัวเองเป็นเรื่องดีแต่อย่าดูถูกศัตรูเด็ดขาด การต่อสู้ในครั้งนี้มีความเป็นไปได้มากว่าทางสมาคมการค้าเซีย สุ่ยจะเชิญคนของนักบุญมีดและเงินอื่นมา ความสามารถของ พวกเขานั้นจอมยุทธ์ธรรมดาทั่วไปของประเทศญี่ปุ่นเทียบไม่ติด เลยล่ะ”

เมื่อได้ยินคำว่าคนของนักบุญมืดและเงินอื่น ม่านตาของจาง เทียนเซอก็หดเล็กลงโดยอัตโนมัติ ทว่าฝีปากเขายังคงไว้ซึ่ง ความไม่ใส่ใจ “พี่ คนของนักบุญมีดและเงินอื่นเก่งก็จริง แต่ พวกเราคนของภูเขาหลงหูก็ไม่ธรรมดา

“ผมตามอาจารย์ นเขาไปฝึกวิชาตั้งแต่เด็ก วิชาของภูเขา หลงหูผมท่องจําได้ขึ้นใจ ถึงจะต้องปะทะกับคนของนักบุญมีด จริงๆ ผมก็ไม่กลัว

“หวังว่าจะเป็นแบบนั้นก็แล้วกัน” ภายนอกยี่เฟยพยักหน้ารับ ทว่าภายในกลับถอนหายใจใส่ หากคนของนักบุญมืดและเงิน นรับมือได้ง่ายขนาดนั้น เช่นนั้นสมาคมการค้าเซียสุ่ยคงไม่ต้อง ลําบากเชิญคนทั่วทุกสารทิศแบบนี้หรอก
เมื่อเห็นว่า เฟยยังคงมีความกังวลอยู่ ซึ่งก็เอ่ยปากขึ้น อีกครั้ง “พี่จู่วางใจเถอะ รุ่นพี่จางคือที่หนึ่งของรุ่นเยาวชนของ ภูเขาหลง คนในวัยเดียวกันที่มีวิชามากพอสูสีกับรุ่นพี่จางได้ นั้นมีไม่เกินสามคน พรุ่งนี้มีรุ่นพี่จางออกตัว ชัยชนะต้องตกเป็น ของสมาคมการค้าจงให้ของพวกคุณแน่นอน