บทที่ 467 ฤทธิ์แอลกอฮอล์

“ได้ครับ! ”

หลีสองเม้มกัดฟัน เขาหยิบยาสวรรค์มาจากมือของหล่อ หล พูดถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเขายังปฏิเสธ คืนนี้เขาจะมีชีวิตรอดหรือไม่ก็ ยังเป็นปัญหา

“ถือว่านายคิตได้”

หลี่ยิ้มแล้วตบไหล่หลีสื้อผงเบาๆ จากนั้นเดินออกไป

หลี่อผิงเดินกลับไปที่ห้องเพรสซิเดนท์สูทด้วยความหนักใจ หวางซื่อหยวนในเวลานี้ เธอถอดชุดเดรสกลางคืนผ้าซีทรูออก แล้ว เนื้อตัวของเธอ มีแค่ผ้าเช็ดตัวสีเหลืองอ่อนหนึ่งผืน ผิวขาว เนียนบริสุทธิ์เหมือนหิมะเผยออกมา

เมื่อเห็นหล่องเดินเข้ามา ใบหน้าสวยๆของหวางซื่อหยวน แดงระเรื่อ

ถึงแม้เธอกับหลีสื้อผิงจะเป็นแฟนกันมานานแล้ว แต่ครึ่งปีที่ ผ่านมา เธอกับหลีสื้อผงทำเรื่องอย่างว่าน้อยครั้งมากจนใช้มือ นับได้

“ไปอาบน้ำเถอะค่ะ อาบน้ำเสร็จแล้ว…..พวกเราเข้านอนกัน น้ำเสียงของหวางซื่อหยวนมีความเขินอาย หล่อยิงนิ่งเงิน มุมปากของเขาฝืนยิ้มออกมา : “เรื่องอาบน้ำยังไม่รับ

“พวกเรา มาดื่มกันก่อนเถอะ”

หล่อผิงพูด พร้อมกับหยิบไวน์และแก้วไวน์สองใบออกมา จากคู่ไวน์

ในโรงแรมห้าดาวแบบนี้ ไวน์คือสิ่งที่มีในห้องอยู่แล้ว อีกทั้ง ระดับของไวน์ ไม่ใช่ทั่วไป

อย่างเช่นไวน์ที่อยู่ในมือของหลี่ซื้อผิง ในตอนนี้ คือไวน์แดงชา โตว์ลาฟิตที่มีชื่อเสียง ถึงแม้จะไม่ใช่ไวน์ในปี82 ที่มีมูลค่า แต่ก็ ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่

หลังจากเปิดขวดไวน์แล้วนั้น หลีสื้อผงรีบในไวน์ลงบนแก้วไวน์ ทั้งสองแก้วทันที จากนั้นใส่ยาสวรรค์ที่หล่อมอบให้ลงไปในไวน์ อย่างไม่มีร่องรอย เขาใส่เข้าไปในแก้วไวน์ จากนั้นยกไปตรง หน้าหวาง อหยวน

หวางซื่อหยวนไม่ได้คิดอะไรมาก เธอรับแก้วไวน์มาจากหลอ

ผิง

“สื้อผิง คุณว่าคนกระจอกอย่างเฉินเฟิง รู้จัก ซึ่งถือได้ยังไง คะ?” หลังจากรับแก้วไวน์มา หวางซื่อหยวนไม่ได้ดื่มทันที แต่ กลับถามด้วยความอยากรู้

สิ่งที่เธอสงสัยที่สุดในวันนี้คือ เฉินเพิ่งรู้จักกับคุณหนู ซึ่งถือ ร่ำรวยได้อย่างไร

“ผม…..ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” หลี่อผิงส่ายหน้าด้วยความกระวนกระวาย เขาในเวลานี้ ไม่กล้าสบตาหวางซื่อหยวน

“ไม่รู้?” หวางซื่อหยวนมองหน้าหอผึ้งด้วยความสงสัย แล้ว พูดขึ้นอย่างกะทันหัน : หอผิง คุณมีอะไรปิดบังฉันใช่ไหม คะ?”

เหมือนจะคิดขึ้นมาได้ หลี่ซื้อผิงเฉลียวฉลาดขึ้นมาทันที เขารีบ ฝืนยิ้มแล้วพูดขึ้น “ซื้อหยวน คุณคิดอะไรอยู่ ผมจะมีเรื่องปิดบัง คุณได้ยังไงครับ”

“ทางที่ดีที่สุดคือไม่มีนะคะ” หวางซื่อหยวนมองไปทางหลอ งด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัย ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากหอผึ้ง เดินออกไป เห็นได้ชัดว่าเขาดูผิดปกติ

เธอดูออกว่าเขาผิดปกติ แต่ผิดปกติอย่างไรนั้น เธอกลับไม่

สามารถพูดออกมาได้

เพราะความเชื่อใจในตัวหลีสื้อผง หวางซื่อหยวนจึงไม่ได้คิด อะไรมาก เธอยกแก้วไวน์ขึ้นมา แล้วดื่มหมดในครั้งเดียว

หลังจากมองดูหวางซื่อหยวนดื่มไวน์แดงลงไปแล้วนั้น ในที่สุด หัวใจของหลี่ซื้อผิง ก็วางใจลงมา

แต่สิ่งที่ตามมานั้น คือความสับสนในใจที่ไม่สามารถอธิบาย ออกมาได้

“สื้อผิง ทำไมฉันถึงรู้สึกเวียนหัวคะ?” หลังจากดื่มไวน์แดงที่มี ยาสวรรค์ผสมลงไปไม่นาน หวางขอหยวนรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา
“คงเป็นเพราะค่าแอลกอฮอล์สูงมั้งครับ” หลี่อผิงพูดด้วย สีหน้าซับซ้อน “นอนพักสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว”

ขณะที่พูด หลี่อผิงวางมือลงบนหัวไหล่ของหวางซื่อหยวน กด หวาง อหยวนลงให้นอนราบ

เวลานี้ ใบหน้าสวยๆของหวางซื่อหยวนแสดงความใคร่ออก มา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ เรียวขายาวคู่สวยขยับไปมาอย่าง ไม่อยู่นิ่ง

“สื้อผง ฉันร้อนมากเลยค่ะ……”

ริมฝีปากบางของหวางซื่อหยวน มีกลิ่นหอมฟุ้งออกมาอย่าง ต่อเนื่อง

ลมหายใจของเธอรดที่หน้าหลี่จื้อผง ทำให้หัวใจของหลี่ซื้อผิง ลุ่มหลง ท้องน้อยของเขาร้อนขึ้นมา ทว่าอย่างรวดเร็ว หลี่ซื้อผังเม้มกัดฟัน เก็บกลั้นความร้อนของ

ท้องน้อยเอาไว้

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ส่งข้อความไปหาหล

หลังจากนั้นหนึ่งนาที ซึ่งเต่าเพิ่งที่สวมชุดคลุมอาบน้ำเดินยิ้ม เข้ามาในห้อง

“คุณชายซงเต่า”

เมื่อเห็นเต่าเฟิง หลี่อฝังก้มหน้าลงด้วยความเคารพไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา

แต่ยังเต่าเพิ่งกลับไม่สนใจมองหลี่จื้อผงแม้แต่น้อย เวลานี้ สายตาของเขา ถูกท่าทีของหญิงงามบนเตียงดึงดูดไปหมดแล้ว

“เยี่ยมมาก

ซึ่งเต่าเพิ่งเลียริมฝีปาก ไม่ปิดบังสายตาลามกของตนเองเอา

ไว้แม้แต่น้อย

เมื่อเห็นหล่อผิงยังคงมองดูตน ซึ่งเต่าเพิ่งผายมือขึ้นด้วย ความรำคาญ : “ไสหัวไป

“ครับ คุณชายซงเต่า”

หลีสื้อผงพยักหน้าด้วยความอัปยศ แล้วเดินออกไปจากห้อง ภายในห้อง ซงเต่าเพิ่งพุ่งตัวเข้าไปอย่างห้ามไม่อยู่ เขากดทับ ลงบนตัวหวางซื่อหยวน

“สื้อผิง ฉันร้อนมากเลยค่ะ รีบมาให้ฉันเร็ว

หวางซื่อหยวนจับตัวซุงเต่าเพิ่งเอาไว้เหมือนปลาหมึก ฤทธิ์ยา ทำให้เธอมัวเมาไม่รู้ตัว คนที่ทับอยู่บนตัวตนเองนั้น ไม่ใช่หลี่ซื้อ

“เรียบร้อยแล้ว?”

ด้านนอกห้องเพรสซิเดนท์สูท หลี่ ยืนเอาไว้ด้วยสีหน้าไม่ แสดงอารมณ์ เมื่อเห็นหลี่ซื้อผิงเดินออกมาด้วยความสิ้นหวัง หลี่ คลาย ม
หล่อฝังไม่ได้ตอบคำถาม เขาเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น

“ฉันรู้ว่าตอนนี้นายรู้สึกแย่มาก ดังนั้นฉันเตรียมเซอร์ไพรส์เอา ไว้ให้นายแล้ว” หลี่อี้พูด แล้วหยิบคีย์การ์ดห้องออกมา : 802 นางแบบระดับสอง ไปดูเอาเอง”

หลี่อผิงมองหล่อ เขาไม่ได้รับคีย์การ์ดมา แต่เดินไปอีกด้าน หนึ่ง

“มองข้ามความหวังดี” หลี่ หัวเราะด้วยความดูถูก จากนั้น โยนคีย์การ์ดไปด้านข้าง

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ประตูห้องเปิดออก ซึ่งเต่าเพิ่งเดินออก มาจากห้องด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

“คุณชายซงเต่า เป็นยังไงบ้างครับ?” หล่อรีบโค้งตัวลงตรง

หน้า ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่พวกผู้ชายต่างก็เข้าใจกัน

“ไม่เลว!

“เยี่ยมมาก! ”

“หลี่อี้ เรื่องนี้ นายจัดการได้ดีมาก สีหน้าของซงเต่าเพิ่งมันส์ มาก ถึงแม้ช่วงเวลาที่ต่อสู้กันนั้นเพียงแค่ไม่กี่นาที แต่เรียวขา สวยของหวางซื่อหยวน ทำให้เขาเล่นไปสองชั่วโมงเต็มๆ

“แฮร่ๆ คุณชายซงเต่าพอใจก็ดีแล้วครับ” หล่อหัวเราะแห้งๆ ขอแค่รับใช้ปรนนิบัติงเต่าเพิ่งได้ดี ชีวิตของเขาวันข้างหน้าที่ เมืองจงไห่ อยากได้ลมก็ได้ลม อยากได้ฝนก็ได้ฝน
“ทางด้านแฟนของเธอ จัดการเรียบร้อยดีไหม?”

ซงเต่าเพิ่งถาม สำหรับหลอผิง เป็นผู้ชายเหมือนกัน เขารู้สึก ดูถูกเป็นอย่างมาก

แต่เรื่องดูถูกก็ส่วนเรื่องดูถูก ถึงอย่างไรเขาก็นอนกับหวางซื่อ หยวนต่อหน้าหลีสื้อผง ต้องมั่นใจว่าไม่มีข้อผิดพลาด

“จัดการเรียบร้อยดีครับๆ คุณวางใจได้” หลี่อี้รีบพูด

นิสัยของหลี่อผิง เขาเอาทุกอย่างออกแต่แรกแล้ว ด้านนอก สวยงาม แต่ด้านในเป็นแค่คนกระจอก

“เยี่ยม” ซงเต่าเพิ่งพยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นเดินกลับ เข้าไปที่ห้องของตนเอง

เมื่อเห็นซุงเต่าเพิ่งเดินเข้าไปในห้องของตนเอง หลี่ หยิบ

โทรศัพท์ออกมา กําลังจะเรียกหลีสื้อผงกลับมา

แต่พิมพ์ข้อความไปได้ครึ่งหนึ่ง หล่อกลับได้ยินเสียงดังขึ้นจาก ในห้อง