บทที่ 463 ภาพที่น่าตกใจ

ท่าทีของเงินเฟิงตอนให้รถหรูมูลค่าสิบล้านหยวนกับหลีเสื้อ อย่างไม่กระพริบตานั้น ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจเป็น อย่างมาก

หลังจากพากันตกใจ ก็เป็นความอิจฉา

ไม่มีใครคาดคิด เฉินเฟิงจะใจกว้างแบบนี้ ดูแล้วเขากับหล เล่อ เป็นแค่เพื่อนทั่วไปเท่านั้น แต่สุดท้ายกลับยกรถหรูมูลค่าสิบ ล้านหยวนให้ง่ายๆ

“เรื่องรถก็จบไปแล้ว”

เวลานี้ เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ

เมื่อได้ยินเฉินเฟิงพูดแบบนี้ หวู่เหวินโป๊ที่เพิ่งจะโล่งอก ทว่า คิดไม่ถึง เฉินเฟิงกลับพูดเสริม : “ต่อจากนี้พวกเรามาคุยกัน เรื่องที่แกส่งนักฆ่ามาฆ่าฉันดีกว่า”

ลิ้นของหวู่เหวินโป๊พันกันไปหมด เขาแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่ แล้ว นึกว่ารถยนต์คันเดียวสามารถทำให้เงินเพิ่งหายโมโหได้ เสียอีก แต่คิดไม่ถึง เฉินเฟิงยังคงผูกใจเจ็บเรื่องนักฆ่า

“เง………. พี่มีที่อยู่หรือยังครับ?” หวู่เหวินโป๊อดทนกับ ความเจ็บปวดแล้วเอ่ยถาม
“หม?” เฉินเฟิงขมวดคิ้วเป็นปม

“พี่ว่าวิลล่าของผมเป็นยังไงครับ?” หวเหวินโป๊ถามต่อ เรื่อง มาถึงขั้นนี้แล้ว คงต้องฝากความหวังเอาไว้ที่ วิลล่าตุงกง เบอร์ 18ของเขา ที่จะทำให้เงินเฟิงหาย โมโห

เมื่อได้ยินหวู่เหวิน โป๊ถามแบบนี้ สีหน้าของเงินเฟิงก็แปลกใจ ขึ้นมาทันที เหมือนว่าหมู่เหวินโป๊จะเข้าใจเขาผิด อันที่จริงความ หมายของเขาคืออยากจะบอกให้หมู่เหวินโปว่าหลังจากนี้รับปาก ว่าจะไม่ยุ่งกับเขาอีก

ทว่าคิดไม่ถึง หมู่เหวินโป๊เข้าใจความหมายเขาผิด นึกว่าสิ่งที่

เขาบอกว่าเรามาคุยกันหน่อย คือกำลังหาเรื่อง “ใช้ได้” หลังจากกวาดตามองการตกแต่งของวิลล่าตุงกงแล้ว

นั้น วิลล่าตุงกงหลังนี้ ไม่เลวเลยจริงๆ ถึงแม้จะไม่ดี

เท่ากับTianshan Living Area แต่ในเมืองจงให้ ถือเป็นวิลล่าหรู

อันดับต้นๆแล้ว

แน่นอน ต่อให้ไม่หรูหราก็ไม่เป็นไร เพราะถึงอย่างไรของที่ยกให้ฟรี ไม่เอาก็สูญเปล่า

“นับตั้งแต่ตอนนี้ วิลล่าหลังนี้ เป็นของพี่ครับ พี่เฟิง” หวู่เหวิน โป๊อดทนกับความเจ็บปวดแล้วเอ่ยพูด วินาทีนี้ เขารู้สึกว่าหัวใจ ของเขากำลังมีเลือดไหลออกมา ยกรถยนต์แลมโบกินี่ให้กับ เงินเฟิง ยังไม่เท่าไหร่ เงินมูลค่าสิบล้านหยวน เป็นแค่ค่าขนม สองสามเดือนของเขาเท่านั้น
แต่วิลล่าตุงกง อย่ามองว่าเขาซื้อมาในราคาห้าสิบล้านหยวน แต่ตอนนี้ถ้าประกาศขายออกไป อย่างน้อยๆต้องใช้เงินกว่าสาม ร้อยล้านหยวนถึงจะซื้อได้

สามร้อยล้านหยวน ยกให้เฉินเฟิงฟรีๆแบบนี้ เขาจะไม่ปวดใจ ได้ยังไง?

เฉินเพิ่งพยักหน้าด้วยความพอใจ ในเมื่อหมู่เหวินโปรู้จัก คิดมากขนาดนี้ เขาเองก็ต้องให้เกียรติหมู่เหวินโป๊ สำหรับเรื่อง รับประกัน มีวิลล่าหลังนี้แล้ว ยังมีอะไรที่ต้องรับประกันอีก

หวู่เหวินโคิดอยากจะทำร้ายเขาอีก คงต้องคิดก่อนว่าตนเอง อยู่ในระดับไหน

ยิ่งไปกว่านั้น จนถึงขั้นนี้ หวเหวินโป๊ต้องเดาได้แล้วว่าเขาคือ จอมยุทธ์ เดาได้ว่าเขาคือจอมยุทธ์ เขาไม่เชื่อว่าหมู่เหวินโป๊จะ กล้าทําอะไรเขาอีก?

“ไปกันเถอะ” เฉินเพิ่งหันไปมองหลี่เล่อ ในเมื่อได้รับผล ประโยชน์มาเต็มเปี่ยมขนาดนี้แล้ว ก็ควรจะที่กลับ เพราะถึง อย่างไรตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ถึงแม้วิลล่าหลังนี้ ตอนนี้จะกลาย เป็นของเขาแล้ว แต่เขาไม่อยากพักในห้องที่หมู่เหวินโป๊เคยพัก อย่างน้อยๆก็ควรที่จะจัดการทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อน

“พี่เฟิง ปืนสองกระบอกนี้

เวลานี้ หลี่เล่อหยิบปืนออกมาสองกระบอก เมื่อกี้หลังจากที่เงินเฟิงจัดการชายฉกรรจ์ชุดดำทั้งสองคนเรียบร้อยแล้วนั้น เพื่อ ที่จะป้องกันไม่ไม่ให้เกิดอันตราย เขาจึงเก็บปืนของทั้งสองคนไว้ ตนเอง

ตอนนี้จะไปแล้ว เขาไม่สามารถพกปืนกลับไปได้ แต่การเอา คืนให้หวังเปียว ก็ดูไม่ใช่เรื่อง

“เอามาให้ฉัน”

เงินเฟิงยื่นมือออกไป เขาหยิบปืนสองกระบอกจากมือหลี่เล่อ

จากนั้นฝ่ามือของเขาประสานเข้าด้วยกัน หยิบปืนที่ทำมาจาก เหล็ก ราวกับเป็นปืนของเล่น ปืนค่อยๆเปลี่ยนรูปทรง จากนั้น เสียงแสบแก้วหูก็ดังขึ้น ปืนทั้งสองกระบอกความเร็วนั้นสามารถ มองเห็นได้ด้วยตา กลายเป็นเหล็กสองอันกระแทกเข้าด้วยกัน

ภาพนี้ ทำให้หมู่เหวินโป๊ หวังทาวและหวังเปียวตกใจจนลูกตา

แทบถลนออกมา

หวู่เหวินโปสูดลมหายใจเข้าเรื่องมาถึงขั้นนี้ ในที่สุดเขาก็ เข้าใจ ทําไมหวังเปียวเอาปืนไปด้วยแต่กลับแพ้

ต่อหน้าคนที่ไม่ใช่มนุษย์ ต่อให้หวังเปียวเอาปืนแก็ตลิงก็ไม่มี ประโยชน์

ทิ้งเหล็กทั้งสองก้อนทิ้งไปด้านหลัง เฉินเฟิงปรบมือ หันไปมอง หลเล่อ พูดขึ้น : “ไปกันเถอะ”

หลีเลือดึงสติตนเองกลับมาจากความตกใจ เขารีบพยักหน้า แล้วเดินตามหลังเฉินเฟิง
ตอนออกไป หลี่เล่อขับรถแลมโบกินของตนเองโดยไม่ลังเล หลังจากมองรถยนต์แลมโบกินขับไกลออกไป หวู่เหวินโป๊จึง โล่งใจ เขาจับแผ่นหลังของตนเอง เพิ่งรู้ว่าแผ่นหลังของตนเอง เปียกไปด้วยเหงื่อนานแล้ว

แล้วหันไปมองหวังทาวและหลิวเถียนเหล่านั้น น่าอนาถเสียยิ่ง กว่าเขา

หลังจากเฉินเฟิงจากไป พวกเขาราวกับเป็นดินโคลน ขาอ่อน ล้มลงบนพื้น

“พี่เปียว เมื่อกี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” หมู่เหวินโป๊มองไป ที่หวังเปียว ถึงแม้จะถูกหวังเปียวหักหลัง แต่เวลานี้ เขากลับไม่ กล้าไม่พอใจหวังเปียวแม้แต่น้อย ข้อหนึ่งเป็นเพราะหวังเปียว เป็นนักฆ่า ข้อสองเป็นเพราะสิ่งที่เฉินเพิ่งทำก่อนกลับไป เขาเอา ปืนทั้งสองอัน มาปั้นเป็นก้อนเหล็ก เผชิญหน้ากับคนระดับนี้ การ หักหลังของหวังเปียว ไม่สามารถถือโทษได้

“เมื่อ………

ใบหน้าของหวังเปียวฉายความกังวลออกมา ตามด้วยนึกถึง สิ่งที่เกิดขึ้นในรถเมื่อครู

เมื่อได้ยินว่าเงินเฟิง ใช้เวลาไม่ถึงสองวินาที จัดการนักฆ่าอัน ตับต้นๆทั้งสามคน ทุกคนพากันเงียบทันที

“คุณชายโป๊ เรื่องนี้ จะบอกอาหวี่เหวินไหมครับ?” หวังทาวอด ที่จะถามไม่ได้ ความสามารถของเฉินเฟิงที่แสดงออกมา เกินกว่าที่พวกเขาจะรับรู้

ถ้าอยากจะแก้แค้นเงินเฟิง ก็ต้องให้คนระดับหมู่เหวินเฉิงยิ่ง ลงมือ

“เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนบอกพ่อเอง พวกแกไม่ต้องพูดมาก” ห เหวินโป๊มองหวังทาวและพวกด้วยสายตาเย็นชา นัยน์ตาของเขา เต็มไปด้วยคําเตือน

เรื่องมาถึงขั้นนี้ เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ เฉินเฟิงคือจอมยุทธ์ ในตำนานที่ถูกพูดถึง อีกทั้งระดับของเขา ไม่ต่ำด้วย

เมื่อคิดว่าตนเองทำผิดต่อจอมยุทธ์ หมู่เหวินโป๊รู้สึกเสียใจขึ้น มาทันที แต่ว่าเรื่องนี้ เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่สำคัญที่สุด ก็คือต้องรายงานเรื่องนี้ให้กับหมู่เหวินเฉิงยิ่ง

ทำผิดต่อจอมยุทธ์ไม่น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวก็คือ เขาไม่รู้ว่าจอม

ยุทธ์มีเบื้องลึกอะไรบ้าง

หลังจากไล่หวังทาวและพวกออกไปจากวิลล่า หมู่เหวินโป๊เดิน ไปด้านข้าง หยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรหาหมู่เหวินเฉิงยิ่ง

เรื่องจอมยุทธ์ ถือเป็นความลับ ต่อให้เป็นตระกูลหมู่เหวิน ก็มี น้อยคนนักที่จะรู้ หวังทาวไม่กี่คน ไม่มีสิทธิ์รู้

“พ่อครับ……”

อย่างรวดเร็ว ปลายสายรับสาย เรื่องมาถึงขั้นที่เกี่ยวข้องกับ จอมยุทธ์แล้ว หวู่เหวินโป๊ไม่กล้าปิดบัง เขาบอกเรื่องนี้ออกมาจน หมดเปลือก
ปลายสายหมู่เหวินเฉิงยิ่ง เงียบตลอดการพูดคุย จนกระทั่งหมู่ เหวินโป๊พูดจบ หวู่เหวินเฉิงยิ่งพูดสั้นๆ แต่สามคำ : “เข้าใจแล้ว

“กลับมาตอนนี้เดี๋ยวนี้เลย” หวู่เหวินโป๊อยากจะพูดอธิบายอีก แต่กลับถูกหวู่เหวินเฉิงยิ่งพูดขึ้นเสียงเรียบ