บทที่ 438 ความคิดที่เปลี่ยนไป

ท่ามกลางความเหนื่อยล้า หลินเล่นได้แต่ลากขาที่อ่อนล้า ปวกเปียกทั้งสองข้างกลับบ้าน

สามวันต่อมา หลินเล่นก็เหมือนกับคนทำงานเช่นนั้น ในเช้า ครูของทุกวันจะมาที่ด้านหน้าประตูบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป แล้วยืน อยู่ทั้งวัน

จิตวิญญาณที่แน่วแน่ไม่หยุดหย่อน เรื่องนี้เองทำให้ตกเป็น เป้าสายตาของบรรดาเหล่าพนักงานบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป

ไม่นาน ก็มีข่าวลือไปทั่ว ผู้หญิงคนที่มายืนอยู่ด้านหน้าบริษัท เป็นคนเดียวกับคนถ่ายเอกสารคนนั้นเอง

การที่เธอมาบริษัทคางเหมยกรุ๊ป ก็เพื่อยอมรับผิดถึงได้มา แต่ ว่าเสียเพิ่งเหยาไม่อยากจะสนใจเธอ

ภายใต้การชี้แนะของฟางหย่า สามวันก่อนที่หลินเป็นต้องการ ให้เสียเพิ่งเหยาเอาตำแหน่งรองประธานบริษัทให้กับกางรั่วเส วียน ก็ลือกันให้แซดไปทั้งบริษัท

เวลานั้นเอง ทุกคนต่างถกเถียงกันเมามัน

ใครจะไปคิดว่า บนโลกใบนี้จะมีผู้หญิงที่วิเศษวิโสโอหังแบบ นี้ด้วยบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป ตอนแรกก็บอกว่าตนเองเป็นญาติ แล้วจัดการให้ลูกสาวของตนเองมารับตำแหน่งรองประธาน บริษัท ท่าตัวราวราชสีห์อ้าปากพูด ราวกับว่าบริษัทคางเหม่ยกรูปเป็นบริษัทที่ตนเองเป็นเจ้าของกิจการเช่นนั้น

สมน้ำหน้า

เดิมที่มีคนเห็นใจหลินเล่นอยู่ไม่น้อย แต่พอรู้เรื่องที่เธอทำ แล้ว อย่าพูดเลยว่าคนเหล่านี้จะเห็นใจหลินเย็น ไม่ได้ถุยน้ำลาย ใส่หน้า ก็ดีแค่ไหนแล้ว

ในเวลานี้เอง ทุกคนต่างเข้าใจเป็นอย่างดี ข้อความทุกอย่างที่ เขียนไว้บนกระดาษนั้น มีความเป็นไปได้ว่าหลินเล่นเป็นคนสร้าง เรื่องขึ้นมาเอง เพื่อจะหาเรื่องใส่ร้ายป้ายสีเสี้ยเพิ่งเหยา

นานวันเข้า ความคิดเห็นก็เริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงไป

ถึงแม้ว่ายังมีคนยังคิดเหมือนเดิม แต่ว่าคนพวกนี้ ก็ยังน้อย มากอยู่

“เพิ่งเหยา ป้าสองของแกยืนอยู่ด้านนอกตึกมาสามวัน แกคิด ว่าจะไม่เจอหน้าเธอเลยหรือไง?” เวลาล่วงเลยเข้าวันที่สี่แล้ว หลินหลันถึงกลับทนไม่ไหวแล้ว ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้หลินเย็นจะ ทำเรื่องที่เกิดเลยไปมาก แต่จะพูดยังไงก็ตาม หลินเล่นก็เป็นพี่ สาวของเธอ หัวใจของคนเรามีเลือดเนื้อ เธอไม่สามารถทนกับ ความน่าสงสารแบบนี้ต่อไปได้อีกแล้ว

คิ้วโกงเรียวเลิกขึ้น ไม่พูดไม่ได้ว่า พฤติกรรมของหลินเช่นนั้น มันเกินกว่าที่เธอคาดการณ์เอาไว้มาก

เต็มที่เธอคิดว่า หลินเล่นจะยืนได้มากที่สุดวันสองวันเท่านั้น แหละ แล้วก็จะทนไม่ไหว แต่ไม่คิดเลยว่า หลินเย็นขึ้นมาจนถึงทุกวันนี้ อีกอย่างเมื่อเห็นท่าทางตั้งมั่น ยังคงยืนต่อไปเรื่อยๆ อีก ทำไมหลินเย่นต้องอดทนขนาดนี้ด้วย?

ในหัวสมองของเสี้ยเมิ่งเหยาเกิดข้อสงสัย เพราะความเข้าใจ ของเธอที่มีต่อหลินเย่นแล้ว หลินเย่นไม่ใช่คนที่อดทนอะไรได้ แบบนี้ นอกจาก มันต้องมีสาเหตุว่าทำไมหลินเป็นต้องอดทนกับ เหตุผลนั้นด้วย….

ให้เธอเข้ามาเถอะ” เสียเมิ่งเหยาเอ่ยปากพูดตามปกติ เพราะ เธอเองก็อยากรู้เหมือนกัน เหตุผลว่าทำไมหลินเล่นถึงได้อดทน ได้ขนาดนี้

หลายนาทีผ่านไป หลินเล่นก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องทำงาน การถูกแดดแผดเผามาสามสี่วันนั้น หลินเยนเปลี่ยนท่าทางไป อีกอย่างเลย

ถ้าบอกว่าก่อนหน้านี้หลินเล่นดูแลรักษาตั้งผู้รากมากดีแล้วละ ก็งั้นหลินเล่นในตอนนี้ ก็เหมือนผู้หญิงสาวตามหมู่บ้านในชนบท ที่โดนแดดเสียผิวจนไหม้เกรียม

หลินหลันเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าผู้หญิงที่ไหม้เป็นตอ ตะโกอยู่ตรงหน้าคนนี้สองสามวันก่อนเป็นหลินเป็นคนนี้ไหม

“เพิ่งเหยา…” เมื่อเจอหน้าเสียเพิ่งเหยา หลินเป็นเริ่มอยากจะ ร้องไห้ มีแค่สวรรค์ที่รู้เท่านั้นแหละ ว่าการที่เธอยืนตากแดดอยู่ ด้านนอกมาตั้งหลายวันนั้นเธอต้องผ่านอะไรมาบ้าง

รูปพรรณภายนอกยังไม่เท่าไหร่ ที่หนักที่สุดก็คือสภาพจิตใจแหละ ในใจของเธอนั้น หลายวันที่ผ่านมานี้ถูกทำลายจนไม่เหลือ ซิ่นตีแล้ว

แรกเริ่มคือการโกรธแค้น จนมาเป็นการอ่อนข้อ สุดท้ายหลง เหลือแค่การขอร้อง สามารถพูดออกมาได้ว่า ความโกรธที่อัดอั้นอยู่ในใจของเธอ

ทุกซอกทุกมุมนั้น หลายวันมานี้ถูกขัดเกลาจนไม่เหลือหลอแล้ว

“ทำไมคุณต้องการที่จะเจอฉันให้ได้?”

เมื่อมองเบ้าตาที่แดงของหลินเย่น เสี้ยเพิ่งเหย่าไม่ได้ใจ อ่อนสักนิด เธอแค่อยากรู้ว่า เหตุใดกันหลินเล่นถึงได้อดทนได้ ขนาดนี

“ฉัน…ฉันขอโทษแกด้วย เมิ่งเหยา ฉันผิดไปแล้ว… ก่อนหน้า นี้ฉันทำเกินไป…” น้ำเสียงสะอึกสะอื้นของหลินเล่น ก็ไม่รู้ว่า แกล้ง หรือว่าเสียใจจริงๆ

“ถ้าต้องการขอโทษ ไม่จําเป็นหรอก” เสียเพิ่งเหยาพูดตัดบท ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย เธอให้หลินเยนเข้ามา ไม่ได้ เพราะว่าให้หลินเย่นเข้ามาขอโทษ

ไม่จําเป็น?

หลินเย่นตกใจ หมายความว่ายังไง หรือว่าเธอไม่ยอมยกโทษ

ให้ตนเอง?

“ใครให้คุณเข้ามาขอโทษฉัน? คุณอย่าพูดนะว่าคุณคิดเอง เสียเมิ่งเหยาเอ่ยปากถาม
“เฉินเฟิงนะสิ แก…แกไม่รู้เหรอ?” หลินเย่นตกใจเล็กน้อย เดิม เธอคิดว่า เสี้ยเมิ่งเหยารู้แล้วว่าเงินเฟิงอยู่เบื้องหลัง ทว่าเมื่อเห็น สีหน้าเสียเมิ่งเหยาแล้ว เสี่ยเมิ่งเหยาดูเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เลย

“เฉินเฟิง?!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเย่น เสี้ยเพิ่งเหยาไม่ได้มีปฏิกิริยา ตอบโต้ใดๆ หลินหลันเหมือนเหยียบเท้าแมวแบบนั้น จนขนลุก ทันที

“พี่เย่น คุณบอกว่าคนที่ให้คุณมาขอโทษเสี้ยเพิ่งเหยาคือ เฉินเฟิงเหรอ?!” หลินหลินตักฟันถาม ตอนนี้เธอเองชื่อที่เธอกลัว ที่สุดก็คือเงินเฟิง แต่ไม่คิดเลยว่า กลัวอะไรก็จะได้อย่างนั้น

“เขานั่นแหละ” หลินเป็นพยักหน้าให้

ทำไมเขาถึงต้องให้คุณมาขอโทษเสี้ยเพิ่งเหยาด้วย?! คำพูด ของเขามันจำเป็นที่ต้องเชื่อด้วยเหรอ?!”

“เขาให้คนมาปิดกิจการโรงแรมของสามีฉัน” หลินเป็นยิ้ม เยาะเย้ยตอนพูด ถ้าเธอไม่ฟังคำสั่งของเฉินเฟิงแล้ว โรงแรมของ ถังเย่าโจงก็จะถูกปิดกิจการไป ถ้าเธอยังไม่ฟังคำสั่งเฉินเฟิงอีก ครอบครัวของเธอก็จะต้องกัดก้อนเกลือกิน

“อะไรนะ?! เขาให้คนไปปิดกิจการที่โรงแรมของคุณเลยเห รอ?!” หลินหลันทำสีหน้าตกใจ สามีของหลินเล่นทำธุรกิจด้าน โรงแรมเธอรู้เรื่องนี้ดี เพราะว่าหลินเป็นพร่ำพูดกับเธออยู่บ่อย ครั้ง ก็คือโรงแรมของสามีเธอนี่แหละ
ทว่าตอนนี้ หมิ่งเช่นกลับพูดว่า โรงแรมของสามีเธอถูกปิด

กิจการ

อีกอย่างคนที่ทํากับโรงแรมของสามีเธอ ยังเป็นไอ้ได้ ประโยชน์ที่ตนเองไม่เคยเห็นหัวมาตลอด เขาทำได้อย่างไรกัน?

อาการตกใจของหลินหลินเมื่อเอามาเปรียบเทียบแล้ว เสียเพิ่ง เหยาสงบลงเยอะมาก เธอเข้าใจดีว่าทำไมหลายวันมานี้หลิน เช่นถึงได้เก็บอารมณ์โกรธเคืองเอาไว้

ที่แท้ก็เป็นฝีมือของเฉินเฟิงที่อยู่เบื้องหลังนี่เอง

“เมิ่งเหยา ป้าสองท่ผิดไปแล้ว ต่อไปป้าสองจะไม่กล้าทำ แบบนั้นอีก เอ่อ… แกไปบอกกับเฉินเฟิง ให้หน่อย ให้เขาปล่อย ป้าสองไปเถอะ เพราะยังไงการทําธุรกิจของสามีของป้าสองนั้นก็ ไม่ง่าย อีกอย่าง เราเป็นครอบครัวใหญ่ ตอนนี้ก็อาศัยธุรกิจของ ลุงเขยของแก ถ้าโรงแรมยังไม่สามารถดำเนินกิจการต่อไปได้ ฉันกับก็คงต้องกัดก้อนเกลือกินแล้วรั่วเสงี่ยน” หลินเป็นฝืนยิ้ม กำลังอาศัยความสงสารเป็นข้อต่อรองอยู่

แต่ว่าเสี้ยเพิ่งเหย่าก็ยังเย็นชาเช่นเดิม “คุณมาหาผิดคนแล้ว ฉันกับเขาตอนนี้ตัดขาดกันแล้ว เราหย่ากันแล้ว

“เมิ่งเหยา ดูแกพูดเข้าสิ หย่าแล้วแต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ ไม่ใช่เหรอ?”

“อีกอย่าง เงินเฟิงปฏิบัติกับแก ต้องมีความรู้สึกอยู่แน่ ไม่งั้น เขาคงไม่แอบมาช่วยแกอยู่ข้างหลังหรอก” หลินเป็นยิ้มให้ด้วย ตอนที่พูดออกมา สีหน้าไม่มีความโกรธเคืองใดๆ เลย โรงแรม
ของถังเก่าโจงปิดไปสามวันแล้ว ค่าเสียหายมันเลยล้านแล้ว ถ้า ยังปิดกิจการไปเรื่อยๆ งั้นค่าเสียหายที่จะเข้ามานั้น เกรงว่ามัน ใช้ราคาเป็นล้านที่ประมาณการเอาไว้ ดังนั้นวันนี้ ไม่ว่าจะยังไง เธอต้องพูดให้เสี้ยเพิ่งเหยาทำให้ได้

“พี่เย่น ประโยคที่พี่พูดมานี้ดูเหมือนไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่ เพิ่ง เหยาของฉันหย่ากับไร้ประโยชน์นั้นไปแล้ว ระหว่างพวกเขา ไม่มี ความเกี่ยวข้องใดๆ ส่วนเรื่องที่พี่พูดถึงความรู้สึกนั้น มีแค่ไอ้ไร้ ประโยชน์นั่นมันรู้สึกดีๆ กับเมิ่งเหยา สำหรับเมิ่งเหยาของฉันกับ ไอ้หมอนั่น ไม่มีความรู้สึกใดหลงเหลือเลย” หลินหลันรีบปฏิเสธ ทันควัน การที่หลินเล่นให้เสียเพิ่งเหยาช่วยเธอนั้น เธอเข้าใจดี แต่ถ้ามันดึงเอาเฉินเพิ่งเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ไม่มีทาง

มันไม่ง่ายเลยที่จะให้เสียเพิ่งเหยาหลุดพ้นจากเงินเฟิง ถ้า เพราะเรื่องนี้ ทำให้ทั้งสองคนกลับมาคืนดีกันอีก ฉันเธอยินดีที่จะ ให้สามีของหลินเย่นล้มละลายไป