บทที่ 435 ปากพาซวย

เฉินเฟิงไม่ได้โต้เถียงกับกลุ่มพวกนั้น ความจริงแล้ว ช่วยแก้ต่าง ให้ ก็จะทำให้เรื่องใหญ่โตขึ้นไปอีก

คนส่วนใหญ่ จะเชื่อในสิ่งตนเองมองเห็นเท่านั้น

การที่อยากจะเข้าไปจัดการเรื่องนี้ คนที่ปากสว่างเริ่มจากตัว หลินเล่น

แต่ว่าก่อนที่จะไปหาหลินเช่นนั้น ต้องจัดการข่าวลือสะพัดใน บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปให้สะอาดก่อน

“หลี่เล่อ ช่วยฉันหาข่าวหน่อยว่า คนที่เป็นคนเอาเรื่องนี้มา กระพือใส่ไฟมีใครบ้าง” แววตาของเฉินเฟิงจายความเยือกเย็น ออกมา เรื่อง ในครั้งนี้ถึงแม้ว่าจะมาจากหลินเล่นก็ตาม แต่ ภายในบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป กลับมีเรื่องซุบซิบนินทาไม่พอใจเสีย เพิ่งเหยาอยู่มากมาย

หลินเล่น ก็แค่เป็นคนขุดประเด็นเท่านั้นเอง

ไม่มีหลินเย็น ไม่ช้าเร็วคนพวกนี้ยังไงก็จะสร้างเรื่อง ใส่ร้าย อยู่ดี

ดังนั้น เขาต้องใช้โอกาสนี้ จัดการเรื่องทุเรศพวกนี้ช่วยให้เสีย เพิ่งเหยากลับมาบริสุทธิ์ให้ได้

“ได้สิ พี่เฟิง” หลี่เล่อพยักหน้าให้อย่างแข็งขัน เฉินเพิ่งแสดงท่าที่จะออกหน้าแทนเสียเพิ่งเหยา ถึงแม้ว่าไม่รู้ว่าเฉินเพิ่งจะใช้ วิธีไหนก็ตาม ไม่ว่าเงินเฟิงมีคำสั่งอะไรลงมา เขาก็จะตามเช่นนั้น สำหรับเงินเฟิงแล้ว เขาสามารถปิดตาทำตามคำสั่งได้ด้วยความ เชื่อมั่น

ในเวลานี้เอง เสี้ยเพิ่งเหยาก็รู้วิธีของหลินเล่นทันที แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรออกมา

หลินหลั่นอยู่นั่งมองอยู่ข้างๆ กลับเดือดดาลจนกระทืบเท้าไป มา “โมโหจะตายแล้ว โมโหจะบ้าตายแล้วเนี่ย!”

“ทำเกินไปจริงๆ!”

หลินหลั่นกลัวที่สุดก็คือการที่เสี้ยเพิ่งเหยาเคยมีความสัมพันธ์ ระหว่างเฉินเฟิง แต่ยังไงแล้ว กลัวอะไรมักจะได้สิ่งนั้น ตอนนี้ทุก คนในบริษัทต่างรู้เรื่อง ว่าเสี้ยเพิ่งเหย่าหย่าแล้ว แถมอดีตสาม นั้นเป็นลูกเขยที่เข้ามาเกาะที่บ้านกิน

“ไม่ได้ ฉันจะไปหามัน!” หลินหลันตัดสินใจว่าจะไม่นิ่งดูดาย ไม่ทำอะไร เธอไม่สามารถปล่อยผ่าน มันไม่ง่ายเลยที่จะมาถึงจุด ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ได้แต่กลับมาถูกหลินเล่นทำลายไม่เหลือซาก

“ไปทำอะไรเธอ?” เสี้ยเพิ่งเหยามองหลินหลันอยู่แวบหนึ่ง

หลินหลันหยุดเท้าทันที เพราะว่าไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ “ไปเรียก ร้องความยุติธรรมไง ไปเรียกร้องความจริงนะสิ

“ความจริงอะไร? ฉันไม่ได้หย่าเหรอ?” เสียเพิ่งเหยาตอกกลับ อย่างเย็นชา ถึงแม้ว่าการที่หลินเป็นจะถ่ายเอกสารแล้วข้อความที่อยู่บนนั้นเป็นการใส่ร้ายป้ายสีเธอทั้งสิ้น แต่ว่าเรื่องที่เธอหย่า ร้าง มันเป็นความจริง

“ไม่ใช่ นี่แม่ลูกสาว แกหย่าร้าง มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเอามา โพนทะนาให้คนที่บริษัทรู้นี่

“ทำไมไม่สามารถให้พวกเขารู้ล่ะ?” น้ำเสียงของเสียเพิ่งเหยา ยังคงเย็นชาเช่นเดิม “แม่คิดว่าการหย่าร้างมันน่าอับอายมาก เลยเหรอ?”

น้ำเสียงหลินหลันสะอึกทันที จนค้างเติ่ง

“ไม่จําเป็นต้องไปหาเขาหรอก ไปหาเธอก็ไม่มีทางเรียกความ ยุติธรรมกลับคืนมาได้อยู่ดี” เสี้ยเพิ่งเหยาเอ่ยขึ้น ในเวลานั้นเอง หลินเย่นน่าจะรอให้หลินหลับไปหาเธอ จากนั้นก็ใช้วิธีข่มขู่ เพื่อที่ ให้ถางรั่วเสวียนเข้ามาทํางานในคางเหมย ด้วยตำแหน่งรอง ประธานบริษัท

“แต่ว่า ไม่ไปหาเธอ คนในบริษัทพูดมั่วไปเรื่อยจะทำยังไง? หลินหลับเอ่ยถามอย่างกังวล

“ก็ให้พวกเขาพูดไป!” สีหน้าเสียเพิ่งเหยายังคงเย็นชาขึ้น เล็กน้อย ถ้าหลินเย่นคิดว่าการใช้คำนินทาแล้วจะทำให้เธอยอม อ่อนข้อให้ งั้นเธอก็พูดได้เพียง หลินเช่นนี้ช่างไร้เดียงสาเสียจริง

ก่อนหน้าที่จะเข้ามาทำงานในบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป เธอได้ เตรียมใจเอาไว้เรื่องที่ต้องโดนติฉินนินทาอยู่แล้ว ตอนนี้ หลินเย นก็แค่เอาดิฉันนินทาเหล่านั้นมาก่อนเวลาเท่านั้นเอง
ด้านในวิลล่าที่มีวิวทิวทัศน์น้ำใสสะอาดดอกไม้นานาพันธุ์ งดงามดั่งภาพถ่าย สองแม่ลูกหลินเป็นกำลังนั่งหันหน้าเข้าหากัน

ถางรั่วเสงี่ยนอดกลั้นความโกรธไว้ไม่ไหว เธอเริ่มพูดแบบ อารมณ์ไม่ดี “แม่ แม่ว่าอนางนั่นมันจะมาหาพวกเราไหม?”

“มาสิ ลูกสาว แกวางใจได้เลย ถ้าอื่นางนั่นไม่มาหาพวกเรา ชื่อเสียงของมันก็จะฉาวโฉ่เหม็นคลุ้งไปทั่วแล้ว” ถึงแม้ว่าปาก ของหลินเล่นจะพูดอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่ในใจยังคงรู้สึก กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ เพราะว่าเธอเสียเพิ่งเหยาไม่ออกเลย

เสียเพิ่งเหยา ในตอนนี้ กับเสี้ยเพิ่งเหยาแต่ก่อน เหมือนคนละ คน ดังนั้นเธอไม่รู้ได้ชัด ว่าเสียเพิ่งเหยาจะตัดสินใจอย่างไร

“แม่ หรือว่าเราจะลองถอยดูสักก้าว ให้นางนั่นมันเอาแค่

ตำแหน่งหัวหน้าแผนกให้เรา…

“ไม่ได้ ถอยไม่ได้! เราต้องให้นางนั่นมันให้แกนั่งตำแหน่ง รองประธานบริษัท มีแค่ตำแหน่งรองประธานบริษัทเท่านั้นแหละ ที่คู่ควรกับแก”

หลินเล่นท่าหน้าว่าทุกอย่างต้องเป็นไปตามนั้น

“แต่ว่า…”

ปิ้ง ปิง ปิง!”

ยางรั่วเสงี่ยนยังพูดไม่ทันจบ ก็เสียงทุบประตูดังลั่น เสียงเคาะประตูที่ดังลั่นทำให้สองแม่ลูกตกใจอยู่ไม่น้อย
“ใคร!” หลินเย่นทั้งตกใจและสงสัยจนต้องลุกจากโซฟา เมื่อ เดินมาที่หน้าประตู ดูจากช่องตาแมวเพื่อดูคนข้างนอกแล้ว ก็เห็น เงาคนที่คุ้นตาอยู่สองคน

หลิวคุน อู่จื้อเคอ

ไม่นานมานี้เอง เธอเพิ่งจะเจอกับสองคนนี้ที่ฮงเยคลับ ในเวลา นั้นทั้งสองคนยังออกหน้าแทนเฉินเฟิง ดังนั้นหลินเป็นเลยจำหน้า พวกเขาได้บ้าง

หลังจากสงสัยอยู่สักพักแล้ว หลินเล่นถึงได้เปิดประตู

“แกสองคนที่ไม่รู้ว่าบ้านฉันอยู่ที่นี่?” หลินเย่นทำสีหน้าตื่น ตกใจ ความจริงแล้วการที่ถามคำถามนี้ออกไปนั้น ในใจเธอ ย่อมรู้คําตอบนี้ดี

ที่ทั้งสองคนรู้ที่อยู่ของที่บ้านเธอ แน่นอนว่าต้องมีสองคนรู้เห็น ด้วย

นี่เองเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอยอมเปิดประตูให้สองคนนี้ มันคือ โชคดีไม่ใช่โชคร้าย ถ้าเป็นโชคร้ายก็ไม่สามารถหลบได้ ถ้าเธอ ไม่ยอมเปิดประตูให้สองคนนี้ เดี๋ยวทั้งสองคนกลับไปแล้วใช้วิธี การทุเรศขึ้นมา มันยากแก่การรับมือ

“พี่เฟิงฝากมาบอกกับคุณ หลิวคนไม่ได้ตอบคำถามของหลิน เย่น แต่พูดตรงๆ เลย

“พี่เฟิง?!”

เมื่อได้ยินคำเรียกของหลิวคุนตอนที่เอ่ยถึงเฉินเฟิง หลินเล่นถึงกับตกใจ “พวกแกไปเรียกไอ้ไร้ประโยชน์นั้นว่าพี่เฟิงเหรอ? พวกแกรู้ไหมว่ามัน…

“บังอาจ!”

หลินเย่นยังพูดไม่จบ ก็ถูกหลิวคนที่หน้าตาเย็นชาพูดแทรก

“คุณลองพูดว่าพี่เฟิงไร้ประโยชน์อีกสักครั้งดูสิ?” อู่จื้อเคอที่ อยู่ด้านข้างก็ตีหน้าขรึม ตั้งแต่ที่รู้ว่าเฉินเฟิงต่อสู้กับไปเหวินชั่วอ ย่างดุเดือดแล้วกลับมาไม่มีรอยบาดแผลสักขีด เขากับหลิวคนก็ เริ่มเป็นศิษย์น้องของเฉินเฟิง หลินเล่นกล้าพูดสาดเสียเทเสีย เงินเฟิงแบบนี้ต่อหน้าเขาสองคน พวกเขาย่อมไม่ปล่อยผ่าน แน่นอน

“ไม่พูดแล้ว ไม่พูด” หลินเป็นส่ายหัวไปมาอย่างหวาดกลัว ถึง แม้ว่าในใจจะเห็นด้วย แต่จากสายตาที่ฉายอันตรายออกมานั้น ถ้าเธอกล้าพูดว่าไร้ประโยชน์อีกครั้ง ทั้งสองคนต้องเริ่มทำร้าย เธอในเวลานี้แน่ ทำเพื่อไอ้คนไร้ประโยชน์นั้น มันดูไม่คู่ควรสัก เท่าไหร่

“เชอะ ต่อไปต้องระวังคำพูดหน่อย” อู่ซื้อเคอส่งเสียงในลำคอ จากนั้นจึงได้ลดสายตาอันดุร้ายลง

“เอ่อ พี่เฟิง ฝากให้พวกแกมาบอกอะไรฉัน?” ถึงแม้ว่าในใจ จะโกรธเกลียดเฉินเฟิงจนหมั่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่เมื่อเห็นสีหน้า ของหลินกับอู่ อเอในตอนนี้ หลินเล่นไม่กล้าแม้แต่ต่อปาก ต่อค่าด้วย ได้แต่เรียกพี่เฟิงตามน้ำไป
“ปากพาซวย” หลิวคนพูดคำพูดธรรมดาออกมาจากปาก

“ปากพาขวยเหรอ?” หลินเย็นไม่ค่อยเข้าใจ นี่มันคำพูดที่ได้ คนไร้ประโยชน์ฝากมาให้ตนเองเหรอ?

นี่มันเป็นการตักเตือน หรือว่าข่มขู่

ไอ้คนไร้ประโยชน์นั้นทำไมไม่ให้ตนเองไปขอโทษเสี้ยเพิ่ง เหยาล่ะ?

“เดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง” ทำเหมือนว่ารู้ว่าหลินเล่นจะไม่เข้าใจ แบบนั้น หลิวกุนเลยได้แต่ยิ้มให้เล็กน้อยตอนที่พูดออกมา

“เดี๋ยวก็รู้เหรอ?” หลินเป็นยิ่งงงหนักกว่าเดิมอีก คำพูดของ หลิวคุนมันหมายความว่ายังไง?

หลิวกุนกับอู่จื้อเคอไม่ได้ให้โอกาสหลินเป็นถามกลับเลย หลัง

จากที่ทั้งสองพูดจบแล้ว ก็หันหลังกลับทันที มีเพียงหลินเล่นที่ยืนอยู่ที่เดิมด้วยอาการมึนงงเบลอไปหมด

“แกล้งตีหน้าตายมาหลอกกัน!”

นานสักพัก หลินเล่นถึงได้หลุดส่งเสียงในลำคออย่างดูถูก จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าบ้าน

ถึงแม้ว่าไม่เข้าใจคำพูดของหลิวคนว่าหมายความว่าอะไร แต่ เธอก็รู้สึกได้ว่า มีความเป็นไปได้มาก ที่เฉินเฟิงยืมมือหลิวคุนมา ข่มขู่เธอเท่านั้นเอง เพื่อให้เธอเป็นคนไปขอโทษเสียเพิ่งเหยาเอง

หลินเย่นได้แต่ปลอบใจตนเองแบบนี้ แต่พอเดินเข้าบ้านนั้นเธอก็รับสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาพอดี