บทที่ 393 ประลองยุ่นกับ

เฉินเฟิงไม่ได้สนใจไปเหวินชั่ว เขาหันไปมองหลินหวั่น ว เขา ถามเธอหน้ายิ้มๆว่า “เธอชอบเขาไหม?”

“ไม่ชอบ” หลินหวั่นวไม่มีลังเลสักนิด แทบจะตอบทันทีที่จบ

คําถามเลย

“โอเค” เฉินเฟิงพยักหน้าเบาๆ เบนสายตาไปที่ไปเหวินชั่ว “ได้ยินแล้วใช่ไหม หวั่นวไม่ชอบนาย

“ได้ยินแล้ว แล้วไงต่อล่ะ?” สีหน้าไปเหวินชั่วดูทะมึน โดนหลิน หวั่นวปฏิเสธหลายต่อหลายครั้ง ทำให้คนที่ภูมิใจในตัวเองมา โดยตลอดอย่างเขาเริ่มรับไม่ไหวแล้ว

“จากนั้น…

เฉินเฟิงยิ้มบางๆ จากนั้นนายก็ไสหัวไปได้แล้วไง”

“หวั่นวไม่ชอบนาย นายยังหน้าด้านตามเกาะแกะเธออยู่ที่นี่ มันมีความหมายอะไรล่ะ”

หน้าด้านตามเกาะแกะ?!

คำอธิบายเบาๆไม่กี่ค่ประหนึ่งฝ่ามือตบหน้าไปเหวินชั่วดังฟัง ชัด เขารู้สึกว่าหน้าของตัวเองเจ็บแสบเอามากๆ

แต่เขายังข่มความโกรธ ในใจไว้ พูดเสียงต่ำว่า “จะให้ฉัน ไสหัวไป? ได้! เอาความสามารถมาวัดกัน ถ้านายมีความสามารถอะไรที่ทําให้ฉันไสหัวไปได้ ฉันจะไปเอง!”

“ความสามารถอะไรทำให้นายไสหัวไปได้?” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ

“ความสามารถที่ทำให้ฉันยอมรับได้!” ไปเหวินชั่วยิ้มเย็น “ก่อนนี้ฉันเคยพูดไว้ ถ้านายเป็นลูกผู้ชายล่ะก็ ให้ขึ้นเวทีมาสู้กับ ฉันซึ่งๆหน้า คนแพ้ก็ยอมรามือไปจากหวั่นวเอง…

“ได้” ไม่รอไปเหวินชั่วพูดจบ เฉินเพิ่งรับปากทันที

ไปเหวินชั่วอึ้งชั่วขณะ ก่อนจะดีใจมาก เขาไม่คิดว่าเฉินเพิ่งจะ กล้ารับปากจริงๆ และยังรับปากไวมากด้วย

“นายแน่ใจ? คนแพ้ต้องไปจากหวั่นชวนะ..”

“แน่ใจ จะแข่งบันหรือ นายเลือกเลย ไม่ว่าจะแบบไหนฉัน รับคำท้าหมด” เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ วิธีที่ดีที่สุดในการรับมือ คุณชายหญิงทระนงอย่างไปเหวินชั่วคือ ใช้ความสามารถที่เหนือ กว่าจัดการเขาให้อยู่หมัด

“นายรับหมด? นายจะเอาอะไรมารับ?” ไปเหวินชั่วยิ้มเย็น อย่างดูถูก เจ้าโง่เงินเฟิงยังคิดว่าตัวเองเก่งอีก แค่ไอ้กระจอกที่ ขับรถซานตาน่ามือสอง มีอะไรมาเทียบกับผู้สืบทอดกิจการหมิ่น ล้านอย่างเขาได้กัน?

“นายไม่ต้องยุ่งว่าฉันใช้อะไรรับ นายแค่บอกว่าจะบันหรือ พอ” เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ

“บุ๋นละกัน คงไม่ต้องหรอก ฉันกลัวควบคุมตัวเองไม่ได้ขึ้น มาแล้วจะซ้อมนายจนปางตาย วันนี้เป็นฤกษ์ดี ไม่ควรเห็นเลือดไปเหวินชั่วพูดอย่างเย่อหยิ่ง เดิมเขาคิดจะเลือกประลอง แล้ว ซ้อมเฉินเฟิงปางตายกลางเวที ให้บทเรียนที่เฉินเพิ่งจะลืมไม่ลง ไปตลอดชีวิต แต่ถ้าทำแบบนี้จะส่งผลกระทบด้านลบต่อชื่อเสียง มหาลัยจงไห่ ทําให้คณาจารย์ไม่พอใจเขาได้

“บังเอิญจริง ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน” เฉินเฟิงเลิกคิ้วบอก จําเป็นต้องพูดจริงๆว่า โชคของไปเหวินชั่วไม่เลวเลย ถ้าเขา เลือกประลอง คงไม่มีแม้แต่โอกาสจะลงมือ

“นายก็คิดแบบนี้ด้วย?” ไปเหวินชั่วหลุดหัวเราะพรืด ขยะ อย่างเฉินเฟิงกล้าพูดโอ้อวดคาโตไม่กลัวกลืนน้ำลายตัวเองหรือ ไง?

“ใช่” เฉินเฟิงยังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม

” มาก!”

“ในเมื่อนายจะแข่งบุ๋น งั้นฉันก็จะแข่งบันกับนาย

“แต่ก่อนแข่ง ฉันจะบอกนายไว้ก่อน เรื่องการเล่นดนตรี การ เดินหมาก การเขียนหรือการวาดภาพ คนธรรมดาหลายคนไม่มี โอกาสได้สัมผัสตลอดชีวิต ตอนฉันเจ็ดขวบก็เรียนรู้ครบหมด แล้ว”

“นายก็เห็นฝีมือการเดี่ยวเปียโนของฉันเมื่อกี้แล้วนี่ ระดับของ ฉันอาจจะไม่สูงสุดระดับประเทศ แต่ถ้าแชมป์เมืองง่ายเหมือน พลิกฝ่ามือเลย”

“ดังนั้นไม่ใช่ฉันดูถูกนาย แข่งบันกับฉัน นายไม่มีโอกาสชนะเลย!”

“ถ้าแข่งนายอาจจะพอมีหวังชนะอยู่บ้าง…

“ทำไมพูดมากจัง จะแข่งไหมเนี่ย?” ไม่รอไปเหวินชั่วพูดจบ เฉินเฟิงขมวดคิ้วตัดบทเขา เพลง (เฟอร์เอลีเซอ) ที่ไปเหวินชั่ว เล่นเมื่อกี้เขาฟังแล้ว ฝีมืออาจจะดีกว่าคนธรรมดาหน่อย แต่ถ้า เทียบกับมืออาชีพแล้วไม่เข้าขั้นเลย ไม่รู้ว่าตัวไปเหวินชั่วเอา ความมั่นใจมาจากไหน

“แก… ไปเหวินชั่วโกรธจัด และถลึงตาใส่เฉินเฟิง: “ในเมื่อ แกอยากหาเรื่องแพ้ งั้นก็แข่งกันเลย

“อย่าหาว่าฉันไม่ให้โอกาสแก แข่งบุ๋น จะแข่งอะไร แกเลือก เลย แกถนัดอะไรฉันก็แข่งอันนั้นกับแก” น้ำเสียงไปเหวินชั่วเยอ หยิ่งขั้นสุด เขาไม่เพียงจะชนะ ยังต้องชนะขาดลอยด้วย ส่วนวิธีที่ ดีที่สุดในการชนะขาดลอยคือให้เงินเพิ่งแสดงความสามารถที่ ถนัดที่สุดออกมา จากนั้นเขาจะเอาชนะเงินเฟิงในสิ่งที่เฉินเฟิง ถนัดที่สุดเนี่ยแหละ

“งั้นก็เปียโนละกัน ที่นี่มีแกรนด์เปียโนอยู่พอดี” เฉินเพิ่งหันไป มองเปียโนด้านข้างและพูดออกมา

“แกแน่ใจนะว่าจะแข่งเปียโนกับฉัน?!” ไปเหวินชั่วเบิกตาก ว้าง เขารู้สึกเหลือเชื่อมาก นี่เจ้าโง่เงินเฟิงสมองจมน้ำแล้วหรือไง มันมองไม่ออกเลยหรอว่าสิ่งที่ตัวเขาเองถนัดมากที่สุดคือเปีย โนน่ะ?

เสียงฮือฮากึกก้องเมื่อตอนเขาเดียว เพื่อร์เอลีเซอเงินเพ่งมองไม่เห็นหรือไง?

“แน่ใจ” เฉินเฟิงยิ้มบาง ไปเหวินชั่วอยากฉีกหน้าเขา เขาเองก็ ใช่ว่าไม่อยากฉีกหน้าไปเหวินชั่วนี่นา ไปเหวินชั่วพึ่งจะเกี่ยว (เฟอร์เอลิเซอ) และไต้หน้าไปมากโขอยู่ งั้นฉันจะใช้ความ สามารถที่แท้จริงเหยียบนายให้จมดินอยู่ภายใต้ฝ่าเท้าฉันนี่ แหละ

“ดี ดี ดี! ฮะฮะฮะ ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะตาไร้แววขนาดนี้ ไป เหวินชั่วดีใจมาก เขาพูดคำว่าดีติดกันสามครั้ง เฉินเฟิงแข่งเปีย โนกับเขา นี่มันคือการปล่อยไก่ของหนูต่อหน้าราชสีห์ชัดๆ

“แกจะเล่นเพลงอะไร?” ไปเหวิน วถาม ไม่รอเฉินเฟิงตอบ เขา ก็นําอีกคําว่า: “บอกก่อนเลยนะ ไม่ว่าแกจะเล่นเพลงอะไร ฉันจะ เล่นเพลงเดียวกันกับแก

มีแต่วิธีนี้เท่านั้นที่จะหยามน้ำหน้าเฉินเฟิงได้จังหนับ ทำให้ เฉินเพิ่งรู้ว่า ความแตกต่างระหว่างคนกระจอกกับคุณชายอย่าง เขาน่ะมันมากแค่ไหน

เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆพลางว่า: “ (เฟอร์เอลีเซอ

“อะไรนะ?!”

“แกจะเล่น (เฟอร์เอลีเซอ) ?!”

เฉินเฟิงพูดจบ ไปเหวินชั่วเบิกตากว้าง ไอ้กระจอกไม่กลัว ตายหรือไง แข่งบนแล้วเลือกแข่งเปียโนว่าแย่แล้ว เพลงที่จะแข่ง ต้นเหมือนของเขาอีก มันไม่รู้ว่าตายสะกดยังไงจริงๆ หรือ?
“ทำไม มีปัญหาหรอ?” เฉินเฟิงถามเสียงเรียบ

“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา ฮะฮะ” ไปเหวินชั่วหัวเราะร่า เฉินเฟิง หาเรื่องเสียหน้าเองแท้ๆ ถ้าเล่นเพลงอื่น บางทีคนที่ไม่เข้าใจ เปียโนอาจจะแยกความแตกต่างของระดับฝีมือพวกเขาไม่ออก เท่าไหร่

“วัยรุ่นหนุ่มสาวสมัยนี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงกันเลยนะ” โซนวีไอพี ซึ่งเพิ่งกุมขมับส่ายหัว น้ำเสียงดูถูก เฉินเฟิงรับปากแข่งกับไปเห วินชั่ว ทำให้เขาประหลาดใจพอดูแล้ว แต่ที่น่าประหลาดใจยิ่ง กว่าคือ ตอนนี้เฉินเฟิงจะเล่นเพลงเดียวกับไปเหวินชั่วด้วย นี่มัน เอาไข่ไปกระทบหินชัดๆ

ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงหรอ?

ซึ่งฉือยิ้มนิ่ง ถ้าเป็นคนอื่น เธออาจจะคิดเหมือนกับจูซึ่งเพิ่ง

แต่นี่คือเฉินเฟิง

ถึงจะเคยเจอเงินเฟิงแค่ครั้งเดียว ตามที่เธอเข้าใจในตัว เงินเฟิงแล้ว เขาไม่เหมือนคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลย

นอกจากความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ที่น่าตกใจแล้ว ฝีมือเปียโนของเฉินเฟิงคงไม่ด้อยไปกว่ากันเท่าไหร่แน่