บทที่ 384 จิ้งจอกเฒ่า

“นิสัยยังไง?” เฉินเฟิงหรี่ตาครุ่นคิด เริ่ม มีออร่าอันตรายแผ่ซ่านออกมา

“ไร้กฎเกณฑ์ ไม่กลัวฟ้าไม่เกรงดิน!” ฉัน เสงี่ยนหีรัวเน้น

“เขาสร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาได้ด้วยตัว คนเดียวจนถึงทุกวันนี้

“สําหรับคนอย่างเขาแล้ว หลักฐานบาง ครั้งไม่สําคัญเลย! เขาสนใจแต่ผลลัพธ์!”

“ถ้าหลิวเส้าผู้ตายจริง เขาพร้อมจะฆ่าทิ้ง

ทุกคนที่เขาสงสัยเป็นเพื่อนหลิวเส้าฝ้!”

“ต่อให้เสียเมิ่งเหยาดูไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง จริงๆ เสี้ยเมิ่งเหยาก็ต้องตาย!”

“เพราะหลิวเส้าผู้หายไปเพราะจะมาเจอ

เธอ”

เฉินเฟิงใจกระตุกวูบ คำพูดของฉันเส รี่ยน ร้วมีความเป็นไปได้เหมือนกัน ถ้าหลว หยวนซึ่งเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนั้นจริงๆ พอ หลิวเส้าผู้ตาย หลิวหยวนซึ่งต้องโทษเสี้ยเพิ่ง เหยาแน่

“เฉินเฟิง ฉันเดือนนายไว้ก่อนเลยนะ นายอย่าคิดหาทางฆ่าปิดปากหลิวเส้าผู้นะ เบื้องหลังหลิวหยวนซึ่งยังมีคนอื่นอีก คนๆนี้ ไม่ใช่ใครที่นายจะหาเรื่องได้ ต่อให้เป็นตระกูล เฉินของนาย มาเจอคนเบื้องหลังหลิวหยวน งก็ยังต้องคิดใคร่ครวญเลย” เหมือนกลัว เฉินเพิ่งจะคิดอยากฆ่าหลิวหยวนซิ่ง ฉินเส วี่ยน รัวรับออกปากเตือนไว้ก่อน ฆ่าหลิวเส้า เรื่องยังพอมีหนทางแก้ไข ถ้าเฉินเฟิงฆ่าหลิว หยวนซึ่งด้วย ถึงจะเรียกว่างานเข้าแน่แล้ว

“วางใจเถอะ ผมไม่ได้บ้าเลือตขนาดนั้น เฉินเฟิงสายหัวบอก ฉันเสงี่ยนหัวเห็นเขา เป็นอะไรเนี่ย ฆาตกรโรคจิตหรือไง?

ต่อให้เป็นหลิวเส้าชู้ เขาก็ไม่ได้ฆ่า แล้ว นีหลัวหยวน งด้วย เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงเบื้อง หลังของหลิวหยวนซึ่งจริงๆ

แม้แต่ตระกูลเฉินยังต้องคิดใคร่ครวญ… คำพูดนี้เพียงพอแล้วที่จะอธิบายทั้งหมด

ทั่วทั้งหวาเซีย ตระกูลที่สามารถทําให้ ตระกูลเฉินประหวั่นได้มีไม่มาก พูดให้ชัดเจน คือ น่าจะมีแค่ห้าตระกูล ซึ่งพวกเขารวมกัน เป็นหกตระกูลใหญ่!

“หลิวเส้าผู้ยังไม่ตาย ผมละเว้นชีวิตเขา ได้ แต่หลังจากผมละเว้นชีวิตเขาแล้ว คุณจะ รับประกันกับผมยังไงว่า ต่อไปเขาจะไม่ไป เกาะแกะเสี้ยเมิ่งเหยาล่ะ?” เฉินเฟิงหรี่ตาถาม ทั้งหมดที่เขาทําเพื่อกําจัดขวากหนามให้เสีย เมิ่งเหยา ถ้าปล่อยหลิวเส้าผู้ไป แล้วเขายังไป เกาะแกก่อกวนเสี้ยเมิ่งเหยาอีก เท่ากับว่าเขา ไม่ได้ทําอะไรเลย

ดังนั้นเขาต้องได้รับการยืนยันจากฉันเส

วี่ยน รัวก่อน

“เฉินเฟิง… ฉันจะเตือนเขาเอง” ฉันเส งี่ยนหราชะงัก ก

“เรื่องนี้จะว่าไปแล้ว ฉันก็ต้องรับผิดชอบ ตอนแรกที่เสียเมิ่งเหยามาจงไห่ ฉันรับประกัน กับนายไว้แล้วว่า จะไม่มีใครสามารถทําอะไร เธอได้ แต่ทางด้านหลิวเส้า…ฉันพลาดเอง”

“ฉันขอโทษนายตรงนี้ด้วยเลยนะ”

“ไม่จําเป็นหรอก ขอโทษน่ะช่างเถอะ ขอ แค่คุณรับประกันว่า ครั้งนี้ผมปล่อยหลิวเส้า ไปแล้ว เขาจะควบคุมตัวเองให้ดีขึ้นก็พอแล้ว” เฉินเฟิงบอก เขาไม่ได้โทษฉินเสงี่ยนห เพราะเรื่องนี้ฉินเสงี่ยน รัวก็ลำบาก

บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป หลิวหยวนซึ่งต่าง หากที่เป็นหุ้นส่วนที่ใหญ่ที่สุด ส่วนฉันเส งี่ยน รัวก็แค่หนึ่งในบรรดาหุ้นส่วน สิ่งที่เธอ สามารถควบคุมได้ก็มีแต่สาขาย่อยที่จงไห่ ของบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปเท่านั้นแหละ เธอ ควบคุมหลัวเส้าไม่ได้หรอก

“ได้ ฉันรับประกันกับนายได้ นายมอบตัว หลิวเส้าผู้ให้ฉันเถอะ” ฉินเสงี่ยน ร้วบอก

“จริงสิ หลิวเส้าผู้รู้เรื่องความสัมพันธ์ ของนายกับเสี้ยเมิ่งเหยาหรือเปล่า?” ฉันเส วี่ยน รัวถามขึ้นอีก ถ้าหลิวเส้าผู้ไม่รู้เรื่อง ความสัมพันธ์ของเฉินเฟิงกับเสี้ยเพิ่งเหยา เธอก็จะหาทางดึงเฉินเพิ่งออกจากเรื่องนี้ได้ เพราะศัตรูของหลิวหยวนซึ่งก็มีไม่น้อยเลย เรื่องหลิวเส้าผู้หาแพะรับบาปเป็นศัตรูคนไหน สักคนก็ได้แล้ว

“ไม่รู้ เขาไม่รู้อะไรเลย” เฉินเฟิงยิ้ม ก่อน ที่จะลงมือสั่งสอนหลิวเส้าชู้ เขาก็คิดวางแผน ไว้หมดแล้ว ว่าจะหาทางดึงเสี้ยเพิ่งเหยาออก จากเรื่องนี้ ดังนั้นเลยไม่ได้เปิดเผยตัวตนอะไร ออกไปเลย สิ่งเดียวที่หลิวเส้าผู้จําได้คือ ใบหน้าของเขา

ต่อให้อยากหาตัวเขา มันยากซะยิ่งกว่า นสวรรค์ซะอีก

“งั้นก็ดี ฉันจะหาทางดึงนายออกจาก เรื่องนี้เอง” ฉันเสงี่ยนหาวถอนหายใจโล่งอก ถ้าหลิวเส้าผู้รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเฉินเฟิ งกับเสียเมิ่งเหยา เรื่องนี้คงจัดการยาและ

ต่อให้หลิวหยวน งรู้ว่าเฉินเฟิงเป็นผู้ สืบทอดตระกูลเฉิน ก็จะหาทางเล่นงาน

เฉินเฟิงจนได้

เฉินเฟิงหัวเราะ เขาส่งโลเคชั่นที่อยู่ตอน นี้ของหลิวเส้าผู้ไปให้ฉินเสงี่ยนหว

ฉินเสวียนหวทํางานไวมาก ใช้เวลาแค่ ไม่ถึงยี่สิบนาที เธอก็พาคนไปถึงโรงงานร้าง แล้ว

พอเห็นสภาพหลิวเส้าฝ้ ฉินเสงี่ยนหว มุมปากกระทุกอย่างแรง

เธอจับภาพชายหนุ่มสภาพเละเทะไป ด้วยกลิ่นฉี่และอีทั่วตัวตรงหน้ากับคุณชายหลิว ที่สําอางดูดีไม่ได้เลย

แค่สองชม. เฉินเฟิงทำอะไรกับหลิวเส้ ไปบ้างเนี่ย?

ถึงได้ทำให้หลิวเส้าผู้มีสภาพคนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิงแบบนี้?

ฉันเสงี่ยนหีรัวสั่งคนให้ช่วยหลัวเส้าผู้ลง มา เธอเตรียมจะถามสั่ง หลิวเส้าผู้เผชิญมา ซะหน่อย

แต่เธอพบว่าหลิวเส้าฝ้ในตอนนี้มีอาการ ประสาทหลอน เอาแต่ยิ้มแหะๆ ไม่ว่าจะถาม อะไร หลิวเส้าฝ้ก็พูดไม่ออก เอาแต่ยิ้ม

ฉันเสงี่ยนหวนวดขมับแก้เครียด เอา เข้าไป แบบนี้ไม่ต้องคิดจะข่มขู่หลิวเส้าผู้ให้ เลิกไปหาเสียเมิ่งเหยาแล้วล่ะ เพราะหลิวเส้า ผู้โดนเฉินเฟิงทรมานจนเป็นบ้าไปแล้ว

หลิวเสา ในสภาพแบบนี้ ถ้ายังคิดจะไป ดอยเสี้ยเมิ่งเหยาได้อีก คงได้แต่พูดว่าเขา รักเสี้ยเมิ่งเหยาเข้าแล้วจริงๆแล้วล่ะ ฉันเส วี่ยน รัวก็ไร้คำพูดจะพูดอีก

“ประธานหลิว ฉันหาลูกชายคุณเจอแล้ว ค่ะ” พอจัดการอารมณ์เสร็จ ฉินเสงี่ยนหรั่วก็ โทรหาหลิวหยวน ง ลูกชายผม..” หลิวหยวนซึ่งน้ำเสียงสั่น เครือเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างแน่วแน่ว่า “ขอบคุณมากประธานฉิน ลูกชายผมตอนนี้เป็น ยังไงบ้าง?

เสาผู้ยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่สภาพเขา ตอนนี้ไม่มั่นคงนัก” ฉันเสงี่ยนหวพยายามใช้ คําพูดที่อ้อมค้อมมาก เธอกลัวถ้าพูดออกไป ตรงๆว่าหลิวเส้าผู้เป็นบ้าแล้ว หลิวหยวนซึ่งจะ รับไม่ได้

“ยังมีชีวิตก็ดี ยังมีชีวิตก็ดีแล้ว”

“ขอบคุณประธานฉันอีกครั้งนะครับ วัน หลังผมจะไปเยี่ยมเยียนขอบคุณด้วยตัวเอง เลยทีเดียว สําหรับบุญคุณที่ช่วยเส้าฝ้ลูกชาย ผมไว้

หลิวหยวนซึ่งพูดอย่างร่าเริง ไม่เอ่ยถึง สภาพของหลิวเส้าผู้ตอนนี้เลย ไม่แม้แต่ถาม ว่าฉันเสงี่ยน เวหาลูกชายเขาเจอได้ยังไง ก นิด เหมือนไม่สนใจยังไงยังงั้น “ประธานหลัวเกรงใจไปแล้วค่ะ คน

กันเองแท้ๆ” ฉินเสงี่ยนหีรัวฝืนยิ้มพูดกลับไป ตามมารยาท ในใจกลับเครียดขึ้นมา นี่แหละ ความเจ้าเล่ห์ของจิ้งจอกเฒ่าตัวนี้ เขาไม่ถาม สักคำถึงอาการของหลิวเส้าหู้ หรือแม้แต่ว่า เธอหาหลิวเส้า เจอได้ยังไง ไม่ได้แปลว่าเขา ไม่สนใจ

แต่เขาแค่ตัดสินใจไปแล้ว เขาไม่อยาก ฟังสิ่งที่ฉินเสงี่ยนหีรัวพูดออกมา เขาไม่อยาก โดนฉินสงี่ยนหีรัวชักจูงไปผิดทาง

ไม่แน่ว่า ตอนนี้เขาคงกำลังจัดอันดับฉิน เสงี่ยนหีรัวเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งอยู่ก็ได้

นี่ต่างหากที่ทําให้ฉันเสงี่ยน ร็วปวดหัว อยู่ตอนนี้ การสนทนากับจิ้งจอกเฒ่าอย่างหลว หยวนซึ่งนี่ วิธีธรรมดาใช้กับเขาไม่ได้หรอก

จิ้งจอกเฒ่าตัวนี้ไม่เชื่อฟ้า ไม่เชื่อดิน บางครั้งเขายังไม่เชื่อแม้สิ่งที่ตาตัวเองเห็น เลย เขาเชื่อแต่ส่งที่ตัวเองตัดสินใจเท่านั้น