บทที่ 357 แฟน

“เซียวรั่ว ฉันไว้หน้าเธอแล้วอย่ามาอวดดี โอเคไหม?” น้ำเสียงหลิวคุนยังดูสุภาพอยู่ แม้แต่ตอนพูด ใบหน้ายังอาบด้วยรอยยิ้ม แต่ ความหมายที่สื่อออกมากลับ…

เซียว วอดกระตุกวูบไม่ได้ เธอฝืนยิ้ม บอก: “รุ่นพี่ แฟนหวั่นวใกล้จะมารับแล้วค่ะ…

“ประสาท!” เซียวรั่วยังพูดไม่ทันจบ ก็ โดนอีกเสียงตวาดตัดบท

คนที่ตัดบทเขียวรั่วเป็นชายหนุ่มหน้าดำ สูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนต์ ชายหนุ่มคนนี้ผิวดำ ทะมึน กล้ามเนื้อที่โผล่ออกมาดูแข็งแกร่ง สวยงาม เขาเดินไปมาดูเหมือนสัตว์ร้ายใน ตำนาน เหมือนพื้นยังสะเทือนตามเลย

เขาเดินมายืนหน้าเซียว ว หัวเราะร่วน บอกว่า: “เขียวรั่ว เธอคิดว่าฉันไม่ได้สืบประวัติ หลินหวั่นชาหรือไง?” “หวั่น วก็แค่สาวน้อยที่มาจากเมือง เล็กๆ แม่ทํางานเป็นคนงานโรงงานถักทอ เงิน เดือนราวสองพันห้า พ่อก็ทิ้งแม่กับหวั่นชีวไป ตั้งแต่เธอยังเด็ก จนถึงตอนนี้ก็ไม่เห็นแม้แต่ เงา”

สวนแฟนที่เธออ้างน่ะหรอ? ยิ่งไม่ต้อง พูดถึงเลย! ฉันถามเพื่อนนักเรียนหวั่น มา หมดแล้ว พวกเขาบอกว่าตั้งแต่ม.ต้น จนม.ปลาย แม้แต่มือผู้ชายยังไม่เคยได้รับเลย จะมีแฟนโผล่มาจากไหนได้?”

“ไม่มีแฟน?” เซียวรั้วสีหน้าซีดขาว หลิน หวั่นชีวไม่มีแฟน งั้นเบอร์เดียวที่เธอเซฟไว้แต่ ไม่มีชื่อกํากับนั่นใครล่ะ?

ตัวเองโทรหาเขาคนนั้น เขาจะมาไหม?

“เซียวรั่ว ถ้าเธอพอรู้จักว่าตัวเองทำอะไร ได้แค่ไหน ก็รีบไสหัวไปเลยไป เหลือหวั่น ว ไว้ให้ฉันกับพี่กุน ให้คืนนี้พวกฉันสบายตัว หน่อย พรุ่งนี้จะส่งคืนให้เธอเอง” ชายหนุ่ม หน้าคําพูดอย่างกักขฬะ ที่จริงเซียวรั่วเองก็ไม่ เลว ไม่ด้อยไปกว่าหลินหวั่นชีวเลย แต่ข่าวลือ ว่า เขียว มีความสัมพันธ์กับผู้ถือหุ้นหลายคน ถ้าพวกเขาทําอะไรไป ต้องเกิดปัญหาแน่

เซียว วมองหลินหวั่น วอย่างลำบากใจ ที่จริงเธอเองไม่ได้สนิทกับหวั่น วอะไร มากมาย แค่รู้จักกันไม่กี่วัน ถ้าไม่เห็นแก่ที่ว่า เธอเห็นหลินหวั่นชีวแล้วนึกถึงตัวเองในอดีต เธอทิ้งหวั่น วไปนานแล้ว

เพราะหลินๆนและอู่จื้อเคอนี่ก็ใช่ย่อย ทั้งคู่มีเบื้องหลังไม่ธรรมดา นอกจากหลิวคุน จะเป็นรองประธานนักศึกษาของมหาวิทยาลัย จงไห่แล้ว ฐานะทางบ้านก็ไม่น้อยเลย พ่อเขา เป็นเจ้าของบริษัทอุปกรณ์การแพทย์ที่มีมูลค่า กว่าสามพันล้าน แม่เป็นเจ้าหน้าที่กระทรวง ศึกษาธิการของเมือง หลิวคุนเป็นลูกชายโทน ได้รับความรักท่วมท้น

ชายหนุ่มหน้าดำอู่จื้อเคอ พ่อเป็นนัก ธุรกิจมีชื่อเสียง อาเป็นประธานสมาคมการค้า ตัวอู่จื้อเคอเองก็เป็นนักเทควันโดสายด่า ทั้งสองคนนี้มาสนใจหลินหวั่น ว หลิน หวั่น วไม่มีหนทางเอาตัวรอดได้เลย

ถ้าไม่ใช่เธอคอยช่วยดื่มไปหลายแก้ว ตั้งแต่แรก แถมยังคอยหลบเลี่ยงต่างๆนาๆให้ น่ากลัวตอนนี้หลินหวั่น วคงอยู่บนเตียงของ สองคนนี้ไปนานแล้ว

สักพัก เซียวร้วตัดสินใจออกมา เธอเงย หน้าขึ้นบอกว่า: “พี่คุน พี่อู๋ ฉันอยากโทรศัพท์ ลักหน่อยค่ะ”

“โทรศัพท์?” อู่จื้อเคอยิ้มมุมปากถาม: “หาคนช่วย?”

“อือ” เซียวรั่วพยักหน้า ถ้าเป็นคนอื่น ได้ยินเธอบอกจะหาคนช่วย คงตบเธอซักฉาด สองฉาดแล้ว แต่อู่จื้อเคอกับหลิวคุนไม่ทำ อย่างนั้น พวกเขาถือดีในตัวเองมากกว่าใคร พอได้ยินเธอบอกจะหาคนช่วย ปฏิกิริยาแรก ไม่ใช่กลัว แต่เป็นต้นเต้น!

เหมือนที่เซียวรั้วคิดไว้เลย พอได้ยิน เซียวควยอมรัม อู่ อเคอไม่เพียงไม่โกรธ กลับ ยิ้มแซวว่า: “โทรหาใครล่ะ?”

“แฟนหวั่น ว” เซียว วบอก เธอคิดจะ โทรหาเฉินเพิ่งจริงๆ เธอช่วยอะไรหวั่นไม่ ได้ ถ้าเธอคิดจะช่วยอีก เธอคงโดนไปด้วยแน่

ดังนั้นเธอเลยได้แต่ฝากความหวัง ทั้งหมดไว้ที่ตัวเฉินเฟิง ถึงจะไม่รู้ว่าเฉินเฟ้ งกับหลินหวั่นชีวมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่ แต่สัมผัสที่หกของผู้หญิงบอกเธอว่า คนที่ สามารถทําให้หวั่นวเซฟเบอร์โทรศัพท์นี้ไว้ เพียงเบอร์เดียวได้น่าจะไม่ธรรมดา

ถ้าเฉินเฟิงเองยังไม่สามารถช่วยหลิน หวั่น วได้ งั้นเธอคงได้แต่ขอโทษหวั่น แล้ว ละ

“แฟน?” อู๋จื้อเคอยิ้มเย็น: “เซียวรั่ว อย่า มาท่าถ่วงเวลานะ!

“เมื่อกี้ฉันพูดชัดเจนแล้วนะ”

“หลินหวั่นซัวไม่มีแฟน! “ถ้าจะมี ก็มีแต่พี่กุน!

“พี่อู่ ฉันไม่ได้หลอกพี่ หวั่นชีวมีแฟน แล้วจริงๆ ” เซียวรั่วพูดอย่างใจเย็น ที่จริง เฉินเฟิงเป็นแฟนหวั่นวไหมไม่สำคัญ สำคัญ ที่ว่าเฉินเฟิงจะมาไหม ถ้าเฉินเฟิงพาตำรวจ มากด้วย งั้นต่อให้หลิวคุนกับอู่จื้อเคอกร่างแค่ ไหนก็ต้องยอมรา อ

ดังนั้นเธอต้องถ่วงเวลา

“ฉันไม่เชื่อ! เซียวรั่ว อย่ามาเล่นตุกติก นะ…” อู่จื้อเคอเริ่มอารมณ์เสีย ด่าพลางจะ เข้าไปบีบคอเชียวรั่ว

เขียว วร้อนใจ เตรียมจะหนี หลิวคุนกลับ หัวเราะบอกว่า: “ให้เธอโทร”

“พี่คน?” อู่จื้อเคออิ้ง พี่คนดูไม่ออกหรอ

ว่าเขียว วกำลังเล่นแผนถ่วงเวลา? หลิวคนยิ้มสายหน้า: “จ๋อเคอ แค่ไม่กี่

นาทีนี้พวกเราไม่รับ

“ในเมื่อเขียว วอยากโทร ก็ให้เธอโทร ฉันอยากเห็นเหมือนกันว่า แฟนของ หวั่น วที่เธอว่าจะแน่สักแค่ไหน”

“ผู้หญิงที่คนอย่างฉันหลิวคนสนใจ ไม่ใช่ใครก็แย่งได้นะ”

น่าเสียงหลิวกุนเรียบเฉยอย่างเคย แต่ ความเรียบเฉยนี้ทำเขียวรั่วสะท้านเยือก

เธออดคิดไม่ได้ว่า ต่อให้วันนี้เฉินเฟิง เอาตำรวจมาจริงๆ ก็คงยับยั้งหลิวคุนไม่ได้

หลิวกุนดูมั่นใจในตัวเองเอามากๆเลย!

“ฮะฮะฮะ! พี่กุน พี่พูดได้ดีจริงๆ! ผมชอบ มาก!”

ผู้หญิงที่พวกเราพี่น้องสนใจ ต่อให้ ฮ่องเต้มายังต้องไสหัวไปให้ไกลๆเลย!”

อู่จื้อเคอหัวเราะร่าอย่างอหังการ ท่าทาง กรางซะยิ่งกว่าซุนหงอคงบุกสวรรค์

หลัวคนยิ้มน้อยๆ เดินมารินไวน์แดงที่ โต๊ะอีกด้าน เขาเขย่าแก้วไวน์ในมืออย่าง ละมุนละไมและกระดกทีเดียวหมดแก้ว

“เฮ้อ เซียวรั่ว ทําไมเธอโง่แบบนี้นะ?” ตอนนี้ มีหญิงสาวร่างโปร่งใส่ชุดกี่เพ้าโทนฟ้า เดินเข้ามายืนตรงหน้าเขียวรั่ว เธอถอนหายใจ และมองเซียวรั่วอย่างเห็นใจ

“หวังหย่าหนาน เธอยังมามีหน้ามาพูด กับฉันอีกหรือไง?!” พอเห็นผู้หญิงในชุดกี่เพ้า คนนั้น มีหน้าเซ๊ยวรั่วเย็นเฉียบขึ้นทันที ใน ดวงตาเธอมีประกายไฟที่แทบแล่นออกมา แผดเผาผู้หญิงตรงหน้า

ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนร่วมหอเธอเหมือน กัน วันนี้ยังเป็นคนหลอกหลินหวั่นซิวจากมหา ลัยมาที่นี่ด้วย พอมาถึง ก็จับหลินหวั่นชีวกรอก เหล้าหนักที่สุด

เมื่อก่อนที่มหาลัยมีข่าวลือว่า ผู้หญิงคน นี้เป็นคู่ขาของหลิวคุน ตอนแรกเขียวรั่วไม่เชื่อ แต่ว่าตอนนี้เธอเชื่อแล้ว หวังหย่าหนานเป็นหมาตัวหนึ่งที่หลิว น เลี้ยงไว้ หลิวคนพูดอะไร เธอทำอะไร เพื่อ หลิวหนแล้ว ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์เธอก็ ทิ้งได้