บทที่ 353 คุณก็เก็บด้วย

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันยอมรับผิดยังไม่พอ อีกหรอ?” หลี่ซื้อผิงพูดแทบจะเป็นร้องครวญ ในใจยิ่งเสียใจหนักมาก อยากตบหน้าตัวเอง หนักๆสักสองสามฉาด ทำไมต้องฟังคำหวัง ซือหยวน ให้เฉินเฟิงไปดีลสัญญาด้วย ถ้าไม่ ให้เฉินเฟิงไปโรงพยาบาลตุงถึง ตอนนี้ก็จะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“ผิดไปแล้ว?” เฉินเฟิงยิ้มเย็น มอง เอกสารที่เกลื่อนไปเต็มพื้น ถามเสียงเย็นว่า “นี่เป็นวิธีการยอมรับผิดของคุณหรอ?”

หลี่ อ ง ง ฉุกคิดเข้าใจความหมาย ของเฉินเฟิงทันที เขาเบนสายตาไปที่หยาง ขุย สั่งเสียงแข็งว่า: “หยางขุย รีบเก็บข้าวของ ของเฉินเฟิงกับหลี่เล่อขึ้นมา!”

หยาง ยอ้าปากค้าง สีหน้าไม่อยากเชื่อ หูตัวเอง: “ผู้จัดการหลี่…” “แกหูตึงหรือไง?! หรือแกไม่ฟังค่าสั่งฉัน แล้วหรือไงหา?!” หลี่ อ งครามลั่น หยาง ขุยยังไม่มีค่าพอให้เขายอมขอร้อง

โดนหลีสื้อผิงตะคอกต่อหน้าคนมากมาย ขนาดนี้ หยาง ยรู้สึกอับอายขายหน้ามาก แต่ หลี่สองเป็นเจ้านายสายตรงของเขา ไม่มีหลั สื้อผิง เขาก็เทียบไม่ได้แม้แต่หมาตัวหนึ่ง

“ได้ ผมเก็บ หยาง ยกัดฟันกรอด สุดท้ายยอมคุกเข่าเก็บข้าวของให้เฉินเฟิงกับ หลี่เล่อโดยดี

“เฉินเฟิง นายดู… หลี่อผิงหันมายิ้ม ประเลาะ แต่ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนสายตาเย็น ชาของเฉินเฟิงเบรค: “คุณก็เก็บด้วย”

“หา?”

หลี่ อ งอ้าปากค้าง โกรธแทบกระอัก เลือด แต่พอคิดว่าตำแหน่งผู้จัดการของตัวเอง อยู่ในมือเฉินเฟิง เขาก็กล้ำกลืนความโกรธลง ไป คุกเข่าลงกับพื้น ช่วยหยางขุยเก็บข้าว ของขี้นมา

ฉากนี้ทําให้ทุกคนมองตะลึงกันไปหมด

หวังซือหยวนก็ไม่ละเว้น แต่นอกเหนือ จากความตะลึง แววตาเธอยังมีทั้งความโกรธ และความแค้นด้วย

ที่โกรธเพราะท่าทีเย่อหยิ่งได้ใจของ เฉินเฟิง

ที่แค้นเรพาะหลี่สื่อผิงกลับโดนไอ้บ้าน นอกอย่างเฉินเฟิงจัดการซะได้ เจ้าบ้านนอกนี่ พึ่งเข้าบริษัทมาได้กี่วันเอง?

ไม่นาน ทั้งคู่ก็เก็บข้าวของของเฉินเฟ้ งกับหลี่เล่อเข้าที่เรียบร้อย

หลีสื้อผงยิ้มประจบเดินมายืนหน้า เฉินเฟิง: “เฉินเฟิง เรื่องนี้ฉันผิดเอง หวังว่า นายจะเห็นแก่หน้าคุณเอาหวังยกโทษให้ฉัน สักครั้งนะ”

“อีกอย่าง นายกับหลี่เล่อทําความดีความ ชอบ เปิดตลาดทางโรงพยาบาลตุงถึงให้กับ บริษัท ฉันเลยดัดสินใจจะเพิ่มค่าคอมให้พวก นายอีกสามเปอร์เซ็นต์จากค่าคอมเดิมเป็น รางวัล…

ค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์?

พอได้ยินคำนี้ พนักงานฝ่ายขายหลาย คนตาแดงก่า นี่มันเป็นออเดอร์เกือบสิบล้าน รางวัลค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ ก็สามแสนน่ะสิ!

หลีสื้อผิง ใจป้าจริงๆ

พอได้ยินว่าค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ หลี่ เล่อตื่นเดินหน้าแดงเรื่อ

ส่วนเฉินเฟิงกลับนิ่งเฉย สำหรับเขาแล้ว เงินสามแสนกับสามสิบไม่ต่างกันสักนิด ที่เขา ทําเรื่องพวกนี้ ก็เป็นเพราะประธานบริษัท เภสัชกรรมคางเหมยตอนนี้เป็นเสี้ยเมิ่งเหยา เท่านั้นเอง

เขามองหลี่ อผิงอย่างเย็นชาวูบหนึ่ง และโยนเอกสารสัญญาลงบนโต๊ะ ก่อนหมุน ตัวเดินไป

ในเมื่อหลีสื่อผิงรู้ตัวก่อน เฉินเฟิงก็ไม่ คิดจะบีบเขาให้จนตรอก

ความคิดเฉินเฟิงก่อนนี้คือ ใช้สัญญาบีบ ให้หลุสื้อผิงตกจากตำแหน่งผู้จัดการซะเลย แต่ถ้าทำอย่างนั้นหลีสื้อผิงอาจจะแตกหักกับ เขาเลยก็ได้ คราวนี้เจ๊งทั้งคู่

ถอยออกมาก้าวหนึ่งดู ต่อให้ลากหลี่ซื้อ ผิงลงจากตำแหน่งผู้จัดการได้จริง ใครมานั่ง ตำแหน่งนี้ต่อ มันก็เป็นปัญหาอีก

ถ้าเขาเป็น พรุ่งนี้เสี้ยเพิ่งเหยาคงรู้แน่ว่า เขามาที่บริษัท

ถ้าให้หลี่เล่อเป็น ก็คงก๋าราบคนอื่นได้

ยาก เพราะความสามารถหลี่เล่อก็เห็นๆกันอยู่ คิดไปคิดมา เฉินเฟิงเลยตัดสินใจครั้งนี้

จะยอมปล่อยหลี่สื่อผิงไปก่อน

“หลิ่วอผิง ทําไมคุณต้องให้ไอ้บ้านนอก นั่นสามเปอร์เซ็นต์ของค่าคอมด้วย?! คุณให้ เงินมันฟรีๆงั้นหรอ?!

พอกลับเข้าห้องทํางาน หวังซือหยวนก็ ระบายอารมณ์ใส่หลี่สื่อผิงทันที

ค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ นั่นน่ะสามแสน นะ ต่อให้เฉินเฟิงแบ่งกับหลี่เล่อคนละครึ่ง ตัว เขาก็ยังได้หนึ่งแสนห้าหมื่นน่ะ

นี่ยังไม่นับค่าคอมห้าเปอร์เซ็นต์เดิมที่จะ ได้อีก

ถ้ารวมห้าเปอร์เซ็นต์นั้นเข้าไป เฉินเฟิง จะได้อีกสองแสนห้า เท่ากับเป็นสี่แสน

จะบอกว่าหาเงิน แล้วจะต่างอะไรกับได้ ฟรีล่ะ!

ตอนนี้หวังซือหยวนโกรธแทบบ้าแล้ว เธอมาเป็นผู้ช่วยให้หลี่สื่อผิง เงินเดือนพึ่งจะ หมื่นต้นๆ สุดท้ายเฉินเฟิงซะอีก ออกไปแป๊บ เดียว ก็หาเงินเท่ากับเงินเดือนสามปีของเธอ ได้แล้ว

นี่ไม่เท่ากับว่า เธอเป็นขยะกว่าเฉินเฟ้ งอีกหรือไง?!

“คุณยังมีหน้ามาบอกว่าผมให้เงินมัน หรอ?! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณคอยยุแยงให้ผม แกล้งมัน ผมจะให้มันไปโรงพยาบาลตุงถึง หรอ? เขาไม่ไปโรงพยาบาลดุงถึง เขาจะได้ ออเดอร์มาหรอ?” หลี่สื้อผิงมองอย่างโกรธๆ เดิมเขาก็โมโหอยู่แล้ว พอหวังซือหยวนมา แหวใส เหมือนราดน้ำมันลงไฟมา จุดประกาย โกรธของเขามากไปกว่าเดิมอีก ทำเขาเหมือน โดนกองไฟสุมอยู่

“ไม่ใช่ หลี่ อผิง คุณจะบอกว่าเป็นความ ผิดฉันงั้นหรอ?” หวังซือหยวนเบิกตากว้าง สีหน้าเหลือเชื่อ เธอไม่คิดว่า หลี่ซื้อผิงจะโทษ

ว่าเป็นความผิดของเธอ

“ไม่ใช่ความผิด ณ ง็นความผิดผมหรือ

ไง?!

หลุสื้อผิงตะคอกอย่างโกรธจัด หวังขอหยวนปรีดแตก ชี้หน้าด่าหลี่สื่อ ! ผิง: “หลีสื่อผิง คุณจะหน้าด้านไปไหนหา?

“งั้นค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ คุณเป็นคนให้ มินนะ ไม่ใช่ฉันให้ซะหน่อย จะมาว่าเป็นความ ผิดของฉันได้ยังไงหา?!”

“ยัยโง่!” หลี่สื่อผิงกัดฟันดาพรวด: “ถ้า ผมไม่ให้ค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์กับมัน ตำแหน่งผู้จัดการตอนนี้ก็ไม่เหลือแล้ว!”

“คุณว่าค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์สําคัญหรือ ตำแหน่งผู้จัดการสำคัญกว่ากันหะ?”

หวัง อหยวนหน้าแดงสลับเขียว โดน หลีสื้อผิงดาเข้าให้แบบนี้ ทำให้เธอนึกขึ้นมา ได้

ที่จริงหลี่ซื้อผิงทำถูกแล้ว ดูจากนิสัยไม่ ยอมคนของเฉินเฟิง ถ้าหลี่ซื้อผิงไม่เพิ่มค่า คอมสามเปอร์เซ็นต์นั่นให้ เฉินเฟิงคง โพนทะนาเรื่องนี้ให้ผู้บริหารระดับสูงรู้แน่

“สื้อผิง ขอ…ขอโทษ ฉันลืมคิดไป” หวัง ขอหยวนกัดปากทำเสียงอ่อนขอโทษ เมื่อกี้ เธอผิดเอง โดนความอิจฉาริษยากดทับสติไว้ มนิสัยไม่ยอมคนของเฉินเฟิงไป

“ช่างเถอะ ผมรู้ว่าคุณหวังดีกับผม” หลี่ สื้อผิงโบกมือ อารมณ์โกรธคลายลงไม่น้อย จากนั้นเขาพูดเสียงขรึมว่า: “ตอนนี้พวกเรา ต้องรีบเช็คให้แน่ชัดว่า เจ้าขยะนี่ได้ออเดอร์ โรงพยาบาลตุงถึงมาได้ยังไง”

“ทางโรงพยาบาลตุงถึงนั่นผมไปด้ลงาน หลายครั้ง คนรับผิดชอบทางนั้นนิสัยยังไงผมรู้ ดี ขยะอย่างเฉินเฟิง ปกติแล้วพวกเขาไม่คิดจะ ชายตาแลเลยสักนิด

“แต่ครั้งนี้มันกลับดีลออเดอร์มาได้” “มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่