บทที่ 347 ประธานหนุ่มหลว

“ช่างเถอะ กลับกันเถอะ ต่อไปยังมี โอกาสได้เจออึก” หลี่เลือตบบ่าเฉินเพิ่งปลอบ ใจ

แต่ในใจเขากลับอดเห็นใจเฉินเฟิงไม่ได้ เห็นท่าทีเหม่อลอยของเฉินเฟิงแล้ว เห็นได้ ชัดว่าถูกประธานหญิงคนใหม่ขโมยหัวใจไป แล้ว

แต่ระหว่างทั้งคู่ไม่มีทางเป็นไปได้เลย เพราะฐานะแตกต่างกันเกินไป

เฉินเฟิงส่ายหน้ายิ้มๆ ในใจหลี่เล่อคิด อะไร เขาพอเดาออกอยู่บ้าง แต่ไม่จําเป็นต้อง อธิบาย

ตอนนี้เองจู่ๆประตูห้องประชุมก็เปิดออก

ชายหนุ่มหญิงสาวในชุดสูทเดินพูดคุย ยิ้มแย้มออกมาเป็นแถวๆ หล่อผิงกับหวางซื่อ หยวนเดินออกมา ไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน หลี่อผิงดูดีน เต้นอย่างเห็นได้ชัด ส่วนหวางขอหยวนก็พูด เออออไปตามเรื่อง เทียบกับหลีสื้อผิงแล้ว รอยยิ้มของหวางซือหยวนดูเลื่อนเล็กน้อย

ตอนนี้ทั้งคู่เห็นเฉินเฟิง รอยยิ้มบนใบ หน้าหลี่ อผิงหายวับ สีหน้าหวางซื่อหยวน เย็นลงในพริบตา

ต๊อกตอกต๊อก

หวาง อหยวนเดินกระแทกรองเท้าส้น สูงสีดามาที่หน้าเฉินเฟิง ถามอย่างรังเกียจว่า แกมาที่นี่ทําไม?!”

“เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ?” เฉินเฟิงเลิกคิ้ว ถาม หวางซื่อหยวนผู้หญิงคนนี้นี่เกลียดขี้หน้า เขาขนาดไหนเนี่ย เจอเขาทีไรทำหน้าอย่าง กับกินยาเบื่อทุกที?

คราวนี้หลีสื้อผิงเดินเข้ามาด้วย พอเห็น หลี่เล่อที่ยืนหน้าแดงหอบหายใจข้างเฉินเฟิง หลีสื้อผงถึงบางอ้อทันที สองคนนี้มาดูหน้าประธานเสี้ยนี่เอง

หล่สื่อผิงยิ้มเยาะ มองเฉินเพิ่งหนๆว่า “ขยะอย่างแก อาจเป็นคางคกอยากกินเนื้อ หงส์หรือไง?”

“ไม่ดูตัวเองเลยว่าเป็นอะไร” หลี่ซื้อผิง หัวเราะพรืด แถมกระแทกเสียงหัวเราะให้ก หลายที

ตอนนี้ประตูห้องประชุมเปิดออก พนักงานธรรมดาเหมือนเฉินเฟิงกับหลี่เล่อมี ไม่น้อย พอได้ยินประโยคเยาะหยันของหลี่ อ ผิง แต่ละคนไม่เพียงไม่หัวเราะ กลับรู้สึกอาย ด้วยซ้ำ

คนฉลาดล้วนฟังออกว่าหลี่สื่อผิงไม่ได้ เยาะหยืนเฉินเฟิงคนเดียว ยังเยาะหยันพวก เขาด้วย

ยังไม่รีบไสหัวกลับไปทำงานอีก? ขาย หน้าจริง!” หวาง อหยวนด่ากราด พอด่าตบ ก็ เดินกระแทกรองเท้าส้นสูงต๊อกต๊อกไปขึ้น ลิฟท์

ที่จริงที่เธอโมโหใส่เฉินเฟิง ไม่เกี่ยว อะไรกับเฉินเฟิงนัก เฉินเฟิงแค่ซวยรับไป เท่านั้น

คนที่ทําให้เธอโกรธจริงๆคือเสียเมิ่ง เหยาที่พึ่งมาต่างหาก

เติมเธอคิดว่า ประธานคนใหม่ที่มาจะเป็น ผู้ชายที่รวยและดูดี แต่กลับเป็นผู้หญิง

เป็นผู้หญิงยังพอไหว คนสวย นวยนาด ชะล่ออ่ององค์…ราวกับนางฟ้า เหมือนกับเอา คำชมว่าสวยทั้งหมดบนโลกมารวมไว้ที่เธอก็ ยังได้

เทียบกับเยเมิ่งเหยาแล้ว หน้าตารูป โฉมรูปร่างที่เธอเคยภูมิใจนักหนากลายเป็น ขยะทันที

พอเสี้ยเมิ่งเหยาปรากฏตัวก็กลายเป็น ศูนย์กลางของทั้งบริษัท ดึงดูดสายตาผู้ชาย ทั้งบริษัทไปหมด ขนาดหล่ อ ง คอยเอาใจ เธอมาตลอด ตอนนี้ยังมีทีท่ายอมขึ้นเขาลง ห้วยบุก ลุยไฟให้เสียเมิ่งเหยาเลย

แล้วจะไม่ให้หวาง อหยวนโมโหได้ยัง

ไง?

เธอที่เคยยกยอเป็นเดือนในหมู่ดาว กลับ ร่วงตกสวรรค์ในพริบตา ความแตกต่างชัดเจน ขนาดนี้จะให้เธอรับได้ไง?

ในระหว่างที่ถูกความริษยากัดกร่อน หัวใจ หวาง อหยวนเห็นเฉินเฟิงเข้าพอดี

พอเห็นเฉินเฟิง หวาง อหยวนหาง ขยะระบายความโกรธได้พอดี เลยเอาความ โกรธและความริษยาทั้งหมดพุ่งไปที่เฉินเฟิง

พอหวางขอหยวนจากไป หลี่จื้อผิงก็อิ่ม เพลงจากไปด้วย

หลี่เล่อมองสงหลี่สื่อผิงเสร็จ ก็หันมา ปาดเหงื่อบนขมับ มองเฉินเฟิงอย่างระมัดระวัง และถามว่า: “เฟิง…พี่เฟิง พี่ไม่ถูกกับผู้จัดการ หลี่ใชไหม?” ท่าทีเมื่อกี้ของหลี่สื่อผิงที่ดูถูกเยาะหยัน เฉินเฟิงเขาเห็นมันทั้งหมด เดิมเขาคิดว่าความ สัมพันธ์ของเฉินเฟิงกับหลีสื้อผิงน่าจะโอเค แต่ไม่คิดว่า…

“อืม” เฉินเพิงพยักหน้า จากนั้นหมุนตัว เดินลงบันไดไป ไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลี่เลอถอนหายใจยาว เดินตามเฉินเฟิง

พอทั้งคู่เดินไป ที่หน้าประตูห้องประชุม ถึงปรากฏร่างบางขึ้น

เสียเพิ่งเหยาน่ะเอง

เทียบกับเมื่อหลายวันก่อนแล้ว เสี้ยเมิ่ง เหยาในตอนนี้สีหน้าดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด แววตาปิดความเหนื่อยล้าไว้ไม่มิด

“ประธานเสี้ย?”

“ประธานเสี้ย?!”

จนเลขาร่างงามในชุดเดรสเรียกอยู่ หลายครั้ง เสี้ยเมิ่งเหยาถึงได้สติ หันมาฝืนยิ้ม ให้พลางว่า: “ทำไมหรอ?”

ประธานเสี้ย ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” เลขาสาวมองเสียเมิ่งเหยาอย่างเป็นห่วง เธอ พบว่าเสียเมิ่งเหยาในตอนนี้ดูแย่มาก อยู่ใน สภาพเหม่อลอยตลอด เมื่อกี้ตอนอยู่ในห้อง ประชุมพบผู้บริหารระดับสูง เสี้ยเมิ่งเหยา เอาแต่ใจลอยตลอด

“ไม่เป็นไร ฉันสบายดี” เสียเมิ่งเหยาสูด ลมหายใจเข้าปอด พยายามให้ตัวเองตื่นตัว

“จริงสิ เมื่อกี้คุณว่าไงนะ ฉันได้ยินไม่ ถนัด”

“ประธานเสี้ย ลูกชายของประธานหลิว ฟังโทรหาคุณ อยากเชิญคุณรับประทาน อาหารค้าด้วยกันคืนนี้ เขาจองภัตตาคารไว้ เรียบร้อยแล้ว อยู่ที่เจียงซินเก๋อ คุณจะ…”

“ไม่ไป! บอกเขา ฉันไม่ว่าง! ” เลขาสาว พูดยังไม่ทันจบ เสียเมิ่งเหยาตัดบทเสียงเย็น เธอไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็กๆที่พึ่งเข้าสังคม หลิวห วินโปคิดอะไร เธอรู้ดี

เลขาสาวตะลึง เสียเมิ่งเหยา เธอ…ปฏิเสธ?!

เธอไม่รู้หรือไงว่าหลิวหวินโปเป็น ลูกชายเพียงคนเดียวของหลิวหยวนซึ่ง ประธานใหญ่ และยังเป็นผู้สืบทอดธุรกิจแสน ล้านนีอีกด้วย?

แถมหลิวหวินโปเชิญเสี้ยเมิ่งเหยาไป ทานอาหารที่เจียงซินเก๋ออีก มันเป็นภัตตาคาร ที่แพงที่สุดและดีที่สุดในจงไห่ เป็นแบบที่มี เงินก็ใช่ว่าจะจองได้ แต่เสี้ยเมิ่งเหยากลับ ปฏิเสธหนักแน่น

ไม่ไว้หน้าหลิวหวินโปเลยหรอ?

“คะ ดิฉันจะเรียนประธานหนุ่มหลิวตาม นี้” เลขาสาวรีบพยักหน้า ถึงในใจจะตะลึง แต่ หน้ากลับไม่เปิดเผยเลยสักนิด

พอกลายมาเป็นพนักงานตัวเล็กๆของ บริษัทเภสัชกรรมคางเหม่ย เฉินเฟิงได้อยู่ อย่างสงบซะหลายวัน

แต่ในช่วงวันที่สงบนี้เฉินเฟิงไม่ได้อยู่

ว่างๆ

เขาพยายามสืบค้นสภาพธุรกิจและ โครงสร้างหุ้นส่วนของบริษัทเภสัชกรรมคาง เหม่ยผ่านทางทุกช่องทาง

เขาจะคอยให้ความช่วยเหลือเสียเพิ่ง เหยาอยู่เงียบๆ

เสียเมิ่งเหยาพึ่งมาจงไห่ ในมือยังไม่มี เส้นสายอะไร

และพอเธอมา ก็ขึ้นรับตำแหน่งประธาน บริษัทเลย อยู่ภายใต้คนเพียงคนเดียว เหนือ คนนับหมื่น

ผู้บริหารระดับสูงคนอื่นจะคิดยังไง?

ต้องมีคนจํานวนมากไม่พอใจ และคิด ลอบทําอะไรแน่ ดังนั้นเฉินเฟิงต้องแอบช่วยเสียเมิ่งเหยา จัดการปัจจัยที่ไม่แน่นอนพวกนี้ซะ

“พี่เฟิง ผมพึ่งเคยเจอคนใหม่แบบพี่เนี่ย พึ่งมาก็ทํางานอย่างเอาเป็นอาตาย เป็นแบบนี้ ต่อไป ไม่ต้องนานด้วยคงได้เป็นหัวหน้าแผนก ขายละ ” หลี่เล่อพูดอย่างอิจฉา หลายวันนี้ เฉินเฟิงเอาแต่สอบถามสถานการณ์บริษัทกับ เขา แถมยังถามเกี่ยวกับข้อมูลของผู้บริหาร ระดับสูงอีกด้วย ในสายตาหลี่เล่อแล้ว นี่เป็น สัญลักษณ์ว่าเฉินเฟิงตั้งใจทํางาน อยากจะ ก้าวหน้าในอาชีพการงานที่ดี